ฟ้าส่งข้ามาเติมรัก บทที่ 6

เวลาดึกสงัดรอบข้างไร้เสียงรบกวน หากแต่ร่างสูงใหญ่กลับไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ หานตงครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่เช้า

เขาจำได้ว่า ตัวเขาออกจากบ้านไปด้วยความหวังอันริบหรี่ หากแต่บ้านบิดามารดาเป็นเชือกเส้นสุดท้าย ที่เขาหวังจะเกาะเกี่ยวยามเมื่อกำลังจะจมน้ำ

แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้รู้ว่า สิ่งที่เขาเห็นเป็นเชือก แท้จริงเป็นเพียงแค่ฟางเส้นบางๆ ที่ไม่สามารถยึดเกี่ยวอะไรได้

เขาจำได้ดี วันแต่งงานของน้องชาย ที่บ้านจัดงานเลี้ยงใหญ่โต ทั้งข้าวปลาอาหารมีวางไว้เต็มโต๊ะไปหมด เพื่อนบ้านต่างพากันมาแสดงความยินดี

แตกต่างจากงานแต่งงานของเขากับภรรยา ท่านแม่อ้างว่าเพราะพวกเขาทำผิดประเพณี หากจัดงานใหญ่โตยิ่งจะเป็นขี้ปากชาวบ้านไปทั่ว จึงจัดงานเล็กๆ ขึ้นมาเท่านั้น

มาครั้งนี้เขาบากหน้าไปขอยืมข้าว หวังเพียงแค่ให้บุตรชายทั้งสองได้ประทังความหิวโหย คำตอบที่มารดาเขาให้คือ ครอบครัวเขาเป็นคนนอก อาหารมีเพียงพอสำหรับคนในครอบครัวเท่านั้น

เขาเงยหน้าสบตากับบิดา อีกฝ่ายก็เอาแต่หลบสายตา แม้เขาจะรู้ดีว่า เรื่องทุกเรื่องในบ้านบิดาล้วนให้มารดาเป็นคนดูแล

หากแต่เขายังหวังว่าบิดาจะมีความผูกพันกับเขาสักนิด ช่วยเอ่ยปากกับมารดาให้เขาสักหน่อย เมื่อสิ้นหวังกับคำพูดและท่าทีของบิดามารดา รวมทั้งอับอายต่อสายตาเหยียดหยามของบรรดาพี่น้อง

เขามองดูบ้านหลังกลางที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มองผ่านย้อนไปในอดีต ตรงนี้ยังเป็นเพียงกระท่อมเล็กๆ พวกเขาห้าคน พ่อแม่ลูกนอนเบียดเสียดจนแทบจะไม่มีทางเดิน

บิดามารดารักพี่ชายคนโตกับน้องชายคนเล็กมาก ดังนั้นทุกครั้งยามเข้านอนจะสั่งให้เขานอนติดตรงประตู เพื่อกันลมหนาวให้พี่กับน้องชาย

หลายครั้งเมื่อยามที่พี่และน้องชายออกไปเที่ยวเล่น มีเพียงตัวเขาที่ถูกมารดาสั่งให้อยู่ช่วยทำงาน เมื่ออยู่ลับหลังพวกพี่น้อง มารดามักจะโอบกอดเขา พร้อมทั้งบอกว่า ที่ให้ตัวเขาอยู่ช่วยงาน เพราะรักและเป็นห่วงเขา ไม่อยากให้เขาอยู่ห่างกาย

หลายปีที่ผ่านมาเงินทองที่หามาได้ ล้วนแต่ส่งผ่านให้มารดา เผื่อนำมาปลูกบ้านหลังนี้ ตอนนี้บ้านหลังใหญ่อบอุ่นอยู่ตรงหน้า แต่เขากับครอบครัวไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพักอาศัย

ชายหนุ่มหลับตากำมือแน่น ก่อนจะถอยหลังเดินจากมา

หานตงนอนตาแดงก่ำเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมด เขายังจำความรู้สึกท้อแท้และหมดหวังเมื่อยามที่อยู่ต่อหน้าลูกและภรรยาได้ดี

ยังจำความอบอุ่นจากมือคู่นั้น ที่ปลอบประโลมจิตใจ และดึงให้จิตใจเขาพร้อมสู้อีกครั้ง แม้หลายอย่างในตัวนางที่เปลี่ยนไป

ไม่ว่าจะเป็นการกระทำ คำพูด หรือกิริยาท่าทางบางอย่าง

หากแต่ขอเพียงนางดีต่อบุตรทั้งสองของเขาอย่างจริงใจ ทุกสิ่งอย่างเขาล้วนมองผ่านไป

เขาหันไปมองดูบุตรชายทั้งสองที่ตอนนี้นอนหลับกันอย่างมีความสุข

ชายหนุ่มถอนใจ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

เรื่อยๆ ไปก่อนค่ะ นิยายเรื่องนี้นางเอกไม่มีของวิเศษใดใด เรียกว่าหนึ่งสมอง และสองมือกับความเป็นลูกรักของคนแต่งค่าาาาาา??