บทที่ 17 การได้รับความสามารถทั้งหมด
บทที่ 17 การได้รับความสามารถทั้งหมด
ทหารขาเดียวแทบไม่เชื่อเลยว่าไป่หยานจะฆ่า ไดอาเมนเต้ ต่อหน้าทุกคน
อันที่จริงความแข็งแกร่งของ ไดอาเมนเต้ นั้นไม่ได้แข็งแกร่ง แม้ว่าเขาจะมีความมั่นใจในการต่อสู้ก็ตาม
แต่สิ่งที่เขากลัวคือโดฟลามิงโก้ที่อยู่เบื้องหลังไดอาเมนเต้
รู้ไหมไดอาเมนเต้ เป็นหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาสูงสุดของตระกูลดองกิโฮเต้ และเป็น "ครอบครัว" ที่โดฟลามิงโก้รู้จัก
เมื่อครอบครัวของเขาได้รับบาดเจ็บ โดฟลามิงโก้ จะทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดผู้กระทำความผิดนั้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ไป่หยานไม่เพียงแต่สร้างความเสียหายให้กับ ไดอาเมนเต้ แต่ยังฆ่าเขาต่อหน้าผู้คนมากมาย
“ท่านผู้มีพระคุณ”
ทหารขาเดียวรีบเข้าไปในเวทีแถวผู้ชมและรีบไปยังที่ที่ไป่หยานอยู่ท่ามกลางลูกเหล็กหนามทั่วพื้น
"ไครอส"
ไป่หยานจุดบุหรี่ และเหลือบมองทหารขาเดียวที่กำลังเดินมา "เจ้าดำหนึ่ง เจ้าดำสอง มาเริ่มมื้ออร่อยของแกได้แล้ว"
"อร่อย อร่อย"
เจ้าดำหนึ่งและเจ้าดำสอง ไม่ต้องรอเป็นเวลานาน ทันทีที่พวกเขาได้ยินคำสั่งของไป่หยาน พวกเขารีบไปที่ศพของไดอาเมนเต้ทันทีและเริ่มกัดแทะเนื้อและเลือดของเขา
“ท่านผู้มีพระคุณ ท่านฆ่าเขาจริงๆงั้นเหรอ?”
เมื่อทหารขาเดียวมาถึงไป่หยาน เขาเห็นเนื้อและเลือดของไดอาเมนเต้ถูกกัดโดยสิ่งที่มองไม่เห็น เผยให้เห็นอวัยวะภายในที่น่ากลัว และเขาก็ไม่สามารถที่จะทนดูต่อไปได้
“ฉันบอกแล้วว่าเขาต้องตาย”
ไป่หยานพูดเบา ๆ
“ฉันน่าจะบอกนายนะไปแล้วนะ ไดอาเมนเต้เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทที่สุดของโดฟลามิงโก้ ถ้าคุณฆ่าเขาตอนนี้ โดฟลามิงโก้จะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน”
ทหารขาเดียวพูดอย่างกังวล
“โดฟลามิงโก้?”
“ฉันก็อยากจะสู้กับเขา แต่มันยังไม่ถึงเวลา”
ไป่หยานพ่นควันออกมาและพูดอย่างเฉยเมย
"มันเยี่ยมมากที่นายคิดอย่างนั้น"
ทหารขาเดียวโล่งใจที่ได้ยินว่าไป่หยานจะยังไม่สร้างปัญหากับโดฟลามิงโก้ในตอนนี้อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อไปของไป่หยานทำให้หัวใจของทหารขาเดียวหยุดนิ่งอีกครั้ง
“ฉันอยากจะฆ่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลดอนกิโฮเต้ทีละคนๆ ให้โดฟลามิงโก้ได้สัมผัสกับความเจ็บปวด และปล่อยให้เขาตายด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง”
เจตนาฆ่าแวบในดวงตาของไป่หยานนับตั้งแต่วินาทีที่เขาถูกยิง ไม่เพียงแต่ ไดอาเมนเต้ เท่านั้นที่ถูกตัดสินประหารชีวิต แต่ยังรวมถึง โดฟลามิงโก้ ผู้ซึ่งไม่สามารถหนีจากชะตากรรมของการถูกลงโทษจากเขาได้
“แต่โดฟลามิงโก้ มีมือและตาของเขาเปิดอยู่ทั่วเต็มท้องฟ้า และความแข็งแกร่งของเขานั้นทรงพลังอย่างมาก ตอนนี้เรามีกันแค่สองคนเท่านั้น เป็นการยากที่จะต่อสู้กับโดฟลามิงโก้ได้”
ทหารขาเดียวกล่าว"เรา?"ไป่หยานเหลือบมองทหารขาเดียว
"ฉันร่วมมือกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่"
“ท่านผู้มีพระคุณ”
คำพูดของทหารขาเดียวนิ่งไป
“ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่เคยคิดที่จะพึ่งพาใครเพื่อจัดการกับโดฟลามิงโก้ ฉันคนเดียวก็พอแล้ว”
ไป่หยานสะบัดขี้เถ้า เหลือบมองไปยังฉากนองเลือดแถวของผู้ชม แล้วมุมปากก็ยกขึ้น
"ไปกันเถอะ ถ้าฉันเดาไม่ผิด โดฟลามิงโก้น่าจะอยู่แถวนี้แล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขา เห็นฉากนี้แล้วอารมณ์จะเป็นยังไง"
พูดจบไป่หยานก็หันหลังเดินออกไปเมื่อเห็นป็นเช่นนี้ ทหารขาเดียวก็เดินตามไปอย่างรวดเร็วประมาณสิบนาทีต่อมา เหนือลานประลอง ร่างหนึ่งตกลงมาจากฟากฟ้าและตกลงไปบนน้ำโดยตรง ด้วยเส้นด้าย สายตาที่มองใต้แว่นกันแดดกวาดสายตารอบแถวที่นั่งผู้ชม และในที่สุดก็จับจ้องไปที่คนที่สวมชุดไดอาเมนเต้ที่กลายป็นกระดูกไปแล้ว
"ไดอาเมนเต้ "
โดฟลามิงโก้มองดูเครื่องแต่งกายและดาบตะวันตกที่คุ้นเคยอย่างยิ่งที่อยู่ข้างๆ เขา และความโกรธก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"ไอ้เวรเอ๋ยยยย!!!"
โดฟลามิงโก้คำราม และลานประลอง ทั้งหมดก็ดูเหมือนจะถูกตัดขาดด้วยเส้นด้ายนับไม่ถ้วนในทันที กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เสียงดังก้องและพังทลายลง
ไดอาเมนเต้หนึ่งในสี่คนที่ช่วยเขาในตอนเริ่มต้น ปลูกฝังเขาทีละขั้น เจ้าตัวเล็กที่ตกลงมาจากสวรรค์สู่โลกมนุษย์ ทำให้เขากลายเป็น "เจ็ดเทพโจรสลัด" ในวันนี้และกลายเป็นราชาที่กุมบังเหียนของทั้งประเทศเพราะฉะนั้น
ในความคิดของโดฟลามิงโก้ ไม่มีใครวางใจได้นอกจากสี่คนนี้อย่างไรก็ตาม ไดอาเมนเต้ซึ่งถือได้ว่าเป็นครอบครัวของเขา ตอนนี้เสียชีวิตในประเทศของเขาเอง โดฟลามิงโก้ จะไม่โกรธได้อย่างไร?
“ฉันต้องตามหามันให้พบ ฉันจะใช้เลือดของมันส่งเป็นเครื่องเซ่นให้ไดอาเมนเต้”
โดฟลามิงโก้กัดฟันเดรสโรซ่าเริ่มค้นหาการล็อกดาวน์รอบใหม่ แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งที่แล้วครั้งสุดท้ายที่เราล็อกประเทศ ก็แค่ป้องกันไม่ให้คนในประเทศออกไปข้างนอกได้ตามต้องการ และคนอื่นๆ ก็เข้ามาไม่ได้แต่ตอนนี้มันต่างออกไป โดฟลามิงโก้ได้ออกคำสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาแล้วไม่ว่าจะเป็นโจรสลัดหรือกองทัพเรือไม่เพียงแค่นั้น
การค้นหายังเพิ่มขึ้นอย่างมาก โดฟลามิงโก้ยังส่งผู้ไต้บังคับบัญชาทั้งหมดของครอบครัวออกไปพร้อม ๆ กัน ตราบใดที่ใครก็ตามพบร่องรอยของสัตว์ประหลาดกินเนื้อคน ก็จะมีการยิงปืนใหญ่เป็นสัญญาณทันทีเพื่อล้อมเมืองทั้งเมืองนี่แสดงให้เห็นขอบเขตของเจตนาฆ่าของโดฟลามิงโก้ที่มีต่อไป่หยานแต่เมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในเมืองเดรสโรซ่าและครอบครัวดองกิโฮเต้ ทั้งหมดตกอยู่ในความโกลาหล
ไป่หยานในฐานะผู้ริเริ่มสร้างปัญหา ตอนนี้อาศัยอยู่ในโรงงานร้างแห่งหนึ่งโดยกำลังควบคุมการใช้ฮาคิและผลประโยชน์ใหม่ๆอย่างความสามารถผลไม้ปีศาจเมื่อความคิดของไป่หยานเคลื่อนไหว
แขนทั้งสองข้างของเขาก็กลายเป็นเหมือนเหล็กในทันที ปกคลุมด้วยชั้นของผิวของแข็งสีดำทั้งแขนและสามารถที่จะทำลายอาคารได้อย่างง่ายดาย
“ธงโบกสบัด!!”
ฝ่ามือของไป่หยานแตะพื้น และในชั่วพริบตา พื้นที่ของโรงงานที่ถูกทิ้งร้างทั้งหมดก็เริ่มผันผวนอย่างผิดปกติ
“ดาบโบกสบั้น!!”
ไป่หยานหยิบแท่งเหล็กขึ้นมาอีกครั้ง และแท่งเหล็กก็กลายเป็นรูปร่างคดเคี้ยวในทันที และม้วนตัวเป็นท่อเหล็กทรงกรวยแหลมคม
“ท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถของผลไม้ปีศาจ ฮิระ ฮิระ นั้นมีจำกัดเกินไป และมันก็ไม่ได้โดดเด่นในการโจมตี หากใช้เป็นตัวสนับสนุนก็เป็นความสามารถที่ดี”
ไป่หยานยกเลิกการใช้ฮาคิเกราะ ผิวสีดำของเขาจางหายไป เขาโยนท่อเหล็กในมือของเขาทิ้ง ไป หยิบผ้าเช็ดตัวที่เจ้าดำหนึ่งมอบให้ และเช็ดเหงื่อออกจากร่างกายอย่างที่เขาคาดไว้หลังจากกลืนกินไดอาเมนเต้ ไป่หยานไม่เพียงได้รับความสามารถของผลไม้ปีศาจ ฮิระ ฮิระ ของไดอาเมนเต้เท่านั้น
แต่ยังได้รับฮาคิเกราะอย่างสมบูรณ์ แม้แต่สิ่งที่ไดอาเมนเต้อ้างว่า ความภาคภูมิใจการเป็นอัจฉริยะในด้านดาบก็ถูกไป่หยานกลืนกินเป็นของเขาเองแต่ที่สำคัญคือ ไป่หยานไม่กลัวน้ำทะเล