ตอนที่ 1071-1072 คุณยินดีร่วมมือกับฉันไหม
เหมาเยซื่อ กงเซลี ยังไม่พออีกเหรอ แม้แต่ไป่ซู๋ก็ชอบเธอด้วย
หยางเชาชิงล่ะ ชอบเธอด้วยอีกคนหรือเปล่า
ไม่สิ เดี๋ยวก่อน หยางเชาชิงชอบเธออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
ตอนนั้น หยางเชาชิงก็บอกเลยว่าเขาได้เจอรักแท้แล้ว
ถ้าเฉียวเมียนเมียนยังโสด เขาคงตามจีบเธอไปแล้วล่ะ
ความคิดที่ว่าผู้ชายที่โดดเด่นในเมืองหยุนเฉิงต่างตกหลุมรักนางจิ้งจอกตัวนั้น ทำให้เธอรู้สึกเกลียดชัง
ไป่ซู๋ตกตะลึงในไม่กี่วินาที
“ตั้งแต่คุณรู้จักเธอ คุณก็น่าจะจะรู้อยู่แล้วว่าเธอคือผู้หญิงของใคร คิดว่าเหมาะสมแล้วเหรอที่พูดอะไรแบบนี้ออกมา”
เซินโย่วยิ้ม “แน่นอน ฉันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของใคร ฉันไม่เพียงแต่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของใคร แต่ฉันยังรู้ด้วยว่าเธอกำลังจะหย่ากับเหมาเยซื่อเร็ว ๆ นี้ด้วย”
“หย่าเหรอ?” การแสดงออกของไป่ซู๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณบอกว่าเธออยากจะหย่าเหรอ? เธอบอกคุณอย่างนั้นเหรอ”
ด้วยท่าทางที่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของของเหมาเยซื่อน่ะเหรอ จะยอมหย่ากับเฉียวเมียนเมียน?
เห็น ๆ กันอยู่ว่าไม่มีทาง
ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังเป็นข้าวใหม่ปลามันกันอยู่เลย เพิ่งจะเริ่มต้นความสัมพันธ์ แล้วจะหย่ากันได้ยังไง
“เธอไม่ได้บอกฉันหรอกค่ะ” เซินโย่วยิ้มอย่างมั่นใจ
“แต่เธอกับอาซื่อจะต้องหย่ากันแน่นอน เธออยู่ในตระกูลเหมาได้ไม่นานหรอก ไป่ซู๋ ฉันกำลังบอกคุณอยู่นะ ฉันหวังว่าคุณจะฉวยโอกาสนี้ไว้”
ไป่ซู๋เม้มริมฝีปากขณะที่จ้องมองไปที่เธออย่างเย็นชา
“คุณเซิน ต้องการจะให้ผมแย่งภรรยาของเพื่อนงั้นเหรอ? ภรรยาของเพื่อไม่ควรเอามาล้อเล่นนะครับ คุณเซินเป็นถึงคนจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง นี่คุณกำลังจะยุยงให้คนอื่นเขาแย่งภรรยาของเพื่อนงั้นเหรอ ใคร ๆ ก็บอกว่าคุณเซินมีการศึกษา มีเหตุผล และเป็นคนซื่อตรง อีกอย่างยังชอบทำการกุศลด้วย คำพูดและการกระทำของคุณเซินในวันนี้ เปิดโลกทัศน์ของผมให้กว้างขึ้นจริง ๆ”
เซินโย่วไม่ได้โกรธกับคำพูดของเขา “แม้ว่ามีโอกาส ก็จะไม่ทำอย่างนั้นเหรอ อีกอย่างไม่นานพวกเขาก็ต้องเลิกกันอยู่ดี ฉันอยากได้เหมาเยซ่อและคุณก็อยากได้เฉียวเมียนเมียน เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ”
“ไป่ซู๋ ถ้าคุณเต็มใจที่จะร่วมมือกับฉัน ฉันจะช่วยให้คุณได้ครอบครองเฉียวเมียนเมียนเอง”
เซินโย่วมองไปที่ใบหน้ามืดมนของไป่ซู๋และยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ
“ไม่ง่ายเลยนะคะที่จะเจอผู้หญิงที่ทำให้คุณตกหลุมรักได้แบบนี้ ถ้ามีโอกาสก็น่าจะทำให้เธอเป็นของคุณ ไม่อยากลองดูหน่อยเหรอ?”
“อีกอย่าง ด้วยเสน่ห์ของนายน้อยไป่แล้ว ถ้าคุณมีใจ ฉันเชื่อนะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหน จะไม่สนใจคุณหรอก” เซินโย่วลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาเขา
เธอเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ฉันจริงจังนะ ไป่ซู๋ เรามาร่วมมือกันเถอะ ฉันจะทำให้คุณได้ครอบครองเฉียวเมียนเมียน และคุณก็ช่วยให้ฉันได้ครอบครองเหมาเยซื่อไ
ไป่ซู๋มองดูเธออย่างไม่แสดงออกอยู่ครู่ใหญ่
เซินโย่วคิดว่าเขาคงกำลังคิดอยู่ เลยรอเขาอย่างอดทน ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถามอย่างร้อนรน “คุณคิดได้รึยัง”
“อืม ผมคิดได้แล้ว” ในที่สุดไป่ซู๋ก็พูดขึ้น
เซินโย่วถามทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณเต็มใจไหม? เรามาร่วมมือกัน”
“ร่วมมือกันงั้นเหรอ?” ไป่ซู๋ดูเหมือนจะสนใจจริง ๆ เขายิ้มและถามกลับ
“คุณเซิน คุณวางแผนที่จะร่วมมือกันยังไงล่ะครับ”
เซินโย่วไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูด “ขึ้นอยู่กับคุณว่าต้องการร่วมมือกับฉันจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าคุณจริงจัง ฉันจะคิดหาวิธีทำให้เฉียวเมียนเมียนเป็นของคุณเอง”
“เซินโย่ว คุณเพิ่งบอกว่าคุณรู้จักผมแค่นิดหน่อยเองไม่ใช่เหรอ? ผมคิดว่าคุณว่าประเมินตัวเองสูงไปหน่อยนะ” ไป่ซู๋เห็นว่าฉีกยิ้มให้กับหญิงสาว ทว่าดวงตาเขาไม่ได้ยิ้มตามเลย
ดวงตาของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
“คะ-คุณพูดอะไร” เซินโย่วขมวดคิ้ว
ไป่ซู๋มองดูเธออย่างเย็นชา
“ผมบอกว่าคุณน่ะประเมินตัวเองสูงไปนะ ถ้าคุณเข้าใจผมสักนิด คุณคงไม่พูดกับผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซินโย่วถ้าผมต้องการผู้หญิงแล้วล่ะก็ ผมจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากคุณไหมล่ะ?”
เซินโย่ว “คุณ...”
“นอกจากนี้ ตราบใดที่คุณรู้จักอายซะบ้าง ไม่ว่าคุณจะชอบใครสักคนมากแค่ไหน คุณไม่ควรจะไปตามตื้อเขาอีก ถ้าเขาคนนั้นแต่งงานแล้ว แต่ดูเหมือนคุณเซินจะไม่มีความละอายใจเลยนะครับ”
เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเซินโย่วแย่ลง ไป่ซู๋ก็เย้ยหยันต่อ
“ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ก็รู้ตัวเองดีว่าไม่กล้ายอมรับ ผู้หญิงรวย ๆ อย่งคุณเซินหรอกครับ”
เซินโย่วไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกอับอายเช่นนี้
เธอรู้สึกอับอายอย่างมาก
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะที่เธอกัดฟันพูด “ไป่ซู๋ คุณไม่คิดจะร่วมมือกันฉัน แล้วยังจะโกหกฉันอีก คุณหลอกฉันเหรอ!”
ไป่ซู๋เยาะเย้ย “คุณมันโง่เกินไป”
“คะ-คุณว่าอะไรนะ” เซินโย่วรู้สึกสับสน
“นี่เหรอคือคำพูดที่นายน้อยตระกูลไป่พูดกับผู้หญิง ไป่ซู๋ จะมากเกินไปแล้วนะ!”
เซินโย่วรู้สึกสับสน “นี่เหรอคือการปฏิบัติที่นายน้อยตระกูลไป่มีให้กับผู้หญิง? ไป่ซู๋ คุณมากเกินไปแล้วนะ!”
“ทัศนคติแบบไหนที่ผมต้องมีให้กับผู้หญิงอย่างคุณ? คุณเป็นแบบไหน ก็สมควรได้รับแบบนั้นแล้วล่ะ”
ไป่ซู๋ไม่สามารถสุภาพต่อเธอได้อีกต่อไป
เห็นได้ชัดว่าสายตาเขาที่มองไปยังเธอมีแต่ความขยะแขยงและความไม่พอใจ “คุณเซิน สิ่งที่ผมแสดงออกนี่ก็สุภาพมากที่สุดแล้วนะ ถ้าคุณไม่ใช่แขกของครอบครัวไป่ แม้แต่คำเดียวผมก็ไม่อยากจะพูดกับคุณ”
เซินโย่งไม่ตอบสนองเขาในทันที
หลังจากที่เข้าใจความหมายในคำพูดของไป่ซู่ ท่าทางของเธอก็มืดลง
ไป่ซู๋ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้อีก
เขามองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นชาและพูดว่า “คุณเซิน หากคุณไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าคุณพูดอะไรออกมากับผม คุณก็ควรรูจักที่ที่คุณควรจะอยู่นะ อะไรที่ไม่ใช่ของคุณก็คือไม่ใช่ของคุณ ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายาม”
“อีกอย่าง ถ้าคุณกล้าทำอะไรแย่ ๆ กับเฉียวเมียนเมียน ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่”
เซินโย่วเบิกตากว้างและกัดฟัน “ไป่ซู๋ ยังจะกล้าบอกว่าตัวเองไม่ได้ชอบเฉียวเมียนเมียนอีกเหรอ? คุณเป็นใครถึงได้กล้ามาขู่ฉัน?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนดีหน่อยเลย แน่ใจเหรอว่าไม่ได้แอบรักแฟนของเพื่อนน่ะ?”
“ฉันเหรอที่ไม่มียางอาย คุณล่ะเก่งมาจากไหนกัน!”
ไป่ซู๋ไม่สนใจเธอ “จำที่ผมพูดเอาไว้นะเซินโย่ว ถ้าคุณกล้าแตะต้องเฉียวเมียนเมียน ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ ถ้าไม่กลัวที่จะต้องเป็นปรปักษ์กับตระกูลเหมาและตระกูลไป่แล้วล่ะก็ลองดู”
หลังจากพูดจบไป่ซู๋หันหลังและเดินจากไป
ในขณะนั้นเอง คนรับใช้เดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อคลุม เธอเห็นไป่ซู๋เดินผ่านไปจนทักทายด้วยความสุภาพ “นายน้อย”
ไป่ซู๋พยักหน้า “เอาเสื้อคลุมให้กับคุณเซิน”
คนรับใช้มองไปที่เซินโย่วด้วยใบหน้างงงวย
คุณเซินดูอารมณ์ไม่ดีนัก
นายน้อยก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน
ก่อนที่เธอจะจากไป ยังเห็นดี ๆ กันอยู่เลย
หรือว่ามีปากเสียงกันในช่วงเวลาสั้นอย่างงั้นเหรอ?
