An:บทที่ 26 ยาเพ่ยหลิง
An:บทที่ 26 ยาเพ่ยหลิง
หยุนหยานเดินไปหาโจวเฮ่าและกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของนางอย่างอ่อนโยน ราวกับว่านางกําลังกอดลูกแมวสีดําที่ตกใจ
บางทีหญิงสาวที่ห่วงใยเจ้าตัวเล็กก็เกิดความคิดขึ้นมา นางขมวดคิ้วเล็กน้อย เผยให้เห็นสีหน้ากังวลใจ
นางพูดกับมดดําในอ้อมแขนของนางด้วยความกังวลว่า "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? บาดแผลหนักขนาดนี้ มือและเท้าขวาก็หักหมดแล้ว..."
เมื่อพูดไปครึ่งทาง นางก็ทนไม่ได้ที่จะพูดต่อ
อย่างไรก็ตาม โจวเฮ่า ยังคงมีความสุขกับความอบอุ่นของนาง และอยากจะพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ดีมาก! ดีจัง! "
เมื่อหยุนหยานเห็นมดดําตัวนี้ดูตื่นเต้นและมีชีวิตชีวา นางถอนหายใจและพูดว่า "มันเจ็บมาก แถมยังแข็งแกร่งขนาดนี้ มันแปลกจริงๆ! ”
หยางจงก็เดินเข้ามาเช่นกัน
เมื่อตอนที่ฝูงพยัคฆ์เขี้ยวดาบถอยออกไป จิตสังหารที่เตรียมจะระเบิดออกมาก็สลายหายไปเช่นกัน
"คุณหนูสาม" เขามาหาหยุนหยาน
"ลุงจง ดูมดตัวนี้สิ" หยุนหยานส่งสัญญาณให้ดูมดดําในอ้อมกอดของนาง
หยางจงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แสดงความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดเบาๆ ว่า "ใหญ่มาก" ”
หลังจากพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นรอยฟันบนก้นของโจวเฮ่า เขาเอื้อมมือออกไปและดีดก้นของเขา ปลายนิ้วของเขาส่งเสียง "ปัง ปัง" ออกมา
เขาพยักหน้าและพูดอย่างประหลาดใจเล็กน้อยว่า "มันแข็งมาก! ”
โจวเฮ่าถูกเขาดีดก้นไปสองครั้ง เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เขาจ้องมองชายร่างหยาบกระด้างและคิดในใจว่า "บิดาผู้นี้มีพลังเช่นนี้ ยังต้องให้เจ้าพูดอีกหรือ?! ”
หยุนหยานมองไปที่ขามดดําที่หายขาดไปครึ่งหนึ่งและพูดด้วยความรู้สึกว่า "เมื่อกี้ข้าตั้งใจใช้ดาบช่วยมันไว้ครั้งหนึ่ง แต่มันกลับรู้คุณและต่อสู้กับข้า! ดูมันสิ เพื่อไม่ให้ข้าได้รับบาดเจ็บจากพยัคฆ์เขี้ยวดาบ เจ้าไม่ลังเลที่จะใช้ชีวิตและความตายต่อสู้กับฝูงพยัคฆ์! ”
"อืม มีน้ําใจ แต่น่าเสียดายก็แค่สัตว์ธรรมดาเท่านั้น" หยางจงถอนหายใจเล็กน้อย
เมื่อโจวเฮ่าได้ยินคําพูดเหล่านี้ ทําไมมันถึงแปลกนัก?
สัตว์ธรรมดา?
บอกว่าใครเป็นสัตว์ธรรมดา!
เขาโกรธทันที เขาดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของหยุนหยาน และต้องการใช้เคียวข้างซ้ายของเขาเพื่อโจมตีหยางจง!
หยางจงตอบสนองได้ทันท่วงที เขากระโดดหลบไปด้านข้าง จากนั้นก็ส่งเสียง "โอ้ว ”
โจวเฮ่าพลาด เขาจ้องเขม็งไปที่ชายร่างหยาบนั่น "เจ้าเรียกว่าอะไร? ถ้าเจ้ามีความสามารถก็มาดูสิ ว่าข้าจะตัดเจ้าออกเป็นแปดส่วนหรือไม่!
"ทําไมมดตัวนี้ถึงเข้าใจภาษามนุษย์? หรือมันแค่ตกใจเท่านั้นเอง" หยุนหยานพึมพํา
นางเดินไปที่กอหญ้าที่อ่อนนุ่มและค่อยๆวางโจวเฮ่าลงไป จากนั้นนางก็หยิบยาสีเขียวออกมาจากกระเป๋าของนางเพื่อให้โจวเฮ่ากินมัน
เมื่อหยางจงเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ก็ตกใจและตะโกนออกมาว่า คุณหนูสาม นั่นใช่ยาเพ่ยหลิงของท่านหรือ?! ”
"ตอนนี้มันบาดเจ็บหนักมาก บางทียาเพ่ยหลิงอาจจะช่วยมันได้" หยุนหยานกล่าว
สีหน้าของหยางจงเปลี่ยนไป "มันเป็นแค่มดตัวหนึ่ง อย่างมากก็ดูแปลกไป ทําไมคุณหนูสามถึงควรค่าแก่การช่วยชีวิตด้วยยาเพ่ยหลิงอันล้ําค่าเช่นนี้?! ”
โจวเฮ่าเห็นว่าชายผู้นี้ดูเหมือนจะสนใจยาสีเขียวเม็ดนี้มาก ดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะให้เจ้าหมอนี่ โกรธ
เขาเงยหน้าเข้าไปใกล้ยาในมือของหยุนหยาน และทันใดนั้นเขาก็กินยาในมือของหยุนหยานลงไป!
หยางจงเห็นว่ามดตัวนั้นเป็นฝ่ายรุกเช่นนี้ เขาก็ไม่อาจห้ามปรามได้ เมื่อเห็นยาหายากเช่นนี้ถูกมดตัวหนึ่งทําลายไป เขาก็รู้สึกเคียดแค้นกับเรื่องนี้มาก!
เขามองไปที่โจวเฮ่าและจ้องมองที่ดวงตาที่เบิกกว้างและพูดอย่างโกรธเคืองว่า "เจ้าเดรัจฉานตัวนี้เป็นฝ่ายรุกจริงๆ ข้าว่ามันไม่ใช่มด ข้าเกรงว่ามันเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์! ”
โจวเฮ่าเห็นเขาโกรธเขาในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจเขาเกลียดมนุษย์อย่างหยางจงที่ดูถูกเขาและจากนั้นเขาจะทําหน้าท้าทายหยางจงอีกครั้ง!
