ตอนที่ 29 ขอให้คุณมีแต่ความสุข
ที่ทางเข้าบ้านเก่าตระกูลเซียวมีกลุ่มหนุ่มหล่อและสาวสวยปรากฏตัว แต่ละคนสวมชุดสีแดงซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการเฉลิมฉลอง คนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือนายน้อยของเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เจียงเซิ่งเฟิง!
ด้านข้างเจียงเซิ่งเฟิงคือฉินเยี่ยนและผางเหว่ย
จื่อฉี,โอวหยางน่า,เซียวเทียน,หลี่เทียนฉือและดาราดังคนอื่นที่อยู่ในระดับต้นๆของประเทศต่างเดินตามมาติดๆ
“ในนามของพนักงานทุกคนของเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ผมขออวยพรให้คุณย่ามีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทร อายุยืนดุจขุนเขา” เจียงเซิ่งเฟิงตะโกนเสียงดัง
“ในนามของพนักงานทุกคนของบริษัทฉิน ผมขอให้คุณย่ามีสุขภาพแข็งแรงและมีแต่โชคลาภ!” ฉินหยานตะโกนเสียงดัง
“ในนามของพนักงานทุกคนของบริษัทผาง ผมขออวยพรให้คุณย่ามีแต่ความรุ่งโรจน์ตลอดไป!” และนี่เป็นคำอวยพรของผางเหว่ย
ดาราคนอื่นๆต่างเข้ามาอวยพรด้วยเช่นกัน
คุณย่าพูดด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณคือ...เสี่ยวเทียน คนเหล่านี้เป็นเพื่อนของเธอหรือเปล่า?” หญิงชรามองไปที่เย่เทียนและเซียวหรงโดยไม่รู้ตัว หนุ่มหล่อและสาวงามที่เดินเข้ามาเป็นคู่ต่างตกตะลึง การแสดงออกแบบนี้เป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาจะทำได้
มุมปากของเย่เทียนกระตุก
อะไรกันเนี่ย
ทำไมคนพวกนี้ถึงมาที่นี่ได้? ฉันไม่ได้บอกเรื่องงานวันเกิดคุณย่ากับพวกเขานิ
“ใครกันที่สามารถเชิญเหล่าดาราดังกับประธานใหญ่มากมายให้มาร่วมงานได้แบบนี้?”
“ฉันได้ยินมาว่าบริษัทฉิน บริษัทผาง บริษัทเซียวมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ ทำไมพวกเขาถึงมาร่วมงานฉลองวันเกิดได้ล่ะ?”
“นี่มันแปลกเกินไปแล้ว แบบนี้มันไม่ใช่พังพอนอวยพรปีใหม่ด้วยไก่หรือไง?”
ผู้คนมากมายต่างเริ่มแสดงความสงสัยกันออกมา
โดยเฉพาะผู้ประกอบการของตระกูลเซียวในไห่จิง ยืนงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว
แต่
ไม่ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับบริษัทเซียวผู้ที่มาล้วนเป็นแขก คุณย่าเดินออกไปด้านหน้าด้วยรอยยิ้มและจับมือกับคนหนุ่มสาวพวกนั้นทีละคน
เย่เทียนเอ่ยถามขึ้น “พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”
จื่อฉีจึงตอบว่า “ฮิฮิ ไม่ดีเลยนะคุณเย่ที่ไม่บอกพวกเราว่ามีงานเลี้ยงฉลองวันเกิดคุณย่า”
ผางเหว่ยตอบว่า "ฮึ! ฉันนับถือนายเป็นพี่ชายแต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกทำเป็นเหมือนเป็นคนไร้ตัวตนแบบนี้ มันน่าโมโหจริงๆ!”
ฉินเยี่ยนตอบว่า “เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมถึงไม่บอกพวกเราเลยล่ะพี่เย่?”
โหยวฉินเสี่ยวเหยาเซียวเหยาตอบกลับว่า “โฮ่ง! โฮ่ง!โฮ่ง! โฮ่ง!โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!โฮ่ง! โฮ่ง!โฮ่ง!”
ดูเหมือนจะมีคนแปลกๆหลุดเข้ามาด้วย...
“เพื่อแสดงความยินดีกับคุณย่าในงานฉลองวันเกิด นอกจากของขวัญเล็กๆน้อยๆแล้วพวกเรายังเตรียมการแสดงไว้ใหคุณย่าชมด้วย หวังว่าการแสดงนี้จะทำให้คุณย่ามีความสุขนะครับ”
เจียงเซิ่งเฟิงไม่ได้เป็นแค่ประธานหนุ่มของเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ แต่เขายังเป็นสุดยอดนักแสดงชายอีกด้วยที่ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความตื่นเต้นเมื่ออยู่บนบนเวทีและผ่อนคลายมากกว่าฉินเยี่ยนและผางเหว่ย ที่ต้องแสดงเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเขา
คุณย่าหัวเราะและพูด “ดีดีดี! น่าสนใจ!”
“ดนตรีมา!”
เมื่อเจียงเซิ่งเฟิงยกมือขึ้น วงดนตรีที่ตามมาในช่วงท้ายก็เริ่มบรรเพลงเพลงรื่นเริงซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ “เพลงวันเกิด”
เจียงเซิ่งเฟิง “ขอให้คุณมีแต่ความสุข สุขสันต์วันเกิด!”
ฉินเยี่ยน “ขอให้ทุกปีมีวันนี้ และมีวันนี้ในทุกปี!”
ร้องร่วมกัน “ยินดีด้วย ยินดีด้วย!”
ผางเหว่ย “ขอให้คุณมีแต่ความสุข สุขสันต์วันเกิด”
โหยวฉินเสี่ยวเหยา “ขอให้ทุกปีมีวันนี้ และมีวันนี้ในทุกปี!”
ร้องร่วมกัน "ยินดีด้วย ยินดีด้วย!"
ร้องร่วมกัน “ขอให้ผู้อาวุโสอายุยาวดุจต้นไทร คงความวัยดั่งจื่อหลาน มีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทร อายุยืนดุจขุนเขา!”
คุณย่ามีความสุขเหลือล้น จนต้องพูดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า “ดี! ดี! ดี!!!”
หนิงเสี่ยวถง “ขอให้คุณมีแต่ความสุข สุขสันต์วันเกิด”
จื่อฉี “ขอให้ทุกปีมีวันนี้ และมีวันนี้ในทุกปี!”
ร้องร่วมกัน “ยินดีด้วย ยินดีด้วย!”
เย่เทียน&เซียวหรงก็ถูกผางเหว่ยดึงไปด้านข้างด้วย ขอให้คุณมีแต่ความสุข สุขสันต์วันเกิด! ขอให้ทุกปีมีวันนี้ และมีวันนี้ในทุกปี!”
เพลงวันเกิดสองนาที แต่เต็มไปด้วยคำอวยพรที่จริงใจ
เพลงได้จบลง
ดวงตาของคุณย่าเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำตา เธอสัมผัสเบาๆที่ศีรษะของเย่เทียนและเซียวหรง “เสี่ยวเทียน,หรงหรง พวกเธอมีเพื่อนที่ดีจริงๆ เกือบ 50 ปีแล้วที่ย่าไม่ได้มีความสุขแบบนี้”
ปากของเย่เทียนหวานราวกับน้ำผึ้ง “คุณย่าคอยดุแลสุขภาพร่างกายให้ดีเถอะครับ ผมกับเพื่อนๆจะได้มาหาทุกสามหรือห้าปีดีไหมครับ?”
“ดีสิ ดีสิ!” คุณย่าพยักหน้าซ้ำๆ
“เสี่ยวเหยา!”
เย่เทียนเรียกเสี่ยวเหยา “รีบไปแสดงความสามารถของเธอให้คุณย่าดูหน่อยไป”
โหยวฉินเสี่ยวเหยาเข้าใจทันที เธอลุกขึ้นและร้อง ‘โฮ่งโฮ่งโฮ่ง’ คุณย่าwfhหัวเราะอย่างร่าเริงจนบอกว่าสาวน้อยคนนี้เป็นคนน่าสนใจไม่น้อย
อีกด้านหนึ่ง
เย่เทียนศอกไปที่ผางเหว่ยและด่าเขาด้วยเสียงต่ำ “นี่มันหมายความว่ายังไง เดิมทีฉันควรจะเป็นคนที่เด่นที่สุดในงานฉลองวันเกิดนี้สิ ทำไมพวกนายไม่บอกฉันล่วงหน้าว่าจะมางานฉลองดด้วย?”
ผางเหว่ยพูดพลางขมวดคิ้ว “โทษฉันเนี่ยนะ? แล้วใครบอกให้นายทำแบบนี้ล่ะ งานใหญ่แบบนี้กลับไม่เรียกพวกเรา แบบนี้ยังเรียกพี่น้องกันได้อยู่หรือไง!”
ยังเรียกเป็นพี่น้องอยู่ไหม? ดูที่พูดเข้าสิ! มันจะเป็นไปได้ยังไง? ที่พวกเราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไปน่ะ!
เย่เทียนเงียบ ตอนนี้เขาเดาเรื่องราวคร่าวๆได้แล้ว เขาต้องเปิดเผยที่อยู่ของเขาตอนซื้อลูกท้อทองคำ
แต่ไม่เป็นไร เพราะคุณย่าชอบ!
ชุดของขวัญที่เย่เทียนให้ก่อนเริ่มงานแสดงก็ได้สงบลงเล็กน้อย
เมื่อคนอื่นๆและเจียงเซิ่งเฟิงจากไป งานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่ายังดำเนินต่อไปแต่บรรยากาศในงานเริ่มบางลงและเต็มไปด้วยความเขินอาย
จะไม่ให้อายได้ยังไง?
พออมองไปที่ภาพวาดน้ำตกบนภูเขาหลูซาน,โลงศพไม้หนานมู่เนื้อทองและลูกท้อทองคำ คนรุ่นสองของตระกูลเซียวต่างก้มดูของขวัญมูลค่าหลักแสนถึงหลักล้านที่อยู่ในมือตัวเอง
ฉันควรให้ของขวัญชิ้นนี้ดีไหมนะ?
นี่มันระเบิดลงชัดๆ ถ้าไม่ให้ก็ถือว่าไม่กตัญญู...เป็นสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!
เย่เทียน!
ฉันเกลียดนาย! อ๊ากกกก!
แน่นอนว่าเย่เทียนไม่รู้ว่าคนรุ่นสองเหล่านี้คิดอะไรและเขาก็ไม่สนใจด้วย หลังจากนั่งกับคุณย่าไปพักเขาก็กลับไปนั่งที่เดิม วันนี้คุณย่าก็เป็นตัวหลักของงานนี้ เขาเป็นแค่ใบไม้จะไปแย่งความเด่นจากคุณย่าได้ยังไง...
คุณย่า : เธอ...จริงจังใช่ไหม?
พ่อแม่ของเซียวหรงและลุงรุ่นสองที่อยู่โต๊ะเดียวกัน เมื่อเห็นเย่เทียนกลับมาพวกเขาทั้งหมดก็ย้ายไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นเพราะว่าออร่าบนตัวเย่เทียนแข็งแกร่งเกินไป
“อืม…”
พ่อเซียวหรงดื่มไวน์และเทไวน์ให้เย่เทียนอย่างระมัดระวัง “ดื่มไหม?”
ท่าทีที่ระมัดระวังทำให้เซียวหรงที่เดินกลับมาพร้อมเขารู้สึกอึดอัด “พ่อเป็นอะไรรึเปล่า?”
พ่อเซียวหรงพูดอย่างผิดปกติ “ฉันไม่เป็นไร”
แม่เซียวหรงคีบผักเล็กน้อยใส่ชามของเย่เทียนอย่างระมัดระวัง “กินผักเยอะๆนะเสี่ยวเทียน”
เย่เทียนตอบกลับไป “ผมไม่ค่อยชอบบร็อคโคลี่ครับคุณป้า”
แม่เซียวหรงยิ้มด้วยความขมขื่น และรู้สึกเขินเล็กน้อย
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันมาเกือบปีแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจการกินของลูกเขยเลย
“นายเกือบทำได้แล้วเย่เทียน คิดว่ามีเงินเหม็นๆนั่นแล้วจะทำตัวอวดดีได้หรือไง?”
พ่อกับแม่เซียวหรงทำตัวไปตามสถาณการณ์ แต่อารมณ์ของเซียวหรงไม่สามารถทนไปมากกว่านี้ได้แล้ว
แต่หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ถูกพ่อดุทันที “หรงหรง! นี่ลูกทำอะไร? เสี่ยวเทียนเขาแค่บอกว่าไม่ชอบกินบร็อคโคลี่ เขาทำตัวอวดดีตอนไหน? แต่ลูกน่ะทำไมถึงชอบโวยวายแบบนี้?”
แม่เซียวหรงพูดต่อ “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า ถ้าอยากโวยวายค่อยกลับไปทำที่บ้าน มันเป็นความผิดของแม่เองที่ลืมไปว่าเสี่ยวเทียนไม่ชอบกินบร็อคโคลี่”
“พ่อแม่...” เมื่อเห็นพ่อแม่หันหลังให้และไปเข้าข้างเย่เทียน เซียวหรงก็โกรธจนพูดไม่ออก
เย่เทียนโยนถั่วใส่ปากและเหล่มองเซียวหรงอย่างสบายๆ “ใช่ครับคุณป้า อย่าให้คุณย่าลงมาจากเวที เลย ถ้าเธออยากโวยวายก็ค่อยกลับไปทำที่บ้าน”
