HO บทที่ 170 วงแหวนแฟรี่ PART 2

มังกรโคโมโดตัวนั้นเร็วกว่าที่เว่ยคิดไว้ ด้วยขาสั้นที่แข็งแรงของมัน เธอมั่นใจว่ามันจะสามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วต่ำแต่เธอคิดผิดตอนนี้มอนเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ตัวเธอแล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะเมลติ้งสโนว์ที่ตะโกนเตือน เธอคงติดพิษตายไปแล้ว

มอนสเตอร์พุ่งมาฟันด้วยกรงเล็บพิษของมัน เธอกลิ้งตัวออกไปด้านข้างและหลบการโจมตีของมอนสเตอร์ได้ทันเวลา

เว่ยรีบลุกตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและพยายามวิ่งไปทางซินหยาอีกครั้งแต่มอนสเตอร์ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ มันโจมตีเธออย่างต่อเนื่อง

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือหลบ เธอไม่สามารถใช้การโจมตีใด ๆ ได้ นั่นทำให้เธอโกรธมากที่สุด เธอคิดว่าเธอน่าจะมีประโยชน์แต่มอนสเตอร์ตัวนี้กำลังพิสูจน์ว่าเธอคิดผิด

“ดริฟติ้งคลาวด์ โรมมิ่งวินด์ต้องการความช่วยเหลือ!” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ที่มองดูฉากตรงหน้าอย่างร้อนรนได้ตะโกนลั่น “ฉันควรไปช่วยนะ ฉันใช้บทเพลงหอยทากกับมันได้”

“อย่าใช้มันนะ จะเป็นอย่างไรถ้าค่าความโกรธของมอนสเตอร์พุ่งไปที่คุณ คุณก็รู้ว่าคุณยังวิ่งและเป่าขลุ่ยได้ไม่ดีเท่าไหร่” ซินหยาบอกเขา

เมื่อดูเว่ยกำลังดิ้นรนกับมอนสเตอร์ เขาก็อยากไปที่นั่นและช่วยเธอแต่เธอก็ยังอยู่ใกล้ต้นไม้มากเกินไป ด้วยความเร็วของมัน ถ้าเขาจะให้มันเปลี่ยนความสนใจมาที่เขา เขาคงจะตายในพริบตา

เขาต้องยกย่องเว่ยจริง ๆ ความคล่องตัวของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก  บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นเอลฟ์ที่ความเร็วของเธอสูง แต่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เธอทำได้ดีมาก ถึงกระนั้น ก็ยังไม่ดีพอที่เธอจะสลัดมอนสเตอร์ให้หลุดออกไปได้ พวกเขาต้องการให้มอนสเตอร์ตัวนั้นถูกล่อออกไป

“แล้วเราจะทำอย่างไรดี! เราไม่สามารถยืนเฉย ๆ ตรงนี้และปล่อยเธอตายได้นะ!” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตะโกนด้วยความโกรธเล็กน้อย

เมลติ้งสโนว์ที่เงียบ ๆ มาจนถึงตอนนี้ได้ศึกษามอนสเตอร์และพยายามคิดอะไรบางอย่างที่สามารถช่วยให้พวกเขาจัดการกับมันได้ ตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลาเหลือแล้วและจากสิ่งที่เขาเห็นเขารู้ว่าโรมมิ่งวินด์ไม่ทำตามแผนของดริฟติ้งคลาวด์ได้

จู่ ๆ ความคิดก็พุ่งเข้าใส่เขา ราวกับสายฟ้าฟาด “เข้าใจแล้ว! พี่ดริฟให้ผมเปลี่ยนกับพี่โรมมิ่งวินด์ เมื่อเราเปลี่ยนกันแล้วผมจะ...”

หลังจากอธิบายแผนแล้ว เมลติ้งสโนว์ก็มองไปที่ซินหยาด้วยความคาดหวัง เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าชายคนนี้จะเห็นด้วยเพราะนี่จะเป็นช็อตที่ดีที่สุดของพวกเขา

“ดริฟติ้งคลาวด์ทำตามแผนของเขาเลย! ฉันไม่รู้ว่าฉันจะหลบมอนสเตอร์ตัวนี้ได้อีกนานแค่ไหน” เว่ยกล่าวอย่างเหนื่อยล้า ไม่ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บใจมากแค่ไหนแต่แผนของเด็กหนุ่มนั้นฟังดูดีมากและเธอก็เริ่มหมดแรงแล้ว

“เอาล่ะ ลุยเลยเมลติ้งสโนว์” ซินหยาพูดขณะมองดูเด็กหนุ่มออกไปยังเว่ยกับมอนสเตอร์ “ระวังตัวด้วยนะ!!”

เมลติ้งสโนว์หัวเราะกับคำพูดของชายคนนั้นว่า "ไม่ต้องห่วง ไว้ใจผมได้เลย!!"

'บางทีฉันอาจจะมั่นใจเกินไปหน่อยก็ได้' เมลติ้งสโนว์คิดขณะยิ้ม เขาดึงดาบคู่ของเขาออกมา เขาวิ่งไปทางมอนสเตอร์อย่างร่าเริง เมื่อเขาอยู่ห่างจากมันประมาณหนึ่งฟุต เขาก็แทงดาบลงไปในเนื้อคอของมัน

มอนสเตอร์ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันพยายามสะบัดเพื่อเหวี่ยงเด็กหนุ่มออกจากตัวของมันแต่เมลติ้งสโนว์ก็จับไว้แน่น ทำให้เว่ยหลุดออกมาจากระยะโจมตีของมัน

เมื่อเห็นว่าโรมมิ่งวินด์ปลอดภัยแล้ว เมลติ้งสโนว์ก็ดึงดาบของเขาออกมาแล้วดัดตัวออกจากหลังของมอนสเตอร์แล้วเริ่มวิ่ง แม้ว่าเมลติ้งสโนว์จะวิ่งไปไกลมากแต่มอนสเตอร์ก็วิ่งไล้หลังเขามาทันแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่เด็กหนุ่มวางแผนไว้

ก่อนที่มอนสเตอร์จะโจมตีเขา เมลติ้งสโนว์หลบและพูดว่า "ยิงเดี๋ยวนี้เลย พี่โรมมิ่งวินด์!!"

เว่ยที่ตามหลังเมลติ้งสโนว์กับมอนสเตอร์ก็พร้อมแล้ว ทันทีที่เด็กหนุ่มพูด เว่ยก็เล็งปืนของเธอและใช้กระสุนวิญญาณกระแทกมอนสเตอร์ไปที่ที่ซินหยายืนอยู่

ซินหยาที่เตรียมไว้แล้ว เขาก็กระโดดออกไปและขว้างยาบุปผาพิฆาตใส่มันสองขวด ทำให้กลีบดอกไม้สีชมพูทั้งพวงรัดตัวมันจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จากนั้น เขาก็โยนยาละอองฝันใส่มันเพื่อหวังว่ามันจะอยู่นิ่ง ๆ ได้นานขึ้น

แต่น่าเศร้าที่มันไม่ได้ผล พวกเขาต้องออกจากสถานที่นี้โดยเร็ว ซินหยาหันไปมองทุกคนและตะโกนว่า

"ทุกคนรีบไปที่วงแหวนแฟรี่เร็วเข้า!!"

ไม่จำเป็นต้องบอกสองครั้ง ทุกคนวิ่งเข้าไปในวงเวทย์ เมื่อทุกคนเข้าไปข้างในแล้ว ซินหยาก็หยิบสร้อยข้อมือของรีแอนนอนออกมาแล้วสวมเข้าไป

หลังจากที่สวมแล้ว ซินหยาก็ตระหนักว่าเขาไม่รู้ว่าจะเปิดใช้งานมันอย่างไร "บ้าเอ๊ย!!"

"เกิดอะไรขึ้น?!" เว่ยถามในขณะที่จับตาดูมองสเตอร์เพื่อให้แน่ใจว่ามันยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ฉันไม่รู้วิธีเปิดใช้งานสร้อยข้อมือ” ซินหยากล่าวด้วยท่าทางกังวล

“อะไรนะ! คุณล้อเล่นเหรอ มันน่าจะเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติสิ!” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตะโกนลั่น เมื่อเขาเห็นว่าดริฟติ้งคลาวด์ไม่ได้ล้อเล่น เขาก็พูดว่า "ลองทำอะไรสักอย่างดู!"

ซินหยาเพิกเฉยต่อน้ำเสียงที่ร้อนรนของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ เขามองลงไปที่สร้อยข้อมือ เมื่อเห็นว่าคริสตัลชิ้นหนึ่งเรืองแสงอยู่ เขาก็เริ่มถูมัน ทำให้คริสตัลหมุน ทันใดนั้น แสงสีทองก็ห่อหุ้มพวกเขาไว้และการแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น

คุณได้เปิดใช้งานสร้อยข้อมือของรีแอนนอน! ในหนึ่งนาทีคุณและปาร์ตี้ของคุณจะถูกขนส่ง! หากวงกลมถูกรบกวน การขนส่งจะล้มเหลว!

เริ่มนับถอยหลัง!

[60]

[59]

 

“พี่ดริฟ พี่ทำได้แล้ว!” เมลติ้งสโนว์อุทานอย่างตื่นเต้น "ในที่สุดเราก็มุ่งหน้าสู่โลกแฟรี่แล้ว"

[48]

[47]

 

ทั้งปาร์ตี้ต่างพากันตื่นเต้น พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าในที่สุดพวกเขาจะไปที่นั่น เป็นเวลานานพอสมควรแล้วที่พวกเขาได้รับสร้อยข้อมือมา มันเหมือนกับการได้รับของขวัญที่ยอดเยี่ยมหลังจากการเดินทางอันยาวนาน

“โฮก!!!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุข ก็มีเสียงคำรามดังมาจากอีกฟากหนึ่งของทุ่งโล่ง การโจมตีของซินหยากำลังจะหมดลงและมอนสเตอร์จะเป็นอิสระอีกครั้ง มันคำรามด้วยเสียงโกรธ มันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเหยื่อของมัน

[15]

[14]

 

เมื่อเห็นผู้โจมตีของมัน มันกรีดร้องอย่างดุเดือดและมุ่งหน้าไปยัง ซินหยาและกลุ่มของเขาอย่างรวดเร็ว มันแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกพวกเขาออกเป็นชิ้น ๆ และกินกระดูกของพวกเขา

[5]

[4]

 

มอนสเตอร์วิ่งเข้าหาพวกเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่อยู่ในหัว

ในขณะที่ซินหยาและเพื่อน ๆ ของเขากำลังภาวนาให้เวลาเดินผ่านไปเร็วขึ้น

 

[3]

[2]

[1]

 

เมื่อเวลานับถึงเลขหนึ่ง มอนสเตอร์ก็มาถึงพวกเขาแต่มันก็สายเกินไปแล้ว มันคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น ซินหยาและปาร์ตี้ได้หายตัวไปเหลือไว้เพียงแสงสีทองประกายระยิบระยับ พวกเขาดีใจที่รอดตายจากการโจมตีของมันได้ทันเวลา

การขนส่งเสร็จสมบูรณ์!

 

ยินดีต้อนรับสู่อิลเดอแลนด์ ดินแดนแห่งแฟรี่!