ฟ้าส่งข้ามาเติมรัก บทที่17

เมื่อมีคนนอกวิ่งเข้านอกออกในในหมู่บ้านอย่างคึกคัก ชาวบ้านต่างก็ร่ำลือกันอย่างสนุกปาก

บางคนก็ว่าคนที่มาซื้อที่สร้างบ้านเป็นเศรษฐีใหญ่ ต้องการหลบความวุ่นวาย จึงมาสร้างบ้านไว้พักผ่อนในชนบท

บ้างก็ว่าเป็นคนมีเงินที่ต้องการสร้างไว้สำหรับพาอนุมาหาความสำราญ

ทุกคนในหมู่บ้านล้วนแต่อยากรู้อยากเห็น ชาวบ้านบางคนที่รู้จักเซียนย้ง ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว ถึงกับเอ่ยปากถามออกมาตรงๆ ก็มี

หากแต่เซียนย้งกับบอกว่า งานนี้มีคนจ้างวานให้เขาทำ เรื่องชื่อผู้จ้างวานไม่สามารถบอกใครได้ เนื่องจากติดอยู่ในสัญญา

ชาวบ้านทุกคนต่างคิดว่าเป็นจริงตามนั้น เพราะต่างก็เห็นว่า ตอนนี้บ้านของเซียนย้งมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าแต่ก่อนมาก ต่างคนต่างอิจฉาในความโชคดีของอีกฝ่าย

เว่ยเหนียนเหยา กำลังนั่งตรวจดูพวกผ้าปักที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้นางทำผ้าปักได้ถึงยี่สิบชุดเลยทีเดียว ความดีความชอบนี้นางต้องยกให้กับซินเซียงและมารดาของนาง

เนื่องจากสองคนนั้นมีความจำดีเป็นเลิศ สามารถช่วยงานนางในเรื่องการตัดเย็บได้อย่างประณีต ส่วนนางเมื่อได้สะดึงมางานปักก็ลื่นไหล สามารถทำงานได้อย่างรวดเร็วขึ้นอีกเท่าตัว

เว่ยเหนียนเหยาพอใจกับผลงานตรงหน้า นางคิดว่าหากการค้าชิ้นนี้ของนางเป็นไปได้ดีนางจะซื้อผ้ามาเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย

หญิงสาวเดินไปหยุดที่ผลงานชิ้นเอกของนาง ตรงหน้านางคือหุ่นโชว์เสื้อในแบบของโลกปัจจุบัน ที่นางหาหนทางจนสร้างเสร็จขึ้นในโลกใบนี้

จะทำการค้าต้องตีให้ถูกจุดกับความต้องการ เสื้อผ้าต่อให้สวยเพียงใด หากเก็บพับไว้ย่อมไม่มีวันสะดุดตา หุ่นโชว์นี้จะช่วยให้สินค้าของนางเป็นที่สนใจและดึงดูดเงินออกจากกระเป๋าผู้คนเป็นแน่

เรื่องปากท้องเป็นเรื่องสำคัญของชาวบ้านที่หาเช้ากินค่ำ แต่สำหรับพวกผู้ดีมีเงิน การอวดร่ำอวดรวยและประชันขันแข่งกันย่อมมีความสำคัญไม่น้อย

กลุ่มคนเหล่านั้นต่างหากคือเป้าหมายของนาง

เช้าวันต่อมาในช่วงปลายยามเฉิน รถรับจ้างที่นางให้สามีไปติดต่อจ้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานก็มาถึง ครั้งนี้นางไม่ได้พาบุตรชายทั้งสองเข้าเมืองไปด้วย เพราะเกรงว่าจะใช้เวลานาน จึงได้แต่ฝากเด็กๆ ไว้กับซินเซียง

ทั้งสองเดินทางมาถึงร้านของชุนเหมยในเวลาของปลายยามซื่อ สาวน้อยคนเดิมที่เคยต้อนรับพวกนาง กำลังเดินกระสับกระส่ายไปมาอย่างร้อนรน เมื่อเห็นมีเกวียนมาจอดที่หน้าร้านก็ยิ่งขมวดคิ้วสงสัย

หากแต่เมื่อเห็นนางลงจากรถมา ดวงตากับเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เท้าน้อยๆ รีบสาวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

"พี่สาว พี่สาวในสุดท่านก็มาแล้ว รู้ไหมว่านายหญิงให้ข้ามาคอยดูท่านตั้งแต่เมื่อวาน"

"เรานัดกันวันนี้ไม่ใช่เหรอ เหตุใดจึงมารอข้าตั้งแต่เมื่อวาน เกิดอะไรขึ้นหรือไม่"

"มีปัญหาเกิดขึ้นจริงๆ เชิญท่านตามข้าไปพบกับนายหญิงก่อนดีกว่า ส่วนสินค้าพวกนี้ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวข้าจะให้เด็กๆ มาขนเข้าไปเองเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยาเห็นท่าทีร้อนใจของเด็กสาว ก็รู้สึกเป็นกังวล จึงฝากให้สามีช่วยดูแลเรื่องการขนย้ายข้าวของ ส่วนตัวนางเร่งตามเด็กสาวเข้าไปในร้านทันที

"น้องสาวเจ้ามาแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ข้าจะได้หายปวดหัวเสียที"

"พี่ชุนเหมยเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เห็นเด็กในร้านบอกว่าสินค้าของข้าเกิดปัญหา หรืองานที่ข้าส่งให้ครั้งที่แล้วมีตำหนิเจ้าคะ"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ งานของเจ้าสมบูรณ์เรียบร้อยดี เพียงแต่ว่าสินค้าที่เจ้านำมาส่งคราวก่อนมีแค่ห้าชุด ข้าขายออกไปแล้วถึงสี่ชุด แต่ปัญหากับอยู่ที่ชุดสุดท้าย เนื่องจากคุณหนูตระกูลเหอ กับคุณหนูตระกูลฮุยเกิดต้องตาสินค้าชิ้นนี้พร้อมกัน คนหนึ่งดึงผ้าเช็ดหน้า คนหนึ่งดึงถุงหอม แถมยังร้องบอกอีกฝ่ายให้มอบสิ่งที่ตนถืออยู่มาให้

ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร จนร้านข้าวุ่นวายไปหมด ข้าเลยให้สัญญากับพวกนางว่า หากเจ้านำสินค้ามาส่งจะให้คนไปแจ้งให้พวกนางทั้งสองเข้ามาเลือกก่อนเป็นอันดับแรก ส่วนสินค้าชุดนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการล่วงเกินพวกนาง ข้าจึงให้คนนำส่งไปขายที่สาขาหลักในเมืองหลวง คาดไม่ถึงว่ากลับเป็นที่ต้องตาของเหล่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูของจวนต่างๆ เข้าเสียได้ ตอนนี้สินค้าชิ้นนั้นจึงยังไม่ได้ขายออกไป แต่เก็บไว้เป็นสินค้าตัวอย่าง สำหรับการจับจองเท่านั้น

เจ้าดูสิ ตอนนี้ยอดสั่งจองมีมาถึงสามสิบชุดเลยทีเดียว ของที่เจ้านำมาในวันนี้หลังจากที่ให้คุณหนูสองคนนั้นเลือกแล้ว ทั้งหมดข้าล้วนแต่ต้องส่งเข้าไปที่สาขาหลักจนหมดสิ้น"

ชินเหมยกล่าวอย่างเสียดาย ร้านหลักในเมืองหลวงได้รับการดูแลจากพี่สาวของนาง ส่วนนางได้ถูกจัดสรรให้ดูแลสาขาย่อยรอบนอกสามสาขา แม้จะรักกันเพียงใด แต่นางย่อมอยากสร้างชื่อเสียงให้กับร้านของนางเช่นกัน หากนางส่งสินค้าเข้าไปยังร้านหลักทั้งหมด นางจะยังเหลือสิ่งใดมาล่อลวงเหล่าบรรดาคุณหนูต่างๆ อีกเหล่า หากแต่ในความเป็นจริงสินค้าที่ถูกส่งไปที่ร้านหลักจะสามารถเรียกราคาได้สูงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เงินรายได้ในส่วนนี้ของนางก็จะได้รับเพิ่มขึ้นอีก

เงินนางก็อยากได้ ชื่อเสียงนางก็อยากมี เช่นนี้นางจึงตัดสินใจลำบาก

เว่ยเหนียนเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก นางนึกว่าสินค้าของนางจะมีปัญหาเสียอีก

"พี่ชุนเหมย ขอโทษเจ้าค่ะครั้งนี้ข้านำสินค้ามาส่งได้เพียงยี่สิบชุดเท่านั้น"

นางคิดไม่ถึงว่าสินค้าของนางจะเป็นที่ต้องการของตลาดถึงเพียงนี้ เห็นทีนางต้องวางแผนงานของสินค้าชิ้นนี้ใหม่เสียแล้ว

"เด็กโง่ หาใช่ความผิดของเจ้าเสียหน่อย เป็นข้าเองที่ไม่รอบคอบ หากวันนั้นข้าสอบถามบ้านช่องที่อยู่ของเจ้า คงสามารถให้คนไปบอกกล่าวเจ้าไว้ล่วงหน้าได้ วันนี้ข้าจะให้คนเอารถม้าไปส่งพวกเจ้าที่บ้านก็แล้วกัน วันหน้าหากมีสิ่งใดเร่งด่วนจะได้ให้คนไปบอกกล่าวได้ เจ้าว่าดีหรือไม่"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะขอให้สามีของข้าออกหาซื้อสิ่งของที่ข้าต้องการ แล้วนำกลับมารอขึ้นรถม้าที่นี่ก็แล้วกันนะเจ้าคะ"

หญิงสาวเดินออกไปบอกหานตงที่กำลังจะออกไปซื้อข้าวของกับคนขับเกวียน นางบอกเพียงว่าให้หานตงออกไปซื้อของกับคนขับเกวียนและนำมาเปลี่ยนขึ้นรถม้าที่นี่

ส่วนคนขับเกวียนสามารถกลับไปก่อนได้เลย เพราะชุนเหมยจะให้รถม้าไปส่งพวกนาง หานตงพยักหน้ารับคำ ก่อนที่รถจะวิ่งออกไป

หญิงสาวเดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง พร้อมทั้งหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งขึ้นมา

"พี่ชุยเหมยเจ้าคะ สินค้าชุดใหม่นี้ ข้าได้ปรับเปลี่ยนมาใช้ผ้าและด้ายที่มีคุณภาพสูงขึ้น ยังไงท่านก็ช่วยข้าตรวจดูหน่อยเถอะเจ้าค่ะ "

หญิงสาวนำผลงานออกมาให้อีกฝ่ายตรวจสอบ เนื่องจากครั้งนี้นางให้ซินเซียงและนางลี่สือหลินเป็นคนตัดเย็บ ส่วนนางเป็นเพียงคนลงมือปักลายเท่านั้น

การส่งสินค้าให้คู่ค้าตรวจดูสินค้าก่อน นี่เป็นหลักการทำงานที่นางทำมาตลอดในชาติที่แล้ว การทำงานอย่างซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมาย่อมทำให้ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากผู้ร่วมลงทุน

"งาม งามเหลือเกิน หากไม่ติดว่า พี่ใหญ่ข้าส่งคนมาเร่งข้าตลอดหลายวันที่ผ่านมา สินค้าพวกนี้ข้าไม่มีวันส่งไปที่ร้านของนางอย่างแน่นอน"

ชุนเหมยหยิบผลงานแต่ละชิ้นขึ้นมาดูอย่างชื่นชม

"เอาอย่างนี้เถอะ สินค้าชุดใหม่นี้ข้าให้เจ้าชุดละสามตำลึงทอง เจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไร"

ชุนเหมยเสนอราคาให้อย่างใจป้ำ นางต้องการผูกใจเว่ยเหนียนเหยาให้ส่งสินค้าให้กับร้านนางเพียงร้านเดียวเท่านั้น

นางเป็นคนที่ฉลาด สามารถมองคนออกได้อย่างเด็ดขาด หญิงสาวผู้นี้เป็นคนที่มีความจริงใจ หากต้องการได้ใจนาง ก็ต้องใช้ความรักความจริงใจเข้ามาแลกเท่านั้น

"ให้ราคาสูงถึงเพียงนี้เชียวหรือเจ้าคะ"

"แน่นอนว่า ข้ามีข้อเสนอมาแลกเปลี่ยนกับเจ้าเล็กน้อย"

หญิงสาวหรี่ตาลงซ่อนสายตาหวาดระแวงไว้อย่างมิดชิด

"ข้าอยากให้เจ้าทำสัญญากับข้าว่าผ้าปักพวกนี้เจ้าจะต้องนำมาขายให้กับร้านของข้าเท่านั้น และความประณีตของงานที่ออกมาจะต้องไม่ด้อยกว่างานในครั้งนี้ ส่วนข้าจะขายผ้าและด้ายให้กับเจ้าในราคาที่ลดลงกึ่งหนึ่งด้วย เจ้าว่าการค้าชิ้นนี้เป็นอย่างไร"

เว่ยเหนียนเหยาฟังรายละเอียดแล้ว รู้สึกซาบซึ้งใจในความใจกว้างอีกอีกฝ่าย นางรู้ดีว่าสัญญาตัวนี้นางค่อนข้างจะได้เปรียบ ไหนจะสามารถลดต้นทุนการผลิต แถมยังมีตลาดรองรับสินค้าอีกด้วย

"ข้าคงได้แต่กล่าวคำว่าขอบพระคุณเจ้าค่ะ"

"มาเถอะ ระหว่างรอให้คนของข้าร่างสัญญา พวกเรามาดูสินค้าตัวใหม่ที่เจ้าร่างแบบไว้กัน"

ชุนเหมยเรียกเด็กในร้านให้ไปนำชุดที่ตัดเย็บไว้ออกมาให้เว่ยเหนียนเหยาดู

ชุดกระโปรงงดงามสีชมพูอ่อนสลับขาว บ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ดูน่าทะนุถนอม ชุดนี้เป็นแบบที่นางคิดขึ้นมา เมื่อครั้งที่ติดซีรีส์จีนอย่างงอมแงมอยู่ช่วงหนึ่ง

คิดไม่ถึงเลยว่าชุนเหมยจะมีความสามารถตัดออกมาได้สวยงามถึงเพียงนี้

"เจ้าดูสิ สวยมากเลยใช่หรือไม่"

ชุนเหมยใช้ช่างสองคนยืนกางชิ้นงานให้นางดูอย่างพึงพอใจ

ช่วงนี้แม่หาเงินเก่งน่าดู ..........?