ผู้อาวุโสผู้นี้แนะนำเย่ฟ่านให้รู้จักในส่วนลึกของนิกายซวนเยว่ ในความเป็นจริงนี่ไม่ใช่เพียงนิกายนิกายเดียวแต่มันเป็นอาณาเขตขนาดใหญ่ที่รวบรวมนิกายขนาดเล็กเป็นจำนวนมาก

เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ธรรมดา เขาไม่สามารถพูดได้ว่ารู้สึกอย่างไร รู้เพียงอย่างเดียวว่ามันไม่ธรรมดาเท่านั้น

หลังจากพูดคุยกันอยู่ชั่วครู่เย่ฟ่านพบว่าเขาไม่สามารถแม้แต่จะมองเห็นผู้นำนิกาย เมื่อไม่สามารถมองเห็นฝ่ายตรงข้ามก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าผู้นำนิกายเฒ่าคนนี้

“นักพรตผู้น่าสงสารกำลังไล่ตามสุดยอดเต๋าโดยเห็นว่าภูเขานี้มีความพิเศษและมีความงามทางจิตวิญญาณอยู่ภายใน ดังนั้นข้าจึงเข้ามาดู เจ้านิกายของเจ้าไม่สามารถออกมาสนทนากับข้าได้จริงๆหรือ?”

“โอ้ ข้าสงสัยว่าผู้อาวุโสเห็นอะไร” ผู้อาวุโสคนนั้นยิ้มแล้วถาม

“ข้ามองไปที่สถานที่แห่งนี้ และเห็นว่าที่นี่มีปราณมังกรเคลื่อนไหวอย่างคลุมเครือ มันคล้ายกับสิ่งมีชีวิตโบราณที่นอนหลับไหลอยู่ตรงนั้น” เย่ฟ่านเริ่มพูดเรื่องไร้สาระ

แต่ไม่คิดว่าผู้อาวุโสคนนั้นจะยืนขึ้นด้วยความตกใจ

"เจ้า ...... สหายเต๋า ไม่ธรรมดาจริงๆ"

เย่ฟ่านแอบขนลุก แต่เมื่อเขาตั้งสมาธิและถ่ายทอดความคิดอันศักดิ์สิทธิ์ของเขาออกไปเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

คำพูดของเขาเป็นจริงและเขาพูดไม่ผิด! สัมผัสแห่งสวรรค์ก่อตัวขึ้น กวาดผ่านนิกายโบราณ ข้ามหน้าผา ปัดผ่านเถาวัลย์เซียนต้นไม้โบราณ และเห็นบางสิ่งที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

บริเวณนี้ มีจารึกโบราณอยู่บนหน้าผามากมาย ที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือรูปสลักที่คล้ายกับมังกรกำลังนอนอยู่ตรงนั้น

เย่ฟ่านไม่ได้พูดอะไร เขาควบแน่นสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขากวาดไปยังรูปสลักของมังกรด้วยสีหน้าจริงจัง

สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขานั้นทรงพลังอย่างยิ่งผู้อาวุโสที่ออกมาต้อนรับเย่ฟ่านมีใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างรุนแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงความกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา

"เชิญทางนี้ ท่านนักพรต"

ผู้อาวุโสของนิกายซวนเยว่นำทางและนำเย่ฟ่านไปยังสถานที่อันเงียบสงบที่ไม่มีหญ้าขึ้นสักนิ้วเดียว หน้าผาหินนั้นก็ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว

อย่างไรก็ตาม มันเป็นดินแดนที่เหี่ยวเฉาที่ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความยาวนานและไม่สิ้นสุด

ในขณะที่เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านก็กวาดออกไปอย่างทรงพลังและเขาก็ตกตะลึงอยู่ในใจ

“ในอดีตมีปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เคยเข้ามาตรวจค้นที่นี่แต่สุดท้ายพวกเขากลับไม่พบอะไร ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสสังเกตเห็นความผิดปกติหรือไม่?” ผู้อาวุโสของนิกายซวนเยว่อธิบาย

“พวกเจ้าก่อตั้งนิกายอยู่ที่นี่แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติอย่างนั้นหรือ?” เย่ฟ่านถามด้วยความสงสัย สถานที่แห่งนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“ไม่พบอะไรจริงๆ พวกเราก็รู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาและแม้แต่ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกก็เคยพักอยู่ที่นี่หลายปีเพื่อค้นหาความลับแต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเช่นกัน”

หัวใจของเย่ฟ่านเย็นลงครึ่งหนึ่งในทันที ผู้คนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ยังไม่สามารถสัมผัสได้ถึงต้นกำเนิดของความผิดปกติ

ข้างหน้าเป็นภูเขาหินที่แตกร้าว ในขณะเดียวกันก็มีน้ำตกไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง

“เต๋านั้นกว้างใหญ่ไพศาลและไม่อาจหยั่งรู้ได้ ใจนั้นอ่อนโยนและไม่ถูกจำกัด สิ่งต่าง ๆ นั้นซ้ำซากและไม่มีจริง”

ถัดจากหน้าผาโบราณบนกำแพงหน้าผามีเพียงสามประโยคนี้ ลายมือนั้นทรุดโทรมอย่างยิ่ง ไม่ทราบว่ามันถูกเขียนขึ้นมากี่หมื่นปีแล้ว

หัวใจของเย่ฟ่านสั่นสะท้าน เขารู้ว่าได้เข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์โดยบังเอิญ สถานที่แห่งนี้มีความสำคัญกับเขามากเขาจะต้องแย่งชิงมาให้ได้!

ทั้งสามบรรทัดนั้นดูคุ้นเคยเกินไป นี่เป็นลายมือที่เย่ฟ่านจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน เพราะมันถูกเขียนขึ้นโดยจักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้น!

เขาเคยเห็นมันครั้งหนึ่งบนภูเขาสีม่วง หนังสือหินที่ยาวกว่าสิบวา มีคำสำคัญสามคำที่สลักไว้อย่างชัดเจน: คัมภีร์ปราศจากจุดเริ่มต้น เหมือนกับลายมือเหล่านี้ทุกประการ

ไม่น่าแปลกใจที่สถานที่แห่งนี้ไม่ธรรมดา มันมีกลิ่นอายลึกลับไหลเวียนอยู่รอบ ๆ น่าแปลกใจที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อาศัยอยู่ที่นี่

กว่าแสนปีผ่านไป ร่องรอยที่เขาทิ้งไว้ยังคงไม่บุบสลาย มีหมอกเซียนจางๆ ให้ผู้คนได้สัมผัสถึงอำนาจสูงสุดของจักรพรรดิโบราณ

สถานที่แห่งนี้จะต้องถูกเขาครอบครอง เย่ฟ่านตัดสินใจอย่างลับๆ สถานที่แห่งนี้มีความสำคัญมากสำหรับเขา

นิกายซวนเยว่เป็นเช่นเดียวกับนิกายชิงเซี่ยที่สนับสนุนโจรเร่ร่อนให้ออกปล้นสะดมบริเวณโดยรอบ เขาจะไม่รู้สึกผิดหากทำการกวาดล้างผู้คนทั้งหมดในนิกายแห่งนี้

“นักพรตผู้น่าสงสารมาที่นี่ อันที่จริงแล้วมีอีกเรื่องหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากเกี่ยวข้องกับภูเขาโบราณแห่งนี้และสามารถเปิดเผยกับปรมาจารย์นิกายของเจ้าเท่านั้น”

เย่ฟ่านไม่ได้ยืนอยู่หน้าภูเขานานนักเพราะไม่ต้องการกระตุ้นความสนใจของผู้ใด เขาเดินกลับมาที่ศาลารับรองก่อนจะพูดคำเหล่านี้

"อาจารย์ของเจ้าคือ " ผู้อาวุโสของนิกายซวนเยว่รู้สึกประหลาดใจ

“อาจารย์ของข้าตอนนี้อาศัยอยู่ในนิกายชิงเซี่ย เมื่อได้ยินข้อเสนอของนิกายซวนเยว่ อาจารย์ของข้าจึงคิดจะรวมสองนิกายเข้าด้วยกัน”

หลังจากพูดจบเย่ฟ่านก็กดจอกน้ำชาที่ทำจากกระเบื้องบางๆลงไปในหินเซียนซึ่งถูกทำเป็นโต๊ะอย่างช้าๆ การควบคุมพลังระดับนี้หากไม่ใช่ยอดฝีมือระดับตำหนักเต๋าย่อมไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน

หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและกล่าวคำอำลาก่อนที่จะหายตัวไปภายใต้สายตาตกตะลึงของผู้อาวุโสจากนิกายซวนเยว่

เขามองไม่เห็นแม้แต่ผู้นำนิกายซวนเยว่นับประสาอะไรกับการจะลงมือลอบสังหาร

ดังนั้นตอนนี้เขาทำได้เพียงถ่วงเวลาเท่านั้น ถ่วงเวลาให้ฝ่ายตรงข้ามไม่กล้าเคลื่อนไหวจนกว่าเขาจะทะลวงเข้าสู่อาณาจักรตำหนักเต๋าที่สอง

เขาตัดสินใจกลับไปและปิดผนึกตัวเองทันที เขาต้องการปรับแต่งต้นกำเนิดทั้งหมดเพื่อให้ระดับการบ่มเพาะของเขาทะลวงเข้าสู่ขั้นต่อไปอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วยามต่อมาปรมาจารย์แห่งนิกายซวนเยว่มาที่ศาลา เมื่อมองลงไปยังโต๊ะหินที่ฝังจอกสุราอยู่เขาก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า

"นักพรตคนนี้แข็งแกร่งเป็นอย่างมากข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เห็นทีพวกเราต้องเชิญผู้อาวุโสใหญ่ออกจากการทำสมาธิแล้ว”

การเดินทางไปนิกายซวนเยว่ของเย่ฟ่านนั้นได้รับผลดีเกินคาด มันทำให้เขาตื่นเต้นและต้องการที่จะครอบครองนิกายนี้มากขึ้นไปอีก

"ต่อให้เดินจนถึงสุดเส้นทางการเป็นเซียนก็ไม่อาจเทียบปราศจากจุดเริ่มต้นได้" เมื่อนึกถึงวลีนี้ เย่ฟ่านแทบไม่สามารถรักษาความสงบไว้ได้

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด