ตอนที่ 30 รวยแล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไร!

ดังคำกล่าวที่เคยพูดไว้ ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา

งานเลี้ยงวันเกิดที่พอจะบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของไห่จิง ได้สิ้นสุดในสองชั่วโมงต่อมา

หลังจากบอกลาคุณย่า ครอบครัวสี่คนของเย่เทียนก็ขับรถกลับบ้าน

ใบหน้าของเซียวหรงมืดมนและดูน่ากลัวตลอดทางกลับ แต่เย่เทียนที่นั่งอยู่ข้างๆมีใบหน้าที่สงบและสดชื่น เขาส่งข้อความหาเพื่อนเป็นระยะๆและก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเป็นบางครั้ง เสียงดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายอยู่ภายในรถครอบครัวเซียว

รวยแล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไร!

ทางจากบ้านบรรพบุรุษตระกูลเซียวกลับบ้านครอบครัวเซียวใช้เวลาเพียง 20 นาทีเท่านั้น แต่สำหรับเซียวหรงแล้วมันเหมือนใช้เวลาไปทั้งชีวิต

หลังจากกลับถึงบ้าน เธอก็รีบออกจากรถเพื่อวิ่งขึ้นชั้นบนแต่เย่เทียนกลับเรียกเธอก่อน เขายิ้มแล้วพูดขึ้น “วันนี้ฉันวิ่งออกไปทำธุระทั้งวันจนเหนื่อยมากเลย เธอช่วยไปเทน้ำมาล้างเท้าให้ฉันหน่อยสิ”

คลื่น!

เซียวหรงเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่จนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอหันตกลับมาด้วยตาเบิกกว้าง

“นาย...พูดว่าอะไรนะ? ลองพูดอีกทีสิ?”

“ฉันบอกให้เธอไปเทน้ำมาล้างเท้าให้ฉันด้วย เธอเป็นอะไร? กินข้าวเสร็จแล้วหูมีปัญหาเหรอ?”

พ่อแม่ของเซียวหรงมองหน้ากัน แม่เซียวหรงอยากจะพูดอะไรสักหน่อยแต่เธอก็ถูกพ่อเซียวหรงลากกลับเข้าไปในบ้าน

เมื่อปิดประตู

พ่อเซียวหรงพูดอย่างจริงจัง “แค่คู่หนุ่มสาวทะเลาะกัน จะดีกว่าถ้าผู้อาวุโสอย่างเราไม่เข้าไปยุ่ง อีกอย่างตอนนี้เสี่ยวเทียนก็เก่งกาจขึ้นมามากแล้วด้วย เธอไม่เห็นเหรอ?”

แม่เซียวหรงพูดด้วยความเจ็บปวด “ความจริงก็คือความจริง ฉันแค่ทนดูเขารังแกเซียวหรงไม่ได้เท่านั้นเอง”

“รังแก? เธอมันสองมาตรฐานชัดๆ!” พ่อเซียวหรงถอนหายใจ “ตอนเซียวหรงสั่งให้เสี่ยวเทียนไปล้างเท้า ทำไมเเธอไม่พูดแบบนี้บ้างล่ะ?”

แม่เซียวหรงถึงกับตะลึงงัน “ฉัน...ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเขาจะมีความสามารถมากขนาดนี้!”

“ตอนนี้เขามีอำนาจมากขนาดนี้แล้ว การให้หรงหรงไปช่วยล้างเท้ามันไม่สมเหตุสมผลตรงไหน? หรงหรงเป็นคนแล้วเสี่ยวเทียนไม่ใช่คนหรือไง?”

“เอ่อ…”

แม่เซียวหรงพูดอะไรไม่ออก เธอหาคำมาหักล้างไม่ได้เลย

ที่ลานบ้าน

เซียวหรงตัวสั่นกัดฟันด้วยความโกรธ “เย่เทียน อย่าคิดนะว่าจะทำให้ฉันอับอายด้วยเงินเหม็นๆอันน้อยนิดนั่นได้! อยากให้ฉันเทน้ำล้างเท้าให้งั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”

เย่เทียนดึงหูฟังออก “ฉันทำให้เธออับอายตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันเป็นสามีของเธอและเธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันแค่ขอให้ภรรยาเทน้ำล้างเท้าไม่ได้ให้มาล้างเท้าสักหน่อย ทำไมเธอถึงคิดว่ามันน่าอายล่ะ แล้วตอนที่เธอสั่งให้ฉันล้างเท้าให้เธอทุกวัน เธอไม่คิดหรือไงว่าฉันต้องอับอายน่ะ?”

ตามจริงแล้วเย่เทียนไม่ใช่คนใจกว้างแบบนั้น ปรัชญาชีวิตง่ายๆของเขาคือ ตอบแทนสิบเท่า แก้แค้นร้อยเท่า

เรียบง่ายและหยาบคาย!

เซียวหรงกำหมัดแน่อน เธฮหายใจถี่และตัวสั่นไปทั้งตัว  “นายไม่ต้องห่วงเย่เทียน พรุ่งนี้เช้าทันทีที่สำนักกิจการพลเรือนเปิด ฉันจะไปหย่ากับนายทันที!”

เย่เทียนพูดอย่างเยาะเย้ย “เซียวหรง เธอไร้เดียงสาเกินไปจนคิดว่าโลกหมุนรอบตัวเองหรือไง? ที่ฉันพูดครั้งล่าสุดฉันบอกว่าจะหย่ากับเธอเหรอ?”

เซียวหรงเงียบ

เย่เทียนมองเซียวหรงแล้วยิ้ม “สักวันหนึ่ง เธอจะเต็มใจเทน้ำล้างเท้าให้ฉันเอง”

“ฝันไปเถอะ!” ตอนนี้เซียวหรงอยากฆ่าผู้ชายที่อยู่หน้าเธอย่างมาก

“จะฝันหรือเปล่า ก็รอดูต่อไปแล้วกัน”

เมื่อเป้าหมายของเย่เทียนสำเร็จ เขาก็เดินออกไปที่ประตูทันที

ล้อเล่นหรือไง

หาเรื่องทะเลาะเสร็จแล้ว จะอยู่ในบ้านครอบครัวเซียวต่อไปเพื่อ?

ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้กับเธออยู่แล้ว!

เพราะสุดท้ายก็ต้องนอนเหงาอยู่คนเดียว!

ทันทีที่เย่เทียนเดินออกมา โรลส์-รอยซ์ก็หยุดที่ประตูและมีผางเหว่ยที่ผิวปากเรียก “พี่เย่! พี่สะใภ้!”

เซียวหรงทำเป็นหูหนวกและไม่หันกลับมามอง

เย่เทียนไม่สนใจเธอแล้วเดินขึ้นรถมา “กลับอ่าวอิมพีเรียลกันเถอะ”

“พี่เย่ทะเลาะกับพี่สะใภ้อีกล้วเหรอ?” ผางเหว่ยกระพริบตาและพูดด้วยความสงสัย “พี่สะใภ้เป็นคนแข็งกระด้างเกินไป ส่วนพี่เย่เป็นคนอ่อนโยนแลัวยังรวยอีก ทำไมพวกคุณทะเลาะกัน...”

“กัดเขาเลยเสี่ยวเหยา!” เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“โฮ่ง! โฮ่ง!”

บรรยากาศในรถเริ่มร่าเริงขึ้นทันทีหลังจากโหยวฉินเสี่ยวขัดขึ้นมา

โหยวฉินเสี่ยวเหยาโอบแขนเย่เทียนและพูดอย่างอ่อนหวาน “ฉันคิดถึงพี่เย่จังเลย”

“แค่ไม่กี่วันก็คิดถึงแล้วเหรอ? แล้วนี่เธอกลับมาตั้วแต่เมื่อไหร่ล่ะ?” เย่เทียนยกแขนขึ้นและกอดเสี่ยวเหยา นั่นจึงทำให้เขาได้กลิ่นหอมครีมเค้กของหญิงสาว

“พึ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เอง ฉันว่าจะไปหาพี่แต่คุณน้ากับคุณลุงบอกว่าพี่ออกไปข้างนอก ฉันกลัวจะไปรบกวนเลยไม่ได้ส่งข้อความไปหา...” โหยวฉินเสี่ยวเหยาพูดด้วยท่าทางน่าเอ็นดู

เย่เทียนคุยกับโหยวฉินเสี่ยวเหยาอีกสองสามคำก็หันไปมองหนิงเสี่ยวถงที่อยู่ด้านข้าง “ขาของเธอดีขึ้นหรือยัง?”

หนิงเสี่ยวถงประหม่าจนลืมไปว่าเธอนั่งอยู่ในรถ เธอซื่อบื้อมากจนถึงขั้นจะยืนขึ้นตอบ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่หัวของเธอจะขึ้นไปกระแทกหลังคารถ หลังจากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา “ดี ดีขึ้นแล้ว...”

เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะพูด “เธอจะประหม่าทำไม ฉันไม่ได้กินคนสักหน่อย!”

“ฉัน...ฉันขอโทษ!” หนิงเสี่ยวถงร้องไห้จนพูดอะไรไม่ออก

ประสบการณ์ในสองวันที่ผ่านมาของเด็กสาววัย 19 ปีคนนี้เป็นเหมือนดั่งฝัน จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าทำไมคุณเย่ถึงมาสนับสนุนเธอ หรือจะเป็นการโชว์ความแข็งแกร่งของตัวเองแบบในละคร!

“การแสดงของคุณวันนี้ดีมากเลยครับคุณเจียง มันทำให้คุณย่ามีความสุขมากเลย” เย่เทียนยกนิ้วให้เจียงเซิ่งเฟิง

“อันนี้ยังมีเวลาซ้อมน้อยเกินไป ไม่อย่างนั้นฉันคงเตรียมการแสดงได้อีกสองสามรายการได้” เจียงเซิ่งเฟิงยิ้ม “ตอนนี้แกนนำทั้งสามบริษัทก็มาครบแล้ว ดังนั้นคืนนี้เราจะมีประชุมกันทั้งคืน ขอให้คุณเย่ไปให้คำแนะนำด้วยนะครับ”

“ประชุมทั้งคืน? พวกนายบ้าไปแล้วหรือไง ฉันล่ะเกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุด”

เย่เทียนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ใครจะอยากไปประชุมกัน!

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตนี้ก็การประชุมนี่แหละ!

แถมยังจะประชุมกันทั้งคืนด้วย?

ประสาทแ*กกันพอดี!

“เสี่ยวเหยา เธอกลับบ้านไปพร้อมกับเสี่ยวถงเลย เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง”

“ได้เลย!”

โหยวฉินเสี่ยวเหยาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ส่วนหนิงเสี่ยวถงก็ตัวสั่นเล็กน้อย ถึงอายุของเธอจะน้อยแต่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ความหมายของคำนี้...

ความสำเร็จย่อมแลกมากับราคาที่ต้องจ่าย...

ของฟรีไม่มีในโลก

เย่เทียนตบไหล่ผางเหว่ย “ฉันจะปล่อยให้นายจัดการเรื่องนี้ แล้วจำเอาไว้ด้วยว่าฉันไม่ต้องการกำไร สิ่งที่ฉันต้องการมีแค่ผลลัพธ์”

“แน่อนนครับ! พี่เย่ไปพักผ่อนให้สบายใจได้เลย!”

อาคาร A1 อ่าวอิมพีเรียล

พ่อแม่ขึ้นไปนอนแล้วจึงทำให้วิลล่าหลังใหญ่ดูโล่งไปเล็กน้อย

“ชั้นบนมีห้องพักอยู่หลายห้องและจะมีคนมาทำความสะอาดทุกวัน เลือกไปนอนห้องหนึ่งได้เลย ถ้าเธอต้องการอะไรก็กดกริ่งข้างเตียง ตรงนี้เป็นห้องครัว ตรงนี้เป็นห้องน้ำ มีสระว่ายน้ำอยู่ชั้นบนสุด สระน้ำทำน้ำอุ่นได้ด้วยot...เสี่ยวเหยาพาเสี่ยวถงไปดูรอบๆวิลล่า ฉันขอไปอาบน้ำก่อน วันนี้ทำงานทั้งวันเหนื่อยแทบแย่”

“เอาล่ะเสี่ยวถง! ฉันจะพาเธอไปดูวิลล่าของพี่ชายเอง! มันสวยกว่าวิลล่าของคุณฉินซะอีก!”

โหยวฉินเสี่ยวเหยาจับมือหนิงเสี่ยวถงวิ่งอย่างมีความสุข หนิงเสี่ยวถงพูดขึ้นด้วยความรีบร้อน “พี่โหยวฉิน ช้าลงหน่อย...”

ตอนนี้เสี่ยวเหยามีความสุขมากกว่าแต่ก่อนมาก

เย่เทียนเดินหาวขึ้นไปอาบน้ำชั้นบน

ณ บ้านของเซียวหรง

ครอบครัวเซียวสามคนที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นต่างกำลังมองหน้ากัน

พ่อเซียวหรงสูบบุหรี่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แม่เซียวหรงจับมือลูกสาวและพยายามปลอบเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงดี

เย่เทียนไม่ได้ทำอะไรเกินเลย มันก็แค่ ’สลับหน้าที่กัน' เขาแค่ขอให้เซียวหรงช่วยเทน้ำล้างเท้าให้...แต่สุดท้ายเซียวหรงก็ไม่ยอม ส่วนเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

จะหาลูกเขยที่หน้าตาดี รวย และทรงอำนาจแบบนี้ได้จากไหนอีก?

“หรงหรง ทำไมลูกถึงเกลียดเย่เทียนมากขนาดนี้? เขาเคยขี้ขลาด ต่ำต้อย และเป็นเหมือนแป้ง ที่ลูกเคยเกลียดเขาแม่เข้าใจ แต่ลูกดูสิ่งที่เขาทำในงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าวันนี้สิ เขาแข็งแกร่ง มั่นใจ และมีเสน่ห์ ทำไมลูกถึงยังเกลียดเขาอยู่ล่ะ?” แม่เซียวหรงถามออกมาตรงๆ

เซียวหรงนิ่งเงียบอยู่สักพักหนึ่ง

ใช่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?