ฟ้าส่งข้ามาเติมรัก บทที่ 1

"ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ ได้โปรดตื่นเถิด อย่าทิ้งข้ากับท่านพ่อไปนะขอรับ ฮือ ฮือ"

"ท่านพ่อ ทำไมท่านแม่ถึงนอนแน่นิ่งแบบนี้ ท่านพ่อช่วยปลุกท่านแม่หน่อยขอรับ"

เสียงใครกัน หนวกหูชะมัด ชั้นขอนอนนานๆหน่อยได้ไหม  เว่ยเหนียนเหยา คิดในใจอย่างรำคาญ เมื่อวานนี้กว่าเธอจะปิดบัญชีของภัตตาคารหรูระดับห้าดาวเสร็จ เธอต้องเคร่งเครียดจนลืมกินลืมนอนไปหลายคืน

" เจ้าใหญ่  เจ้ารอง หยุดร้องไห้ก่อนเถอะ เจ้าดูแม่เจ้าไว้ก่อน เดียวพ่อจะไปตามท่านหมอจางมาดูแม่เจ้า"

เสียงอีกเสียงดังขึ้น ฟังดูก็รู้ว่า น่าจะเป็นชายหนุ่มอายุไม่น่าจะเยอะเท่าไหร่ ว่าแต่ว่าพวกเขาพูดถึงใครกัน แล้วคนพวกนี้เข้ามาอยู่ในบ้านเธอได้ยังไง  แย่แล้ว หรือว่าจะเป็นโจร

เว่ยเหนียนเหยาคิดอย่างตกใจ พยายามที่จะลืมตาขึ้น แต่กลับรู้สึกปวดหัว และเจ็บข้างหลังท้ายทอยเป็นอย่างมาก หญิงสาวค่อยๆยกมือ ลูบไปยังบริเวณที่เจ็บ พร้อมกับลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

แสงสว่างสาดเข้ากับดวงตา ทำให้ตาของเธอพร่าไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆคุ้นชิน หญิงสาวกวาดสายตามองดูโดยรอบ

นี่เธออยู่ที่ไหน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือเธอถูกโจรจับมาเรียกค่าไถ่ สารพัดคำถามที่ไร้คำตอบดังขึ้นมาในหัว แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ สายตาเธอกลับเห็นร่างน้อยสองร่างที่วิ่งเข้ามาในห้อง

"ท่านแม่ ท่านฟื้นแล้ว "

"ท่านแม่ ท่านแม่"

หญิงสาวหันรีหันขวางสำรวจไปทั่ว ว่าเด็กน้อยทั้งสองเรียกใคร แต่ภายในห้องนี้ นอกจากเธอก็ไม่มีใครนี่หนา จนในที่สุดร่างน้อยผอมแห้งทั้งสองก็มาหยุดตรงหน้าเธอ

"หนูจ๊ะ หนูเรียกใคร แล้วแม่ของหนูอยู่ไหนจ๊ะ"

แววตาใสซื่อ บวกกับใบหน้าอันน่ารัก ถึงแม้จะดูผอมแห้งเหมือนเด็กขาดสารอาหารไปสักหน่อย แต่ก็ทำให้หญิงสาวเกิดความเอ็นดูได้ไม่น้อย

"ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไป ทำไมถึงพูดเหมือนจำพวกข้าไม่ได้ขอรับ"

เสียงเด็กน้อยคนหนึ่งเอ่ยขึ้น หญิงสาวมองดูแววตาที่สั่นไหวสองคู่ตรงหน้า หัวใจพลันอ่อนไหว มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน จนเผลอไปถูกกับบาดแผลตรงท้ายทอย ความเจ็บปวดที่ได้กับมากมายจนคิดไม่ถึง

โอ๊ย ปวดหัว ปวด ปวดเหลือเกิน หยดน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ในสมองกับฉายภาพของตัวเธอที่นอนเสียชีวิตอยู่บนเตียงในคฤหาสน์หรู อย่างเดียวดาย

จากนั้นความทรงจำต่างๆกับตัดมาที่ภาพของหญิงสาวผู้หนึ่ง หญิงสาวคนนี้ชื่อว่ามู่เหนียนเหยาถือว่า เป็นหญิงงามคนหนึ่งเลยทีเดียว เสียแต่ว่าอาภัพนัก ถูกแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาวางแผนให้ร้าย ต้องมลทินจนต้องจำใจแต่งงานกับเว่ยหานตงพี่ชายของคนรักของตน

หลังจากงานแต่งของนางไม่กี่วัน ชายคนรักกลับให้ผู้ใหญ่ไปขอหมั้นหมายน้องสาวต่างมารดา หญิงสาวเสียใจมากพาลพาโลไปทั่ว สุดท้ายพ่อแม่ของสามีทนไม่ไหว  จึงบังคับให้สามีของนางแยกบ้านออก และมอบที่ดินตรงท้ายหมู่บ้านพร้อมเงินอีกเล็กน้อยให้จากมา

ยิ่งถูกบังคับให้ย้ายออกมา นางก็ยิ่งไม่พอใจในตัวสามีมากขึ้น พอรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ กลับถือโอกาสห้ามไม่ให้สามีเข้ามานอนร่วมห้อง

เมื่อนางคลอดบุตรชายฝาแฝดออกมา กลับไม่เคยรักและเอ็นดูบุตรชาย แม้ไม่ลงมือทำร้ายแต่ก็ไม่เคยใส่ใจ นางกลับยึดมั่นว่า สามีและบุตรชายคือ รอยด่างพร้อยในชีวิต

วันนี้คือวันแต่งงานของอดีตคนรักและน้องสาวของนาง ในใจนางรู้สึกรุ่มร้อนจนทนไม่ไหว นางจึงเดินออกไปข้างๆบ้าน ด้วยความโหโห สองเท้ากับก้าวไม่มั่นคง ลื่นไถลจนหัวไปฟาดพื้นตายไปในที่สุด

เว่ยเหนียวเหยาถอนหายใจ ในใจทั้งสงสารและสมเพชเจ้าของร่างที่เธอมาอาศัยอยู่ แท้จริงแล้วหากหญิงสาวรู้จักปล่อยวาง นางคงมีความสุขไม่น้อย

อย่างน้อยตามที่นางเห็นเหตุการณ์ สามีของร่างนี้รูปร่างหล่อเหลาบึกบึน ซ้ำขยันทำมาหากินไม่เกียจคร้าน แม้จะต้องแต่งงานกับหญิงที่ตัวเองไม่เคยพึงใจ แต่ก็ดูแลและให้เกียรตินางอย่างดี

อย่างไรก็ดีเรื่องต่างๆล้วนผ่านมาแล้ว ตอนนี้สวรรค์รับฟังเสียงอ้อนวอนของเธอ มอบครอบครัวที่สมบูรณ์มาให้ เพื่อตอบแทนสวรรค์ เธอจะดูแลครอบครัวนี้เป็นอย่างดี หญิงสาวให้สัญญากับตัวเอง