บทที่ 19 การกลับมาของร่างกายมนุษย์
บทที่ 19 การกลับมาของร่างกายมนุษย์
เทรโบมักจะซ่อนร่างของเขาไว้ในเมือกที่เขาหลั่งออกมาซึ่งทำให้คนอื่นคิดว่าเขาเป็นชายชราตัวเล็ก ๆ ที่อ้วนท้วม ที่เจ้าดำหนึ่งข่วนไปมันเป็นเพียงแค่เมือกที่กระจายไปทั่วชั้นนอกและร่างกายของเทรโบจึงไม่เป็นอะไรเลย
“เมือกเหนียวหนึบพันธนาการ!”
เทรโบกระแทกก้อนเมือกออกจากร่างกายของเขา และเมือกก็กระจายไปทั่วห้อง ครอบคลุมทั้งห้อง
เจ้าดำหนึ่งพยายามหลบอย่างสุดความสามารถ แต่เขาก็ยังหนีไม่พ้นน้ำเมือกของเทรโบ เขาติดอยู่กับกำแพงโดยตรง ทำให้มีเมือกมากขึ้นเรื่อยๆ
“สัตว์ประหลาดผ้าพันแผล กล้ายั่วโมโหผู้บังคับบัญชาสูงสุดของตระกูลดอนกิโฮเต้งั้นเหรอ?”
“นายทหารระดับสูงเป็นรากฐานที่สำคัญของครอบครัว และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้หัวเราะเยาะหรือดูถูกได้แล้วก็ รีบตายๆไปซะ!!!”
เทรโบโยนเมือกอีกครั้งแล้วตีเจ้าดำหนึ่งเข้าที่หัวโดยตรงหัวของเขาได้รับบาดเจ็บมากเกินไป เจ้าดำหนึ่งกลายเป็นอนุภาคสีดำและทรุดตัวลงจนหายตัวไป
ในเวลาเดียวกัน ไป่หยาน ซึ่งพิงอยู่บนหลังคาบ้าน ได้สัมผัสถึงการหายตัวไปของเจ้าดำหนึ่ง
“แน่นอนว่า การใช้ความสามารถของเจ้าดำหนึ่งในการจัดการกับกลุ่มทหารสูงสุดของตระกูลดอนกิโฮเต้ด้วยตัวคนเดียว ก็ยังค่อนข้างยากอยู่บ้าง แม้ว่าเทลโบคนนี้จะเป็นคนที่ไร้ประโยชน์มากที่สุดในบรรดานายทหารระดับสูงสุด แต่ก็ยังเป็นปีศาจที่มีความสามารถของผลไม้ปีศาจ”
“ดูเหมือนว่าฉันต้องไปจัดการเองซะแล้ว”
“เจ้าดำหนึ่ง คราวนี้ฉันจะล้างแค้นให้เอง”
ไป่หยานโยนก้นบุหรี่ในมือทิ้งแล้วมองไปที่บ้านของเล่น
“นายท่านแก้แค้นให้ ดำหนึ่ง”
ข้างหลังเขา ร่างของเจ้าดำหนึ่งปรากฏขึ้นอีกครั้งตราบใดที่ไป่หยานยังอยู่ที่นี่ แม้ว่าเจ้าดำหนึ่งจะตายหลายครั้ง เขาก็ฟื้นคืนชีพได้ในทันที
"วันนั้นฉันสูงเท่าไหร่นะ?"
“ใครจะมากันช่วยฉันล่ะ ทำไมต้องมาทำงานหนักและสกปรกแบบนี้ทุกวันด้วย!”
“เมียกับลูกจำฉันไม่ได้แล้ว ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร”
ในโรงงานใต้ดินของ Toy House ของเล่นนับไม่ถ้วนกำลังทำงานอยู่เสียงเหล่านี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจเท่านั้น
ดูเหมือนพวกเขาเป็นเพียงแค่ของเล่น และไม่มีความแปลกประหลาดอะไรเลยโดยปกติพวกเขาจะออกไปพบปะสังสรรค์กับครอบครัวและสื่อสารกับผู้คนได้เฉพาะช่วงกลางวันเท่านั้น แต่ในเวลากลางคืนพวกเขาต้องกลับไปทำงาน
“มัวทำอะไรอยู่ รีบไปทำงานกันได้แล้ว!”
“เจ้าของเล่นไร้ประโยชน์ ถ้าพวกแกกล้าที่จะขี้เกียจ ระวังให้ดีเวลาฉันแยกชิ้นส่วนพวกแกออกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนทิ้งลงในลานขยะ”
โจรสลัดที่ดูแลของเล่นเหล่านี้ตะโกนอย่างจองหองพวกเขาตะโกน ต่อย และเตะของเล่น แม้ว่าของเล่นจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะระบายความไม่พอใจออกมา
“ฮ่าฮ่า รู้สึกดีที่ได้เตะของเล่นพวกนี้เหมือนลูกบอล”
“แน่นอน ฉันคิดว่ามันสดชื่นมากลองคิดดูว่าคนพวกนี้เคยเป็นโจรสลัดตัวใหญ่ๆ อยู่ดูสิโจรสลัดตัวใหญ่ที่มีค่าหัวเงินรางวัลกว่า 80 ล้าน เบรี กำลังถูกฉันทุบตี ฮ่าๆๆ”
พวกหัวหน้าโจรสลัดหัวเราะเสียงดังแต่ ณ เวลานี้ของเล่นทั้งหมดในบ้านของเล่นทั้งหมดหยุดกะทันหัน
“กล้าดียังไงถึงหยุดทำงาน พวกแกอยากโดนทิ้งที่ลานขยะเหรอ?”
พวกโจรสลัดที่ควบคุมดูแลมองดูและเตรียมที่จะเข้ามาจัดการทันที จากนั้นจะสั่งสอนของเล่นเหล่านี้ให้รู้สำนึกแต่เมื่อพวกเขาเดินไปครึ่งทาง
ร่างกายของพวกมันก็หยุดกะทันหัน ดวงตาเบิกกว้าง รูม่านตาหดลง และคนทั้งร่างสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
“ร่ายกายกลับมาแล้ว”
"รู้สึกดีมากที่ได้พบร่างกายของฉัน ฉันไม่ได้รู้สึกถึงอุณหภูมิของผิวมานานแล้ว"
“มีใครโจมตีตระกูลดอนกิโฮเต้ใช่ไหม”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร คนๆนี้คือฮีโร่ที่ช่วยเรา แต่ก่อนจะตอบแทนฮีโร่ เราควรแก้ปัญหาพวกที่ไม่เป็นมิตรกับเราก่อนใช่ไหม”
ในทันที ของเล่นทั้งหมดก็กลับคืนสู่สภาพเดิมโจรสลัดกล้ามโตและมีอำนาจเหนือคนอื่นปรากฏขึ้นทีละคน คนหนึ่งตัวใหญ่กว่าคนธรรมดา และคนหนึ่งมีขนาดใหญ่ถึง 4 เมตร
พวกเขาดูถูกเหยียดหยามโจรสลัดที่คอยคุมตัวพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“พี่น้องทั้งหลาย ผู้ที่ถูกโดฟลามิงโก้ทรมานมานาน ถึงเวลาระบายความโกรธของเราแล้ว!!!”
“คนแรกที่ต้องยอมรับความโกรธของเราคือพวกมันที่ดูถูก ทุบตี หรือแม้แต่ทำลายเราในทุกวิถีทางที่สามารถทำได้ อย่าปล่อยไอ้สารเลวพวกนี้ไปไหนเด็ดขาดสับพวกมันทั้งหมดให้เป็นเนื้อบดให้หมด!!!!!”
"โอ้อออออออออออออออ!!!"
ยักษ์สี่เมตรยกแขนขึ้น และทันใดนั้นโจรสลัดทั้งหมดก็คำรามราวกับเสียงฟ้าผ่าที่สั่นสะเทือนบนท้องฟ้าถึงใต้สมุทร
"ไอ้พวกของเล่นมันกลับมาเป็นร่างเดิมแล้ว รีบกลับไปแจ้งให้ท่านเทรโบทราบเร็วเข้า!!!"
“เอ่อ ใครก็ได้ช่วยฉันที”
"เร็วเข้ารีบปิดกั้นทางออกทั้งหมดของบ้านของเล่น และอย่าปล่อยให้ไอ้พวกนี้หนีออกไปได้!!!"
ผู้คนในบ้านของเล่นเริ่มหลบหนีในไม่ช้า ข่าวก็มาถึงหูของเทรโบและใบหน้าของเทรโบก็เปลี่ยนไปมากในเวลานั้น
“ให้ตายเถอะ! มันคงเป็นสัตว์ประหลาดกินเนื้อคนแน่ๆ เป้าหมายของมันไม่ใช่ที่จะมาฆ่าฉัน แต่เป้าหมายของมันตั้งแต่แรกคือการปล่อยคนพวกนี้”
“อย่าให้ใครหนีไปได้! ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะต้องพังพินาศทันที ปิดกั้นทางออกทั้งหมด และฆ่าคนเหล่านั้นทั้งหมดซะ!!”
เทรโบรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
“ท่านเทรโบ ท่านต้องการแจ้งให้นายน้อยโดฟลามิงโก้ทราบหรือไม่ครับ?”
พนักงานคนหนึ่งของเขาถาม
“อย่าบอกนายน้อยว่าบ้านของเล่นเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้าดอฟฟี่มาตอนนี้ ฉันเกรงว่ามันคงไร้ประโยชน์อย่างแน่นอน ฉันต้องไม่ให้ดอฟฟี่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด”
“แล้วมาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับชูก้า ทำไมของเล่นทั้งหมดถึงกลับคืนร่างเดิมได้กัน”
เทรโบรีบออกคำสั่ง
ปัง!
ทันใดนั้น ประตูบ้านของเล่นก็ถูกเปิดออกด้วยการเตะที่รุนแรงทันที
"เทรโบหนึ่งในสี่ผู้บังคับบัญชาสูงสุดที่สนับสนุนโดฟลามิงโก้ เป็นที่เคารพนับถือในตระกูลดองกิโฮเต้ และได้รับความไว้วางใจจากโดฟลามิงโก้ในฐานะครอบครัวของเขา"
ไป่หยานเดินเข้ามาและพูดอย่างว่างเปล่า
"ผู้บุกรุก! มีผู้บุกรุก!!"
เมื่อเห็นเช่นนี้ ยามของบ้านของเล่นก็เตรียมล้อมไป่หยานและโจมตีทันทีอย่างไรก็ตาม
พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก และทันใดนั้นก็มีบาดแผลที่น่าสยดสยองหลายจุดบนร่างกายของพวกเขา เลือดสาดกระเซ็น และพวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายในทันที
“แกนั่นเอง! ไอ้สัตว์ประหลาดกินเนื้อคน!”
“แกกล้ามาปรากฏตัวที่นี่ในฐานะคนงี่เง่าที่ฆ่าไดอาเมนเต้อย่างงั้นเหรอ?”
เทรโบจ้องไปที่ไป่หยาน
“ไม่ ในสายตาของฉันแน่นอนว่าแกไม่ใช่คนงี่เง่า”
“ควรจะพูดว่าไม่ใช่แม้แต่กระสอบทราย ควรเป็นแค่แมลงที่มีความแข็งแกร่งนิดๆหน่อยๆเท่านั้น”
“วันนี้ฉันจะปลิดชีพแกให้กับท่านโดฟลามิงโก้ที่ต้องแบกรับความรู้สึกที่สูญเสียครอบครัวไป”