ตอนที่ 1079-1080 ฉันอยากจูบคุณ
“ตระกูลเซินของเรา รอต่อไปอีกไม่ไหวแล้วไ
ข่าวนี้เป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมาบนตัวเซินโย่ว
เมื่อนึกถึงข้อความที่เธอเพิ่งได้รับ หัวใจของเธอก็ทรุดลงทีละน้อยราวกับว่า เธอตกลงไปในกลางดงน้ำแข็ง
....
เฉียวเมียนเมียนกับเหมาเยซื่อดูหนังกันจนถึง สี่ทุ่มครึ่ง
เฉียวเมียนเมียนคิดที่จะบินกลับเมือง F ในวันพรุ่งนี้เช้า หลังจากดูหนังแล้ว พวกเขาพากันขับรถกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน เฉียวเมียนเมียนส่งข้อความ wechat ไปหาเจียงหลัวลี่
เธอรอนานกว่าสิบนาที แต่เจียงหลัวลี่ไม่ตอบกลับ
เฉียวเมียนเมียนกังวลเล็กน้ยอและโทรไปหาเธอ
โทรศัพท์ดังขึ้นสี่หรือห้าครั้งก่อนที่ปลายสายจะกดรับ
เฉียวเมียนเมียนเปิดปากของเธอ กำลังจะทักทาย เธอได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น “สวัสดีครับ ใช่เพื่อนของเจียงหลัวหลี่หรือเปล่าครับ? ตอนนี้เธอเมาเลยรับสายไม่ได้ มีอะไรจะฝากไว้ไหมครับ”
เฉียวเมียนเมียน “!!!”
นี่เสียงของเหมาซวีเสีย?!
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูแล้วพูด
“หลัวหลัวเมาเหรอคะ? ตอนนี้เธออยู่กับคุณเหรอ?”
เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของเหมาซวีเสียดังขึ้น “ครับ เธออยู่กับผม”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“คุณหนู โทรหาเธอมีอะไรไหมครับ ตอนนี้เธอไม่สะดวกรับสาย แต่ถ้าเธอตื่นแล้ว ผมจะบอกเธอให้”
เจียงหลัวลี่บันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของเฉียวเมียนเมียนไว้ในรายชื่อติดต่อว่า “ที่รัก”
เฉียวเมียนเมียนเดาว่าเหมาซวีเสียเองก็จำเสียงเธอไม่ได้ และไม่รู้ว่าเธอคือใคร
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดเสียงเบา “เอ่อ พี่ใหญ่..นี่ฉันเองค่ะ”
เธอรู้สึกว่าเหมาซวีเสีย ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเธอคือใคร ดังนสั้นเธอจึงกล่าวเสริมว่า “ฉัน เฉียวเมียนเมียนค่ะ”
ไม่กี่วินาทีต่อมาก็เงียบ เสียงของเหมาซวีเสียดังขึ้นอีกครั้ง “น้องสะใภ้ รู้จักคุณเจียงด้วยเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “เราเรียนที่เดียวกันคะ พักอยู่ห้องพักเดียวกัน เป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ”
เหมาซวีเสียเงียบไปครู่หนึ่ง
เฉียวเมียนเมียนเปิดปากของเธอและกำลังจะพูด ทว่าเธอไดยินเสียงที่คุ้นเคยดังลอดมาจากปลายสาย
“เหมาซวีเสีย จะกลับบ้านกันได้รึยัง? ฉันขอจูบคุณตอนนี้เลยได้ไหม ไอ่ย๊า จะหลบทำไม ก็คุณสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะให้ฉันจูบ มานี่เร็ว”
เฉียวเมียนเมียน : “!!!”
นั่นไม่ใช่เสียงเจียงหลัวลี่หรอกเหรอ?
แต่ทำไมเสียงของหลัวหลัวของเธอถึงได้นุ่ม และเย้ายวนแบบนั้น...
แล้วสิ่งที่เธอได้ยินคืออะไร?
ดูเหมือนเธอจะได้ยิน หลัวหลัวพูดว่า เธออยากจูบเหมาซวีเสีย
เธอฟังผิดไปหรือเปล่า
เฉียวเมียนเมียนตกตะลึง
เสียงตื่นตระหนกของเหมาซวีเสียดังมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง “คุณเจียง อย่าเป็นแบบนี้สิครั้ง ใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ คุณทำแบบนี้ไมได้นะ...”
“ไม่ ไม่ยงไม่เย็นแล้ว เหมาซวีเสีย ฉันอยากกอด อยากจูบคุณ อย่าหลบสิ ทำไมต้องหลบด้วย?”
“คุณเจียง ใจเย็น ๆ...”
“ไม่เอา ฉันอยากจูบคุณ”
“พอได้แล้ว”
“ไม่เอา ให้ฉันจูบคุณสิ ทำไมน่ารักแบบนี้นะ”
“เจียงหลัวลี่!” เหมาซวีเสียเริ่มหงุดหงิด
เจียงหลัวลี่ยิ้ม “ที่รัก เรียกฉันว่าที่รักสิ”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
บ้าไปกันใหญ่แล้ว
ขณะที่เธอฟังอยู่เงียบ ๆ สายก็ตัดไป อารมณ์ของเธอยากที่อธิบายออกมาได้
“มีอะไรงั้นเหรอ?” เหมาเยซื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของเธอและหันไปมองเธอ
“เมื่อกี้คนรับสายคือพี่ใหญ่เหรอ?”
เฉียวเมยีนเมียนยังคงหมกหมุ่นอยู่กับการสนทนาระหว่างเหมาซวีเสียและเจียงหลัวลี่
เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ด้วยท่าทางประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
“ใช่คะ พี่ใหญ่เป็นคนรับสาย เขาอยู่กับหลัวหลัว เขาบอกว่าหลัวหลัวเมา”
“เมา?” เหมาเยซื่อเลิกคิ้วและยิ้ม
“เป็นห่วงเธอเหรอ? ถ้าเธออยู่กับพี่ชายของผม คุณก็ไม่ต้องห่วง พี่ผมเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ทำอะไรเธอหรอก”
เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า “ฉันรู้คะว่าพี่ใหญ่เป็นสุภาพบุรุษ ฉันไม่ได้กังวลว่าเขาจะทำอะไรเธอ”
เหมาเยซื่อมอง เฉียวเมียนเมียนที่เบิกตากว้าง เขาแตะศีรษะของเธอ “พี่ใหญ่พูดอะไรให้คุณตกใจมากเหรอ”
เฉียวเมียนเมียนหน้าแดง เมื่อนึกถึงการสนทนานั้น
เธอดูลังเล
เธอไม่สามารถให้เหมาเยซื่อรู้ ว่าพี่ชายของเขาถือหยอกเย้า
ไม่อย่านั้น ถ้าเจียงหลัวลี่ต้องเผชิญหน้ากับเขาในอนาคต เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไนห
“ไม่มีอะไรคะ แค่บอกว่าจะพาหลัวหลัวกลับไปส่งที่บ้านไ
“แค่นั้นเหรอ?” เหมาเยซื่อไม่เชื่อเธอ
“ที่รัก แน่ใจนะ ว่าไม่ได้โกหกผม? พี่ใหญ่บอกคุณแค่นั้นเหรอ? แล้วทำไมท่าทางคุณถึงได้ประหลาดแบบนี้ล่ะ”
เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปากของเธอ
“จริง ๆ ฉันเองก็ประหลายดใจ เพราะดูเหมือนว่า...หลัวหลัวกำลังเดตพี่ใหญ่น่ะสิ”
“โอ้?” เหมาเยซื่อดูไม่แปลกใจเลย “เธอบอกคุณหรือเปล่าว่าเธอกำลังคบกับพี่ใหญ่?”
“เธอไม่ได้บอก” เฉียวเมียนเมียนส่ายหน้า “ฉันได้ยินเธอพูดกับพี่ใหญ่เมื่กี้น่ะสิ ฟังจากที่พวกเขาพูดกัน ดูเหมือนจะเป็นคู่รักกัน หลัวหลัวไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าจะพูดกับพี่ใหญ่ให้ชัดเจน? ทำไมเธอถึง...”
เฉียวเมียนเมียนไม่คาดหวังว่าเจียงหลัวลี่จะไม่ปฏิเสธเหมาซวีเสียตาที่เหมาเยซื่อคาดการณ์ไว้
เธอคิดว่าไม่ว่า หลัวหลัวจะหมกมุ่นกับรูปลักษณ์ภายนอกของเหมาซวีเสียแค่ไหน เธอก็คงไม่เสียสติ
แต่ตอนนี้...
ดูเหมือนเธอจะรู้จักเพื่อนสนิทของเธอน้อยไปกว่าผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอ
เหมาเยซื่อหัวเราะคิกคัก “เธอคงปฏิเสธใบหน้าหล่อ ๆ ของพี่ใหญ่ได้ล่ะสิ ที่รัก ผมจำได้นะว่าเราพนักกัน คุณแพ้แล้วใช่ไหม?”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“ที่รัก คุณแพ้แล้ว” เหมาเยซื่อยิ้มอย่างมีความสุข
“อย่าลืมที่คุณสัญญากับผมล่ะ ถ้าคุณแพ้ คุณต้องทำตามคำขอของผม”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
แน่นอน เธอจำได้
เธอไม่เคยคาดหวังว่าเจียงหลัวลี่จะทำให้เธอผิดหวังมากแบบนี้
“ยังไม่ได้รับการยืนยันจากหลัวหลัวเสียหน่อย นี่เธอก็เมาด้วย สิ่งที่เธอพูดอาจไม่จริงก็ได ฉันจะถามเธออีก ตอนที่เธอหายเมา” ขาของเฉียวเมียนเมียนอ่อนแรงด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อฌธอเห็นรอยยิ้มที่มีเลศนัยของผู้ชายคนนี้
เธอแอบหวังว่าเจียงหลัวลี่คงกำลังพยายามอย่างหนักเสียอีก
ถึงยังไง เธอก็รู้สึกว่า สิ่งที่เธอหวังคงไม่เป็นไปได้ยาก
เธอรู้ดีว่าเจียงหลัวลี่เวลาเมา เป็นยังไง
เจียงหลัวลี่จะเป็นคนหมาน้อยน่ารัก แต่เธอก็มักจะตะโกนใส่ผู้ชายหล่อ ๆ ราวกับว่าเธอกล้าหาญ
