บทที่ 12 สนามต่อสู้โคลอสเซียม
บทที่ 12 สนามต่อสู้โคลอสเซียม
“ท่านต้องการข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลดอนกิโฮเต้”
“มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”
ทหารขาเดียวดูเหมือนจะเดาความคิดของไป่หยานและส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันรู้ว่านายคือไครอส และโดยธรรมชาติแล้วฉันก็รู้ด้วยว่านายแอบสืบเรื่องของตระกูลดอนกิโฮเต้ และพยายามที่จะโค่นโดฟลามิงโกเพื่อทวงคืนเดรสโรซ่าให้กลับไปอยู่ในมือของราชาริคุตามเดิม”
“ดังนั้น นายต้องสืบเรื่องของดอนกิโฮเต้ในเชิงลึกมาพอสมควรและนายต้องบอกข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับพวกเขาให้ฉันทั้งหมด”
ไป่หยานจ้องมองทหารขาเดียว
“ฉันรู้ว่าท่านแข็งแกร่ง” ทหารขาเดียวพูดอย่างเคร่งขรึม
“แต่ตระกูลดอนกิโฮเต้ที่ท่านต้องเผชิญนั้นแข็งแกร่งกว่ามากนัก”
“โดฟลามิงโก ราชาองค์ปัจจุบันของเดรสโรซ่า เป็นผู้ที่ชั่วร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ จักรพรรดิใต้ดินของโลกทั้งใบ และแม้แต่กองทัพเรือก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุมันง่ายๆ”
“ยังมีผู้บังคับบัญชาระดับสูงของเขา ซึ่งทุกคนเปรียบได้กับหรือแม้กระทั่งเหนือกว่านายพลของกองทัพเรือ แม้แต่นายทหารเล็กๆในระดับล่าง ตราบใดที่พวกเขาเข้าสู่ตระกูลดอนกิโฮเต้ พวกเขาไม่ได้อ่อนแอแม้แต่น้อย”
“พวกค้ามนุษย์ที่ท่านจัดการเมื่อวานนี้ สำหรับตระกูลดอนกิโฮเต้ พวกเขาถูกกำจัดได้ง่ายๆ ด้วยประโยคเดียว”
“ท่านผู้มีพระคุณ ฉันรู้ว่าตัวตนของท่านเป็นสัตว์ประหลาดที่กินเนื้อคนจริง ๆ ตอนนี้ เดรสโรซ่าทั้งหมดได้ปิดเมืองเพื่อที่จะจัดการกับท่าน แต่ท่านต้องไม่เคลื่ออนไหวตอนนี้ ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา”
ทหารขาเดียวพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจังตั้งแต่คืนนั้นเมื่อ 7 ปีที่แล้ว สถานะของตระกูล ดอนกิโฮเต้ ในเมือง เดรสโรซ่านั้นไม่อาจสั่นคลอนได้ พวกเขามีความแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบ พวกเขาต้องการที่จะโค่น Doflamingo เว้นแต่จะมี 4 จักรพรรดิ ปรากฏขึ้นมาช่วยไม่เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้
"งั้นเหรอ"
“แล้วไง”
หลังจากได้ยินคำพูดของทหารขาเดียวที่ยาวนาน ไป่หยานก็ตอบกลับเบาๆ
“ฉันบอกว่าฉันเป็นอมตะ แม้ว่าโดฟลามิงโก้จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไร้ประโยชน์”
"นายต้องบอกข้อมูลของครอบครัว ดอนกิโฮเต้ มาเดี๋ยวนี้ นายไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระที่เหลือนั้นอีก"ไป่หยานพ่นควันขาวออกมา
"เฮ้อ"
ทหารขาเดียวถอนหายใจโดยรู้ว่าเขาไม่สามารถหยุด ไป่หยานได้ เช่นเดียวกับเมื่อวาน ถ้าเขาอยากตาย ไม่มีใครหยุดเขาได้
“อืม ฉันจะบอกทุกอย่างที่รู้”
ในเวลาเดียวกันในวัง เดรสโรซ่า
“ไวโอเล็ต เธอเห็นไหมว่ามันอยู่ที่ไหน”
โดฟลามิงโก้มองไปที่ผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาล-ดำที่อยู่ข้างหน้าเขา รูม่านตาสีน้ำตาลอ่อนสวยงาม ดอกไม้สีแดงบนหัวของเธอ หญิงสาวสวยในกระโปรงเต้นรำลูกไม้ลายจุดและรองเท้าเต้นรำสีม่วง แล้วถามอย่างไม่อดทน
“ขออภัยนายน้อย ไม่พบร่องรอยของเขาเลย”
ไวโอเล็ตส่ายหัวปฏิเสธ
“ผู้ชายคนนี้รู้ถึงพลังของผลปีศาจงั้นหรือ เขาหลีกเลี่ยงพลังของผลปีศาจ กิลู กิลู โดยไม่เห็นและได้ยินได้อย่างไร”
"เธอได้ใช้ความสามารถของผลไม้ปีศาจจริงอย่างงั้นเหรอ"
“หรือว่าเธอพยายามหลอกลวงฉัน และต้องการถ่วงเวลาให้ไอ้ตัวประหลาดกินเนื้อคน เธอวางแผนที่จะใช้ไอ้สัตว์ประหลาดกินเนื้อทำให้เกิดความวุ่นวายและหลบหนีออกจากประเทศนี้”
ภายใต้แว่นกันแดดของโดฟลามิงโก้ แสงที่คมกริบอย่างมืดมนส่องประกายระยิบระยับ
“นายน้อย ฉันจะทรยศต่อท่านได้อย่างไร”
“ฉันอยู่เคียงข้างนายน้อยมาเจ็ดปีแล้ว ท่านจะไม่รู้ถึงพลังของฉันได้อย่างไร สัตว์ประหลาดกินคนจะเป็นภัยต่อท่านได้อย่างไร”
ไวโอเล็ตคุกเข่าลงต่อหน้าโดฟลามิงโก้และกล่าวด้วยความเคารพว่า
“อย่างไรก็ตาม สัตว์ประหลาดกินคนที่นายน้อยให้ฉันสำรวจนั้นมีพลังงานแปลก ๆ อยู่รอบๆ ตัวมัน ซึ่งสามารถหยุดการตรวจสอบของฉันได้ และฉันไม่สามารถจับภาพถึงการดำรงอยู่ของเขาได้”
“พลังงานแปลก ๆ ล้อมรอบงั้นเหรอ?”
โดฟลามิงโก้แตะที่มุมปากของเขา แสงเย็น ๆ สะท้อนอยู่ใต้แว่นกันแดด
“ปีศาจกินเนื้อคน ที่ตรวจจับไม่ได้ด้วยผลปีศาจ ชักเริ่มน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ เธอต้องจับตาดูผู้ชายคนนี้ให้ดี”
.
.
.
ทหารขาเดียวบอกไป่หยานถึงข้อมูลทั้งหมดที่เขารู้เกี่ยวกับตระกูลดอนกิโฮเต้วันรุ่งขึ้น ไป่หยาน ยึดครองเขตผิดกฎหมายทั้งหมดโดยตรงด้วยพละกำลังในเขตผิดกฎหมายทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นโจรสลัด ค้ามนุษย์ หรือแม้แต่อาชญากรที่ร้ายกาจที่สุด
ไป่หยาน ไม่เคยปล่อยคนพวกนั้น เขาฆ่าพวกมันทั้งหมด กลืนกินเนื้อและเลือดของพวกมัน และ ดูดซับพลัง เพื่อทำให้ตัวคุณแข็งแกร่งขึ้นผีดำที่มองไม่เห็นสองตัวโจมตีพร้อมกัน และคนเหล่านี้ไม่มีความต้านทานแม้แต่น้อยที่จะต่อต้าน และพวกเขาก็ถูกกินจนกลายป็นโครงกระดูกสีขาวทีละคนส่งผลให้เขตผิดกฎหมายทั้งหมดกลายเป็นดินแดนแห่งภูเขาโครงกระดูกและทะเลสีเลือด
กลิ่นเลือดที่โชยออกมาและเดรสโรซ่าได้กลิ่นเกือบทั้งเกาะนับแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในเขตผิดกฎหมายอีกต่อไป เหล่าโจรสลัด นักลักลอบขนสินค้าทุกคนที่วางแผนจะเข้าใกล้ ต่างเลือกเลี่ยงเส้นทางนี้ด้วยความสยองเพราะกลัวว่าจะกลายเป็นอาหารให้หับปากมนุษย์กินคนเหตุการณ์กินเนื้อคนเริ่มสร้างปัญหามากขึ้นเรื่อยๆ และสถานะและความน่าเชื่อถือของกษัตริย์โดฟลามิงโก้ก็ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง
โดฟลามิงโก้โกรธจัดและออกคำสั่งไปทั่วประเทศ ใครก็ตามที่พบร่องรอยของพวกมนุษย์กินคน ให้รางวัล 100 ล้าน เบลี ถ้าพวกเขาได้พบกับมนุษย์กินคน เขาจะได้รับรางวัลเป็น 200 ล้าน เบลี
ทันใดนั้น นักฆ่าหลายคนในโลกใต้ดินได้ยินข่าว ทั้งหมดก็ออกเดินทางและต้องการรับรางวัล 200 ล้าน เบลีอย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์สุดท้ายก็ไม่เปลี่ยนแปลง นักฆ่าเหล่านี้ที่ต้องการฆ่ามนุษย์กินคนโดยไม่มีข้อยกเว้น
ล้วนกลายเป็นอาหารโอชะในปากของมนุษย์กินคนและกลายเป็นโครงกระดูกสีขาวหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างเงียบ ๆDressrosa สนามต่อสู้โคลอสเซียม
"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีและเพื่อนของเล่นที่นี่"
“นี่เป็นอีกฉากต่อสู้ที่ทุกคนรอคอยและอยากเห็น”
“ครั้งนี้ กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ของเราได้เตรียมเงินรางวัลที่มากมายที่สุดสำหรับผู้ชนะเป็นเงิน 100 ล้าน เบลี”
"ตราบเท่าที่คุณสามารถเอาชนะทุกคนในอารีน่าได้สำเร็จ คนสุดท้ายที่ยืนอยู่บนเวทีคือผู้ชนะในวันนี้"
"เขาจะได้รับรางวัล 100 ล้าน เบลี"
"วันนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ ให้ผู้เข้าแข่งขันของเราขึ้นเวทีได้เลย!!!"
“พวกเขาล้วนเป็นปรมาจารย์จากทั่วทุกมุมโลก ไม่ควรมองข้ามความแข็งแกร่งของอาจารย์เหล่านี้ อาจารย์เหล่านี้จะนำมาซึ่งความสนุกแบบไหน ให้พวกเราได้ดูกันแน่”
บนเวทีผู้ชมที่นั่งอยู่รอบวงแหวนรอบด้าน ผู้ชมทั้งหมดโห่ร้องพร้อมเพรียงกัน เต็มไปด้วยความตื่นเต้นร่างหนึ่งเพิ่งขึ้นสู่เวทีพร้อมกับผู้เชี่ยวชาญจากโลกใหม่โดยไม่ต้องสงสัย
“คราวนี้เรามาทำให้เรื่องมันจบกันดีกว่า ไดอาเมนเต้”
ไป่หยานดูดบุหรี่และมองไปที่ไดอาเมนเต้ บนเวทีด้วยสายตาที่เย็นชา