ตอนที่ 46
ตามกฎเก่า เซิ่นเทียนเริ่มมองหาผู้มีโอกาสบนหัวที่แผง
เพราะชื่อเสียงช่วงนี้จึงมีผู้ฝึกตนอยู่ในแถวมากกว่าสามวันก่อน
มีแม้กระทั่งบางคนที่ไม่เชื่อ และหลังจากได้รับเลือกเป็นครั้งแรก พวกเขาก็กลับมาต่อแถวใหม่
หลังจากใช้เวลามากกว่าครึ่งวัน เซิ่นเทียน ก็ได้เลือกผุถูกลิขิต 20 คน
แต่หกในยี่สิบคนเหล่านี้เป็นลูกค้าประจำ
สำหรับลูกค้าเก่าทั้งหกรายนี้ ครึ่งหนึ่งของหินวิญญาณที่ได้ถูกมอบให้กับ เซิ่นเทียน
เป็นผลให้บรรยากาศที่อบอุ่นค่อยๆก่อตัวขึ้น
...
หกผู้ถูกลิขิตแต่เดิมล้วนรู้สึกขอบคุณการกระทำครั้งก่อนของพวกเขา
ผู้ถูกลิขิตอีก 14 คนที่เหลือโทษตัวเองอย่างลับๆ
เป็นเพราะข้าทำตัวไม่ดีมาก่อนจึงทำให้ปรมาจารย์อารมณ์เสียแน่นอน
เฮ้ ข้าได้แต่โทษตัวเอง ข้าพลาดโอกาสที่จะสานสัมพันธ์กับปรมาจารย์
ถ้ามีโอกาสครั้งหน้าข้าก็ต้องรีบไปคว้าไว้ ข้าจะเป็นคนแรกที่กอดต้นขาและพูดว่า “ข้าคิดถึงท่าน”
“เอาล่ะ วันนี้มีเพียง 20 คนที่ถูกลิขิตไว้เท่านั้น!”
เซิ่นเทียนนำฝูงชนและเดินไปที่ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์
เสี่ยวหลิงเซียนก็ติดตาม เซิ่นเทียนด้วย
เพราะการเปลี่ยนเสื้อผ้าและการแต่งหน้า ทำให่ไม่มีใครจำนางได้
เซิ่นเทียนพอใจกับสิ่งนี้มาก
เทคนิคการปลอมตัวเทียบได้กับฝ่าบาทเลย!
...
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาโดยไม่มี เซิ่นเทียนธุรกิจของ ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เจริญรุ่งเรืองมาก
เป็นเพราะมีการพบ1ใน36ไว้วิญญาณ น้ำเต้าเซียนเจ็ดสมบัติ!
ใครจะรู้อาจมีแร่วิญญาณชั้นยอดที่คล้ายกันและข้าสามารถหยิบได้?
ในช่วงสามวันที่ผ่านมา ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับการท่องเที่ยวในสวนว่านหลิง
ทุกวัน ผู้คนจำนวนมากมาที่ ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเจ้าของร้านหลิว
เจ้าของร้านหลิว ข้าได้ยินมาว่านางฟ้าเหลียนเอ๋อใช้หินวิญญาณไป 50,000 ก้อนเพื่อซื้อหิน?
ข้าได้ยินว่าเจ้าของร้านหลิวเห็นมานานแล้วว่าแร่นั้นไม่ธรรมดา แต่ท่านรอให้ผู้ถูกลิขิตมาพบ?เจ้าของร้าน นั่นคือสมบัติที่ 36 ในรายการไว้วิญญาณ! ท่านไม่รู้สึกแย่เหรอ?
ข้า มีหินวิญญาณ 100,000 ก้อน ท่านช่วยขายแร่วิญญาณให้ข้าสักชิ้นได้ไหม
...
ใช่ เมล็ดพันธุ์นั้นถูกซื้อไปแล้ว
ชายชราคนนี้ค่อนข้างจะประสบความสำเร็จในวิชาหาแร่วิญญาณ และเห็นถึงความพิเศษของเมล็ดพันธุ์นั้น
การเป็นเจ้าของและแร่ล้วนมีชะตากรรมข้องเกี่ยวกัน และข้าไม่รู้สึกทุกข์ใจเมื่อมันพบเจ้านาย
หินวิญญาณ 100,000 ก้อน? ฮ่าฮ่า ออกไป!
...
เจ้าของร้านหลิวต้องตอบคำที่คล้ายกันนับครั้งไม่ถ้วนทุกวัน
ยิ่งกว่านั้นทุกครั้งที่ข้าตอบ เขาต้องเศร้าใจทุกครั้ง
โอ้ สวรรรค์!
ทำไมข้าไม่เปิดแร่วิญญาณนั้นด้วยตัวเอง?
หากข้าเปิดมันออกมา ข้าจะกระโดดไปสู่จุดสูงสุดในชิวิตทันที!
...
เฮ้อออ ลืมมันไปเถอะ
เจ้าของร้านหลิวเค้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และจัดการกับคำถามของลูกค้าครั้งแล้วครั้งเล่า
ธุรกิจกำลังดีขึ้น มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
ตราบใดที่ปรมาจารย์เซียนผู้นั้นไม่มาอีก
ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจ เจ้าของร้านหลิวมองไปทางประตูอย่างเบื่อหน่าย
ในวินาทีต่อมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าของร้านหลิวก็ค่อยๆ แข็งตัวขึ้น
เพราะคนที่ทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองและไม่เป็นธรรม
มาอีกแล้ว!
...
เขามองไปที่ซิ่นเทียนที่อยู่ท่ามกลางผู้คนด้วยความตื่นตระหนก
เจ้าของร้านหลิวรู้สึกชื้นเล็กน้อยในเบ้าตาของเขา
“เจ้าขอิงร้านหลิว ท่านร้องไห้ทำไมหรือ”
เซิ่นเทียนก้าวเข้าสู่ร้าน
เมื่อเห็นน้ำตาของเจ้าของร้านหลิวขาอดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่ง
เจ้าของร้านหลิวปาดน้ำตาจากหางตา: "ท่านปรมาจารย์ยืนอยู่ตรงหน้าข้า และชายชราก็จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามวันก่อน"
เซิ่นเทียนรู้สึกอบอุ่นในใจ: "เจ้าของร้านหลิวท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ เสียดายที่เราพบกันช้าเกินไป“ ”..."
เจ้าของร้านหลิวมองทุกคนรอบๆ เซินเทียน: "ท่านปรมาจารย์มาที่นี่เพื่อ...."
เซิ่นเทียนยิ้มและพูดว่า เปิ่นเต๋า หลังจากกักตนสามวัน เปิ่นเต๋าได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆและจะลองดูสักหน่อย”
ทันใดนั้น ตาของเจ้าของร้านหลิวก็ชื้นขึ้น
สามวันแห่งการกักตน ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ?
หยุดนะ!!
ก่อนที่เจ้าจะออกไป เจ้าเอาน้ำเต้าเจ็ดสมบัติไปจากข้า
เมื่อการกักตนจบลงแล้ว จะมาทำร้ายคนแก่อีกทำไม!
ข้างๆนี้ก็มีศาลาวิญญาณสวรรค์ที่มีต้นขาหนากว่าขาทำไมเจ้าไม่ไปที่นั่น!
เจ้าควรไปที่ร้านของพวกเขามากกว่า!
...
พลังงานเชิงลบกำลังระเบิดอยู่ในหัวใจของข้า แต่เจ้าของร้านหลิวไม่กล้าพูด
ตอนนี้ปรมาจารย์เซียน กลับมาหาข้าอีกครั้ง ข้าควรต้อนรับ
ไม่ต้องพูดถึงว่าเบื้องหลัง เซิ่นเทียนยังมีผูถูกลิขิตและแฟน ๆ ผู้หญิงยืนอยู่แถวนั้น!
ไม่ให้เซินเทียนเข้า?
ฮิฮิ ร้านของเขาคงหายไปภายในไม่กี่นาที!
“ขอแสดงความยินดี ท่านปรมาจารย์ กรุณาเข้ามาเถิด!”
ด้วยดวงตาสีแดง เจ้าของร้านหลิวได้ต้อนรับ เซิ่นเทียนอย่างจริงใจเข้าสู่ร้านค้าของเขา
เขาดูเหมือนไก่ชราที่เห็นพังพอนเข้าสู่เล้าไก่แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้
...
“พี่เซิ่น ข้าต้องการพยายามค้นหาแร่วิญญาณและเปิดหิน”
เสี่ยวหลิงเซียนมองไปที่แร่วิญญาณและดวงตาของนางก็แสดงให้เห็นถึงความสุข
เสี่ยวหลิงเซียนเคยมีรู้เพียงบางส่วนเกี่ยวกับรืวิญญาณเท่านั้น และไม่สามารถค้นหาแร่วิญญาณได้เลย
แต่ในช่วงสามวันที่ผ่านมาในถ้ำกิเลนวารี เสี่ยวหลิงเซียนได้ทำเความเข้าใจ “วิชาพินิจฟ้า” ตลอดเวลา
นางคิดกับตัวเองว่าความสามารถในการค้นหาแร่วิญญาณและเปิดหินได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างก้าวกระโดด
เมื่อเห็นร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยแร่ เสี่ยวหลิงเซียนก็รู้สึกคันมือเล็กน้อย
เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหลิงเซียน เซิ่นเทียนก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วยิ้ม
เพราะเขาพบว่าหลังจากที่เซียวหลิงเซียนพูดประโยคนี้
ภาพเริ่มปรากฏบนหัวของนาง
เห็นได้ชัดว่านี่ควรเป็นภาพที่เสี่ยวหลิงเซียนได้หินวิญญาณ
...
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่นเทียนยิ้มเล็กน้อย: "ไปสิ วันนี้เจ้าต้องได้อะไรดีๆแน่ๆ"
เมื่อฟังคำพูดที่อ่อนโยนของ เซิ่นเทียนใบหน้าของ เสี่ยวหลิงเซียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
พี่เซียนกำลัให้กำลังใจผู้อื่นโดยไม่คาดคิด
แม้ว่าข้าจะเรียน "วิชาพิจฟ้า" มาสามวันแล้ว แต่ข้าไม่เคยฝึกฝนเลย
พูดตามเสี่ยวหลิงเซียน ไม่ค่อยแน่ใจในหัวใจของเขา
อย่างไรก็ตาม คำพูดของ เซิ่นเทียนได้ให้กำลังใจนางอย่างมาก
“อย่ากังวลไปเลยพี่เซิ่น”
เสี่ยวหลิงเซียนพูดอย่างจริงจัง: "ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!"
เซิ่นเทียนพยักหน้า: "ถ้าเจ้าพบแร่ที่ลังเลเจ้าสามารถมาหาข้าได้"
เสี่ยวหลิงเซียนวิ่งเข้าไปในร้าน
เซิ่นเทียนยิ้มและเริ่มค้นหาแร่วิญญาณกับคนเหล่านั้น
เขาไม่ได้แทรกแซงโอกาสที่หัวของเสี่ยวหลิงเซียน
ปล่อยให้เสีย่วหลิงเซียนฝึกฝีมือ!
...
อาจเป็นเพราะความแข็งแกร่งที่แข็งแกร่งขึ้นหรือโชคที่แข็งแกร่งขึ้น
เซิ่นเทียนรู้สึกว่าความสามารถในการตรวจสอบโอกาสของเขาแม่นยำกว่าเมื่อก่อน
ตอนที่เซิ่นเทียนตรวจสอบ "ตำราปีศาจสุริยัน" ก่อนเข้าถ้ำกิเลนวารีเขาทำได้เพียงมองคร่าวๆ
ตัวอย่างเช่นตอนตำราปีศษจ เซิ่นเทียนสามารถเห็นได้เพียง "หอสมุดราชวงศ์" แล้วหยุดกะทันหัน
สำหรับตอนถ้ำกิเลนวารี เซิ่นเทียนสามารถมองเห็นได้เฉพาะประตูที่อยู่ใต้หน้าผาเท่านั้น
เขาไม่เห็นตัวตำราหรือตัวมรดกเลย และเห็นเพียงภาพเบลอๆ
แต่ตอนนี้ ฉากแห่งโอกาสที่ เซิ่นเทียนเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
และคำอธิบายของเนื้อหาเกี่ยวกับโอกาสลยรัศมีก็มีรายละเอียดมากขึ้นเรื่อยๆ
เซิ่นเทียนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าตอนสุดท้ายของแต่ละโอกาสเป็นอย่างไร
ดังนั้น เซิ่นเทียนสงสัยว่าความสามารถของเขาอาจ...
พัฒนาขึ้น!
