บทที่ 3 ฆ่าให้หมด! อย่าให้เหลือแม่แต่คนเดียว !!
บทที่ 3 ฆ่าให้หมด! อย่าให้เหลือแม่แต่คนเดียว !!
เจ้าดำกินอย่างรวดเร็ว และในชั่วพริบตา เขาก็กินผู้คุมสองคนจนเหลือแต่กระดูก
"มันเป็นความรู้สึกร้อนแรงที่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง"
ไป่หยานรู้สึกได้ชัดเจนว่าความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งขึ้น และแน่นอนว่าหลังจากเจ้าดำกลืนซากศพเหล่านี้เข้าไป เขาจะได้รับประโยชน์จากข้อเท็จจริง
"อาหารเสร็จแล้ว เจ้านายกินเสร็จแล้ว"
หลังจากกินทั้งสองอย่างแล้ว เจ้าดำก็มองไปที่ไป่หยาน และเอียงศีรษะ ถ้ามีหาง ตอนนี้ต้องสั่นแล้วทำตัวเหมือนเด็กกับไป่หยาน
“ไปสิ ฉันจะพาไปกินข้าว”
ไป่หยานนำเจ้าดำไปตามทางเดินในเรือนจำ
เรือนจำที่นี่แตกต่างไปจากอนาคต มีแบบตะวันตกมากกว่า มีเรือนจำอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ไม่มีผู้คุมเพียงไม่กี่คน
ในทางตรงกันข้าม ผู้ต้องขังทั้งสองฝ่ายที่ทนทุกข์อยู่ในกรงเห็นไป่หยาน ราวกับว่าพวกเขาได้เห็นน้ำพุอันแสนหวานในทะเลทราย พวกเขาทั้งหมดรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยกำราวเหล็กไว้
“ข้าเพิ่งเห็นเจ้าหนูนั้นถูก ไดอาเมนเต้จับตัวไปฆ่า มันยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร”
“นายยังเป็นนักโทษอยู่ ช่วยเราด้วย ตราบใดที่นายปล่อยเราออกไปได้ เรายินดีจะติดตามนายไป”
“เฮ้ หยุดนะ ไอ้สารเลว ปล่อยฉันออกไปเร็วๆ และถ้าแกกล้าที่จะไม่เชื่อฟังฉัน ระวังเมื่อฉันออกไปฆ่าทั้งครอบครัวของแก”
ผู้ต้องขังร้องขอ โหยหา และข่มขู่ทีละคน
ในขั้นต้น ไป่หยานไม่ต้องการสนใจพวกเขา แต่หลังจากได้ยินคำพูด "ฆ่าทั้งครอบครัวของแก" ดวงตาของไป่หยานก็เปลี่ยนไป
ไป่หยานหยุดแล้วเดินขึ้นไปหาคนที่ว่างเปล่า
“เมื่อกี้แกพูดใช่ไหม”
ไป่หยานพูดอย่างเฉยเมย
“ฉันรู้ว่าฉันเก่ง ฉันบอกได้เลยว่าค่าหัวของฉันคือ เจ็ดล้านเบรี และฉันไม่รู้ว่าโจรสลัดถูกฆ่าไปกี่คน แกรีบปล่อยฉันออกมา ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก”
ชายคนนั้นยังคงตะโกนต่อไป
“คนอื่นๆ เป็นพวกเดียวกับแกหรือเปล่า”
ไป่หยานมองไปที่คนอื่นๆ
นักโทษคนอื่นๆ ในคุกได้ยินว่าไป่หยานมีอาการผ่อนคลาย คิดว่าเช่นเดียวกับคนนี้ การใช้การข่มขู่แบบนี้ได้ผลมาก และรีบพุ่งขึ้นไปทีละคนทันทีด้วยใบหน้าที่ตรง ทุกคนเริ่มคุกคามไป๋ ยันอย่างเลวทราม
“เจ้าดำอาหารอันโอชะของคุณอยู่ที่นี่แล้ว ฆ่าคนเหล่านี้ให้หมด อย่าให้เหลือแม่แต่คนเดียว”
ไป่หยานก้าวถอยหลัง จุดบุหรี่ และพูดอย่างเฉยเมย
“ไอ้หนู มีอะไรผิดปกติกับหัวแกหรือเปล่า แกกำลังพูดกับใคร”
“เร็วเข้าพวกเราออกไป”
นักโทษได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม และยังคงข่มขู่ไป๋หยานต่อไป
“รับทราบ เจ้านาย”
เมื่อเห็นเสี่ยว เจ้าดำไปที่ราวเหล็ก มือคล้ายอุ้งเท้าสองข้างก็จับราวเหล็กทั้งสองแล้วกระแทกอย่างแรง
กระทืบ
เคล้ง !! เคล้ง !!
ราวเหล็ก ถูกบังคับให้หักและงอ
นักโทษยิ่งตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของราวเหล็กกะทันหัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมราวเหล็กถึงโค้งไปเองในทันใด
แต่พวกเขาไม่คิดมาก ราวเหล็กดัดโค้งเผยให้เห็นช่องว่างขนาดใหญ่ซึ่งเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะออกจากคุก
ทันใดนั้น นักโทษทั้งหมดก็ตื่นเต้น
อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มอันเบิกบานบนใบหน้าของพวกเขาก็ผุดขึ้น จากนั้นเลือดก็พุ่งกระฉูด และหัวก็ได้หล่นล้มลงกับพื้น
“เกิดอะไรขึ้น”
"เลือดและเลือด"
“เอ่อ ช่วยด้วย มีบางอย่างแทงที่ท้องฉัน ช่วยด้วย”
“ปล่อยแขนฉัน”
ทันใดนั้น เสียงร้องโหยหวนดังมาจากทั้งเรือนจำ
นักโทษเหล่านี้ถูกแทงด้วยบางสิ่งที่แหลมคมในช่องท้อง หรือแขนของพวกเขาถูกดึงออกอย่างแรง และที่แย่กว่านั้นคือ หัวของพวกเขาถูกดึงออกจากคออย่างกะทันหัน หรือถูกมีดคมตัดจากเอวด้วยความกลัวและเลือด กลัวตาย
การฆ่าของเจ้าดำอยู่ได้ไม่นาน ในเวลาน้อยกว่าหนึ่งนาที มีคนตายในเรือนจำมากกว่าหนึ่งโหลอย่างน่าสลดใจ การเสียชีวิต 1 คน น่าสลดใจมากกว่าการตายเพียงคนเดียวในที่เกิดเหตุ และเป็นโลกทั้งใบของนรก
เมื่อไป่หยานเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเขาซีดและท้องของเขาปั่นป่วน แต่เขาเคยเกือบจะอาเจียนในท้องมาก่อน และประสาทชาของเขาค่อยๆ เริ่มปรับตัวเข้ากับฉากนองเลือดและน่าสะพรึงกลัวนี้
“หึ ฉันไม่รู้จักคนที่ถูกฆ่าจะไปสงสารทำไม”
หายใจเข้าลึก ๆ ไป่หยาน ขจัดความกลัวต่อฉากนองเลือดในหัวใจของเขา
“เด็กหนุ่มคนนี้ทำอะไรกับพวกเขา”
"ฉันเห็นหัวของฉัน หัวของฉันอยู่บนพื้น"
“ใครบอกได้บ้างว่ามันอะไรฆ่าพวกเขากันแน่”
เมื่อนักโทษคนอื่นๆ เห็นเช่นนี้ พวกเขาแทบจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ และทุกคนก็ตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้
“ใครมันสร้างปัญหา”
“แกกล้าส่งเสียงดังขนาดนี้ หาที่ตายเหรอ?”
ในเวลานี้ ผู้คุมยิงเพื่อเตือน และเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นเป็นพิเศษ วิ่งไปทางด้านนี้อย่างรวดเร็วจากที่ไกลมาใกล้
“เจ้าดำอย่าเอาแต่กิน ให้มาแก้ปัญหาพวกนี้ที่ขัดขวางไม่ให้แกกินอาหารดีๆ ก่อน”
ไป่หยานยิงปืนคาบศิลาและชี้ไปที่ผู้คุม
“ฆ่ามัน เจ้านายบอกให้ฆ่า ฆ่ามันก่อน อย่าพึ่งกิน”
เมื่อได้ยินคำพูดของ ไป่หยานปากที่เปิดกว้างของ เจ้าดำก็ถูกเย็บใหม่ และร่างของเขาก็โผล่ออกมาจากคุก และเริ่มวิ่งไปยังทิศทางที่ผู้คุมมา
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในมุม ผู้คุมทั้งห้าก็วิ่งพร้อมกับปืน พวกเขาไม่เห็น เจ้าดำต่อหน้าพวกเขาเลย พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าไม่อดทนพร้อมที่จะปล่อยนักโทษจะได้ รู้ว่าจะพูดอะไรและใครกล้าสร้างปัญหา
“ฆ่า ฆ่าพวกเขา”
เท้าของเจ้าดำกระแทกกับพื้น ร่างของเขาก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว กรงเล็บคล้ายเคียวคู่หนึ่งกระแทกเข้าที่ท้องของผู้คุมทั้งสองแล้วโยนลงกับพื้น
"เกิดอะไรขึ้นกับนายกัน"
"เกิดอะไรขึ้น"
เมื่อผู้คุมคนอื่นเห็นเช่นนี้ ก็รีบหันศีรษะไปอย่างรวดเร็ว แต่เห็นสหายสองคนล้มลงกับพื้น
ร่างกายของพวกเขาถูกโจมตีอย่างต่อเนื่อง บาดแผลอันน่าสยดสยองปรากฏขึ้นทีละคน
และเลือดก็พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง
"นี่มัน อะไรกัน !!!"
ผู้คุมคนอื่นๆ มองด้วยความสยดสยองเห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรอยู่ตรงหน้าพวกเขา
แต่ทำไมสหายทั้งสองจึงดูเหมือนถูกบางสิ่งโจมตีอยู่ตลอดเวลา
อารมณ์ที่รุนแรงของพวกเขาทำให้ เจ้าดำแสดงรูปร่างที่แท้จริงออกมาต่อหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้ เจ้าดำหันศีรษะของเขาอย่างกะทันหัน
“เจ้านายบอกว่าต้องฆ่าพวกแก ไม่ให้เหลือ”
ไม่อนุญาตให้ผู้คุมขังคนอื่นตอบโต้ เจ้าดำพุ่งไปข้างหน้า กางกรงเล็บที่เหมือนเคียวของเขา และฉีกพวกมันออกเป็นชิ้นๆ