บทที่ 23 การลงโทษ!
บทที่ 23 การลงโทษ!
เบบี้ไฟว์ จำไม่ได้ว่าเธอต้องทนกับพายุที่รุนแรงของ ไป่หยานไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
เธอรู้เพียงแค่ว่าเธอรักษาร่างกายของเธอไว้มาหลายปี แต่ตอนนี้เธอถูกผู้ชายที่ไหนไม่รู้ลักพาตัวเธอมา และคนๆนั้นดันเป็นศัตรูกับเธออีกแต่เบบี้ไฟว์ไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองเลย
แต่มันแทนที่ด้วยเสียงอันไพเราะดั่งการฮัมเพลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับไป่หยานที่ดูหล่อเหลาด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“นายต้องการอะไรกันแน่?”
"ต้องการอะไรงั้นเหรอ"
เบบี้ไฟว์ ขัดขืนตั้งแต่ต้นจนจบและหมกมุ่นอยู่กับการเอาชนะไป่หยานที่มีต่อเธอ ในระหว่างการทำกิจกรรมในห้องนี้ ไป่หยานยังพบว่าเบบี้ไฟว์ยังคงเป็นสาวพรหมจารรย์ที่สมบูรณ์แบบ
เดิมทีเขาคิดว่า เบบี้ไฟว์ ไม่สามารถปฏิเสธและขัดขืนเขาได้ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่เธอยังเป็นสาวพรหมจารรย์ เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เกินความคาดหมายของเขา
จนถึงตอนนี้ เบบี้ไฟว์ ก็ยังคงไม่รอดในเงื้อมมือเขาอยู่ดีแต่มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปไม่ว่า เบบี้ไฟว์ จะมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่มันสามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้ด้วยวิธีนี้ ทั้งสองจึงต่อสู้กันจนถึงเช้า
วันรุ่งขึ้นก่อนที่จะได้พักผ่อนแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเบบี้ไฟว์ แต่เธอก็ยังเหลือเรี่ยวแรงบางส่วน เมื่อเทียบกับการต่อสู้ตามปกติของเธอ ปริมาณการใช้พลังงานทางกายภาพก็แทบเทียบกันไม่ได้เลยซักนิด
“ฉันแค่ต้องการเธอ ต้องการมานานแล้ว”
เบบี้ไฟว์ นอนอยู่บนร่างของไป่หยาน ขีดเขียนวนนิ้วเป็นวงกลมบนหน้าอกของไป่หยาน เธอที่อยู่ในอ้อมแขนของไป่หยานเหมือนกับสัตว์ตัวเล็กๆ
"เพราะงั้นแล้ว"
ไป่หยานลุกขึ้นจากเตียง แม้ว่าเขาจะออกแรงหลายครั้งในคืนเดียว แต่เขายังมีพลังงานเหลือเฟือและไม่เหนื่อยล้า
“เธอเป็นสมาชิกของครอบครัวดองกิโฮเต้ ฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ ตอนนี้ฉันก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ฉันจะไว้ชีวิตเธอก็แล้วกัน”
“ระหว่างเราทั้งสองก็คงพอกันสักที”
ไป่หยานพูดขณะสวมเสื้อผ้า
“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง”
เมื่อ เบบี้ไฟว์ ได้ยินดังนั้น เธอก็รีบพูดออกมาว่า
"นายมีความสัมพันธ์กับฉันแล้ว และนายเป็นผู้ชายคนเดียวที่มีความสัมพันธ์กับฉัน ฉันต้องตามนายไป ไม่ว่านายจะไปที่ไหนก็ตาม นายจะเป็นผู้ชายคนเดียวของฉันในชีวิตนี้"
“อยากจะตามฉัน”
“แล้วเธอกล้าเผชิญหน้ากับโดฟลามิงโก้นายน้อยสุดที่รักของเธอไหมละ?”
ไป่หยานมองย้อนกลับไปที่ เบบี้ไฟว์ อย่างเฉยเมย
“ตราบเท่าที่นายต้องการ ไม่ว่าจะเป็นนายน้อยหรือใครก็ตาม ฉันสามารถฆ่าเขาได้ด้วยมือของฉันเอง”
“ขอร้องล่ะ! อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ”
เบบี้ไฟว์ขอร้อง ไป่หยานขมวดคิ้วเขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรกันแน่ เมื่อคืนนี้เธออ้อนวอนให้ปล่อยเธอไป แต่ตอนนี้เธอขอร้องไม่ให้ทิ้งเธอ
“ถ้าอยากจะตามฉันมาจริงๆ ค่อยกลับมาพบฉันพร้อมกับหัวของโดฟลามิงโก้”
"ฉันไม่ต้องการคนอ่อนแอให้มายืนเคียงข้าง"
หลังจากที่ไป่หยานพูดจบ เขาก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หันหลังและออกจากห้องไป
“ฉันไม่จำเป็นกับนายงั้นเหรอ?”
“นายเป็นผู้ชายของฉัน ฉันจะช่วยนายทุกอย่างอย่างไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม”
เบบี้ไฟว์ ปาดน้ำตาที่ไหลตรงมุมปาก
.
.
.
ณ ปราสาทของดองกิโฮเต้
“ว่าไงนะ! บัฟฟาโร่กับเบบี้ไฟว์ หายไปงั้นเหรอ?”
โดฟลามิงโก้ขว้างแก้วไวน์แดงในมือทิ้งลงพื้น ใบหน้าของเขาย่ำแย่มาก และความโกรธที่สะสมมาในจนถึงทุกวันนี้ก็ทำให้เขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“นายน้อย ฉันมองเห็นเบบี้ไฟว์แล้ว เธอกำลังเดินทางมาที่นี่”
ไวโอเล็ตก็พูดขึ้นทันทีว่า
“แต่บัฟฟาโร่ไม่ได้อยู่ข้างเธอ มีความเป็นไปได้มากว่า…”
“บัฟฟาโร่ไม่ต้องสนใจเขา ตราบใดที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับเบบี้ไฟว์”
โดฟลามิงโก้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินว่าเบบี้ไฟว์ นั้นยังไม่อะไรเกิดขึ้นกับเธอ
“นายน้อย กระทั่งบัฟฟาโร่ยังถูกไอ้กินเนื้อคนจัด ได้โปรดส่งข้าไปจัดการกับมันเถอะครับ”
ชายคนหนึ่งใส่หมวกเหล็กสวมเกราะและมีเหมือนตัวบวกไขว้บนศีรษะ ผมหยักศกตัวสูงและมีสัญลักษณ์โพดำบนไหล่พูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคมเป็นและเด็ดขาดพิเศษเขาเป็นหนึ่งในผู้บังคับบัญชาสูงสุดของดองกิโฮเต้ พิก้านั่นเอง เขาเป็นบุคคลที่มีความสามารถของผลไม้ปีศาจ อิชิ อิชิ หรือผลหิน
“พิก้า สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้คืออยู่เคียงข้างฉัน คนอื่นถูกฆ่าตายกันหมดแล้ว ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคนของฉันอีกเด็ดขาด”
โดฟลามิงโก้พูดอย่างเคร่งขรึม"แต่ว่า"พิก้าลังเล
“ฉันตัดสินใจแล้ว นายไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก เงียบไปซะ”
แว่นของโดฟลามิงโก้สะท้อนแสงอาทิตย์
“ยังไงฉันก็จะจับมัน และสับมันให้เป็นชิ้นๆ!!”
ไม่นานประตูปราสาทของโดฟลามิงโก้ก็ถูกเปิดออกร่างของ เบบี้ไฟว์ ปรากฏขึ้นที่ประตู
"เบบี้ไฟว์ ยินดีต้อนรับกับการกลับมาของเธอ"
โดฟลามิงโก้ยิ้มและทักทายเธอ
“โดฟลามิงโก้ ไปลงนรกซะ!!”
ทันใดนั้น สีหน้าของเบบี้ไฟว์ ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดุดันลัรุนแรงขึ้น เธอตั้งปืนบาซูก้าสองกระบอกและปืนกลแกตลิ่ง ยิงกราดใส่โดฟลามิงโก้
บูม! บูม! บูม!
ปัง! ปัง! ปัง!
ทันใดนั้น ทั้งห้องโดฟลามิงโก้และคนอื่นๆ ก็ถูกยิงด้วยปืนใหญ่และปืนกลของเบบี้ไฟว์
“ไปตายซะเถอะ! โดฟลามิงโก้นี่ก็เพื่อผู้ชายของฉัน!”
ดวงตาของ เบบี้ไฟว์ เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมเมื่อกระบอกปืนกลร้อนและมีควันระอุก็หยุดลง พิก้าก็ยืนอยู่หน้าโดฟลามิงโก้และปิดกั้นกระสุนปืนทั้งหมดด้วยกำแพงหินการโจมตีทั้งหมดของเบบี้ไฟว์
ไม่สามารถทำร้ายแม้แต่เส้นผมแม้แต่เส้นเดียวของโดฟลามิงโก้ได้เลย“คราวนี้เป็นใครอีก”กำแพงหินพังได้พังทลายลง และโดฟลามิงโก้ก็เดินเข้ามาหาเบบี้ไฟว์ ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“กล้าที่จะทำกับฉันแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นที่เธอว่าคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อสินะ ฉันจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้”
โดฟลามิงโก้รู้จักตัวของเบบี้ไฟว์ ปฏิเสธไม่ได้ว่าตราบใดที่มีคนเข้าหาเบบี้ไฟว์ เธอก็มักจะทำอะไรโง่ๆ อยู่เสมอคล้ายๆกับการช่วยคนชดใช้หนี้การพนัน ช่วยฆ่าคน และยอมทำตามข้อเสนอของใครซักคนได้อย่างง่ายดาย ทุกครั้งที่ โดฟลามิงโก้มาช่วยเธอแก้ปัญหาพวกนั้น โดฟลามิงโก้ก็ไม่ลังเลเลยที่จะทำลายพวกมันทุกคน
"แกไม่จำเป็นต้องรู้"
“ฉันจะตัดหัวของแก แล้วนำไปมอบให้กับเขา”
เบบี้ไฟว์ พูดออกมาอย่างมั่นคง และคราวนี้เธอตั้งใจมากกว่าครั้งที่ผ่านๆมา
ปัง
!อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เบบี้ไฟว์ เล็งปืนใหญ่เสร็จ เธอก็ได้ยิงออกไปทันทีทันใดนั้น ชายชราหัวล้านที่มีเส้นเลือดแตกก็เข้ามาหาเบบี้ไฟว์ และต่อยเธอกระเด็นออกไป
"เบบี้ไฟว์ เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับมันอีกอย่างงั้นเหรอ"
“คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ คือนายน้อยที่เลี้ยงเธอมาหลายปีและปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาวนะ”
“เธอคิดจะทำร้ายครอบครัวของเธอเพื่อผู้ชายจริงๆงั้นเหรอ”
ลาวจีตะคอกออกมาดังๆ
“แกหยุดฉันไม่ได้หรอก”
“ฉันจะฆ่าโดฟลามิงโก้! แล้วเอาหัวไปให้กับผู้ชายที่ฉันรัก!”
เบบี้ไฟว์ ตะโกนกลับด้วยเสียงดัง
“เบบี้ไฟว์ บอกฉันทีว่าใครเป็นคนขอให้เธอเป็นคนทำเรื่องพวกนี้”
ใบหน้าของโดฟลามิงโก้นั้นยากที่จะมองเห็นความสุดโต่งของเขา ความโกรธที่สะสมอยู่ในใจตลอดเวลา และมันอาจจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
“ฉันจะไม่มีวันบอกแก!”
เมื่อ เบบี้ไฟว์คิดถึงไป่หยาน ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและพูดออกมาอย่างหนักแน่น!
“ไม่คิดจะบอกงั้นเหรอ?”
“เอาล่ะ ในกรณีนี้ความตั้งใจของเธอที่จะฆ่าฉันนั้นมั่นคงมาก เบบี้ไฟว์อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”
"ลาวจือ พิก้า มัดเธอไว้กับเสาของหอคอยให้ฉัน แล้วอีกสามวันต่อมา ฉันจะพิพากษาและลงโทษด้วยมือของฉันเอง!!!"