ตอนที่ 16 ไก่ห้าตัว!
ตอนที่ 16 ไก่ห้าตัว!
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย
ครึ่งวันต่อจากนั้นวัตสันและสการ์เล็ตก็ได้ล่ากระต่ายกว่าหลายสิบตัว กระต่ายส่วนใหญ่ที่ล่าได้ต่างก็ถูกนักรบวารีจัดการ นอกจากกระต่ายแล้ววัตสันยังสั่งการให้นักรบวารีจับไก่ป่ากว่าหลายพันตัว
นักรบวารีตัวแล้วตัวเล่าได้กลับออกจากป่าพร้อมกับไก่ที่หมดสติ ไก่ที่หมดสติถูกโยนไปทั่วพื้นที่ สการ์เล็ตที่เห็นแบบนั้นดูตกใจ แต่ในที่สุดสการ์เล็ตก็เริ่มชินกับไก่ที่เพิ่มมากขึ้น
เมื่อเห็นไก่ว่ามีมากพอวัตสันก็พร้อมที่จะกลับบ้าน ตัวเขาตั้งใจที่จะฟิวชั่นไก่หอมหวนห้าสี แม้ว่าไก่หอมหวนห้าสีเพียงแค่ตัวเดียวจะวางไข่ได้เพียงพอต่อความต้องการแล้ว แต่ใครกันล่ะไม่อยากร่ำรวย?
“สการ์เล็ต เธอน่ะเรียนรู้เวทมนตร์ไม่ได้ เพราะงั้นอย่ามากวนฉันอีกเลย”
ระหว่างทางกลับบ้านวัตสันก็ได้อธิบายทุกอย่างให้กับสการ์เล็ตได้ฟัง ที่ด้านหลังของเขาเต็มไปด้วยนักรบวารี นักรบวารีแต่ละตนต่างก็เดินมาพร้อมกับซากของกระต่ายป่า นักรบวารีทั้งหลายกำลังทำหน้าที่นำฝูงไก่ที่มีให้เดินตามกลับมา
เมื่อฝูงไก่ป่าต้องเผชิญหน้ากับนักรบวารี ฝูงไก่ที่มีก็เปรียบได้ดั่งหนูตัวเล็กๆ มันเป็นเหมือนหนูที่ต้องเผชิญหน้ากับแมวตัวใหญ่ยักษ์ เป็นธรรมดาที่พวกไก่จะไม่กล้าพอแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา ฝูงไก่ป่าทำได้เพียงส่งเสียงร้องที่ฟังดูสิ้นหวังเท่านั้น
ตั้งแต่ที่สการ์เล็ตเห็นวัตสันใช้เวทมนตร์เพื่อแสดงพลัง ในตอนนั้นเธอก็ไม่เคยพูดถึงประโยชน์ของการยิงธนูอีก สการ์เล็ตอยากที่จะเรียนรู้เวทมนตร์แทน แต่ถึงแบบนั้นการเรียนรู้เวทมนตร์ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย มีเพียงผู้มีพรสวรรค์เท่านั้นที่จะเรียนรู้ได้ วัตสันรู้ดีว่าผู้เป็นพี่คนนี้ไม่ได้มีพรสวรรค์นั้น
“แล้วทำไมนายถึงใช้ได้แล้วฉันใช้ไม่ได้ล่ะ? ฉันจำได้ว่านายในตอนเด็กไม่ได้มีพรสวรรค์ในการใช้เวทมนตร์มาก่อน นายจะต้องมีวิธีการใช้เวทมนตร์แน่ แต่ฉันไม่สนใจวิธีการของนายหรอก ฉันก็แค่ต้องการอยากจะใช้เวทมนตร์ ช่วยฉันหาทางทีเถอะวัตสัน”
สการ์เล็ตกวาดตามองฝูงไก่ คิ้วของเธอกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ แม้จะเป็นพี่สาวผู้น่ารักแต่วัตสันก็รู้ดีว่าพี่สาวคนนี้เป็นคนที่ดื้อรั้นมากแค่ไหน
วัตสันรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเมื่อต้องพบกับการตอบคำถาม ในตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป จิตวิญญาณที่ตัวเขามีเป็นจิตวิญญาณที่มาจากต่างโลก มันไม่แปลกเลยที่วัตสันจะมีพรสวรรค์ในการใช้เวทมนตร์ ยังไงซะตัวเขาก็ยังมีระบบฟิวชั่นคอยช่วยเหลืออยู่ แต่สำหรับสการ์เล็ตเธอเป็นเพียงคนธรรมดา เธอกับวัตสันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ฉันเพิ่งจะเรียนรู้เวทมนตร์ มือใหม่อย่างฉันคงจะยากเกินไปที่จะสอนเธอ งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน ในตอนที่ซีคและซีโน่กลับมา ฉันจะให้พวกเขาซื้ออาวุธให้ เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะหาวิธีสร้างธนูให้กับเธอเอง”
“ตกลงไหม?”
“ตกลง”
“สัญญา”
วัตสันและสการ์เล็ตต่างก็จับมือกัน เมื่อได้ยินคำสัญญาของวัตสัน สการ์เล็ตก็เริ่มวิ่งเหยาะๆ อย่างมีความสุข สการ์เล็ตที่วิ่งไปสักพักหันกลับมาถาม “แล้วเมื่อไหร่ซีคกับซีโน่จะกลับมาล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าพี่สาวคนนี้กำลังตั้งตารออาวุธชิ้นใหม่อยู่
“มันก็ได้เวลาที่พวกพี่ๆ จะกลับมาแล้วนะ ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมพวกเขาถึงกลับมาช้า?” วัตสันพยายามวิเคราะห์ของนิสัยผู้เป็นพี่ชายทั้งสองคน วัตสันรู้ดีว่าทั้งสองคนจะไม่หยุดเดินทางถ้าหากยังขายของทุกอย่างที่มีไม่หมด ในครั้งนี้พวกเขาจะต้องขายไข่หลากสีกว่า 200 ฟอง ถ้าหากกะไม่ผิดพวกเขาจะต้องใช้เวลาขายราวๆ สามวันด้วยกัน
ทั้งซีคและซีโน่ต่างก็ชาญฉลาด เพราะแบบนั้นวัตสันจึงไม่ได้ห่วงอะไร
...
เมื่อกลับมาถึงบ้าน วัตสันก็ได้ปล่อยให้นักรบวารีทั้งหมดหายตัวไป หลังจากนั้นวัตสันก็ได้ส่งพี่สาวพร้อมกับกระต่ายทั้งหมดก่อนจะแยกตัวจากไป ท้ายที่สุดวัตสันก็เลือกที่จะกลับไปที่ฟาร์มไก่พร้อมกับไก่ทั้งหมดที่จับตัวมาได้ ตัวเขาตั้งใจที่จะฟิวชั่นไก่ทั้งหมดให้กลายเป็นไก่หอมหวนห้าสี
หลังจากที่ฟิวชั่นเสร็จวัตสันก็ได้ไก่หอมหวนห้าสี่อีกสี่ตัว ภายในฟาร์มไก่ขนาดใหญ่ ในตอนนี้มีไก่หอมหวนห้าสีถึงห้าตัว ไก่ทั้งหมดเดินไปเดินมา บางครั้งพวกมันก็เริ่มจ้องหน้ากันและกัน
“ไม่เลวเลย ถึงจะต้องลำบากเดินทางไปกับสการ์เล็ตแต่มันก็ไม่ได้เสียเปล่าซะทีเดียว” วัตสันมองไปที่ไก่หอมหวนห้าสีราวกับว่าเห็นกองเงินกองทอง
แม้แต่ขุนนางชนชั้นสูงก็คงจะมีไก่หอมหวนห้าสีตัวเดียวหรือแค่สองตัวเท่านั้น ในอาณาจักรมังกรศักดิ์สิทธิ์ มีเพียงเหล่าราชวงศ์ที่พอจะมีสามารถเปิดฟาร์มไก่สำหรับไก่หอมหวนห้าสีได้
วัตสันให้อาหารไก่ทั้งหมดก่อนที่จะจ้องมองมัน เมื่อตัวเขากลับบ้านมา ผู้เป็นแม่อย่างแคทเธอรีนก็ได้เตรียมอาหารเย็นรอทุกคนอยู่ก่อนแล้ว มื้อเย็นวันนี้มีไข่หลากสีและซุปผัก ทุกๆ คนต่างก็ได้กินอาหารในแบบเดียวกัน
เป็นเรื่องที่หาได้ยากมากที่ครอบครัววัตสันจะมีซุปกินอย่างเพียงพอแบบนี้
“วินเซนต์ ช่วยเอาอาหารสองชุดไปที่ชั้นบนที น้องๆ ของลูกจะไม่ลงมากินข้าวน่ะ” เอ็ดเวิร์ดที่นั่งอยู่โบกมือส่งสัญญาณให้กับวินเซนต์
“ผมรู้ดีว่าปีเตอร์มีร่างกายที่อ่อนแอมาโดยตลอด แต่ทำไมมาร์กาเร็ตถึงไม่ลงมาล่ะครับ?” วินเซนต์ถามออกมาด้วยความสงสัย มาร์กาเล็ตที่ถูกพูดถึงก็คือลูกคนที่หกของครอบครัว มาร์กาเล็ตเป็นลูกที่มีอายุห่างจากวัตสันเพียงสองปี ก่อนที่วินเซนต์จะได้จากไปไหน ในตอนนั้นเด็กๆ ทุกคนก็มักที่จะออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านอยู่เสมอ
“เรื่องที่ลูกรู้เป็นอดีตไปแล้ว หลังจากที่มาร์กาเล็ตรู้ว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนบ่มเพาะ มาร์กาเล็ตก็เลือกที่จะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่าน สุดท้ายมาร์กาเล็ตก็เลือกที่จะเก็บตัวอยู่ในห้องโดยที่ไม่ออกมา พ่อเองก็ไม่ได้พบกับมาร์กาเล็ตมานานแล้วเหมือนกัน”
หลังจากที่เอ็ดเวิร์ดอธิบาย วินเซนต์ก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไรอีก ท้ายที่สุดตัวเขาก็เลือกที่จะส่งอาหารไปที่ชั้นบน
ในตอนที่มื้อเย็นสิ้นสุด แสงอาทิตย์ก็ได้หายไปจากขอบฟ้า
เอ็ดเวิร์ดเช็ดปากของตัวเองก่อนที่จะกวาดตามองไปยังผู้เป็นลูกที่อยู่ด้านหน้า ตัวเขากำลังเฝ้ามองดูวัตสันอย่างพึงพอใจอยู่ ในระหว่างที่แคทเธอรีนกำลังทำอาหาร ในตอนนั้นตัวเขาก็ได้รู้มาจากสการ์เล็ตเกี่ยวกับเรื่องราวภายในป่า เอ็ดเวิร์ดได้รู้มาว่าวัตสันเป็นผู้จับไก่นับพันตัวด้วยตัวเอง
ตัวเขารู้สึกภูมิใจมากที่มีลูกที่มีพรสวรรค์เหมือนกับวัตสันได้
“นี่ก็ผ่านมากว่าสี่วันแล้ว ซีคและซีโน่ก็ยังไม่กลับมา ไก่ของพวกเราออกไข่ได้อีกกว่า 400 ฟอง ถ้าหากขายไข่ 200 ฟองใช้เวลานานขนาดนี้ บางทีพวกเราอาจจะต้องเปลี่ยนวิธีขายให้ได้มากขึ้น ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะติดต่อพ่อค้าที่เชื่อถือได้เพื่อส่งไข่ไปยังเมืองมอนเต ที่เมืองมอนเตยังมีคนที่มีฐานะสูงอีกมหาศาล”
การซื้อขายไม่ใช่สิ่งที่สามารถคำนวณได้อย่างง่ายๆ ซีคและซีโน่ต้องใช้เวลากว่าสี่วันเพื่อที่จะขายไข่ 200 ฟอง ถ้าหากพวกเขาทั้งคู่จะต้องขายไข่ 400 ฟอง บางทีพวกเขาอาจจะต้องใช้เวลาขายไข่กว่าครึ่งเดือน ฟาร์มใกล้เคียงก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร มันคงจะเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะให้ทั้งสองคนขายไข่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
แม้ว่าไข่จะเป็นสิ่งที่ดีแค่ไหน แต่มันก็ไม่อาจมีค่าได้ถ้าหากอีกฝ่ายที่ทำการค้าด้วยไม่มีเงินที่มากพอ “ครับท่านพ่อ ผมเองก็เห็นด้วยกับวิธีการนั้น” วัตสันที่คิดตามพยักหน้าตอบรับแต่โดยดี
“ไก่หอมหวนห้าสีเป็นไก่ที่มีชื่อเสียง คงจะไม่มีใครอยากได้ไข่หลากสีเพียงแค่ฟองเดียวแน่ ถ้าหากมันจำเป็นจริงพ่อจะใช้ชื่อเสียงของตระกูลแซงต์โลรองต์ เมื่อถึงตอนนั้นคงจะไม่มีใครคิดร้ายกับพวกเราแน่” เอ็ดเวิร์ดพูดเสริมต่อ “ถ้าหากวิธีนั้นไม่ได้ผลจริงๆ พวกเราก็จะขายไก่หอมหวนห้าสีไป! วัตสัน พ่อได้ยินมาว่าลูกจับไก่ป่าได้กว่าหลายพันตัว ไก่มากมายขนาดนั้นมันเพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเราอยู่รอดต่อไปแม้จะขายไก่หอมหวนห้าสีไปแล้วก็ตาม”
แม้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะเป็นผู้นำครอบครัวที่ดี แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังขาดความสามารถที่จะนำพาชีวิตของคนในครอบครัวให้มีชีวิตที่ดีขึ้นได้
ทันทีที่เอ็ดเวิร์ดพูดจบ วัตสันก็ดูอึดอัดขึ้นมา “เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับพ่อ แต่ไก่ป่าทั้งหมดที่จับมาได้มันหนีหายไปหมดอีกแล้วครับ”
“อีกแล้วอย่างงั้นเหรอ?” เอ็ดเวิร์ดที่ฟังแบบนั้นตกตะลึง ‘นี่จะต้องล้อกันเล่นแล้วแน่’
“ครับ ท่านพ่อ” วัตสันตอบกลับเสียงแข็ง “อาจจะเป็นเพราะมีไก่หอมหวนห้าสีในฟาร์มตัวใหม่ก็ได้”
“ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็คงจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” เอ็ดเวิร์ดบ่นอย่างสิ้นหวัง
เอ็ดเวิร์ดรู้ดีว่าไก่หอมหวนห้าสีเป็นสัตว์วิเศษระดับทองคำ มันเป็นสัตว์ที่มักจะต้องการถิ่นที่อยู่ของตัวเอง เป็นธรรมดาที่มันจะไม่อาศัยอยู่ร่วมกับไก่ทั่วไป คงจะมีแต่การขายไก่หอมหวนห้าสีทั้งหมดเท่านั้นที่ทำให้เลี้ยงไก่ธรรมดาทั่วไปได้
ในขณะที่เอ็ดเวิร์ดกำลังคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องไก่ป่า ในตอนนั้นเองตัวเขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป
“วัตสัน ลูกเพิ่งจะบอกว่ามีไก่หอมหวนห้าสีตัวใหม่อย่างงั้นเหรอ?”
“ครับพ่อ ตอนนี้มีไก่หอมหวนห้าสีห้าตัวในฟาร์มไก่” วัตสันพยักหน้า
ไก่ห้าตัว!
เอ็ดเวิร์ดที่กำลังเช็ดปากอยู่เผลอทำผ้าที่ใช้ตกสู่พื้น แคทเธอรีนอ้าปากค้างในขณะที่ยังไม่ได้กินไข่ สการ์เล็ตเองก็เหลือบมองวัตสันพร้อมกับแก้มป่องๆ ในขณะที่ผู้เป็นพี่ใหญ่อย่างวินเซนต์ต้องหยุดกินซุปที่แสนอร่อยไป
ทุกคนหยุดกินอาหารที่มีก่อนจะเหลือบมองวัตสันราวกับกำลังมองดูสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย