ภาพเทพอสูรบรรพกาล ตอนที่ 230 การปะทุ (ฟรี)
"ระดับแห่งเต๋า?" เมิ่งชวนมองดูภรรยาแล้วอดดีใจไม่ได้ ตอนนี้โลกวุ่นวาย เขาหวังให้ภรรยาของเขาแข็งแกร่งขึ้น
"ทั้งหมดต้องขอบคุณขนนกวิหคเพลิงที่เจ้าให้ข้ามา อาชวน" หลิวชีเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม "ตั้งแต่ข้าซึมซับพลังของขนนกวิหคเพลิง สายเลือดของข้าก็บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น และความใกล้ชิดของข้ากับไฟก็เพิ่มขึ้น ในที่สุดข้าก็มาถึงระดับแห่งเต๋าในวันนี้"
เมิ่งชวนพยักหน้าและยิ้ม "เจ้าต้องฝึกฝนต่อไป ควบแน่นแก่นสารแห่งจิตให้ได้และกลายเป็นเฟิงโหวเทพอสูรให้ได้โดยเร็ว"
"เปลวไฟของวิหคเพลิงนนั้นมีพลังแห่งชีวิต มันสามารถรักษาข้าและหล่อเลี้ยงแก่นสารแห่งจิตได้" หลิวชีเยว่กล่าวด้วยรอยยิ้ม "แม้ว่าข้าจะไม่แสวงหาคำตอบจากตัวตนภายใน แต่ข้าก็จะช่วยหล่อเลี้ยงแก่นสารแห่งจิตให้เป็นธรรมชาติในอีกสิบหรือยี่สิบปีได้"
"มันช้าเกินไป ถ้าเจ้าต้องฝึกฝนอย่างหนักเจ้าจะกลั่นกรองแก่นสารแห่งจิตภายในสามปีได้" เมิ่งชวนกล่าว
"ก็ได้" หลิวชีเยว่ยิ้มและพยักหน้า ทั้งๆที่เธอรู้ว่าการควบแน่นแก่นสารแห่งจิตนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
…
ในปราการหมู่บ้าน
"ท่านผู้นำตระกูล ตาข่ายปฐพีของเรากระจายไปทั่วโลก ข้าสามารถบอกได้ว่าการโจมตีปราการหมู่บ้านนั้นจะเพิ่มมากขึ้น ผู้คนนับพันรวมตัวกันอยู่ที่ปราการหมู่บ้าน และราชาอสูรจะมุ่งเป้าไปที่พวกเขาก่อนอย่างแน่นอน จึงต้องสละป้อมหมู่บ้านและย้ายออกไป เราให้คนในตระกูลแยกกันอยู่" เจ้าหน้าที่ตาข่ายปฐพีพยายามเกลี้ยกล่อมให้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ออกไป
ผู้นําตระกูลและผู้อาวุโสตระกูลมองหน้ากัน
"ตระกูลหลี่ของเราอาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าพันปี เราจะสละดินแดนของบรรพบุรุษของเราอย่างง่ายดายได้อย่างไร"
"เมื่อไม่นานมานี้มีการโจมตีของราชาอสูรน้อยมาก หากราชาอสูรมา เราสามารถซ่อนตัวในอุโมงค์ได้จนกว่าเทพอสูรจะมาช่วยเรา"
"ถ้าเราออกจากป้อมหมู่บ้านไปเราจะไปอยู่ที่ไหน? เราจะเข้าไปในเมืองได้ไหม?"
ผู้นํากองทัพและผู้อาวุโสพูดคุยกัน
เจ้าหน้าที่ตาข่ายปฐพีถอนหายใจ "ราคาที่ดินและบ้านในเมืองเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจะย้ายเข้าไปในเมืองต้องเราพึ่งตัวเอง คำแนะนำของข้าสำหรับการย้ายออกคือการแยกกันอยู่...ป้อมหมู่บ้านขนาดใหญ่จะถูกแบ่งออกเป็นหมู่บ้านเล็กๆหลายร้อยหมู่บ้าน ขณะนี้เรากำลังชักชวนให้ย้ายป้อมหมู่บ้านต่างๆหลายคนเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
"จำนวนราชาอสูรนั้นก็น้อยกว่ามนุษย์ มีการโจมตีเป็นครั้งคราวในเขตนี้ มีโอกาสน้อยที่พวกเขาโจมตีหมู่บ้านเล็กๆนี่เป็นทางออกเดียว "เจ้าหน้าที่ตาข่ายปฐพีกล่าว
"หมู่บ้านเล็ก? นั่นหมายความว่าเราต้องปล่อยให้สิ่งต่างๆเป็นไปตามโชคชะตางั้นรึ? การตกเป็นเป้าหมายของราชาอสูรหมายถึงความตายนะ" ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าว
"ในเขต มีหมู่บ้านเล็กๆนับหมื่นแห่งกระจัดกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง โอกาสที่จะพบกับราชาอสูรนั้นต่ำมาก" เจ้าหน้าที่ตาข่ายปฐพีกล่าว "นี่เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว อันที่จริง ยิ่งถ้าเรากระจัดกระจายกันิยู่มากเท่าไหร่ โอกาสที่จะถูกโจมตีก็จะยิ่งต่ำลงเท่านั้น ยิ่งมีคนรวมตัวกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีโอกาสพบกับราชาอสูรมากขึ้นเท่านั้น ราชาอสูรจะสังหารเจ้าได้อย่างง่ายดายหากเจ้าอยู่เป็นกลุ่มใหญ่
"มันเป็นเรื่องยากที่จะพบราชาอสูรที่ในหมู่ผู้คนนับพันมี่กระจัดกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง การอยู่ที่นี่จะทำให้การเราถูกสังหารเร็วขึ้น" เจ้าหน้าที่ตาข่ายปฐพีกล่าว "สำหรับราชาอสูรป้อมปราการในหมู่บ้านนั้นไร้ประโยชน์ มันก็แค่สุสานขนาดใหญ่"
…
"ไปกันเถอะ เขาหยวนชูมีเหตุผลในการโน้มน้าวป้อมหมู่บ้านต่างๆให้ไปย้ายกันก่อน หากเราพบว่าไม่อันตรายอย่างที่เขาหยวนชูบอก เราจะย้ายกลับมา ข้าเชื่อว่าจะไม่มีใครครอบครองป้อมปราการของเราได้"
"ไปกันเถอะ"
…
"คนหนุ่มสาวควรไป ข้าแก่แล้วข้าจะตายในดินแดนของบรรพบุรุษข้า"
"หมอกเก่าๆอย่างเราก็ไม่ไปเหมือนกัน"
…
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ป้อมหมู่บ้านหลายแห่งทั่วโลกถูกชักชวนให้ย้ายที่ตั้ง เขาหยวนชู เกาะสองโลกและถ้ำสวรรค์ทรายดำมีอิทธิพลอย่างมากภายในราชวงศ์ที่เกี่ยวข้อง ชาวบ้านส่วนใหญ่ในป้อมหมู่บ้านเริ่มย้ายออกไป
ผู้ที่มีความสามารถจะเข้าสู่เมืองโดยตรง ในแต่ละป้อมปราการของหมู่บ้านจะมีผู้คนหลายพันคนและจอมยุทธยังอาศัยอยู่ในป้อมหมู่บ้านเหล่านั้นด้วย
พวกที่ไม่มีความสามารถก็แยกย้ายกันไปในหมู่บ้านที่กระจัดกระจาย บางคนย้ายไปยังพื้นที่เปลี่ยว เป็นเรื่องปกติที่จะมีตระกูลสามถึงห้าตระกูลไปอาศัยอยู่อย่างสันโดษลึกเข้าไปในภูเขา
…
วันที่ 19 กรกฎาคม
เมิ่งชวนและหลิวชีเยว่ยังคงฝึกฝนวิชาอยู่ในป่าภูเขานอกเมือง
วูบ!วูบ!วูบ!
ทั้งคู่ทะยานข้ามท้องฟ้าและพุ่งออกจากเมือง เมื่อพวกเขาออกจากเมือง พวกเขาเห็นบ้านเรือนจำนวนมากนอกกำแพงเมือง เห็นได้ชัดว่าชาวบ้านจำนวนมากจากปราการหมู่บ้านไม่สามารถเข้าเมืองได้แต่อยู่นอกเมืองได้
"เขาหยวนชูได้ขอให้ปราการหมู่บ้านอพยพในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา คนที่ไม่สามารถเข้าเมืองจะจบลงด้วยการอยู่นอกเมือง" เมิ่งชวนกล่าว
"แต่การอยู่นอกเมืองก็ไม่ง่ายเช่นกัน พวกเขายังต้องซื้ออาหาร อาหารแพงมากตอนนี้ ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน ราคาก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า" หลิวชีเยว่กล่าว "หลายคนในเมืองไม่สามารถซื้ออาหารได้ มีผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆเต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อทำทำไร่ทำสวน"
ทั้งคู่ลงมายังในป่า
"เพิ่งมีหมู่บ้านเล็กๆไม่กี่แห่งได้ย้ายไปที่ป่าภูเขาแห่งนี้ ห่างออกไปทางตะวันออกของเราเป็นระยะทางสองลี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีมากกว่าสิบครัวเรือน" หลิวชีเยว่กล่าว" ผู้คนจำนวนมากอาจจะย้ายมาที่นี่ในไม่ช้า ป่าภูเขานี้อาจไม่เหมาะกับการฝึกวิชาของเราในอนาคต"
"ข้าจะไปหาที่อื่นในภายหลัง" เมิ่งชวนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ด้วยความคิด ต้นไม้ใบนั้นก็ส่งเสียงกรอบแกรบเมื่อเมิ่งชวนชักกระบี่และฟันทันที
ภรรยาของเขาไปถึงระดับเต๋าเป็นรูปแบบหนึ่งของแรงจูงใจสำหรับเมิ่งชวน
เขายังคงฝึกฝนให้หนักขึ้น
วูบ!วูบ!
มีเสียงออกมาจากกระบี่ เมื่อการเปลี่ยนแปลงหยินหยางเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเมิ่งชวนเฉือนด้วยกระบี่ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ขณะที่เขาทําเช่นนี้ เมิ่งชวนรู้สึกถึงจังหวะที่เป็นเอกลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงหยินหยางอย่างคลุมเครือ ภายใต้จังหวะนี้หยินสุดขั้วเปลี่ยนเป็นหยาง หยางสุดขีดจึงเปลี่ยนเป็นหยินสิ่งนี้ทําให้กระบี่ของเขาเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้นแรงที่อยู่เบื้องหลังการจู่โจมก่อนหน้านี้ของเขาถูกกล่อมเข้าไปในการจู่โจมครั้งต่อไปของเขามันจะทําให้กระบี่ของเขาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วมาก
เอ๋?เมิ่งชวนจ้องมองใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นอย่างว่างเปล่า ครั้งนี้มีใบไม้ที่ร่วงหล่นมามากกว่าครึ่งถูกแยกออกจากกัน
เมิ่งชวนรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเขาใช้กระบี่วิชาอีกครั้ง แต่เขาหาจังหวะไม่เจออีกต่อไป
ข้าสามารถทำมันได้อีกครั้ง ในที่สุดข้าก็เห็นความหวังที่จะบรรลุ "วิถีกระบี่" ก่อนหน้านี้เขาเคยประสบกับความสูญเสียในการฝึกกระบี่ แต่ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้ทิศทางที่เขาต้องมุ่งหน้าไป
ที่ระดับ "วิถีกระบี่" วิชากระบี่นั้นรวดเร็วอย่างน่ากลัว แต่มันถูกควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์แบบ
หยินและหยางมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและลึกซึ้งเมื่อเข้ากับจังหวะ ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมและจะไหลผ่านพวกเขา
อะไรนะ ?เมิ่งชวนฝึกกระบี่ครั้งแล้วครั้งเล่า หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแสบร้อนบริเวณหน้าอก สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาหยิบตราลาดตระเวนออกมา เขาเห็นจุดไฟบนตราลาดตระเวนทันที หลังจากนั้นจุดที่สองก็สว่างขึ้น
"สถานที่สองแห่งกำลังขอความช่วยเหลือ" หลิวชีเยว่ส่องไปที่ด้านข้างของเมิ่งชวนขณะที่เธอถือตราลาดตระเวนของเธอ
"ไปกันเถอะ" เมิ่งชวนพูด ขณะที่เขาพูด จุดที่สามบนตราลาดตระเวนก็สว่างขึ้นอีก
น่าประหลาดใจ ทั้งคู่มองหน้ากัน พวกเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ มีการขอความช่วยเหลือมากมายในช่วงเวลาสั้นๆ…
มันผิดปกติมาก
"ไปกันเถอะ" เมิ่งชวนพุ่งข้ามฟ้าไปกับภรรยาทันที
ตราลาดตระเวนของเมิ่งชวนยังคงร้อนแรงในขณะที่เขาเดินทาง ทั้งคู่เห็นพื้นที่บนตราลาดตระเวนสว่างขึ้นทีละจุด มันเปลี่ยนจากสามเป็นห้า เป็นสิบ เป็นยี่สิบ สามสิบ...
"มากกว่า 30 คําขอ ขอความช่วยเหลือและจํานวนยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อสูรกําลังโจมตีเมืองใหญ่เกือบทุกเมือง" หลิวชีเยว่มองไปที่ตราลาดตระเวนของเธอและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
"เราจะตรวจดูแถบเมืองที่ใกล้ที่สุดก่อน" เมิ่งชวนเข้าใจแล้วว่าข้อมูลของอาจารย์ถูกต้อง ร้อยละสิบของอสูรระดับที่สามของแดนอสูรถูกส่งเข้ามาสู่โลกมนุษย์ หลังจากได้รับคําขอความช่วยเหลือมากมาย เขาเข้าใจว่าทําไมทีมเทพอสูรจึงถูกยุบและปฏิรูปรวมถึงสาเหตุที่ทุกคนในปราการหมู่บ้านต้องย้ายถิ่นฐาน
สงครามระหว่างมนุษย์กับอสูรได้เริ่มต้นขึ้นแล้วจริงๆ