An:บทที่ 34 รอให้ฝ่ายตรงข้ามส่งหัวให้
An:บทที่ 34 รอให้ฝ่ายตรงข้ามส่งหัวให้
"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เจ้าพักผ่อนให้เพียงพอ และพักรักษาตัวให้ดี พรุ่งนี้เจ้าอาจจะต้องทำอะไรบางอย่างอีก" โจวเฮ่าพูดกับต้าชิงจื่อ
ต้าชิงจื่อยังคงสงสัย "พี่เฮ่า พรุ่งนี้ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ? ”
"น่าจะมี..." โจวเฮ่าไม่แน่ใจ เขาบอกกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบที่หน้าบากว่า "ตอนที่พยัคฆ์เขี้ยวดาบจากไป พวกมันบอกว่าพวกมันต้องการให้ราชสีห์เนตรอัคคีมาช่วยมันแก้แค้น ข้าเดาว่าพวกมันจะมาในวันพรุ่งนี้" ”
"อะไรนะ?" ราชสีห์เนตรอัคคี!! "ทันใดนั้นต้าชิงจื่อก็กรีดร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
โจวเฮ่าตกใจกับเสียงกรีดร้องของมัน เขายอมรับว่าเริ่มเคยชินกับอาการตกใจของเจ้างูเขียวและกล่าวว่า "เจ้าตกใจมากงั้นหรอ? เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับราชสีห์เนตรอัคคีบ้าง? ”
"พี่เฮ่า พี่มันน่ากลัวจริงๆ!" ต้าชิงจื่อจุ๊ปากก่อนจะเอ่ยว่า "ราชสีห์เนตรอัคคีเป็นอสูรวิญญาณเช่นเดียวกับท่าน! ”
"อสูรวิญญาณ?" โจวเฮ่ากล่าวด้วยความยินดีว่า "นั่นยิ่งดี ข้ายังไม่เคยฆ่าอสูรวิญญาณมาก่อน! ”
เดิมทีเขาคิดว่าราชสีห์เนตรอัคคีที่พยัคฆ์เขี้ยวดาบพูดถึงอาจเป็นเพียงสัตว์อสูรระดับมนุษย์ขั้นสูงเท่านั้น แต่ไม่เห็นอยู่ในสายตา ยามนี้พอได้ยินว่าเป็นอสูรวิญญาณ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที!
อย่างที่เขาพูด เขายังไม่เคยล่าสัตว์อสูรวิญญาณมาก่อน!
ดังนั้นเขาต้องลองทําดูก่อนเข้าไปในส่วนลึกของป่าหมื่นอสูร!
เขาตื่นเต้นมาก แต่ต้าชิงจื่อกลับเศร้าโศกเสียใจ
มันพูดกับโจวเฮ่าอย่างขมขื่นว่า "พี่เฮ่า น้องชายรู้ว่าท่านเป็นอสูรวิญญาณแต่... แต่ท่านเพิ่งกลายเป็นอสูรวิญญาณ แต่ราชสีห์เนตรอัคคีตัวนั้นเกิดมาเป็นอสูรวิญญาณ แล้วท่านแน่ใจนะว่าจะสามารถสังหารราชสีห์เนตรอัคคีได้? ”
"เจ้าวางใจได้ ข้าจะต้องฆ่ามันแน่!" โจวเฮ่ายิ้มอย่างมั่นใจ
ต้าชิงจื่อยังคงสงสัย "พี่เฮ่า ท่านแน่ใจนะ?" ”
โจวเฮ่าหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ตราบใดที่พวกมันไม่ได้มาเป็นกลุ่มแค่ราชสีห์เนตรอัคคีตัวเดียว ข้ามั่นใจว่าจะฆ่ามันได้! ”
"พี่เฮ่า เท่าที่ข้ารู้ ราชสีห์เนตรอัคคีเคลื่อนไหวตามลําพัง และหากข้าเดาไม่ผิด พยัคฆ์เขี้ยวดาบน่าจะไปพบราชสีห์เนตรอัคคีตัวนั้น..." ต้าชิงจือครุ่นคิด
"เจ้ารู้จักนั้นเหรอ?"
"ผานเถิงเป็นราชาในสัตว์อสูรชั้นมนุษย์อย่างพวกเรา!"
"ฮึ่ม" โจวเฮ่าหัวเราะอย่างเย็นชาและกล่าวว่า "มันจะดีกว่าที่จะจัดการกับมัน! ”
ต้าชิงจื่อยังคงสับสน "พี่เฮ่าคิดวิธีจัดการกับมันยังไง? หรือเราจะหนีกันดี? ”
"หนี? กลิ่นของเราทําให้พยัคฆ์เขี้ยวดาบจดจําได้แม้ว่าพวกเขาจะหนีไปสุดขอบโลกพวกเขาก็สามารถหามันได้และทําไมเราต้องหนีด้วย? "โจวเฮ่าถอนหายใจ "หายากนักที่จะมีอสูรวิญญาณที่เหมาะสมเช่นนี้มาส่งถึงบ้าน ข้าจะไม่หวงแหนได้อย่างไร?! ”
"ส่งถึงบ้านงั้นหรอ?" ต้าชิงจื่อตะลึงงัน
มันคิดมาตลอดว่าโจวเฮ่าคนนี้มักจะพูดแปลกๆ และคําหลายคําก็ไม่เข้าใจ
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับงู โจวเฮ่า ก็ยากที่จะอธิบายความหมายของการส่งถึงหน้าบ้าน ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนคําพูดและพูดว่า "ใช่แล้ว... มันก็เหมือนกับการส่งหัวคนมารับมีดยังไงล่ะ! ”
"ส่งหัวคน?" ต้าชิงจื่อยิ่งงง "แต่ราชสีห์เนตรอัคคีไม่ใช่มนุษย์? ”
"..." โจวเฮ่าพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าเขามีปัญหาในการสื่อสารกับสัตว์ในยุคนี้!
เขาถอนหายใจและกล่าวว่า "เช่นนั้นส่งหัวสัตว์! ”
"แบบนี้เจ้าเข้าใจไหม?" เขามองต้าชิงจื่อ
ต้าชิงจื่อพยักหน้าอย่างลังเล อันที่จริงยังไม่เข้าใจแต่เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ก็ไม่กล้าทำลายความหวังที่จะถามต่อไป
"งั้นพี่เฮ่าข้าขอพักก่อน" มันจัดร่างกายให้เรียบร้อย หลังจากหาท่าสบายๆ แล้ว มันก็ถามโจวเฮ่าว่า "พี่เฮ่ายังไม่พักผ่อนอีกหรือ? ”
"ข้าจะรออีกหน่อย" โจวเฮ่าตอบ
เขาทอดน่องมองท้องฟ้ายามเย็นที่ยังไม่สลายหายไป ราวกับเห็นเงาร่างงดงามของหญิงสาวที่ชื่อหยุนหยานในยามเย็นนั้น...
