บทที่ 9 ถูกทำลายทั้งหมด!
บทที่ 9 ถูกทำลายทั้งหมด!
โทเวนดิสพ่นเลือดออกมาเต็มปาก ผสมกับฟันหักสองสามซี่ด้วยการเตะของไป่หยานตอนนี้ ความแข็งแกร่งของเขาก็ไหลออกมา
“เตะอย่างเดียวไม่พอเหรอ”
ไป่หยานเดินขึ้นช้าๆ
“อย่าหยิ่งเกินไป”
โทเวนดิสพูดด้วยเลือดในปากอย่างโกรธจัดฉันเห็นเขาหยิบปืนคาบศิลาที่ติดอยู่ที่เอวของเขาออกมา ยกมือขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับไป่หยาน ซึ่งเป็นสองนัด
ปัง!! ปัง !!
ร่างของไป่หยานหายตัวไปอย่างรวดเร็วราวกับปีศาจ กระสุนสองนัดผ่านเขาไปอย่างสมบูรณ์
“แกคิดว่าปืนมีประโยชน์กับฉันไหม”
ไป่หยานก้าวไปข้างหน้ากระแทกเท้าของเขาบนหน้าอกของ โทเวนดิส และหลุมอุกกาบาตตื้นก็ปรากฏขึ้นบนพื้นและเกิดรอยร้าวโทเวนดิสกระอักเลือดออกมาสองคำอีกครั้ง สีหน้าของเขาก็ร่วงโรยไปครู่หนึ่ง
"ปล่อยฉันไป"
มีความสยองขวัญในดวงตาของ โทเวนดิส และเลือดในดวงตาของเขาอ้อนวอน
"ฉันจะไม่มาที่ เดรสโรซ่า อีก ฉันจะไม่ใส่ร้ายนายอีกต่อไป ปล่อยฉันไป"
แต่เขายังไม่ลืมว่าไม่ใช่คนอื่นที่ยืนอยู่ต่อหน้าต่อตาและเหยียบย่ำเขา มันคือ "สัตว์ประหลาดกินเนื้อคน" ที่ เดรสโรซ่า เล่าลือกันมานานกว่าหนึ่งเดือนและทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนตกตะลึงทุกคนที่กินเข้าไปก็เหลือแต่เศษเนื้อและเลือดและโครงกระดูกสีขาว
โทเวนดิส เคยเห็นฉากนี้เพียงครั้งเดียวและภาพที่ลึกซึ้งก็ประทับอยู่ในใจของเขา ตอนนี้หลังจากคิดแล้วเขาก็ขยายความกลัวใน หัวใจเขาอดไม่ได้ที่จะขอความเมตตาเขาถูกฆ่าได้ แต่เขานึกไม่ออกว่าความเจ็บปวดจากการถูกกลืนทั้งเป็นจะน่ากลัวขนาดไหน
"ปล่อยแกไป ?"
“ก็ได้ ไม่มีปัญหา แต่ว่าต้องลงนรกก่อน”
ดวงตาของ ไป่หยานเย็นชา และเขาเพิกเฉยต่อเสียงของ โทเวนดิส ที่ขอความเมตตา เขาก้าวไปข้างหน้าและกระแทกหัวของเขา บดหัวของเขาเลือดกระเซ็นออกมา การแสดงออกของไป่หยานไม่ผันผวนเลย
“เจ้าดำ ถึงเวลาอาหารแล้ว”
ไป่หยานหันกลับมา และผีดำก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นจากอนุภาคสีดำปรากฏขึ้นข้างหลังเขา
"อร่อย"
โดยไม่พูดอะไร เจ้าดำเปิดปากผ้าพันแผลและเริ่มกัดเนื้อและเลือดของ โทเวนดิสไป่หยานกลับไปที่โกดังร้าง ทหารขาเดียวเคลื่อนที่เร็ว ขณะหลบกระสุน เขาก็ยิงใส่พวกค้ามนุษย์ด้วย
“มันกลายเป็นของเล่นและยังคงมีความแข็งแกร่งเช่นนี้ มันเป็นตำนานที่สามารถชนะเกมสามพันเกมติดต่อกันได้อย่างแท้จริง”
ไป่หยานจุดบุหรี่และถือไว้ในปากของเขาในเวลานี้ ไป่หยานเห็นว่ามีคนต้องการจะหลบหนีและได้วิ่งไปที่ประตูโรงงานที่ถูกทิ้งร้างแล้วทันใดนั้น ไป่หยานก็กระโดดลงมา คว้าปืนคาบศิลา ยกปืนขึ้นและยิงคนที่กำลังจะหลบหนีด้วยการยิงที่ศีรษะ
“มันเป็นเขา !!!”
“จบแล้ว เจ้านายโทเวนดิส ถูกฆ่าเและตายไปแล้ว”
“ให้ตายสิ ฆ่ามันและล้างแค้นให้เจ้านาย”
เมื่อเห็นไป่หยานปรากฏตัว ผู้ค้ามนุษย์ทุกคนรู้ผลในทันที แต่พวกเขาไม่ได้เลือกที่จะวิ่งหนี กลับหันปืนและยิงใส่ไป่หยาน
“กล้ายิงฉัน พวกแกทุกคนต้องตายด้วยความเจ็บปวด”
เจตนาสังหารพุ่งเข้ามาในดวงตาของไป่หยานเขาวิ่งออกไป พุ่งเข้าหากลุ่มคนอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายฝนด้วยกระสุนปืน นิ้วทั้งห้าของเขากลายเป็นกรงเล็บ เจาะหัวใจของศัตรูนั้นโดยตรง
บทที่ 9.2 การทำลายล้าง
การเคลื่อนไหวของไป่หยานนั้นเร็วมาก เคลื่อนไหวอย่างอิสระท่ามกลางฝูงชนเหมือนเมฆและน้ำไหลผ่านทักษะร่างกายเหล่านี้เป็นทักษะทั้งหมดที่เขาได้รับจากบุคคลที่ เจ้าดำ กลืนกิน หลังจากที่ทักษะการต่อสู้ของทุกคนถูกรวมเข้าด้วยกันโดยอัตโนมัติ
ไป่หยานก็เชี่ยวชาญทั้งหมดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆภายในเวลาไม่กี่อึดใจ ไป่หยาน ก็ทรมานและฆ่าคนไปหลายคนอย่างง่ายดายเลือดกระเซ็นไปทั่วร่างกายของเขา ร่างกายของ ไป่หยานเริ่มแห้งและร้อน และความแข็งแกร่งก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น พลังของ โทเวนดิช หลั่งไหลเข้ามา
“รีบฆ่ามันเร็วเข้า !!!”
ในเวลานี้คนกว่า 20 คนที่อยู่ในกลุ่มกลุ่มค้ามนุษย์ พอได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบกลับมาที่โกดังร้าง
"มีอาหารเยอะเต็มไปหมด รู้สึกดีชะมัด"
ไป่หยานแสดงรอยยิ้มที่โหดร้าย เสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือด และเขาก็โจมตีต่อไปเมื่อเขาไปถึงด้านหลัง ปืนในมือของทหารขาเดียวก็ไม่มีกระสุนเหลือแล้ว และหันไปต่อสู้แบบประชิดตัว
อย่างไรก็ตาม เขาก็พบว่าเขาไม่มีที่ว่างให้เขาแสดงพลัง เกือบทั้งหมด ตกเป็นเหยื่อของไป่หยานผ่านไปประมาณห้านาที การต่อสู้ก็จบลงในโกดังร้างทั้งหมด นอกจากหญิงสาวที่สั่นกลัวและทหารขาเดียว ไป่หยาน กลายเป็น "หมุษย์เลือด" ที่มีเลือดหยดไปทั่วร่าง
เขายืนอยู่ท่ามกลางกองศากศพเหมือนปีศาจที่ออกมาจากนรกเมื่อจุดบุหรี่แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ไป่หยานก็หรี่สายตาลงแก๊งค้ามนุษย์เกือบจะถูกทำลายโดยเขาเพียงลำพัง ไม่มีกำลังแม้แต่น้อยที่จะต่อสู้กลับ เป็นการสังหารฝ่ายเดียว
“รีเบคก้า เธอโอเคไหม”
ทหารขาเดียวรีบไปข้างหน้าและปลดพันธนาการของรีเบคก้า
“คุณทหาร”
รีเบคก้ากระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของทหารขาเดียวร้องไห้ด้วยความตกใจผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็รอด หลังจากขอบคุณทหารขาเดียวและไป่หยานเป็นครั้งแรก พวกเขาร้องไห้และออกจากโกดังร้าง
“ท่านกินเนื้อคน ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านมาก”
ทหารขาเดียวเข้ามาหาไป่หยานและโค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณ
“ขอบคุณมากนะค่ะท่านผู้มีพระคุณ”
รีเบคก้าโค้งคำนับไป่หยานไป่หยานเหลือบมองพวกเขา ไม่พูด และยังคงสูบบุหรี่ต่อไป
“เจ้าดำ ทำความสะอาดสนามรบ”
ไป่หยานพูดเบา ๆจากนั้นทหารขาเดียวและรีเบคก้าได้ยินเสียงเลือดไหลออกมาและเห็นศพข้างๆ ไป่หยาน เนื้อและเลือดบนร่างของเขาถูกกัดโดยสิ่งที่มองไม่เห็น เนื้อและเลือดหายไปเผยให้เห็น อวัยวะของม้ามที่ซึมออกมาเมื่อรีเบคก้าเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดและเธอก็อาเจียนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ทหารขาเดียวที่เคยชินกับฉากนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลง
“ท่านผู้มีพระคุณ!!! ดูเหมือนจะท่านจะถูกยิงนะคะ”
ในขณะนี้ รีเบคก้าด้วยสายตาที่เฉียบคม เห็นบาดแผลกระสุนปืนที่หน้าท้องของไป่หยาน มีเลือดออก
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ละเนี่ย”
ไป่หยานเหลือบมองลงเพียงเพื่อจะรู้ว่าเขาถูกยิงหลังจากการเตือนดังกล่าว
“ท่านผู้มีพระคุณ!!! รีบไปโรงพยาบาลเถอะ ถ้ารักษาไม่ทันจะเกิดปัญหาใหญ่นะ”
ทหารขาเดียวกล่าวอย่างเร่งรีบ
"ไม่จำเป็น"
ไป่หยานโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้น
"ฆ่าฉันซะ"
"อะไรนะ !!!"
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทหารขาเดียวและรีเบคก้าก็ตกใจ
