บทที่ 18 โจมตีบ้านของเล่น!
บทที่ 18 โจมตีบ้านของเล่น!
ผู้ที่มีพลังของผลปีศาจแล้วไม่กลัวน้ำทะเลหากไปบอกใคร พวกเขาจะถือว่าเขาเป็นพวกสมองผิดปกติอย่างแน่นอน และพวกเขาจะไม่ฟังคำพูดที่ไร้สาระเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม มันเกิดขึ้นกับไป่หยานจริงๆ
แต่ไป่หยานสามารถเข้าใจได้ เขาไม่ได้กินผลปีศาจโดยตรง แต่ถูกเปลี่ยนโดยผีดำสองตัวที่กัดกินซากศพเพื่อเพิ่มพลัง แต่ก็ไม่ได้นำคำสาปของท้องทะเลมาด้วย
หากปราศจากผลเสียที่ใหญ่ที่สุดของผลปีศาจ ไป่หยาน ก็กลายเป็นบุคคลที่มีความสามารถของผลปีศาจที่สมบูรณ์แบบและไร้ที่ติที่สุด
หากยืนกรานที่จะพูดว่ามีข้อบกพร่องแล้วละก็เป็นได้เพียงความสามารถของผลปีศาจที่ได้มานั้นมันไม่ดี
“ท่านผู้มีพระคุณ”
ไป่หยานเพิ่งปาดเหงื่อออกจากร่างกายของเขา เมื่อประตูโกดังร้างถูกเปิดออก ร่างสีชมพูที่มีมารยาทดีเดินเข้ามา
เธอคือ รีเบ็คก้า ตอนนี้เธอมีอายุครบ 14 ปีบริบูรณ์แล้ว และเธอเป็นเด็กผู้หญิงรูปร่างเพรียวบางที่มีพัฒนาการที่น่าทึ่งในทุกๆ ด้านของรูปลักษณ์และรูปร่างของเธอ
"อึก!"
เมื่อรีเบคก้าเห็นไป่หยานกำลังเช็ดเหงื่อด้วยร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา เธอกรีดร้องด้วยความประหลาดใจใบหน้าของเธอแดงก่ำและรีบปิดตาของเธออย่างรวดเร็ว
แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมีการแอบมองผ่านร่องมือ เธอเห็นร่างของไป่หยานที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบ
"ว้าว!"
รีเบคก้าอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ใบหน้าของเธอแดงก่ำมากยิ่งขึ้น
ในขณะที่ไป่หยานได้ซึมซับพลังและทักษะของผู้แข็งแกร่งมากมาย เขายังได้รับร่างกายที่เกือบจะสมบูรณ์แบบจากแต่ละคน ด้วยสิ่งนี้เพียงอย่างเดียว เขาสามารถดึงประสิทธิภาพออกมาได้โดยตรง
“รีเบคก้า เป็นอะไรไป?”
ไป่หยานไม่สนใจเสียงกรีดร้องของรีเบคก้า ค่อยๆเช็ดเหงื่อออกจากร่างกายของเขาอย่างใจเย็น
“นี่คือกล่องอาหารกลางวันสำหรับท่าน ฉันเรียนรู้จากคุณยายข้างบ้าน ฉันไม่รู้ว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง ท่านช่วยชิมหน่อยได้ไหมคะ”
รีเบคก้าหยิบกล่องอาหารกลางวันออกมาที่ห่อด้วยผ้าสีชมพูแล้วยื่นให้ไป่หยาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง
"ฉันกินไปแล้ว"
ไป่หยานพูดอย่างเฉยเมย
ดวงตาของรีเบคก้าหรี่ลงทันที และใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“แต่ฉันยังไม่อิ่ม เอามาให้ฉันสิ”
ไป่หยานเอื้อมมือออกไปหยิบกล่องอาหารกลางวันของรีเบคก้าเมื่อเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของรีเบคก้าก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง
เมื่อเปิดกล่องอาหารกลางวัน ก็มีไข่ลวกรูปหัวใจออกทักทาย รีเบคก้าได้แอบมองการแสดงออกของไป่หยาน แต่พบว่าการแสดงออกของไป่หยานไม่เปลี่ยนแปลง และเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซึมเล็กน้อย
"เบนโตะอร่อยมาก"
ไป่หยานพูดเบา ๆ
“จริงเหรอ ท่านผู้มีพระคุณ ท่านต้องกินให้หมดนะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำเบนโตะ”
ด้วยคำชมของไป่หยาน รีเบคก้ารู้สึกหวานราวกับเธอกินน้ำผึ้ง
รีเบคก้ามองดูไป่หยานกินเบนโตะทั้งกล่อง และเก็บกล่องอาหารกลางวันอย่างพอใจ
“ท่านผู้มีพระคุณคราวหน้าฉันจะทำอาหารกลางวันมาให้ท่านอีกได้ไหม”
รีเบคก้าถามอย่างสงสัย
“คราวหน้ามาเร็วๆนะ ฉันหิว”
ไป่หยานพูดอย่างว่างเปล่า และเขาก็อดไม่ได้ที่จะเรอหลังจากเขาพูดจบ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขินเล็กน้อย
"อึก"
“ท่านผู้มีพระคุณ น่ารักมาก”
เมื่อเห็นท่าน่าอายของ ไป่หยานรีเบคก้าก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะออกมา
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป รีเบคก้าก็มาเกือบทุกวัน และส่งอาหารกลางวันให้ไป่หยานตรงเวลาสองมื้อต่อวัน เพื่อไม่ให้ไป่หยานเบื่ออาหาร รีเบคก้าได้เปลี่ยนวิธีการทำอาหารต่างๆ ให้ไป่หยานทุกวัน
กว่าจะรู้ตัว ก็ผ่านไปครึ่งเดือนอย่างเงียบๆ
กลางดึกเมืองเดรสโรซ่าที่เงียบสงัด
บนหลังคาบ้าน ท่ามกลางแสงจันทร์อันเจิดจ้า ร่างหนึ่งพิงปล่องไฟ จุดบุหรี่ และหายใจออกอย่างสงบ
“เจ้าดำหนึ่ง เจ้าดำสอง ฉันจะปล่อยให้พวกนายคอยอยู่แถวนี้ ฉันจะไปฆ่าทุกคนอย่างเงียบ ๆ ถ้า มีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่ทำให้เธอสลบ”
“ส่วนคนอื่น ฆ่าอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”
ไป่หยานพูดอย่างเฉยเมย
เมื่อนึกถึงชูก้าที่มีพลังของผลปีศาจ โฮบิ โฮบิ หรือผลของเล่น ในบ้านของเล่น
ข้างๆเขา มีผีสีดำรูปร่างเหมือนมนุษย์สองตัวโผล่ออกมา
"รับทราบ นายท่าน"
เจ้าดำหนึ่ง และ เจ้าดำสอง ตอบกลับด้วยความเคารพจากนั้นก็กลายเป็นเงาสองดวงหายไปในตอนกลางคืน
“โดฟลามิงโก้วันนี้แกจะต้องสูญเสียครอบครัวอีกครั้ง”
“ถ้าแกต้องการจะฆ่าฉัน ฉันก็จะค่อยๆเล่นกับหัวใจที่เรียกว่าครอบครัวของแกที่ละนิดๆ”
ไป่หยานพ่นควันออกมาและหายตัวไปกลางอากาศ
ในเวลาเดียวกัน ในบ้านของเล่น คนที่กลายเป็นของเล่นก็ทำงานอย่างต่อเนื่อง
และชูก้าผู้ที่ทำเรื่งทั้งหมดนี้ กำลังนอนหลับอยู่ในห้องเล็กๆ อันอบอุ่นสบายเธอหลับสนิทโดยไม่สังเกตเห็น ประตูห้องที่ถูกเปิดออกอย่างเงียบ ๆ และร่างที่มองไม่เห็นเดินเข้ามา
อีกด้านหนึ่ง เทรโบผู้บังคับบัญชาสูงสุดของตระกูลดอนกิโฮเต้อีกคนหนึ่งซึ่งมีความสามารถของผลปีศาจ เบตะ เบตะ หรือผลเหนียวหนืดก็กำลังหลับอยู่เช่นกัน
แต่เมื่อเจ้าดำเข้าใกล้ และได้แสดงกรงเล็บอันแหลมคมพร้อมที่จะฆ่าเขาในคราวเดียว เทรโบก็ลืมตาขึ้นทันที
“เป้าหมายที่สองกลายเป็นฉัน”
“อย่ามาดูถูกกันนะ ไอ้สารเลว”
เมื่อเทรโบขยับนิ้ว ของเหลวหนืดหยดหนึ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา และเขาได้สะบัดนิ้ว เขาก็ได้แทงโดนเจ้าดำหนึ่งที่มองไม่เห็นโดยตรง
ท้องของเจ้าดำหนึ่งถูกแทงทันที
อนุภาคสีดำลอยขึ้น แต่ในชั่วพริบตา ช่องท้องที่กลายเป็นหลุมดำเล็กๆ ก็มีอนุภาคสีดำเล็กๆออกมาเติมเต็มจนทำให้ส่วนที่ถูกแทงกลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที เว้นแต่จะโดนศีรษะมันจะไม่ถูกทำลาย
“ฉันเห็นแล้ว แกเป็นตัวอะไรกันฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”
อารมณ์แปรปรวนรุนแรงทำให้ เทรโบเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าดำหนึ่งทันที เมื่อเห็นชายแปลกหน้าพันผ้าพันแผล เทรโบก็ยิ้มออกมา
“ฮิฮิฮิ ไดอาเมนเต้ตายด้วยน้ำมือของตัวประหลาดอย่างแกที่อ่อนแอมากขนาดนี้”
“รีบๆไปตายได้แล้วไอ้ตัวประหลาด”
ขณะที่เทรโบพูด เจ้าดำหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่เทรโบ
“โซ่เหนียวหนืด”
ทันใดนั้น เมือกลื่นสีน้ำตาลหนาของเทรโบหลั่งออกมาจากร่างกายของเขาพุ่งออกมาอย่างรุนแรง ก่อตัวเป็นสายของเมือกคล้ายโว่
“อันตราย! อันตราย!”
เจ้าดำหนึ่งได้เอนตัวไปข้างหน้าและหลบอย่างพริ้วไหว จากนั้นพุ่งเข้าใส่เทรโบ
“กร้าซซ”
กรงเล็บพันผ้าพันแผลที่แหลมและยาวได้ผ่าเทรโบไปสองสามที่อย่างรุนแรง
“ฝีมือแค่นี้ แกไม่สามารถเอาชนะฉันได้”
เทรโบยิ้มอย่างเย็นชา และบาดแผลทั้งหมดก็หายเป็นปกติในพริบตา
