ตอนที่ 32 ภารกิจ ลูกค้าที่กินไม่อิ่ม
เช้าวันต่อมา
เมื่อเย่เทียนตื่นขึ้นมา เขาพบว่าแขนของเขาชาไปทั้งแขนและเมื่อหันไปมอง เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี กลายเป็นว่านอกจากหนิงเสี่ยวถงแล้วยังมีโหยวฉินเสี่ยวเหยาอยู่บนเตียงของเขาด้วย พวกเธอกอดแขนเขาเป็นหมอนข้าง แถมท่านอนของทั้งคู่ยังน่ารักเหมือนโคอาล่าสองตัว
แล้วเสี่ยวเหยามาห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เย่เทียนพูดอะไรไม่ออก
แม้ว่าเย่เทียนจะขยับแขนเพื่อดึงแขนออกนิดเดียว แต่มันก็ยังทำให้โหยวฉินเสี่ยวเหยาตื่นได้อยู่ดี เธอลุกขึ้นนั่งขยี้ตาและส่งยิ้มให้เย่เทียน “พี่เย่ อรุณสวัสดิ์!”
“อรุณสวัสดิ์เสี่ยวเหยา!”
เย่เทียนยยิ้มแล้วดึงแขนออกมา เขาเดินมาที่ระเบียงเพื่อดื่มด่ำกับอากาศอันเป็นเอกลักษณ์ของอ่าวเอ็มพีเรียลในยามเช้า
ดีจริงๆที่มีเงิน!
หลังจากนั้นเย่เทียนก็ไปอาบน้ำ กินอาหารเช้า และเตรียมลงชื่อเข้าใช้ครั้งต่อไป
เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่เขาได้รับระบบมหาเทพมาโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจการทำงานของระบบแล้ว โดยระบบจะให้เป็นหนึ่งวันให้เงินอีกหนึ่งวันทำงาน เนื่องจากเมื่อวานเขาลงชื่อเข้าใช้แล้วได้รับเงินสองพันล้าน ดังนั้นวันนี้จึงมีโอกาส90%ที่เขาจะได้รับภารกิจประสบการณ์
“สองพันล้าน...”
พอนึกถึงเงินในธนาคาร เย่เทียนก็รู้สึกเศร้าและรับรู้ถึงวิกฤต
เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะใช้เงิน ไม่ว่าจะเป็นการซื้อลูกท้อทองคำ สุสาน หรือโลงศพ แต่เงินที่ใช้ทั้งหมดก็ยังน้อยกว่า 400 ล้าน
หรือให้พูดอีกอย่างคือ ตอนนี้เขามี 2,100 ล้านอยู่ในบัตร!——ส่วนเศษสิบล้านเขาไม่นับมัน
ยังไม่ทันได้ใช้เงินของตัวเอง เงินก็เข้าบัญชีมาเพิ่มอีกแล้ว
ตอนนี้เย่เทียนรู้สึกถึง‘ความเจ็บปวด’
เขาหาเงินได้เร็วกว่าใช้เงิน!
เฮ้อ พอคิดถึงตอนที่ไม่มีระบบแล้ว...บัดซบ! ฉันคิดเรื่องทุเรศแบบนั้นได้ไง!
เมื่อมองโหยวฉินเสี่ยวเหยากับหนิงเสี่ยวถงที่กินโจ๊กอยู่ เย่เทียนก็พูดขึ้น “หรือฉันควรลงทุนให้พวกเธอมากกว่าพันล้านดี?”
“พร่วด!”
พวกเธอทั้งคู่ต่างพ่นโจ๊กออกมา
แค่กๆ
“พี่เย่อย่าทำให้พวกเราตกใจสิ ตอนนี้โปรเจ็กต์เดิมยังไม่เสร็จพี่ก็ต้องการลงทุนเพิ่มแล้วเหรอ? ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่ดังพี่จะกลายเป็นบ้าไปซะก่อน” โหยวฉินเสี่ยวเหยาแทบจะขอร้องเขา “ไม่ต้องให้เพิ่มแล้วพี่เย่!”
หนิงเสี่ยวถงยังบอกด้วยว่าเธอไม่ต้องการมันจริงๆ ถ้าเขาลงทุนมากกว่านี้เธออาจจะหัวใจวายก็ได้
เมื่อเห็นว่าทั้งสองยืนกรานที่จะปฎิเสธเย่เทียนจึงไม่บังคับพวกเธอ เขาเริ่มคิดที่จะไปทำธุรกิจอย่างอื่นแทน
หลังทานอาหารเชาเสร็จ
โหยวฉินเสี่ยวเหยาและหนิงเสี่ยวถงก็ไปประชุมที่วิลล่าของฉินเยี่ยน ส่วนเย่เทียนขี่รถสามล้อออกจากอ่าวอิมพีเรียลไปได้ครึ่งทาง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหัวเขา——
[ติ๊ง! ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับ’บัตรภารกิจประสบการณ์มหาเทพ’ 1 ใบ]
[เวลาในการลงชื่อเข้าใช้อีกครั้งคือ 23 ชั่วโมง 59 นาที 59 วินาที]
บัตรภารกิจประสบการณ์มหาเทพ : หลังใช้งานจะได้รับภารกิจแบบสุ่ม หากทำภารกิจสำเร็จภายในระยะเวลาที่กำหนดจะได้รับรับรางวัลแบบสุ่ม
“ภารกิจแบบสุ่ม น่าสนใจดี”
เย่เทียนใช้มันอย่างไม่ลังเล
[ติ๊ง! ใช้บัตรภารกิจประสบการณ์มหาเทพสำเร็จ!]
[ภารกิจ : ลูกค้าที่กินไม่อิ่ม]
[คำอธิบาย : โปรดหา'ลูกค้าที่กินไม่อิ่ม'ในเมืองไห่จิงภายใน 24 ชั่วโมงและทำให้เขา(เธอ)อิ่ม หากหมดเวลาจะถือว่าภารกิจล้มเหลว ระดับความยากของภารกิจอยู่ในระดับ A ]
เย่เทียนลูบคางด้วยความสนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับภารกิจยากแบบนี้ มันช่างเป็นเรื่องใหม่เหลือเกิน
หลังออกจากอ่าวอิมพีเรียล เย่เทียนก็ขี่รถสามล้อตระเวนไปเรื่อยๆ
เวลาเจอลูกค้ามาทักระหว่างทางเขาก็จะหยุดและรีบทำ ‘เครปตระกูลเย่’ ให้เร็วที่สุด ขณะทำแพนเค้กเขาก็นึกสงสัยในใจว่า 'ลูกค้าที่กินไม่อิ่ม' ในภารกิจมันหมายความว่ายังไง มันคือการที่กินไม่พอหรือว่าไม่พอกินกันแน่
“ภารกิจระดับAคงยากเป็นธรรมดา ฉันต้องใช้สมองให้เต็มที่ บางทีอาจต้องใช้เส้นสายหาลูกค้าคนนี้ด้วย...”
เมื่อเย่เทียนคิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
แต่ในขณะนั้นเอง ชายคนหนึ่งที่สวมหมวกนิรภัย รองเท้าป้องกันการกระแทก และชุดกรรมกร ได้วิ่งออกมาจากที่ก่อสร้างตรงฝั่งข้าม หน้าของเขาเป็นสีดำเทา เขาตะโกนเรียกเย่เทียน “เฮ้ เฮ้! รถเครป! หยุดก่อน”
เมื่อเย่เทียนหันกลับไปมอง ชายคนนั้นก็มาถึงหน้ารถแล้ว เขาจ้องไปที่อาหารในรถด้วยดวงตาที่เปร่งประกายเจิดจ้า
[ติ๊ง! พบลูกค้าที่กินไม่อิ่ม! ]
เย่เทียน "..."
ฉันประเมินแกสูงไปจริงๆ ไอ้ระบบ!
ให้ฉันใช้ความคิดอยู่ตั้งนาน!
ภารกิจความยากระดับA?!
หลอกกันแบบนี้มันสนุกมากใช่ไหม?
เย่เทียนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ เขาพลิกตัวลงจากรถ “พี่ชายจะกินอะไรดี”
“ฉันหิวจนเวียนหัวไปหมดแล้ว อันไหนทำได้เร็วที่สุด?” พี่ชายคนงานลูบท้องแล้วพูด
เย่เทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บะหมี่เย็น”
“เอาอันนั้นแหละ ฉันมีอยู่ร้อยหยวน ซื้อบะหมี่เย็นได้กี่ชาม?” พี่ชายคนงานหยิบแบงค์ร้อยหยวนที่ยับยู่ยี่ออกมา
เย่เทียนดูแปลกไปพักหนึ่ง
เขาแทบไม่ได้คนจ่ายเห็นเงินสดมาเกือบปีแล้ว การจ่ายเงินส่วนใหญ่มักจะจ่ายผ่านแอปมากกว่า
“ถ้าคุณไม่รีบก็นั่งลงก่อนเถอะ เดี่ยวฉันจะทำบะหมี่เย็นให้”
เย่เทียนหยิบม้านั่งตัวเล็กออกมาให้พี่ชายคนงานนั่งแล้วจึงเริ่มทำเหลียงผี การทำบะหมี่เย็นของเย่เทียนนั้นรวดเร็วมาก
พี่ชายคนงานรับบะหมี่เย็นมาโดยไม่พูดอะไร เขาหยิบตะเกียบแล้วสูดเข้าปาก ซูดซูดซูด...
ไม่ถึงห้าวิ
บะหมี่เย็นก็หายไปทั้งชาม
และที่น่ากลัวกว่านั้นคือเขาดื่มน้ำซุปไปจนหมดด้วย!
“เถ้าแก่! เอามาอีกชาม!” พี่ชายคนงานยกชามพลาสติกขึ้น
“รอแปป!”
เลือดของเย่เทียนเดือดพล่าน พอนิ้วเขาเครื่องอุ่นเขาก็ไปทำอาหารเพิ่มสามอย่าง ทำโรตี ข้าวผัดไข่ เครป ในขณะเดียวกันก็ทำบะหมี่เย็นไปด้วย
ด้วยเสียงซื่อซื่อซื่อของการผัดข้าว ทำให้พี่ชายคนงานทนนั่งอยู่เฉยไม่ไหวจึงเดินมาอยู่ข้างๆแผงลอยแทน
เย่เทียนเห็นน้ำลายที่เป็นประกายไหลออกมาได้อย่างชัดเจน!
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
“พี่ชายไม่ต้องห่วงนะ วันนี้ฉันจะทำให้คุณอิ่มท้องเอง!”
“ยาก”
พี่ชายคนงานกินเครปไปครึ่งอันแล้วถอนหายใจ “ฉันโตมาโดยไม่รู้ว่าความอิ่มเป็นแบบไหน คำว่าอิ่มไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันด้วยซ้ำ!”
เย่เทียน “คุณน่าสงสารเกินไปแล้ว...ข้าวผัดเสร็จแล้ว”
พี่ชายคนงานหยิบจานข้าวผัดขึ้นมากิน ข้าวผัดที่กินได้สามคนหายไปภายในสองนาที แม้แต่จานยังสะอาดจนไม่เหลือข้าวสักเม็ด...
“บะหมี่เย็นได้แล้ว!”
“ซ่า ซ่า ซ่า...”
“เครปได้แล้ว!”
“ซ่า ซ่า ซ่า...”
“เครปได้แล้ว!”
“ซ่า ซ่า ซ่า...”
สามสิบนาทีต่อมา
แขนของเย่เทียนล้าไปหมด ครั้งล่าสุดที่เขาทำงานหนักแบบนี้เป็นตอนที่เขาอยู่หน้าประตูสวนสนุกเมื่อหกเดือนก่อน
“เถ้าแก่ ฉันไม่เอาแล้วล่ะ” จู่ๆพี่ชายคนงานก็พูดขึ้น
“อิ่มแล้วเหรอ?” เย่เทียนถามด้วยความสงสัย
พี่ชายคนงานส่ายหัว “เปล่า ฉันยังไม่อิ่มหรอก แค่ไม่มีเงิน”
พี่ชายคนงานวางเงินหนึ่งร้อยหยวนบนรถแล้วโค้งคำนับ “ฉันรู้ว่าเงินแค่นี้ไม่พอ แต่ฉันมีอยู่เท่านี้...”
“เดี๋ยวก่อน!” เย่เทียนคว้าแขนพี่ชายคนงาน
ล้อเล่นน่า ถ้าปล่อยไปแบบนี้แล้วฉันจะทำภารกิจยังไง
“ฉันจะพานายไปกินของอร่อยๆเอง จะให้กินจนอ้วกเลยล่ะ สนใจไหม?” เย่เทียนพูดอย่างร่าเริง
พี่ชายคนงานตัวสั่นไปทั้งตัว เขาถอดหมวกนิรภัยออกและเผยให้เห็นใบหน้าที่สกปรกของเขา ดวงตาของเขาเป็นประกาย “คุณ...พูดจริงเหรอ จะทำให้ฉันอิ่มได้จริงเหรอ?”
“เอ๊ะ? นี่เธอเป็นผู้หญิงเหรอ?”
เย่เทียนตะลึงจนตัวแข็งข้าง
