ฟ้าส่งข้ามาเติมรัก บทที่10

"โอ๊ย ข้าไม่เคยกินอิ่มขนาดนี้มาก่อนเลย กับข้าวที่พี่สะใภ้ทำอร่อยทุกอย่างเลยขอรับ"

เซียนย้งเปลี่ยนท่าที เขาพูดจากับเว่ยเหนียนเหยาอย่างอ่อนน้อมมากขึ้น หานตงมองเซียนย้งอย่างเหยียดหยาม ไหนเมื่อครู่เจ้ายังไม่เชื่อถือเมียของข้า เหตุใดจึงเปลี่ยนใจง่ายดายเพียงนี้เล่า

"นี่ก็มืดแล้ว ข้าว่าลูกเมียเจ้าน่าจะกลับมาแล้วนะ"

หานตงเอ่ยปากไล่กลายๆ เนื่องจากรู้ดีว่า วันนี้เมียของตนตรากตรำมาทั้งวัน

"แล้วที่จะขึ้นเขาพรุ่งนี้"

เซียนย้งกล่าวอย่างคาดหวัง ที่เขาอยากให้หานตงขึ้นไปด้วย เพราะหานตงเป็นพรานป่าที่ชำนาญทางและล่าสัตว์เก่งเป็นที่หนึ่ง หากแต่ชายหนุ่มกับขึ้นเขานับครั้งได้ เนื่องจากเป็นห่วงบุตรชายทั้งสอง

แต่ครั้งนี้เซียนย้งเห็นแล้วว่า เมียของหานตงดูแลเอาใจใส่บุตรชายเป็นอย่างดี หานตงน่าจะขึ้นเขาล่าสัตว์ได้อย่างไร้กังวล

หานตงเอ่ยปากให้ลูกชายทั้งสองเข้าไปนอนก่อน เนื่องจากเห็นว่าเด็กทั้งสองตาปรือจนจะหลับกลางอากาศอยู่แล้ว ก่อนจะเบือนมาสบตาเว่ยเหนียนเหยา เขาเห็นความกังวลและหวาดกลัวในตาคู่งาม ชายหนุ่มตัดสินใจ

"ข้าคงไปด้วยไม่ได้ อาเหยาเพิ่งจะหายป่วย ซ้ำยังรับงานชิ้นใหญ่มาจากในเมือง ข้าต้องอยู่ช่วยนาง"

"จริงๆ ข้าก็ไม่อยากขึ้นไป ตอนนี้ใกล้จะถึงหน้าหนาวแล้ว สัตว์ร้ายในป่าล้วนแต่ออกมาไล่ล่าเก็บเสบียงอาหาร หากแต่ที่บ้านข้า เกรงว่าพรุ่งนี้คงไม่มีอะไรจะกินแล้ว ที่วันนี้เมียข้ากลับไปบ้านเดิมมารดา ก็ด้วยจะไปขอหยิบยืมอาหารมาบางส่วน"

เซียวย้งกล่าวขึ้นอย่างท้อแท้ ที่เขากล้าเล่าให้หานตงฟังไม่ใช่เพื่อขอความเห็นใจ แต่เพราะเขาไว้ใจว่าหานตงจะไม่นำไปเล่าให้ใครฟังต่อแน่นอน

เว่ยเหนียนเหยารู้สึกเห็นใจชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งนัก มองดูแล้วเขาน่าจะมีอายุประมาณสิบแปดสิบเก้าปีด้วยซ้ำ วัยขณะนี้ถ้าเป็นยุคปัจจุบันที่นางจากมา เป็นวัยที่กำลังสดใส ไม่มีเรื่องให้กังวลใจแท้ๆ

หานตงก็รู้สึกสงสารเซียนย้งเป็นอย่างมาก อีกทั้งหนี้บุญคุณในครั้งก่อนๆ ก็ยังไม่เคยตอบแทนชายหนุ่มตรงหน้าเลยสักครั้ง

ชายหนุ่มลอบมองเว่ยเหนียนเหยาอย่างอึดอัดใจ ลูกผู้ชายยังไงบุญคุณก็ต้องทดแทน

"ข้า....."

"ข้าว่าเอาแบบนี้ดีกว่าเจ้าค่ะท่านพี่"

หญิงสาวเพียงคนเดียวรีบเอ่ยปาก นางเห็นสายตาของหานตงก็รู้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้า น่าจะมีน้ำหนักในใจของสามีนางอยู่ไม่น้อย นางกลัวสามีจะรับปากขึ้นเขา คืบก็ป่าศอกก็ป่า นางไม่กล้าเอาความปลอดภัยของคนในครอบครัวมาล้อเล่นเป็นแน่

"เซียนย้ง พรุ่งนี้เจ้าพาลูกและเมียเจ้ามากินข้าวที่นี่ พอกินข้าวเสร็จ ข้ากับท่านพี่ จะพาเจ้าไปเก็บผักป่ามาไว้กิน หลังจากที่เก็บผักป่าเสร็จแล้ว ข้าจะให้ท่านพี่พาเจ้าไปลองจับปลา ส่วนวิธีการทำข้าจะสอนเมียเจ้าอีกที ข้ารับรองได้ว่าหากพวกเจ้าไม่เลือกกิน ตลอดทั้งฤดูหนาวพวกเจ้าไม่ อดยากแน่นอน"

หานตงมองเว่ยเหนียนเหยาอย่างตกตะลึง เขาไม่คิดว่านางจะใจกว้าง ถึงกับบอกที่มาของแหล่งอาหารและวิธีการทำให้กับผู้อื่น

หานตงมองสบตากับคนตรงหน้าอย่างขอบคุณ ก่อนจะเอ่ยกับเซียนย้งอย่างตัดบท

"เอาอย่างที่พี่สะใภ้เจ้าว่า พรุ่งนี้เจ้ามาหาข้าตอนต้นยามเฉิน ก็แล้วกัน"

เซียนย้งถอนใจอย่างยอมจำนน จริงๆ แล้วเขาไม่อยากเอาตัวเองและครอบครัวมาเป็นภาระของอีกฝ่าย แต่ครั้นจะขึ้นเขาไปคนเดียว เมียของเขาก็ไม่ยินยอมเสียอีก

"ขอบคุณพี่หานตง ขอบคุณพี่สะใภ้งั้นข้าขอตัวก่อน"

"เดี๋ยวๆ เจ้ารอข้าสักครู่"

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าครัว กลับออกมาอีกทีก็มีหม้อหิ้วใบกลางติดมือมาด้วย

"น้ำซุปนี้ หากไปถึงบ้านก็ให้เมียเจ้าอุ่นเสียหน่อย กินขนาดร้อนๆ จะได้หลับสบาย"

เซียนย้งน้อมตัวลงอีกครั้ง ในตาคลอวับไปด้วยน้ำตาแห่งความตื้นตัน

หลังจากส่งแขกจากไปแล้ว หานตงก็รีบไล่นางไปอาบน้ำ เกรงว่ามืดกว่านี้น้ำจะเย็นจนอาบไม่ได้ เมื่อหญิงสาวกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง บ้านก็เงียบสงบอย่างทุกคืนที่ผ่านมา

หญิงสาวเดินเข้าห้องนอนอย่างคุ้นเคย หากแต่สายตากลับเห็นร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนเตียงเสียก่อน

"ท่านพี่ ท่านมีธุระ อันใดหรือเจ้าคะ"

ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"เมื่อครู่พี่เข้าไปดูในห้องนอนลูก ตอนนี้พวกลูกๆ นอนกันจนเต็มเตียงไปหมด พี่เลยต้องมาอาศัยนอนกับเจ้าด้วยคน เจ้าคงจะไม่ใจดำไล่พี่ใช่หรือไม่"

ฮือ.....คำว่าพี่ก็มา อ้า... อีกเสียงนุ่มนุ่ม หน้าหล่อหล่อ ที่ออดอ้อนนางอีก เชิญนอนเลยเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านจะนอนข้างในนอนข้างนอก หรือแม้แต่จะนอนบนตัวข้า ข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ โอ๊ย หื่นไปอีกเรา

หญิงสาวคิดไปหน้าแดงไป

"ข้า ข้า ไม่ขัดข้องเจ้าค่ะ"

หญิงสาวจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก็รีบขึ้นไปบนที่นอน ที่สามีจัดเตรียมไว้ให้ ก่อนจะห่มผ้าและหลับตาลง ชายหนุ่มเดินไปดับตะเกียง ก่อนจะนอนลงเคียงข้างผู้เป็นภรรยา ชายหนุ่มนอนมองร่างงามที่หลับตา แต่ร่างกายเกร็งไปเสียทุกส่วน

เขาพลิกร่างงามเข้ามากอดไว้ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นที่มาจากร่างในอ้อมกอด

"อาเหยาเป็นเจ้าตอนนี้ดีที่สุดแล้ว นอนเสียเถิด พี่จะรอจนกว่าเจ้าเต็มใจ"

ตอนนี้เพื่อเป็นการขอบคุณทุกคอมเม้นท์คร้า เลยมาลงให้อีกตอน

ความอบอุ่นของพ่อ ยากเกินจะห้ามใจ

ฝากน้องย้ง ไว้ในอ้อมใจของบรรดาแม่ยก อีกสักคนนะเจ้าคะ