บทที่ 15 ไป่หยาน vs ไดอาเมนเต้
บทที่ 15 ไป่หยาน vs ไดอาเมนเต้
เมื่อนำหน้ากากผีออก และตัวตนที่แท้จริงของไป่หยานก็ถูกเปิดเผยออกมาทันใดนั้น เวทีโคลอสเซียมต่อสู้ทั้งหมดก็กรีดร้องและอุทานออกมา
"สัตว์ประหลาดกินเนื้อคน"
"มันคือหน้ากากผี หน้ากากผีกลายเป็นสัตว์ประหลาดกินคนแห่ง เดรสโรซ่า เป็นมนุษย์กินคน"
“เขาไม่รู้หรือว่าพระราชากำลังตามหาเขาอยู่ทั่วเมือง ทำไมเขาถึงกล้ามาปรากฏตัวที่นี่ แย่แล้ว เขาต้องการจะทำอะไร”
“เยี่ยมมาก ฮ่าฮ่าฮ่า คุ้มจริงๆที่ได้มาดูในวันนี้ จะได้เห็นท่านไดอาเมนเต้ฆ่าสัตว์ประหลาดกินเนื้อคน”
ผู้ชมตกใจมาก บางคนกรีดร้องและรีบหนี พวกเขาต้องการที่จะอยู่ให้ห่างจากมนุษย์กินคน พวกเขาต้องการหาที่ซ่อนให้ได้ไกลที่สุด เพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นเป้าหมายต่อไปของพวกมนุษย์กินคน
บางคนตื่นเต้นมากและยืนนิ่ง ลุกขึ้นตะโกนเชียร์ อยากเห็นการเผชิญหน้ากันระหว่างสัตว์ประหลาดกินเนื้อคนกับนายทหารสูงสุดของตระกูลดอนกิโฮเต้
“ให้ตายสิ มันกลายเป็นแกเอง!!”
ทันใดนั้น ไดอาเมนเต้ ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้า กระโดดขึ้นไปบนฟ้าและร่อนลงที่ไกล ๆ และตะโกนอย่างแรงและเสียงดังออกมาความสามารถของผลไม้ปีศาจของไดอาเมนเต้ คือสามารถเปลี่ยนวัตถุที่สัมผัสใด ๆ ให้พริ้วไหวเหมือนผืนผ้าโบกสบัดและสามารถทำให้วัตถุมีความแข็งจนสามารถนำมาใช้เป็นเกราะป้องกันและโจมตีได้
ไดอาเมนเต้จะลืมใบหน้านี้ไปได้อย่างไรถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้านี้ นายน้อยจะดุเขาว่าสร้างปัญหาใหญ่ให้กับเดรสโรซ่าได้อย่างไร
“ทั้งหมดเป็นเพราะแก”
“โชคดีที่แกไม่ตายตอนที่ถูกยิงที่หัว แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าแกทำได้อย่างไร แต่ในเมื่อกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันในวันนี้ ก็เตรียมตัวอ้อนวอนขอความเมตตาได้เลย”
“ฉันจะไม่ให้โอกาสแกได้หายใจอีกต่อไป ฉันจะแขวนคอของแกต่อหน้าดอฟฟี่และต่อหน้าทุกคนในเดรสโรซ่า บนอาคารที่สูงที่สุด ให้ทุกคนรู้ถึงผลที่ตามมาของการทำให้ข้า ไดอาเมนเต้ไม่พอใจ”
ไดอาเมนเต้ คำรามอย่างโกรธจัด
"มันจะดีกว่าที่จะรีบหุบปากและเก็บแรงไว้"
“ฉันจะบอกให้แกได้รู้ไว้ด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทันทีที่แกเหนี่ยวไก โทษประหารชีวิตของแกก็ถูกตัดสินไปแล้ว”
“ว่าให้ประหารชีวิตของแกซะ”
ดวงตาของไป่หยานมืดดำลง และดูเฉียบคมเขายังไม่ลืมว่าทันทีที่มาถึงโลกนี้ และเขาไม่เข้าใจอะไรเลย เขาก็ถูกฆ่าตายอย่างกะทันหัน และสาเหตุที่ถูกฆ่านั้นก็แค่บังเอิญไปเดินชนโดฟลามิงโก้นับตั้งแต่ความตายนั้นเป็นต้นมาหัวใจของไป่หยานก็เย็นชาจนหมดสิ้นและไม่เคยแยแสต่อบุคคลใดๆที่เดินผ่านเข้ามาเลยใครมีกำปั้นที่ใหญ่กว่าก็เป็นราชา
“ฉันเป็นลูกน้องที่ภักดีที่สุดของดอฟฟี่ เสนาธิการสูงสุดของตระกูลดอนกิโฮเต้”
ฉิ้ง!!
ไดอาเมนเต้ ดึงดาบตะวันตกที่เขาถืออยู่ออกมา ทันใดนั้นดาบก็กลายเป็นรูปร่างที่เบาและกระพือพริ้วไหวราวกับผ้า จากนั้นรูปร่างของมันก็ก่อตัวเป็นดาบตะวันตกที่มีดาบล้อมรองสนามประลองทันใดนั้นดาบของตะวันตกก็ยืดออกและก็ตรงไปที่ไป่หยาน
“ของแบบนี้ก็เหมือนของเล่น อย่าเอามาอวดต่อหน้าฉัน”
ไป่หยานสะบัดก้นบุหรี่แล้วพุ่งออกไปปัง!!ปลายดาบขนาดใหญ่ยุบแหว่งด้วยหมัดของไป่หยาน ทิ้งรอยหมัดไว้ลึกบนดาบ
"มันไร้ประโยชน์"
“ถึงฉันไม่รู้ว่าแกได้พลังอันทรงพลังนั่นมาจากไหน แต่การอยากเอาชนะฉันด้วยพลังเพียงเล็กน้อยแค่นั้น มันเป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆ”
ฉิ้ง!!
ทันทีที่เสียงของ ไดอาเมนเต้ หายไป หัวของปลายดาบก็แยกออกเป็นริบบิ้น จากนั้นก็บิดตัวและโบกไปมาราวกับสาหร่ายทะเล ในชั่วพริบตา มันก็ยืดตัวขึ้นทันทีและกลายเป็นของแข็ง ก่อตัวเป็นดาบที่แหลมคมเป็นพิเศษดาบยาวเล่มนี้ยาวกว่า ไดอาเมนเต้ ซึ่งสูงกว่า 2 เมตรเกือบถึง 3 เมตร
ทันใดนั้นก็เปลี่ยนทิศทางและพุ่งตรงไปที่หัวใจของไป่หยาน หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาก็ถือว่าเร็วเกินไป หัวใจคงถูกเจาะและตายไป
"ไอ้กระจอก"
ไป่หยานถ่มน้ำลายออกมาอย่างเย็นชาทันใดนั้น ดาบยาวที่แทงเขาถูกหยุดกลางอากาศ ไม่สามารถเคลื่อนที่ไปไหนได้ ขยับไม่ได้แม้แต่ครึ่งนิ้ว"เกิดอะไรขึ้น"ใบหน้าของไดอาเมนเต้เปลี่ยนไปอารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และในไม่ช้า ร่างที่แตกต่างจากคนทั่วไปมากก็ปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา
มันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล กรงเล็บของมันคมและยาว และมันก็จับดาบยาวของเขาไว้แน่น ทำให้ดาบยาวของเขาไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้อีก
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าแกจะเป็นคนที่มีความสามารของผลไม้ปีศาจและมีความสามารถลึกลับเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีใครเคยสามารถจับแกได้เลย ปรากฎว่าแกมีผู้ช่วยที่ไม่ใช่คนธรรมดา”
ใบหน้าของไดอาเมนเต้เปลียนเป็นใบหน้าที่โหดเหี้ยม
"ความลับของแกถูกฉันค้นพบแล้ว"
“ธงโบกสะบัด!!”
มือใหญ่ของ ไดอาเมนเต้ แตะที่พื้น จากนั้นเวทีต่อสู้ทั้งหมดก็ดูเหมือนจะกระพือเหมือนผ้าและพื้นก็เริ่มโบกขึ้นและลงเหมือนธง
“ไอ้โง่ ที่นี่คือบ้านของฉัน ฉันคุ้นเคยกับพื้นที่ที่นี่มากกว่าแก”
“แกเป็นคนที่มีความสามารถของผลไม้ปีศาจ ตราบใดที่แกถูกโยนลงไปในน้ำทุกอย่างก็จะจบลง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไดอาเมนเต้หยิบของที่พับไว้ออกจากแขนของเขา เมื่อของที่พับแล้วถูกกางออก ดาบตะวันตกเล่มใหม่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา เขาสามารถเปลี่ยนวัตถุใดๆ ให้อยู่ในสภาพที่พริ้วไหวเหมือนผ้าและพับเก็บไว้ได้ การนำดาบยาวออกมาอีกสองสามเล่มสำหรับเขา ก็เหมือนเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาอีกสองสามผืน
“ยังไม่หมดแค่นี้หรอก!!”
ไดอาเมนเต้ยิ้มอย่างบ้าคลั่งอย่างมีชัย ในเวลาเดียวกันดวงตาของเขาก็บูดบึ้ง และเขาก็เริ่มโบกดาบตะวันตกในมือของเขาคราวนี้เขาไม่ได้ใช้พลังของผลปีศาจใด ๆ
เขารวมออร่าของเขาลงในดาบตะวันตกอย่างสมบูรณ์และเขาก็ใช้ฮาคิเกราะออกมา
“จงรู้เอาไว้ด้วยว่าความสำเร็จของฉันในด้านวิชาดาบ อยู่ในระดับอัจฉริยะ”
“จงตายซะเถอะ!!”
ไดอาเมนเต้ฟาดดาบยาวของเขาแล้วเหวี่ยงมันออกไป ทำให้เกิดคลื่นพลังของดาบ เหมือนกับการตัดเต้าหู้ มันแบ่งแยกสนามต่อสู้ทั้งหมดออกเป็นสองส่วนได้อย่างง่ายดาย
