ตอนที่ 112 แยกกันลงมือช่วยคนและขโมยสมบัติ

ตอนที่ 112 แยกกันลงมือช่วยคนและขโมยสมบัติ

มีอารีบเดินเข้าไปบังสายตาของชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนจะหยิบผ้าห่มไปคุมตัวของหญิงสาวไว้ หญิงสาวรีบคว้าผ้ามาห่มพยักหน้าขอบคุณมีอาอย่างจริงใจ

กายเดินเข้าไปใกล้กับหญิงสาวอย่างระวังว่าเธอจะกลัวเขา แต่พอสังเกตดูดี ๆ ชายหนุ่มกับพบว่าท่าทีของหญิงสาวนั้นไม่ได้มีความหวาดกลัวเอาแต่อย่างใด

“เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” กายไม่เสียเวลารีบถามไปตามตรง

“ข้าเป็นคนพื้นเมืองของที่นี่ ถูกลักพาตัวมาทำงานเก็บกวาดและซักเสื้อผ้าให้กับโจรพวกนี้ พวกท่านเป็นใครทำไมถึงเข้ามาที่รังของโจรกระทิงโลหิต หรือว่าทางนครดาราฟ้าส่งคนมาสังหารพวกโจรเหล่านี้” หญิงสาวถามด้วยสายตาคาดหวัง

กายและทุกคนต่างมองหน้ากัน ก่อนที่กายจะพยักหน้ากล่าวออกไปว่า “ใช่” ก่อนจะเสริมว่าแค่ว่าไม่ได้มาโดยนามของนครดาราฟ้าเท่านั้น

เมื่อมองไปที่ NPC สาวในใจคิดว่าหญิงสาวผู้นี้คงจะไม่ได้แค่ทำหน้าที่ซักผ้าและเก็บกวาดรังโจรเท่านั้น แต่คงจะโดนบังคับทำเรื่องอย่างว่าด้วย

“มีคนอื่นอีกไหมที่เป็นแบบเจ้า”

“มีพวกเขาขังอยู่”

ด้วยโจรที่มาอยู่รวมกันกว่า 200 ชีวิตในถ้ำจึงไม่แปลกที่จะมีคนคอยทำความสะอาด พวกกลุ่มโจรชายฉกรรจ์พวกนั้นคงไม่คิดจะทำเองอยู่แล้วสินะ กายพึมพำในใจและหันมาสนใจหญิงสาวตรงหน้า ตอนนี้เขามีคนรู้ข้อมูลในถ้ำนี้แล้ว

“เจ้าบอกว่าตนคอยทำหน้าที่ทำความสะอาดถ้ำพวกนี้ใช่ไหม”

หญิงสาวพยักหน้ายืนยันงึก ๆ

“เจ้ารู้ที่พวกมันเอาของที่ปล้นไปเก้บไว้ไหม”

“ท่านหมายถึงคลังสมบัติของพวกมันใช่ไหม ถ้าเป็นที่นั่นมันอยู่อีกเส้นทางหนึ่ง เป็นทางก่อนที่จะแยกมาที่นี่ ถ้ำส่วนนั้นเป็นของระดับหัวหน้า รองหัวหน้าและคนสนิทมักจะอยู่ถ้ำส่วนนั้น ส่วนทางนี้เป็นที่อยู่ของโจรระดับล่าง ลึกเข้าไปเป็นคอกมากับแหล่งน้ำสะอาด เพราะส่วนนั้นผนังถ้ำด้านบนมันเปิดโล่งแดดส่องเข้ามาได้ และถัดไปในสุดเป็นที่ขังนักโทษ” หญิงสาวเงียบไป ก่อนที่จะเอ่ยปากขอร้อง “พวกท่านได้โปรดไปช่วยน้องสาวข้าและคนอื่น ๆ ออกมาได้ไหม นางน่าจะถูกขังไว้ที่คุมขังด้านในสุด”

“เอายังไงดี” กายหันไปถามคนอื่น ๆ เพื่อขอความเห็น เพราะการช่วยพวกนักโทษเท่ากับเพิ่มภาระและความเสี่ยงให้กับทุกคน ดังนั้นกายไม่อาจจะตัดสินแทนคนอื่นได้

“ให้นางบอกเส้นทางมาและจำนวนโจรที่เฝ้าสถานที่คุมขังนั้นไว้ ข้าจะเข้าไปช่วยเอง ส่วนพวกที่เหลือไปทำตามแผนต่อเถอะ” มีอาพูดอย่างไม่ลังเล สำหรับเธอแล้วการช่วยหญิงสาวพวกนี้สำคัญกว่าสมบัติมากนัก

“ข้าจะไปด้วย สองคนต้องดีกว่าคนเดียว” ลิลี่ยกมือเสนอตัว

“แล้วพวกเจ้าละ” กายหันไปถามอาลีน่าและลูก้า

นางเสนอไปช่วยคนแล้วถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเอาสมบัติมาก็แล้วกัน ไม่ใช่ว่าอาลีน่าไม่คิดจะช่วยคน แต่ในเมื่อมีคนไปแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปอีก

“ในเมื่อพวกเจ้าไปช่วยคนแล้ว ข้าจะไปที่ห้องสมบัติ” อาลีน่าพูอออกมาอย่างตรง ๆ

“เหรียญทองพวกนั้นข้าจะไปแบกมาเอง” ส่วนลูก้านั้นเขาไม่คิดมากมายอะไร ยังไงวะเขาเข้ามาที่นี่ก็เพื่อหอบเอาเหรียญทองอยู่แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนั้นแล้วกัน”

เมื่อหญิงสาวร่างเปลือยเมื่อสักครู่เห็นว่าคนพวกนี้ยินดีเข้าไปช่วยน้องสาวและคนอื่น ๆ ที่ถูกคุมขังอยู่ เธอก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะรีบบอกข้อมูลเท่าที่รู้ให้กับมีอาและลิลี่ได้ฟัง

หลังจากนั้นราว ๆ ครึ่งนาทีพวกเขาก็นัดแนะกันว่าอีก 10 นาทีให้ออกไปเจอกันที่ทางแยกก่อนหน้านี้

เวลา 10 นาทีนั้นกายคำนวณจากระยะเวลาที่กลุ่มโจรกระทิงโลหิตและกองกำลังทหารรับจ้างสู้กัน มันพอที่จะให้เขาถอยหนีออกไปได้อย่างปลอดภัยและอาจจะมีเวลาทำอย่างอื่นอีกพอสมควร

กาย อาลีน่าและลูก้าย้อนกลับมายังทางแยกเดิมพร้อมกับหญิงสาวร่างเปลือยเมื่อสักครู่ เธอรีบนำทางพวกเขาเข้าไปในทันที

“ทางนี้” เธอชี้ไปด้านใน

กายหันไปมองอาลีน่าและลูก้าก่อนจะพยักหน้าเป็นนัยให้รู้กันว่าระวังตัว เพราะอย่างไรกายก็ไม่ได้เชื่อใจหญิงสาวผู้นำทางมากนัก

อย่างน้อยการคิดในแง่ร้ายไว้ก่อนก็ดีกว่ามาเสียใจทีหลัง

พอเข้าไปในตอนนั้นเองก็มีเสียงของโจรที่เดินออกมาจากห้องด้านทางเดินเส้นทางไปยังห้องหัวหน้า ถามหญิงสาวด้วยความสงสัย

“เจ้าเข้ามาที่นี่ทำไม แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน” โจรมองไปที่กายและอีกสองด้วยความระวัง มันมีหน้าที่เฝ้ายามเส้นทางไปยังห้องหัวหน้าโจรกระทิงโลหิต เพราะตอนนี้คนอื่น ๆ ออกไปด้านนอกกันหมด

“ข้าเอง” ลูก้าขอลงมือ เขาถีบตัวกระโจนเข้าหาโจรผู้นั้นพร้อมกับดาบสองมือ

“เจ้า!”

ฉับ!

ดาบสองมือของลูก้าสังหารโจรเฝ้ายามอย่างง่ายได้ เพราะถ้ามันแข็งแกร่งคงไม่มายืนยามแบบนี้ มันคงกลายเป็นหัวหน้าโจรไปแล้ว

“ห้องหัวหน้ากระทิงโลหิตอยู่ที่นั่น ในนั้นยังมีพวกภรรยาของเขาอยู่ด้วย แต่พวกนางก็เหมือนกับข้า ส่วนใหญ่แล้วเป็นหญิงสาวที่ถูกพาตัวมา ดังนั้นพวกท่านได้โปรดอย่าทำร้ายพวกนาง” หญิงสาวหันมาบอกกับกาย

กายได้ยินเช่นนั้นก็หยักหน้ากล่าว “นำทางไป”

เมื่อมาถึงห้องหัวหน้าโจรกระทิงโลหิต หญิงสาวนำทางก็ชี้ไปยังด้านหน้า

“ห้องนี้คือห้องของกระทิงโลหิต ข้าเคยเห็นพวกเขาขนเอาของมีค่าไปเก็บที่นั้น เพราะกระทิงโลหิตไม่ชอบให้สมบัติห่างตัว แต่ก็ยังมีของที่เอาไว้ให้ลูกน้องใช้ มันอยู่ที่ห้องนั้น”

“ห้องนั้นข้าไปเอง” ลูก้าอาสา

“เข้าไปในห้องของกระทิงโลหิตกันเถอะ”

“อืม”

อาลีน่าหันมาพยักหน้าให้กับกาย

“เจ้าเปิดประตูเข้าไป” กายสั่งหญิงสาวผู้นำทาง

หญิงสาวผู้นำทางรู้ว่ากายกังวลว่าตนจะวางกับดัก นางนึกตอบตกลงและเปิดประตูเข้าไปในทันที

...

ขณะเดียวกันทางด้านมีอาและลิลี่ตอนนี้ทั้งสองเดินมาถึงยังจุดที่เป็นถ้ำผนังเปิดโล่งประมาณ 50 เมตร และด้านล่างเป็นแอ่งถ้ำขนาดใหญ่นับร้อยเมตรที่คือจุดที่พวกมันใช้เป็นคอกม้า

ด้านในมีโจรอยู่ราว ๆ 3 คน กำลังควบคุมเชลยชาย 6 คนที่ถูกล่ามด้วยโซ่และทำงานอยู่

“พวกเจ้ารีบทำงาน ก่อนที่ทุกคนจะกลับมา...” โจรพวกนั้นยังพูดไม่ทันจบก็ต้องตกใจที่อยู่ ๆ มีหญิงสาวสองคนโผล่มาที่นี่

คนหนึ่งสวยราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็ง อีกคนก็ตัวเล็กน่ารักกำลังดี นั้นทำให้พวกมันทั้งสามเลือดลมสูบฉีดมองไปที่มีอาและลิลี่ด้วยความกระหาย

“ดูเหมือนเราจะมีลูกแกะน้อยสองตัวแอบเข้ามาในถ้ำตอนคนอื่น ๆ ออกไปข้างนอก” โจรร่างสูงใหญ่แสยะยิ้มออกมา

“พี่ชายข้าขอคนสอง”

“ข้าคนสาม”

ทั้งสามมองมีอาและลิลี่อย่างหื่นกระหาย สายตาของพวกมันสำรวจรูปร่างของสองสาวอย่างไม่เกรงใจ

ตอนแรกข้าคิดจะให้พวกเจ้ายอมแพ้ แต่ดูแล้วคงไม่จำเป็น

มีอาและลิลี่ลงมือในทันที ชายร่างใหญ่เองก็คว้าเอาท่อนเหล็กขึ้นมาและจู่โจมกลับไปเช่นกัน

“รับท่อนเหล็กของข้าหน่อยเป็นยังไง” ชายร่างใหญ่มั่นใจเป็นอย่างมาก มันเกิดมาพร้อมกับพละกำลังที่มากกว่าคนปกติจึงมั่นใจว่าจัดการทั้งสองไม่ยากเย็น

“ข้าจะกระทืบมันเอง” ลิลี่กระโจนเข้าหาชายร่างใหญ่ก่อนจะใช้หมัดที่สวมถุงมือเหล็กต่อยเข้าไปที่กระบอกโลหะในมือของชายร่างใหญ่

ปัง!

“อะไรกัน” กระบองเหล็กในมือของชายร่างใหญ่กระแทกอย่างรุนแรงจนหมุดมือ มันจึงตกตะลึงสุด ๆ ที่เด็กสาวตัวเล็กแค่นี้กลับมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้

“เอาหมัดนี้ไปกิน” หมัดของลิลี่ต่อเข้าไปที่ใบหน้าของชายร่างใหญ่ ร่างของมันรอยขึ้นพร้อมกับที่ฟันและกามแหกละเอียด ยังไม่หมดแค่นั้นตัวของมันยังลอยไปกระแทกกับผนังถ้ำอย่างรุนแรงจนเลือดสาดกระจาย

ชายร่างใหญ่ค่อย ๆ ร่วงลงจากผนังถ้ำพร้อมกับรอยเลือด โจรอีกสองคนที่เห็นว่าชายที่พวกมันเรียกว่าพี่ชายพ่ายแพ้และตายในสองหมัดเท่านั้นก็ถึงกับสั่นกลัว ต่างพากันทิ้งอาวุธในมือลง

“พวกเรายอมแพ้” พวกมันยกมือขึ้นยอมแพ้ในทันที

มีอาและลิลี่มองหน้าก่อน ก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้กับพวกมันและกล่าว “พวกเจ้าเอากุญแจมาปลดโซ่ที่เท้าให้พวกเขาแล้วนำไปที่ห้องขัง”

ที่เท้าของเชลยชายนั้นมีโซ่ใส่อยู่ เพื่อป้องกันการหนี

“ได้ ๆ กุญแจอยู่นี่” โจรทั้งสองเดินเข้ามาใกล้มีอา ก่อนมี่โจรคนที่ใกล้สุดจะทำท่าส่งกุญแจให้กับเธอ แต่อันที่จริงแล้วมันกำลังบังสายตาของมีอาให้โจรอีกคนหยิบมีดออกมา

พวกมันกำลังมีความคิดชั่วร้าย

พอเข้าใกล้เธอเพียงสองก้าว โจรที่บังให้สหายก็หลบให้โจรอีกคนพุ่งเข้าหามีอาในมุมอับสายตาพร้อมกับดึงมีดออกมาคิดจะตามไปช่วยสหาย

“เสร็จพวกข้าล่ะ”

“จับนางเป็นตัวประกัน อีกคนก็ไม่กล้าลงมือ”

ทั้งสองหมายจะจับตัวมีอา แต่พวกมันดันคิดผิดที่เลือกจะโจมตีมีอา มีอาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เกินกว่าที่เธอคาดไว้ เพราะเธอเห็นว่าโจรทั้งสองตั้งใจซ่อนมีดไว้

แม้แต่กายยังยากจะชนะมีอาได้แล้วโจรพวกนี้นับเป็นอะไร

ดาบเดซี่ถูกชักออกจากฝัก ก่อนที่มีอาจะบิดตัวเล็กน้อยหลบการกระโจนเข้ามาของโจรคนแรก ดาบเดซี่ฟันออกไปหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นเธอก็ขยับเท้าไปด้านหน้าแทงดาบออกไปอย่างรวดเร็วและดึงกลับมา ตวัดเบา ๆ เลือดที่ติดดาบก็กระเด็นออกไปจนหมด

ดาบเดซี่ถูกเก็บเข้าที่อย่างรวดเร็ว โจรทั้งสองคนยังคงวิ่งได้อีกสองสามก้าวก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นตายไป โดยที่พวกมันก็ยังงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น

เพียงแค่ 3 วินาทีเท่านั้นหลังจากที่มีอาลงมือ โจรคนแรกถูกดาบเดซี่ของมีอาตัดมือที่ถือมีดจนขาด แต่ดาบของมีอายังฟันไปที่คอของมันในจังหวะเดียวกันด้วย

ส่วนโจรคนที่เป็นผู้ถือกุญแจกลับโดนมีอาแทงศีรษะโดยตรงดังนั้นมันจึงเป็นคนที่ทรมานน้อยสุด