ตอนที่ 17 แผนร้าย

ตอนที่ 17 แผนร้าย

ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย 

ภายในคุกใต้ดินแห่งหนึ่ง พื้นที่เต็มไปด้วยความชื้นถูกล้วนแต่ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าแห้ง ภายในคุกมีชายสองคนที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้ ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำ

“บอกมาซะ ใครกันเป็นเจ้าของไก่หอมหวนห้าสีนั่น?”

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งใช้แส้ที่มีเฆี่ยนตีเด็กทั้งสองคนอย่างเกรี้ยวกราด

“ฉันก็บอกไปแล้วไงเมื่อหลายวันก่อน ฉันกับน้องชายซีโน่ขโมยไข่ออกมาจากที่นั่น ที่คณะเดินทางแห่งเมืองมอนเต พวกแกยังต้องการอะไรจากพวกเราอีก?”

ใบหน้าของซีคบวมช้ำไปทั่วหน้า ดวงตาของเขามีเพียงความสิ้นหวัง

“แต่ท่านไมล์ นายท่านของเราได้บอกเอาไว้แล้วว่าพวกแกไม่เคยไปที่เมืองมอนเตมาก่อน อย่าโทษที่พวกเราต้องใจร้ายเลย”

ผู้คุ้มกันได้ใช้แส้ตีไปที่ขาของซีค ซีคล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับความเจ็บปวด

“พวกเราขโมยไข่มาจากเมืองมอนเตจริงๆ ไม่ว่าพวกแกจะทรมานเราไปอีกมากแค่ไหนพวกแกก็จะไม่ได้อะไรไป!” ซีโน่ที่อยู่ใกล้ๆ กัดฟันพูด

“ไอพวกเด็กปากแข็ง!” ผู้คุ้มกันได้เหวี่ยงแส้อีกครั้ง มันเป็นการเหวี่ยงแส้จู่โจมอย่างสุดพลัง สุดท้ายแล้วผู้คุ้มกันที่ทรมานทั้งสองคนก็เดินจากไป

หลังจากที่ผู้คุ้มกันจากไป ซีโน่ก็ได้คลานไปหาซีคจากทางด้านข้าง “พี่ ไม่เป็นไรสินะ?”

“ฉันไม่เป็นไร จำเอาไว้ว่าพวกเรามาจากเมืองมอนเต พวกเราไม่เคยเห็นไก่หอมหวนห้าสีมาก่อน! การที่วัตสันได้ไก่มามันไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเราจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ครอบครัวของพวกเราจะต้องพึ่งพามัน แม้ว่าจะต้องตายแต่เพื่อความอยู่รอดพวกเราจะต้องทน”

“อย่าห่วงไปเลยพี่ แม้จะต้องตายฉันก็จะไม่พูดอะไรแน่”

ที่ด้านนอกคุกใต้ดิน ผู้คุ้มกันที่จากไปกำลังเดินขึ้นไปยังชั้นบนที่ดูหรูหรา “นายท่าน สองคนนั้นดื้อด้านมาก พวกเราไม่ได้คำตอบอะไรจากเจ้าพวกนั้นเลย”

“นี่ก็สี่วันแล้ว พวกเรายังไม่รู้อะไรกันเลย แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ” ดวงตาของไมล์ผู้เป็นเจ้าของฟาร์มเต็มไปด้วยความเย็นชา

“นายท่าน แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อ? พวกเราจะทรมานเด็กสองคนนั้นต่อไปอย่างงั้นเหรอ?”

“ถ้าหากพวกมันตายไปจริง มันก็จะเป็นประโยชน์กับเราอยู่ดี แต่ถ้าหากพวกเราไม่สามารถหาคำตอบอะไรได้เลย ก็แค่หาจิตรกรมาวาดหน้ามันสองคนซะ เอารูปของพวกมันไปถามฟาร์มใกล้เคียงดู”

ไมล์คิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสริมอย่างเย็นชา “แล้วก็จงปล่อยข่าวไป บอกทุกคนไปว่าเด็กสองคนนี้พยายามขโมยของจากฟาร์มของเรา ถ้าหากไม่มีใครมาทักท้วงแล้วล่ะก็ ฉันจะตัดหัวของพวกมันสองคนเอง! ถ้าหากญาติพวกมันได้ยินเรื่องนี้จะต้องไม่อยู่เฉยแน่ ถ้าหากเด็กพวกนี้ไม่พูดความจริง ก็หาคนอื่นที่พูดแทนก็สิ้นเรื่อง”

“ครับ นายท่าน” ผู้คุ้มกันคนนั้นทำความเคารพก่อนที่จะเดินจากไป ไมล์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีที่กำลังครุ่นคิด

การที่ไมล์สามารถกลายเป็นเจ้าของฟาร์มขนาดใหญ่ได้ ไม่ใช่เพราะความฉลาดหลักแหลมและความสามารถ มันเป็นเพราะเขามีความโหดเหี้ยม “รอจนกว่าครอบครัวของเด็กทั้งสองคนมาถึง ถ้าหากพวกมันไม่ได้มีพลังแข็งแกร่งอะไร ก็แค่ฆ่าพวกมันให้หมด แค่นี้ฉันก็จะได้ครอบครองไก่หอมหวนห้าสีแล้ว”

...

ฟาร์มไก่บ้านวัตสัน

“วัตสัน ท่านพ่อให้พี่มาถามว่าตอนนี้มีไข่กี่ฟองแล้ว” วินเซนต์เดินตรงมายังฟาร์มไก่

วัตสันที่เป็นผู้ดูแลฟาร์มยิ้มให้ก่อนจะตอบกลับ “พี่ครับ พี่มาได้ถูกเวลาจริงๆ ไก่หอมหวนห้าสีเพิ่งจะวางไข่ไป ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีไข่กี่ฟอง พี่ช่วยผมนับทีนะ”

วินเซนต์เดินเข้าไปในฟาร์มไก่ เมื่อเดินมาถึงจุดที่เก็บไข่ วินเซนต์ก็เริ่มนับอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้มีไข่กว่า 800 ฟองแล้ว วินเซนต์อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างประหลาดใจ วันเวลาเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นก็ทำให้ได้ไข่มากมายขนาดนี้แล้ว

ความประหลาดที่มาจากตัววัตสันยิ่งทำให้ผู้เป็นพี่คนนี้ประหลาดใจ

ไก่หอมหวนห้าสีสามารถวางไข่ได้ 500 ฟองต่อวัน นั่นก็เท่ากับว่าฟาร์มไก่จะมีไข่ 15,000 ฟองต่อเดือน ทองกว่า 15,000 เหรียญมันมากพอแล้วที่จะเลี้ยงดูครอบครัววัตสันไปกว่าหลายชั่วอายุคน ด้วยเหตุผลนี้เองเอ็ดเวิร์ดจึงได้ประกาศอย่างมีความสุข เขาได้อนุญาตให้ทุกคนกินไข่ได้ 3 ฟองต่อมื้อนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

หลังจากที่กินไข่ไปเป็นจำนวนมาก พละกำลังที่วินเซ็นต์มีก็เพิ่มขึ้นเกือบพันชั่ง พลังการต่อสู้เองก็แข็งแกร่งขึ้นเป็นสองเท่า ในที่สุดวินเซนต์ก็ได้กลายเป็นนักรบระดับทองแดงได้

นี่ถือเป็นข่าวดีที่ทำให้ครอบครัววัตสันมีความสุข

“วัตสัน ไก่หอมหวนห้าสีพวกนี้เป็นของขวัญจากอาจารย์นายอย่างงั้นสินะ? ก่อนหน้านี้นายไม่ได้เชิญอาจารย์ให้มาทานข้าวที่บ้านของพวกเราอย่างงั้นเหรอ?” วินเซนต์ที่คิดถึงเรื่องในอดีตถามออกมาอย่างไม่พอใจ

คงไม่มีใครใจกว้างขนาดนั้นนอกจากผู้เป็นอาจารย์ได้ ไก่หอมหวนห้าสีสี่ตัวเป็นของที่มีค่ามาก และไก่ทั้งหมดก็ยังถูกส่งมอบมาจากผู้เป็นอาจารย์ของวัตสัน มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าวัตสันได้พบกับผู้เป็นอาจารย์อีกครั้งแล้ว การที่วินเซนต์กลายมาเป็นนักรบระดับทองแดงได้อย่างรวดเร็วเป็นเพราะไก่หอมหวนห้าสี วินเซนต์ที่รู้สึกติดค้างจึงอยากจะกล่าวขอบคุณผู้เป็นอาจารย์วัตสันนั่นเอง

“พี่ครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ อาจารย์ผมได้จากไปทันทีหลังจากที่ทิ้งไก่สี่ตัวเอาไว้ให้ ผมเองก็ยังไม่มีเวลาคุยกับเขาเลย”

“นายแน่ใจนะว่าอาจารย์ของนายทิ้งไก่สี่ตัวนี้ไว้แค่นั้นน่ะ?”

“ครับ”

“นายกำลังหลอกพี่อีกแล้ววัตสัน!”

วินเซนต์ขมวดคิ้ว ตัวเขาเหลือบมองวัตสันด้วยสายตาที่จริงจังมากยิ่งขึ้น “นอกจากทิ้งไก่หอมหวนห้าสีสี่ตัวเอาไว้ อาจารย์ของนายก็ยังเอาไก่กว่าหลายพันตัวไปด้วย อาจารย์ของนายชอบกินไก่มากเลยสินะ? แล้วอาจารย์ของนายก็คงจะเอาไก่พันตัวของเราไปตั้งแต่แรกด้วย ถูกต้องไหมล่ะวัตสัน? อาจารย์ของนายจะกินไก่ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวได้อย่างงั้นเหรอ?”

วินเซนต์ได้ตรวจสอบเรื่องเมื่อวันก่อนแล้ว มันไม่มีร่องรอยไหนเลยที่ไก่จะวิ่งหนีหายไปได้ ไม่มีใครในฟาร์มใกล้เคียงที่เห็นไก่ป่าวิ่งหนีไปเช่นกัน คำอธิบายเดียวที่พอจะเป็นไปได้ก็คืออาจารย์ของวัตสัน อาจารย์ของเขาจะต้องเป็นผู้พาไก่ทั้งหมดไปแน่ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่วินเซนต์ก็ไม่คิดว่าวัตสันจะปิดบังเรื่องนี้กับครอบครัวของตัวเอง

“พี่พูดถูกแล้วล่ะ อาจารย์ของผมชอบกินไก่”

วัตสันปาดเหงื่ออันเย็นเฉียบจากหน้าผาก ตัวเขาคิดว่าวินเซนต์จะรู้ความจริงอะไร แต่สุดท้ายแล้วมันเป็นสิ่งที่ผู้เป็นพี่คนนี้คิดไปเอง

“วัตสัน ตอนนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารการกินของที่บ้านแล้วล่ะ ยังไงซะพวกเราก็ใช้เงินที่ได้จากการขายไข่ไม่หมด นายคิดว่ายังไงถ้าหากจะฟักไข่หลากสีพวกนี้ล่ะ?” วินเซนต์ไม่คิดที่จะติดใจอะไรเรื่องของวัตสัน ตัวเขาพูดถึงเรื่องต่อไปอย่างรวดเร็ว

“ผมคิดว่าคงจะทำไม่ได้นะครับ การจะฟักไข่ของไก่หอมหวนห้าสีได้มีโอกาสสำเร็จที่ต่ำ ยิ่งไปกว่านั้นไข่ที่ไม่ได้รับการปฏิสนธิจะไม่สามารถให้กำเนิดลูกไก่ได้”

ถ้าไก่หอมหวนห้าสีสามารถผสมพันธุ์ได้อย่างง่ายดาย มันก็คงจะไม่มีทางที่จะกลายเป็นสัตว์วิเศษระดับทองคำที่แสนล้ำค่าแบบนี้ได้

“มันไม่สำคัญหรอกนะว่าจะได้ผลหรือไม่ได้ผล สิ่งที่สำคัญก็คือความพยายาม ถ้าหากอาจารย์ของนายมาครั้งหน้า นายก็ลองขอไก่ตัวผู้กับอาจารย์ดูสิ”

วินเซนต์ดูเหมือนจะปักใจเชื่อไปแล้วว่าอาจารย์ของวัตสันเป็นผู้มอบไก่ให้กับพวกเขา หลังจากที่ได้พูดเรื่องทุกอย่าง วินเซนต์ก็ได้จากไปเพื่อฝึกฝนการใช้พลังการต่อสู้ต่อ

การฝึกฝนบ่มเพาะตนในลักษณะนี้ก็เหมือนกับการฝึกแล่นเรือโดยที่ต้านกระแสลม โอกาสที่จะล้มเหลวนั้นมีมากกว่า แต่ถ้าหากไม่ลองก็ไม่มีวันที่จะพัฒนาตัวเองได้

วัตสันสังเกตผู้เป็นพี่ฝึกฝนอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะละสายตาไป แม้ว่าข้อเสนอของวินเซนต์จะฟังดูดี แต่มันก็ใช้ได้กับคนธรรมดาเท่านั้น

ระบบฟิวชั่นที่วัตสันมีสามารถฟิวชั่นไก่พันตัวให้กลายเป็นไก่หอมหวนห้าสีได้ ความน่าจะเป็นที่ไก่หอมหวนห้าสีจะสามารถวางไข่ที่สมบูรณ์แบบมีเพียง 1 ใน 1,000 แม้ว่าไข่จะฟักลูกเจี๊ยบออกมา แต่อาหารสำหรับลูกเจี๊ยบก็ไม่ใช่ของที่จะหาได้ง่ายๆ อยู่ดี มันเป็นอาหารราคาแพง นอกจากนี้ยังจะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าที่ลูกเจี๊ยบจะเติบโตเต็มวัย สำหรับวัตสันมันไม่มีอะไรจะสะดวกไปกว่าการใช้ระบบฟิวชั่นแล้ว

วัตสันที่คิดเรื่องไก่ตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังป่าม่านหมอกเพื่อจับไก่ป่าในภายหลัง แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรวัตสันก็ได้รับข้อความที่น่าตกใจซะก่อน

20 นาทีต่อมา

“ท่านพ่อ จริงๆ เหรอครับที่ซีคกับซีโน่ถูกจับ?” วัตสันเดินเข้าไปยังห้องโถงบ้านก่อนจะถามอย่างจริงจัง

ตรงหน้าของวัตสันมีผู้เป็นพ่ออย่างเอ็ดเวิร์ดกำลังยืนอยู่ เอ็ดเวิร์ดยืนถือภาพวาดเอาไว้ในมือ “ดูนี่สิ! ลูกเห็นรึยังล่ะ? ซีคกับซีโน่ถูกจับตัวไป ตอนนี้พวกเขาคงอยู่ห่างออกไปราวๆ สิบไมล์ได้ ที่นั่นกำลังออกหมายจับไปทั่วทุกที่ ในไม่ช้าพวกเขาจะต้องพบกับบ้านเราแน่ พวกเราจะทำยังไงกันดี?”

เอ็ดเวิร์ดได้ทำการติดต่อกับพ่อค้าไว้แล้ว พ่อค้าที่ว่าจะเดินทางมาเก็บไข่ไปในอีกไม่กี่วัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้แสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าของฟาร์มอย่างไมล์กำลังต้องการไก่หอมหวนห้าสี

ไมล์ผู้เผยแพร่ประกาศจับยังบอกไว้ด้วย ถ้าหากไม่มีใครไปรับตัวเด็กทั้งสองคนภายในอีกสองวัน พวกเขาจะตัดหัวซีคและซีโน่เพื่อเป็นการลงโทษ

“พวกมันกล้าดียังไงกัน!” วินเซนต์เองก็อยู่ที่ห้องโถงเช่นกัน “ผมจะไปพาซีคกับซีโน่กลับมาเอง เพราะงั้น...”

ก่อนที่วินเซนต์จะได้พูดจบ วัตสันก็ได้พูดขัดซะก่อน “ไม่ต้องหรอกครับพี่ อยู่ที่นี่คอยดูแลฟาร์มไก่จะดีกว่า ผมจะเป็นคนไปเอง ซีคและซีโน่ถูกจับก็เพราะผม เพราะงั้นผมก็ควรจะเป็นผู้รับผิดชอบ” แม้ว่าคนในครอบครัวของวัตสันจะไม่น่าเชื่อถือและน่าพึ่งพา แต่ยังไงซะทุกคนก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน วัตสันจะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่ทำร้ายครอบครัวเขาต้องอยู่อย่างสุขสบาย