ตอนที่ 33 ความกระหายของจ้าวเถี่ยจู้

ในตอนนั้นเอง เย่เทียนได้พบว่าคนงานที่เขาเรียก‘พี่ชาย’ดันเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 20 ต้นๆ แม้ว่าหน้าของเธอจะฝุ่นเกาะอยู่จนหน้าดำ แต่ก็ยากที่จะซ่อนความงามของอวัยวะสัมผัสทั้งห้า(จมูก หู ตา ลิ้น ปาก)ของเธอ โดยเฉพาะดวงตาที่เปรียบเสมือนหน้าต่างของหัวใจ มันช่างสดใสเหลือเกิน

“ไม่นะ...” พี่ชาย...น้องสาวคนงานรีบสวมหมวกเข้าไปเหมือนเดิม “เฮ้อ ลดเสียงลงหน่อย ถ้าคนงานพวกนั้นรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงฉันคงไม่รอดแน่!”

เธอหมายความว่าไง? ไม่เห็นเข้าใจเลย!

เย่เทียนเลิกสนใจเรื่องยิบย่อยพวกนั้น “ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปกินข้าวเอง!”

“พูดจริงเหรอ? ไปกินได้จริงเหรอ? ธุรกิจเล็กๆของเถ้าแก่กว่าจะได้เงินมามันไม่ง่ายเลยนะ!” น้องสาวคนงานรู้สึกเป็นกังวล

ใจดีเกินไปแล้ว!

ถึงตัวเองจะหิวแต่ก็ยังเป็นห่วงคนอื่น!

เย่เทียนเช็ดน้ำตาออก

“ไม่ต้องห่วง! เธอไปกินได้แน่นอน เรื่องอื่นไว้ให้ฉันจัดการเอง!”

“ขอบคุณมากค่ะ เถ้าแก่!”

คนงานสาวลูบแก้ม “คุณขี่จักรยานนำไปเลย เดี๋ยวฉันวิ่งตามเอง!”

“งั้นก็ไป!”

ตลอดที่ผ่านทางไป

ชาวเมืองไห่จิงหลายคนได้มองเรื่องนี้ว่าเป็นเรื่องตลก

ชายหนุ่มคนหนึ่งถีบหน้าสามล้อด้วยความเร็ว และมีคนงานเนื้อตัวสกปรกวิ่งตามมา

โรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

ณ ร้านอาหารที่ดีที่สุดในไห่จิง

พ่อครัวหลายสิบคนกำลังทำอาหารกันอย่างขะมักเขม้น

ผู้จัดการเหลียงกวนมีเหงื่อไหลเต็มหน้า “เร่งมือเข้า! ประธานใหญ่กำลังจะมาแล้ว พวกนายห้ามทำให้โต๊ะว่างเด็ดขาด!

“ไม่ต้องห่วงครับผู้จัดการ พวกเราทำเสร็จทันแน่นอน!” หัวหน้าพ่อครัวพูดด้วยความมั่นใจ

“แล้วแต่พวกนายเถอะ! ถ้าประธานใหญ่พอใจ ฉันจะเพิ่มโบนัสให้!”

หลังจากเหลียงกวนสั่งงานเสร็จ เขาก็เดินออกจากครัวแล้วขึ้นไปชั้นสองเพื่อตกแต่งห้องจัดเลี้ยง ดอกไม้และของตกแต่งต่างๆได้ถูกนำออกมาใช้จนหมด

สิบนาทีก่อนเขาได้รับสายจากประธานเย่ ประธานเย่บอกว่ากำลังพาเพื่อนมาทานอาหารที่โรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ จึงสั่งให้พวกเขาเตรียมไวน์และอาหารชั้นดีเอาไว้ด้วย

“คุณเย่ใกล้จะมาแล้ว เธอ เธอ เธอ ลงไปต้อนรับประธานเย่กับฉัน!”

เหลียงกวนสั่งพนักงานเสิร์ฟสาวสวยหลายคนพร้อมกัน

“ได้ค่ะ!”

คนทั้งกลุ่มต่างรีบไปที่ประตูโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

ทันทีที่เหลียงกวนและพนักงานลงมา เย่เทียนกับน้องสาวคนงานก็มาถึงพอดี

น้องสาวคนงานมองขึ้นไปบนโรงแรม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว

เขา...พาฉันมากินที่นี่จริงเหรอ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้แน่นอน!

เพราะฉันเป็นจอมตะกละที่กินแค่ข้าวกับของดองก็ทำให้บ้านก็แตกแยกได้!

“เถ้าแก่...” เมื่อน้องสาวคนงานกำลังจะพูด เธอก็เห็นผู้จัดการผิวคล้ำเข้ามาทักทายเขา “คุณเย่!”

เย่เทียนฮัมเพลงและจับมือหญิงสาวเดินเข้ามา “เตรียมอาหารไว้หรือยัง?”

“กำลังทำอยู่เลยครับ บางอย่างก็พร้อมทานแล้ว” เหลียงกวนขมวดคิ้วลง

“อืม ไปกินข้าวกันเถอะ”

“คุณเย่มากับเพื่อนกี่คนเหรอครับ?” เหลียงกวนถามเสียงต่ำ

“มีแค่พวกเราสองคน”

“เอ่อ ห๊ะ?”

เหลียงกวนงงเล็กน้อย

สองคน?

แล้วจะให้จัดโต๊ะเลี้ยงสำหรับห้าคนทำไม?

กินหนึ่งโต๊ะแล้วอีกสี่โต๊ะเอาไว้ดูเหรอ?

แม่มันเถอะ!

คนรวยเข้าใจเล่นจริงๆ ฉันเองก็อยากเป็นคนรวยบ้าง!

“ขึ้นไปข้างบน!”

เมื่อขึ้นไปชั้นสอง

เธอได้เห็นจานบนโต๊ะกลมขนาดใหญ่ห้าโต๊ะ เธอก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น “ทั้งหมดนี่เตรียมไว้ให้ฉันจริงๆเหรอ?”

“แน่นอน! เธอไปกินได้เลย!” เย่เทียนพยักหน้าอีกครั้ง

“ถ้างั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ!”

เธอหลั่งน้ำตาและรีบวิ่งไป พนักงานเสิร์ฟหลายสิบคนรีบรวบรวมอาหารที่เตรียมไว้บนโต๊ะที่เหลืออย่างรวดเร็วและเอามาวางไว้บนโต๊ะเดียว

เย่เทียนเอนคางและคอยดูเธอกินอย่างเงียบ ๆ

ยิ่งดูยิ่งชอบ

ความอยากอาหารแบบนี้!

ไม่ธรรมดาเลย!

“เธอชื่ออะไรเหรอ?” เย่เทียนถามแบบสบายๆ

“จ้าว จ้าวเถี่ยจู้”

คำตอบของเธอทำให้เย่เทียนแทบหน้าทิ่ม “จ้าวเถี่ยจู้ ชื่อของเธอถูกตั้งขึ้นมามั่วๆหรือไง?”

จ้าวเถี่ยจู้หยิบหมูหันขึ้นมาแล้วกัดเข้าไปคำหนึ่ง เธอพูดด้วยท่าทางเศร้า “พ่อแม่ของฉันเป็นคนในชนบทและไม่ได้รับการศึกษา ตอนที่แม่ให้กำเนิดฉันพ่อทำงานที่ไซต์ก่อสร้างได้แบกเสาเหล็กอยู่พอดีจึงตั้งชื่อนี้ให้ พ่อบอกว่าชื่อต่ำเลี้ยงง่ายดี”

เย่เทียนพยักหน้าเข้าใจ

ไม่ได้ต่างกันเลย ตอนนั้นแม่บอกว่าตอนฉันเกิดสภาพอากาศค่อนข้างดี พ่อเลยออกไปดูท้องฟ้า “อากาศดีจริงๆ ใช่เลย...”

คิดออกแล้ว

เย่เทียนถามต่อ “แล้วเธอที่เป็นผู้หญิง ทำไมถึงไปทำงานในที่ก่อสร้างได้ล่ะ?”

ตอนนี้จ้าวเถี่ยจู้เริ่มกินหมูหันตัวที่สองแล้ว เธอพูดในขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก “เพราะฉันอยากหาเลี้ยงตัวเอง! สองสามปีก่อนพ่อแม่บอกเรื่องการแต่งงานกับฉัน พวกเขาขอให้ฉันแต่งงานกับเหล่าหวังที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไปและฉันก็ตกลง คืนนั้นฉันกับพ่อแม่อาศัยอยู่ในบ้านของเหล่าหวัง ตกดึกฉันรู้สึกหิวเลยไปเอาข้าวหนึ่งถุงแล้วกินกับของดอง นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันรู้สึกสบายท้อง แต่ในเช้ารุ่งขึ้นครอบครัวของเหล่าหวังก็ปฎิเสธที่จะแต่งงานกับฉัน พวกเขาบอกว่าไม่สนับสนุนฉันและไล่พวกเราออกจากบ้านไป”

พอเย่เทียนฟังแล้วสติก็ค่อยๆหลุดลอยไป “แค่ข้าวถุงเดียว…”

“อืม ข้าวถุงนั้นหนัก 100 จิน(50กิโล) คืนนั้นฉันหุงข้าวถุงนั้นทั้งหมดเลย” จ้าวเถี่ยจู้พยักหน้า

ปัง!

หัวของเย่เทียนกระแทกลงบนโต๊ะ “สุด...สุดยอด!!!”

“แล้วเถ้าแก่ชื่ออะไรเหรอ?”

“ฉันชื่อเย่เทียน เรียกฉันว่าพี่เย่เทียนหรือพี่เทียนก็ได้”

จ้าวเถี่ยจู้ “พี่เย่เทียน”

“แล้วหลังจากนั้นเกิดขึ้น?”

พอเห็นจ้าวเถี่ยจู้กินอย่างเอร็ดอร่อยแบบนั้น เย่เทียนจึงหยิบอาหารขึ้นมากินด้วย

จ้าวเถี่ยจู้เล่าต่อ “หลังจากนั้น ข่าวการกินของฉันก็ได้แพร่กระจายออกไป ภายในสิบไมล์หรือแปดหมู่บ้านไม่มีใครกล้ามาแต่งงานกับฉันเลย พ่อกับแม่จึงฝากฝังฉันไว้กับญาติและขอให้ฉันไปทำงานในเมืองกับเธอด้วย หลังจากนั้นฉันมาอยู่กับลูกพี่ลูกน้องได้หนึ่งเดือน พอฉันตื่นขึ้นในเช้าวันหนึ่งก็พบว่าลูกพี่ลูกน้องหายไปแล้ว ตอนแรกฉันคิดว่าเธอหายตัวไปฉันเลยออกตามหาเธอไปทั่วแต่แล้วฉันก็เห็นข้อความของเธอในตู้เย็น ฉันเลี้ยงดูเธอไม่ไหวแล้วจากนี้เธอต้องพึ่งพาตัวเอง  ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นคนดีมากเธอจ่ายค่าเช่าไว้ให้ฉัน 3 เดือน จากนั้นฉันก็ได้เข้าไปทำงานในไซต์ก่อสร้างโดยบังเอิญ”

เย่เทียนพยักหน้าซ้ำๆ

ความอยากอาหารระดับสัตว์ประหลาดแบบนี้ คนธรรมดาคงเลี้ยงไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ บางทีเธออาจกินเมืองไห่จิงได้ในไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ

พึ่งผ่านไปแค่ยี่สิบนาทีหลักจากเข้าโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ หมูหันห้าตัวที่ทำออกมาก็ถูกเธอกินเข้าไปทั้งหมด

นี่ไม่เรียกว่ากินแล้ว นี่มันยัดลงท้องชัดๆ!

“อาหารหายไปไหนหมดแล้ว?”

เย่เทียนเริ่มมีความคิดแปลกๆเข้ามาในหัว จ้าวเถี่ยจู้ที่สูงแค่ 1.6 เมตร มีน้ำหนักน้อยกว่า 90 จิน(45กิโล)ซึ่งเธอไม่ได้อ้วนแม้แต่น้อย

“ฉัน...ฉันขอจับท้องเธอหน่อยได้ไหม? ถ้าเธอไม่ชอบก็ไม่เป็นไร”

“เอาสิ จับได้เลย”

จ้าวเถี่ยจู้กะพริบตาปริบๆ

เย่เทียนวางมือบนท้องจ้าวเถี่ยจู้...แน่นอนว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย ท้องของเธอเรียบมาก

“พระเจ้า!”