955-956

9/10

Ep.955

ได้เห็นภาพนี้ เหล่าชาวต่างเผ่าที่ทางเข้าต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง เดี๋ยวนี้เผ่ามนุษย์กลายเป็นพวกป่าเถื่อนไปซะแล้วหรือ? แค่เอ่ยปากว่าจะฆ่าก็ฆ่าเลย?

ต้องรู้นะว่าเมืองมู่กวงคือที่อยู่ของตระกูลฮั่ว และตระกูลฮั่วคือหนึ่งในสิบตระกูลซ่อนเร้นในมิติภายนอก กำลังรบของพวกเขามิอาจดูแคลนได้

ขณะที่ซูเฉินเป็นแค่เผ่ามนุษย์เท่านั้น แต่เขากลับกล้าฆ่าคนหน้าบ้านตระกูลฮั่ว จะอาจหาญเกินไปหน่อยกระมัง?

นี่เขาไม่กลัวการแก้แค้นจากตระกูลฮั่วเลยหรอ? ไม่ฉุกคิดสักนิดเลยรึไงว่าทำแบบนี้จะเป็นการชักนำภัยพิบัติมาสู่ตน?

ฟางฉีซานตกใจตัวสั่นระริก เขารู้อยู่แล้วว่าซูเฉินเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ไม่นึกว่าจะรุนแรงถึงขั้นนี้ ฆ่าคนที่พูดจาไม่เข้าหู ราวกับว่าไม่เห็นเผ่าอสูรอัคคีอยู่ในสายตา  จะอาละวาดหนักข้อไปหน่อยแล้ว!

“เจ้ากล้าดียังไงมาฆ่าคนที่นี่?” ทหารยามเผ่าอสูรอัคคีที่เหลือได้สติ ตวาดด้วยความโกรธ กระจายกันปิดล้อมซูเฉิน

“จะให้ฉันฆ่าอีกก็ยังได้ ถ้าพวกแกไม่พอใจ ก็เข้ามา!”

ซูเฉินกวาดสายตามอง กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ

แม้เหล่าทหารยามจะโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด แต่ก็ไม่มีใครกล้าลงมือสักคน

เหตุผลก็ง่ายๆ กำลังรบของซูเฉินแข็งแกร่งเกินไป เขาสามารถฆ่าผู้ฝึกตนขั้น 10 ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ย่อมเป็นการดำรงอยู่ระดับเทวะแน่นอน

หากพวกเขากล้าลงมือ ผลลัพธ์ตอนจบมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือจบชีวิตตายคาที่

“ในเมื่อพวกแกไม่กล้าลงมือ งั้นก็ไสหัวไป! อย่ามาขวางทางฉันเข้าเมือง!”

ซูเฉินกระชากเสียงเย็น ก้าวตรงเข้าไปในตัวเมือง ภายใต้คำขู่ของซูเฉิน ทหารยามอสูรอัคคีเริ่มพากันชักฝีเท้าถอย  ยอมหลีกทางให้ซูเฉิน

“ทหารยามเผ่าอสูรอัคคีจะไร้ความสามารถไปหน่อยไหม? อย่างน้อยพวกเขาก็ยังเป็นหนึ่งในสิบตระกูลซ่อนเร้น แต่กลับปล่อยให้เด็กน้อยเผ่ามนุษย์คนหนึ่งที่เพิ่งฆ่าคนเข้าไปในเมือง”

“เจ้าจะไปรู้อะไร เผ่ามนุษย์ผู้นั้นอยู่ในระดับเทวะ ใครจะกล้าหยุดเขา?”

“แต่ในเมืองมู่กวงมีระดับเทวะของเผ่าอสูรอัคคีอยู่เช่นกัน เจ้าเด็กนี่กล้าเข้าไป ไม่กลัวโดนล้อมฆ่าหรือไง?”

“เผ่ามนุษย์ช่างโอหังนัก พวกเขาคิดว่าแค่ได้ขึ้นเป็นระดับเทวะก็สามารถเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง ไม่รู้หรือว่าในมิติภายนอก มีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งอยู่อีกมากมายราวกับขนบนตัววัว เขากล้าฆ่าทหารยาม เกรงว่าพอเข้าเมืองไป คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

เห็นซูเฉินยังกล้าเข้าเมือง ชาวต่างเผ่าที่อยู่รอบๆเริ่มกระซิบกระซาบ ทั้งหมดเห็นพ้องเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเมื่อซูเฉินเข้าเมือง ไม่มีทางกลับออกมาแบบมีชีวิตแน่นอน

“ใครกันที่กล้าอาละวาดในเมืองมู่กวงของข้า!”

ขณะที่ซูเฉินกำลังเข้าสู่เมืองมู่กวง เสียงเย็นชาแผดเข้ามาในหูเขา

ซูเฉินหยุดฝีเท้า เพ่งมองอย่างตั้งใจ เห็นแค่เพียงชาวอสูรอัคคีที่มีรูปร่างกำยำราวขุนเขาลูกเล็กกำลังวิ่งออกมาจากในเมือง

“ผู้อาวุโสฮั่วเฟิงแห่งเผ่าอสูรอัคคีออกมาแล้ว!”

“ไอ้เด็กเวรเผ่ามนุษย์นั่นตายแน่!”

ในเวลาเดียวกับที่ฮั่วเฟิงปรากฏตัว เสียงพูดคุยดังขึ้นรอบด้าน

“มนุษย์ เจ้าเป็นคนฆ่าทหารยามของข้าหรือ?” ฮั่วเฟิงชี้ไปทางศพของชาวอสูรอัคคีบนพื้น เอ่ยถามเสียงขรึม

“ใช่” ซูเฉินยอมรับอย่างใจกว้าง

“จงบอกเหตุผลมา” ฮั่วเฟิงพยายามระงับความโกรธเขา จ้องซูเฉินเขม็ง

ด้วยท่าทีไม่แยแสใดๆของซูเฉิน มันทำให้เขาเกิดความสงสัย จึงไม่ลงมือตั้งแต่แรก

“ชาวอสูรอัคคีของพวกแกกล้าเลือกปฏิบัติต่อเผ่ามนุษย์ของฉัน ดังนั้นพวกมันสมควรตาย! และถ้าแกคิดว่าที่มันทำนั้นถูกต้องอยู่แล้ว ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะกุดหัวแกเพิ่มอีกคน!” ซูเฉินกล่าวเสียงเย็น

ในคำพูดของเขา มันเต็มไปด้วยความเผด็จการและบ้าบิ่นอย่างสุดโต่ง

ซู๊ดดดด

เสียงสูดหายใจเย็นเยียบสะท้อนไปทั่วบริเวณ ฮั่วเฟิงคือผู้แข็งแกร่งระดับเทวะขั้น 2 แต่ซูเฉินยังกล้าพูดจาหยาบคายเช่นนี้ เขาใช่กล้าหาญ หรือโง่เขลาจนไม่รู้จักความหวาดกลัวกันแน่?

ชาวต่างเผ่ารอบๆต่างตั้งหน้าตั้งตารอ เตรียมรับชมละครสนุก

10/10

Ep.956

ฮั่วเฟิงสูดหายใจลึก จิตสังหารอันรุนแรงแผ่ว่านออกมาจากร่างกายเขาในคราเดียว

ได้รับผลกระทบจากมัน ชาวต่างเผ่ารอบด้านทนไม่ไหว พากันถอยร่นออกไป

“วาจาสามหาว! มาดูกันว่าวันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าอย่างไร!”

ฮั่วเฟิงไม่อาจระงับความโกรธในใจเขาได้อีกต่อไป ร้องคำรามออกมา พุ่งเข้าสังหารซูเฉิน

บนอาณาเขตของเผ่าอสูรอัคคี  มนุษย์ผู้หนึ่งกลับกล้าเอ่ยไร้สาระออกมา หากไม่ฆ่ามัน แล้วต่อไปจะเชิดหน้าชูตาในมิติภายนอกได้อย่างไร? จากนี้ชาวต่างเผ่าคนอื่นๆจะคิดยังไงกับเผ่าอสูรอัคคี?

ดังนั้น ไม่ว่ายังไง วันนี้ซูเฉินจะต้องตาย!

เพื่อประกาศให้โลกรู้ ว่าการล่วงเกินเผ่าอสูรอัคคีของพวกเขา จะพบจุดจบเช่นไร

“ฮั่วเฟิงเอ๋ย เจ้ามันดวงซวยแท้ๆ …” ฟางฉีซานถอนหายใจ ถอยห่างออกจากสนามรบเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว

ในหมู่คนที่นี่ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของซูเฉิน ทั้งยังได้ประจักษ์กับตาแล้วว่าซูเฉินแข็งแกร่งเพียงใด

ต่อหน้าซูเฉิน สัตว์ร้ายมิติระดับเทวะขั้น 3 ยังถูกซูเฉินบดตายราวกับมด  ส่วนเทวะขั้น 4 ยังไม่กล้าลงมือกับเขา

กับอีแค่ระดับเทวะขั้น 2 เช่นเจ้า –กล้าดียังไงมาอวดดีต่อหน้าซูเฉิน? นั่นไม่ใช่การฆ่าตัวตายหรอกหรือ?

“ช่างไม่รู้จักเจียมตัว!”

มุมปากของซูเฉินฉายแววดูแคลน ขณะที่ฮั่วเฟิงกำลังบินเข้ามาใกล้ เขาระเบิดพลังจิตออกไป พันธนาการอีกฝ่ายไว้ทันที

แม้ทั้งสองจะอยู่ในระดับเทวะขั้น 2 เหมือนกัน แต่ซูเฉินกินผลแก่นแท้เข้าไปเกือบ 20 ลูก ส่งผลให้พลังจิตของเขาเหนือกว่าระดับเดียวกันมาก เมื่อเทียบกับเทวะขั้น 3 แล้วไม่ด้อยไปกว่ากันเลย

ฮั่วเฟิงราวกับจมอยู่ในโคลนตม การเคลื่อนไหวทั้งหมดกลายเป็นเชื่องช้าซบเซา

“พลังจิต!? แต่ทำไมมันถึงได้ทรงพลังถึงขนาดนี้?”

ฮั่วเฟิงตื่นตกใจ น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ

ชาวต่างเผ่าที่อยู่รอบข้างก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเช่นกัน ฮั่วเฟิงเดิมมีท่าทีดุดัน แต่ทำไมจู่ๆถึงหยุดเคลื่อนไหวระหว่างกำลังตรงเข้าหาซูเฉิน? คล้ายกับว่ากำลังถูกควบคุมอยู่เลย

ระหว่างที่พวกเขายังไม่รู้ถึงสาเหตุ เห็นแค่เพียงซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ใช้มือเดียวฉกลงบนคอฮั่วเฟิง และยกอีกฝ่ายตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ง่ายดายเหมือนกับกำลังยกลูกไก่

ได้เป็นสักขีพยานของฉากนี้ ทุกคนอ้าปากค้าง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

ทั้งหมดจำได้ดี ว่าก่อนหน้านี้ซูเฉินก็ทำแบบนี้กับทหารยามเช่นกัน แต่ทหารยามเผ่าอสูรอัคคีคนนั้นอยู่แค่ขั้น 10 ขณะที่ฮั่วเฟิงคือผู้แข็งแกร่งระดับเทวะขั้น 2 แล้วเหตุใดถึงยังถูกยกตัวลอยได้อย่างง่ายดายเช่นนี้?

“อึก … อึก …”

ใบหน้าของฮั่วเฟิงเปลี่ยนเป็นสีเขียว แดง และขาว เขาตระหนักแล้วว่าซูเฉินคือผู้แข็งแกร่งชั้นสูง บังเกิดความสำนึกเสียใจที่หุนหันพลันแล่น  ปรารถนาจักอ้อนวอนขอความเมตตา

กระนั้น ลำคอของเขาถูกบีบอยู่ ไม่สามารถเอ่ยคำใดได้

“ในสายตาฉัน เผ่าอสูรอัคคีของพวกแกไม่ต่างอะไรจากมดปลวก! กล้าเลือกปฏิบัติต่อเผ่ามนุษย์ แค่ความตายยังไม่เพียงพอ!”

ซูเฉินจับจ้องฮั่วเฟิง พ่นลมหายใจเย็นชา จากนั้นเพิ่มแรงบีบในมือเขา ทรมานฮั่วเฟิงจนตาเหลือกเห็นแค่ตาขาว

ขณะที่ฮั่วเฟิงกำลังจะตาย เสียงตวาดดังสะท้อนออกมาจากในเมืองมู่กวง

“หยุดมือ! หากเจ้ากล้าฆ่าเขา สุดท้ายจะเป็นเจ้าที่ถูกทำลายกลายเป็นเถ้ากระดูก!”

กร๊อบบบ!

คำตอบคือเสียงกระดูกแตกที่ดังฟังชัด เห็นแค่เพียงซูเฉินหักคอของฮั่วเฟิงอย่างไร้ปราณี สะบัดร่างอีกฝ่ายลงกับพื้น จากนั้นหันไปเผชิญหน้ากับชาวอสูรอัคคีที่เอ่ยปากพูด กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “สิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดคือการที่มีใครมาข่มขู่ เป็นแกเองที่แตะเกล็ดย้อน ดังนั้นเขาต้องตาย!”

ให้ตายเถอะ! เห็นซูเฉินไร้เมตตา คิดฆ่าก็ฆ่าทันที ชาวต่างเผ่ารอบด้านต่างตะลึงลาน

ผู้ที่มาคือชายชราเผ่าอสูรอัคคีร่างสูงใหญ่ เขาคาดไม่ถึงเลยว่าซูเฉินจะกล้าลงมือจริงๆ เจ้าตัวระเบิดความโกรธออกมา

“เจ้าหนู จงประกาศชื่อเจ้า! เราผู้เฒ่าไม่สังหารผู้ไร้นาม!”

ชายชราจ้องเขม็งไปที่ซูเฉิน ตวาดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลถึงขีดสุด