บทที่ 20 ความตายของเทรโบ
บทที่ 20 ความตายของเทรโบ
ในเวลาเดียวกัน ที่ชายขอบของ เดรสโรซ่า ในห้องเล็กๆ มีชายคนหนึ่งที่สูงตระหง่านและแข็งแกร่ง แต่เขามีเท้าเพียงข้างเดียว
ในเวลานี้ ชายคนนั้นจ้องมองที่มือของเขาด้วยความงุนงง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“ร่างกาย กลับมาแล้ว!!”
ชายขาเดียวคนนี้คือไครอสที่เพิ่งฟื้นจากร่างของเล่นของเขากลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง
เขาไม่เคยคิดเลยว่าความปราถนาที่เขาต้องการที่จะได้ร่างกายกลับคืนมาที่เขารอคอยมานานจะกลายเป็นความจริงในทันทีทันใด
“ไม่! การทำลายคำสาปของร่างกายของเล่นหมายความว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับบ้านของเล่น ชูก้าต้องถูกโจมตีหรือต้องโดนอะไรสักอย่าง มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้”
สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของไครอสคือใบหน้าของไป่หยาน
“เขาต้องไปสร้างปัญหาให้กับโดฟลามิงโก้แน่ๆ และร่างของพวกของเล่นก็ได้รับร่ายกายกลับคืนมากันแล้ว เดรสโรซ่าทั้งหมดจะต้องตกอยู่ในความโกลาหล บาปที่โดฟลามิงโก้ที่ทำไว้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจะถูกประกาศให้โลกได้รับรู้”
“เขาต้องการที่จะทำลายตระกูลดองกิโฮเต้”
“แต่เขาจะทำได้จริงเหรอ?”
แม้เขาจะรู้ว่าครอบครัวดองกิโฮเต้กำลังจะประสบภัยพิบัติครั้งใหญ่ โดฟลามิงโก้ก็จะโกรธมากและอาจตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ
แต่ไครอสก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีโดฟลามิงโกไม่ใช่บุคคลธรรมดาที่จะรับมือได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโครงการ "การขโมยประเทศ" ที่ทำให้ไครอสหวาดกลัวมาจนถึงทุกวันนี้
“ไม่! ฉันไม่สามารถปล่อยให้ท่านผู้มีพระคุณเผชิญกับกองทัพครอบครัวของโดฟลามิงโก้เพียงคนเดียวได้ ฉันก็ต้องต่อสู้ร่วมกับท่านผู้มีพระคุณจนถึงที่สุด แม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม”
ไครอสเป็นนักดาบที่ชนะการประลองสามพันเกมติดต่อกัน มือของเขาเปื้อนเลือดนับไม่ถ้วน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคิดอยู่เสมอว่ามือของเขาเต็มไปด้วยเลือด แม้แต่ครั้งแรกที่เขากอดและอุ้มทารกรีเบคก้า เขาก็สวมถุงมือตลอดเวลาเพราะกลัวที่จะทำให้รีเบคก้าต้องสกปรกกับมือที่แสนโสมมนี้
แต่การมีอยู่ของโดฟลามิงโก้ทำให้ไครอสค้นพบความหมายของการมีอยู่ของเขาเอง แม้ว่าเขาจะต้องเสียสละชีวิต เขาก็จะต้องอาชนะโดฟลามิงโก้ให้ได้
เมื่อไป่หยานกำลังต่อสู้อยู่ ไครอสจะยืนดูอยู่เฉยๆได้ยังไง?
“โดฟลามิงโก้ ฉันจะเอาประเทศนี้กลับคืนมาจากมือของแก แล้วนำกลับมาคืนให้กับราชาริคุด้วยมือของฉันเองให้ได้”
ดวงตาของไครอสเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เขาเปิดประตู และรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเล่นด้วยเท้าเพียงข้างเดียวในตอนกลางคืน
.
.
.
ไป่หยานหยิบสิ่งของที่ดูเหมือนผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนของเขา และได้ใช้พลังทำให้ผ้ากลายเป็นรูปทรงดาบตะวันตกที่ทำจากเหล็กต่อหน้าเทรโบ
"นี่มัน! ความสามารถของผลไม้ปีศาจ"
เทรโบกล่าวด้วยความประหลาดใจเทรโบกับไดอาเมนเต้รู้จักกันดีและมีความคุ้นเคยกันอยู่มาก เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสัตว์ประหลาดกินเนื้อคนตัวนี้สามารถใช้ความสามารถของผลปีศาจผลเดียวกับไดอาเมนเต้ได้
“แกทำอะไรกับไดอาเมนเต้แกสามารถโขมยความสามารถผลปีศาจของเขาได้ยังไงกัน!!”
เทรโบพูดออกมาอย่างไม่เชื่อในสายตา
"คนตายไม่จำเป็นต้องรู้ให้มาก"
“แค่รู้เอาไว้ว่า กำลังจะตายก็พอ!”
กองทัพโบกสบัดทันทีที่ฝ่ามือของไป่หยานแตะพื้น ในเวลาไม่นาน พื้นดินของบ้านของเล่นก็เริ่มมีการกระเพื่อมเหมือนผ้าที่โบกสบัดแรงๆ
เทรโบรีบใช้เมือกยึดลงกับพื้น เพื่อไม่ให้ร่างกายของเขาสั่นหรือเสียการทรงตัวบนพื้นดินที่ปั่นป่วนได้ขาและเท้าของ ไป่หยานกระแทกกับพื้น กลายเป็นเงาและปรากฏอยู่ตรงหน้าเทรโบ
“แกคิดว่าจะเอาชนะฉันด้วยความสามารถผลปีศาจของไดอาเมนเต้ได้ยังงั้นเหรอ”
“ไอ้คนไร้เดียงสา ไปลงนรกซะไป!!!”
ไดอาเมนเต้คำรามออกมา
“โซ่เหนียวหนืด!!”
ทันทีที่เขากระแทกฝ่ามือไปข้างหน้าเมือกที่มีรูปร่างเป็นโซ่ปรากฏออกมาและได้โจมตีไปที่ไป่หยานทันที
“ด้วยความสามารถเพียงแค่นี้ สามารถพูดจองหองกับฉันได้งั้นเหรอ?”
มีแสงเย็นวาบในดวงตาของไป่หยาน และร่างของเขาก็พุ่งกระโดดในอากาศเพื่อหลบโซ่เหนียวหนืดในเวลาเดียวกัน ดาบตะวันตกในมือของเขาก็กางออกอีกครั้ง จากความยาวเดิมเพียงสองเมตรก็กลายเป็นดาบยาวเกือบสี่เมตร
“ไม่!! อย่าเข้ามาใกล้นะ!!”
“ฝนเหนียวหนืด!!!”
ใบหน้าของเทรโบเปลี่ยนไปและเมือกสีน้ำตาลหนา ๆ ที่หลั่งออกมาจากร่างกายของเขาถูกพ่นออกมาอย่างบ้าคลั่งไปทั่วพื้นที่ตรงไป่หยาน
"มันก็แค่กลเม็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีอะไรใหม่เลย"
“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแก ที่สร้างรากฐานให้โดฟลามิงโก้กลายเป็นราชา ฉันเดาว่าเขาคงไม่มีวันปล่อยให้แกยืนอยู่เคียงข้างเขา เพราะแกอ่อนแอเกินไปไงละ”
“เจ้าดำหนึ่ง เจ้าดำสอง ฉีกเมือกทั้งหมดให้ฉัน”
ทันใดนั้น ผีสีดำรูปร่างเหมือนมนุษย์สองตัวก็ปรากฏตัวต่อหน้าไป่หยาน กางกรงเล็บที่ยาวและแหลมคมของพวกมัน ฉีกเมือกทั้งหมดที่โดนไป่หยานออก
“ดาบอสรพิษ!!”
เมื่อเขาพุ่งตัวมาถึงเทรโบดาบยาวตะวันตกในมือของ ไป่หยาน ก็โค้งงอ กลายเป็นเหมือนงูอสรพิษ เลื้อยพุ่งตรงไปยังเทรโบ
"ไม่! อย่านะ!"
เทรโบไม่มีเวลาตอบโต้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดูดาบที่กำลังจะแทงเขาเท่านั้นฉึก!มีเสียงเสียบเนื้อเบา ๆ และบ้านของเล่นทั้งหลังก็เงียบลงโลกไม่มีความปั่นป่วนอีกต่อไป และการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็สิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน
“เทรโบ แกอ่อนแอจนฉันไม่อยากกินขยะอย่างแกด้วยซ้ำ”
ด้วยการเคลื่อนไหวของไป่หยาน ดาบยาวที่แทงหน้าผากของเทรโบก็หดกลับมาโดยอัตโนมัติเมือกทั่วร่างของ เทรโบทรุดตัวลง เผยให้เห็นร่างผอมบางของเขา และล้มลงกับพื้นทันที สูญเสียพลังของเขาไปด้วยความไม่เต็มใจและสิ้นหวังในสายตาของเขา
"นายท่าน อร่อยๆ"
เมื่อ เจ้าดำหนึ่งและเจ้าดำสอง เห็นว่าเทรโบไปตายแล้ว พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะพูดออกมาว่ากำลังหิว
“ถ้าอยากกินของอร่อย คนพวกนั้นกินได้ตามที่แกต้องการ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากได้ผลปีศาจที่น่าขยะแขยงแบบนั้นก็ตาม”
ด้วยการสะบัดดาบของไป่หยาน เลือดบนดาบตะวันตกก็ไหลออกมา และจากนั้นก็ถูกพับกลับเป็นวัตถุคล้ายผ้าเช็ดหน้า
“ไปกันเถอะ ของเล่นพวกนั้นฟื้นร่างกายกลับมาสภาพเดิมแล้ว เสนาธิการระดับสูงก็ตายไปด้วย และที่เหลือเป็นธุรกิจของโดฟลามิงโก้”
มุมปากของไป่หยานยกยิ้มขึ้น และเขาหันหลังกลับและออกจากบ้านของเล่นอย่างสงบกับเจ้าดำหนึ่งและเจ้าดำสอง
.
.
.
ประมาณสิบนาทีต่อมา ได้มีร่างสองร่างปรากฏตัวออกมามาพร้อมกับทหารยามจำนวนมากทั้งสองคือโจร่าที่มีความสามารถผลปีศาจ อะโตะ อะโตะ หรือผลปีศาจด้านศิลปะ และ ซินยอร์ พิงค์ มีความสามารถของผลไม้ปีศาจ ซูอิ ซิ หรือ ผลปีศาจด้านว่ายน้ำ
"เรามาช้าเกินไป"
ซินยอร์ พิงค์ขมวดคิ้วขณะเคี้ยวจุกนมเด็กไปด้วย
“เทรโบตายแล้ว นายน้อยจะต้องโกรธมากแน่ๆ”
โจร่า มีท่าทางที่ดูหวาดกลัว
"อึก! ท่านครับ"
ทหารที่เรียกแสดงหน้าตาหน้าเกลียดทันที
“นายน้อยอยู่ที่นี่ครับ!!!”
ทันทีที่คำพูดของเขาหมดลง ร่างของโดฟลามิงโก้ก็เดินผ่านประตูบ้านของเล่นและเดินมายังเทรโบที่ราวกับซากอะไรซักอย่างไม่มีใครเห็นว่าดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้แว่นกันแดดเป็นอย่างไร แต่จากใบหน้าที่ดูน่าเกลียดมากขึ้นของโดฟลามิงโก้ ก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นความโกรธของเขาว่ามีมากขนาดไหน
“ฉันจะฆ่าไอ้เวรนี่ซะ!!!!”