ตอนที่ 40 รอยดูด

ลู่ชิงสีสังเกตว่าเจียงเหยามองมาที่เขา เขาคงไม่ดึงมือออกจากเอวของเธอ หากไม่จำเป็นต้องหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้า

“ล้างหน้าสิ” หลังจากยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอแล้ว ลู่ชิงสีรีบล้างหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วนำวางมือกลับมาวางไว้รอบเอวเธอดั่งเดิม “ลงไปข้างล่างกันเถอะ”

เจียงเหยามองไปยังมือของลู่ชิงสีที่โอบรอบเอวของเธอ เธอบอกให้เขาปล่อยมือออก เพราะพ่อกับแม่อยู่ที่ชั้นล่างด้วย เขาจะลงไปข้างล่างทั้งแบบนี้เหรอ?

ทว่าลู่ชิงสีดูเหมือนจะไม่เข้าใจท่าทางเตือนของเธอ เขารอให้เธอแขวนผ้าเช็ดหน้าเสร็จก่อนจะเดินออกจากห้องโดยที่มีมือยังเกาะกุมรอบเอวของเธอ

โชคดีหน่อยที่ทันทีที่พวกเขาออกจากห้อง ลู่ชิงสีดึงมือของเขากลับและยัดมันไว้ในกระเป๋ากางเกงของตนเอง เขายื่นนิ่งมองเจียงเหยาวิ่งลงไปชั้นล่าง

ในครัว แม่ลู่กำลังล้างและเตรียมผัก

แม่ลู่เป็นคนละเอียดอ่อนและชอบความสมบูรณ์แบบ เธอใส่ใจเป็นพิเศษแม้กระทั่งกับอาหารเช้า ทุกเช้าเธอจะแต่เช้า ใช้เวลาเตรียมข้าวต้ม 15 นาที

“แม่คะ” เจียงเหยาทักทายแม่ลู่หลังจากที่เข้าไปในห้องครัว เธอเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ แม่ลู่และเริ่มเตรียมผักโขมที่นำมาจากบ้านเมื่อวาน ผักเหล่านี้ยังสดมากอยู่เลย

“ตื่นเช้าจัง แล้วชิงสีล่ะ?” แม่ลู่ถามเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอและเห็นว่าเธอเข้ามาในครัว โดยไม่มีลู่ชิงสีอยู่ข้าง ๆ

“น่าจะออกไปวิ่งกับพ่อค่ะ” เจียงเหยาเห็นลู่ชิงสีออกข้างนอกบ้านพร้อมกับพ่อลู่

“ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าพวกเขารู้จักคำว่า”พัก“บ้างหรือไง ว่าหมายความว่ายังไง” แม่ลู่พูดล้อพร้อมกันหัวเราะ

“ทำไมไม่ไปวิ่งกับพวกเขาเล่า? วัยนี้ต้องออกกำลังกายบ้างนะ”

เจียงเหยาเพียงแค่ยิ้มโดยไม่ตอบกลับ

ประการแรก เธอเป็นคนขี้เกียจ

ประการที่สอง หลังจากผ่านศึกหนักเมื่อคืน เธอไม่มีแรงเหลือสำหรับวิ่งจ็อกกิ้งในยามเช้า

แม่ลู่ก็แค่พูดหยอกเย้าเพียงเท่านั้น เธอไม่ได้คะยั้นคะยอให้เจียงเหยาออกไปวิ่งจริง ๆ เสียเมื่อไหร่

เจียงเหยาเข้ามาในครัวก็เพื่อมาช่วยเธอล้างผัก แม่ลู่จึงหันไปหยิบไข่ออกจากตู้เย็น

หลังจากเดินผ่านเจียงเหยา เธอสังเกตเห็นรอยจ้ำแดง ๆ ที่คอและหลังใบหูของเจียงเหยา

“เจียงเหยา เมื่อคืนไม่ได้จุดยากันยุงก่อนนอนหรือ? ดูรอยยุงพวกนั้นสิ”

แม่ลู่ปัดผมเธอขึ้น “ฤดูร้อน ยุ่งเยอะ เข้านอนก็อย่าลืมจุดยากันยุงล่ะ”

“อะ?” เจียงเหยากระพริบตาด้วยความงุนงง เธอจำได้ว่าเธอจุดยากันยุงขดหนึ่งหลังจากอาบน้ำเสร็จ

“ก็ดูรอยแดงพวกนี้สิ ยังไงก็อย่าลืมทา...” แม่ลู่หยุดมือขณะเอื้อมไปสัมผัสรอยแดงหลังใบหูของเจียงเหยา ก่อนที่จะสัมผัสกับผิวของลูกสะใภ้และพูดให้จบประโยค ทันใดนั้น เธอก็นึกขึ้นได้

ยุงที่ว่านั่นคงเป็นลูกชายของเธอ ลู่ชิงสี!

แม่ลู่รู้ว่ารอยแดงพวกนี้หมายถึงอะไร ก็คนมันเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนน่ะสิ!

เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มากก่อน เพราะลู่ชิงสีไม่ค่อยจะอยู่บ้าน

หากตอนเขาอยู่บ้าน เธอก็แทบจะไม่เคยเห็นลู่ชิงสีกับเจียงเหยาใกล้ชิดกันอย่างผัวเมียทั่วไปเลย...

ทว่าครั้งนี้แตกต่างออกไปจากปกติ ลู่ชิงสีเพิ่งกลับมาเมื่อวาน และพลอดรัก ทิ้งรอยดูดกัดเจียงเหยาไปทั่วร่างในเช้าวันนี้

แม่ลู่กลั้นหัวเราะคิกคัก “ลู่ชิงสี เจ้าเด็กซนคนนี้นี่ ...”

หลังจากฟังเสียงพึมพำของแม่ลู่ เจียงเหยาจึงยื่นมือเธอออกไปสัมผัสบริเวณที่ลู่ชิงสีกัดดูดเวลานาน จู่ ๆ เธอภาพความนั้นก็ปรากฎในความคิด เธอหอบหายใจด้วยความตกใจ ความไม่พอใจกับการถูกแม่ลู่ถามเรื่องยุงกัดผุดขึ้น มันง่ายมากที่จะทิ้งร่องรอยไว้บนผิวขาว ๆ ของเธอ มันจะต้อง...

เลือดพุ่งไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวอย่างไม่ต้องสงสัย แม่ลู่คงเดาได้ว่าเมื่อคืนพวกเขาทำอะไรกัน