บทที่ 11 ไอบีเอ็มตัวที่สอง!
บทที่ 11 ไอบีเอ็มตัวที่สอง!
ในโลกใต้ดินทุกอย่างมีราคาแม้ว่าจะเป็นโดฟลามิงโก้ จักรพรรดิแห่งโลกใต้ดิน ตราบใดที่คุณมีเงินมากพอใครๆก็สามารถ ที่จะว่าจ้างนักฆ่ามีจำนวนนับไม่ถ้วนที่เต็มใจจะฆ่าเขาแน่นอน
ไป่หยานไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นล้างแค้นให้กับความเกลียดชังของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องล้างแค้นด้วยมือของเขาเอง
แม้ว่าเขาจะรู้จัก One Piece เป็นอย่างดี แต่การ์ตูนต่างจากความเป็นจริง แน่นอนว่า ไป่หยานต้องรู้รายละเอียดเกี่ยวกับความสามารถของศัตรูให้ได้มากที่สุดคุณทราบไหม สมาชิกของตระกูล ดองกิโฮเต้ ไม่ใช่พวกเคี้ยวง่ายแต่อย่างใด
ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกนั้นมีความแข็งแกร่งและพวกเขายังมีความสามารถของผลปีศาจที่ลึกลับและคาดเดาไม่ได้ แม้ว่า ไป่หยานจะเป็นอมตะ แต่ด้วยวิธีนี้ มันจะต้องไม่สามารถบดขยี้พวกเขาทั้งหมดภายในทีเดียวได้
“เราต้องใจเย็นๆ ยังมีเวลาพอเหลือเฟือ”
ไป่หยาน จุดบุหรี่และนอนบนโซฟา ตั้งแต่วินาทีที่เขาตายไปและกลายเป็นมนุษย์กึ่งมนุษย์ ชีวิตของไป่หยานหยุดเติบโตแม้ว่าอายุของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีกำหนด แต่ก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ไม่ว่ารูปร่างหน้าตา หรืออวัยวะภายในจะเป็นอย่างไร
ช่วงเวลานี้คือนิรันดร์เขามีเวลามากมายที่จะเล่นอย่างช้าๆกับพวกแก็งดอนกิโฮเต้หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ไป่หยานรู้สึกถึงความร้อนแผดเผาในร่างกายของเขา และพลังของเจ้าดำในการกลืนศากศพมนุษย์ก็ตอบกลับมาอีกครั้ง ซึ่งทำให้ไป่หยานมีพลังมากขึ้น
"ติ๊ง ยินดีด้วย พลังงานทะลุขีดจำกัด จำนวน IBM ที่ได้รับเพิ่มขึ้น และจำนวนการเรียก IBM พร้อมกันคือ 2 ตัว"
ทันใดนั้น เสียงกลไกของระบบดังขึ้นในใจของไป่หยาน
"เรียก IBM สองตัวพร้อมกัน"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของไป่หยานก็เปล่งประกายด้วยแสงแปลก ๆ และมุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะโค้งยิ้ม
"ชักน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ"
"แม้แต่ในหมู่ Ajin ก็สามารถเรียก IBM ได้เพียงตัวเดียวเพื่อที่จะต่อสู้ในเวลาเดียวกัน ส่วนฉันสามารถเพิ่มจำนวนการต่อสู้ของ IBM ในขณะที่ผ่านการกลืนกินศพ สามารถพัฒนาในทิศทางที่คาดเดาไม่ได้"
สามารถเรียก IBM ได้ 2 ตัวพร้อมกัน ซึ่งเท่ากับประสิทธิภาพการต่อสู้ของ ไป่หยาน เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าอีกครั้ง ไม่สิ มากกว่าสองเท่าแน่นอน มีสอง IBM ที่มองไม่เห็นสามารถกลายเป็นฝันร้ายของศัตรูของ ไป่หยานได้อย่างสมบูรณ์
ลองนึกภาพว่าหากเขานำตัวหนึ่งออกไปต่อสู้ แล้วอีกตัวหนึ่งปรากฏขึ้นในช่วงเวลาวิกฤต ศัตรูจะไม่มีเวลาตอบสนองได้ทันอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น การมีอยู่ของทั้งสอง IBM ไม่เพียงเพิ่มความได้เปรียบของ ไป่หยาน ในการต่อสู้อย่างมาก
แต่ยังเพิ่มความเร็วที่จะทำให้ ไป่หยาน แข็งแกร่งขึ้นในแง่ของการกลืนกินศากศพเพิ่มพลังเสริมความแข็งแกร่งในอนาคตเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพา เจ้าดำ เพื่อต่อสู้และกินพวกศพเพียงตัวเดียวอีกต่อไป
เพราะเจ้าดำ ทั้งสองทำหน้าที่แยกจากกันกินศากศพและต่อสู้ในเวลาเดียวกัน ด้วยวิธีนี้ สามารถกลืนกินและจะได้รับความแข็งแกร่งที่รวดเร็วขึ้น
"ระบบหากยังคงใช้พลังงานมากขึ้น สามารถทำลายขอบเขตอีกครั้งและเพิ่มจำนวน IBM ได้อีกครั้งไม่"
ไป่หยานคิดคำถามสำคัญและถามโดยตรงในใจเขามีแต่ความเงียบ และระบบไม่ตอบไป่หยานไม่รีบ สูบบุหรี่อย่างเงียบ ๆ รอให้ระบบตอบกลับหลังจากนั้นประมาณห้านาที ระบบบอกว่า
"ใช่ ตราบใดที่โฮสต์ยังคงได้รับพลังงานชีวภาพ ท่านสามารถเพิ่มจำนวน IBM และเรียกพร้อมกันได้ ไม่มีการจำกัด"
ทันทีที่ไม่มีขีดจำกัด แม้ว่าไป่หยานจะคาดไว้แล้ว แต่ฝ่ามือของเขาก็สั่นสะท้าน
"IBM ไม่มีที่สิ้นสุด"
"กองทัพที่มองไม่เห็น"
"อมตะ"
คำพูดเหล่านี้ปรากฏขึ้นในจิตใจของไป่หยาน ทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น และความสุขอันยิ่งใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา
ไป่หยานสูดบุหรี่จนหมด สูดควันสีขาวหนาทึบ ระบายความปีติยินดีในใจ
เจ้าดำตัวเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เดรสโรซ่าวุ่นวายได้ ถ้ามีเจ้าดำตัวที่สอง ไม่ว่าโดฟลามิงโก้จะแข็งแกร่งแค่ไหน
เขาก็ทำได้แค่ถูกฆ่าและถูกกินภายใต้จมูกของเขาก็เท่านั้น ไม่มีทางออกอื่น
"ออกมาสิ"
ด้วยคำสั่งให้เคลื่อนไหวของไป่หยาน เจ้าดำตัวที่สองก็ปรากฏขึ้น
อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับเจ้าดำตัวก่อน ตัวนี้ใหญ่กว่า สูงกว่า และมีกรงเล็บที่ยาวกว่า
“เจ้านายกำลังรอคุณอยู่”
เจ้าตัวเล็กตัวใหญ่ดำพูดอย่างสุภาพ ทำเสียงแหบห้าว
“ความแข็งแกร่งของฉันแข็งแกร่งขึ้น แล้ว IBM ที่อัญเชิญใหม่จะแข็งแกร่งขึ้นด้วยหรือไม่?”
"ระบบช่างคิดจริงๆ"
มุมปากของไป่หยานโค้งขึ้น
“แต่ทุกอย่างต้องมาก่อน และแม้ว่าความแข็งแกร่งของนายจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าดำตัวแรก นายก็ทำได้แค่เป็นอันดับสองเท่านั้น”
“ชื่อของคุณคือเจ้าดำสอง จำชื่อนี้ไว้ มันจะอยู่กับนายตลอดไป”
ไป่หยานกล่าว
“เจ้าดำสอง เจ้าดำสอง มีชื่อดี เจ้านายของเจ้าดำสอง”
แม้ว่าเจ้าดำสอง จะแข็งแกร่งกว่า แต่สติปัญญาของเขาก็เหมือนกับของเจ้าดำตัวแรก โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
“กลุ่มค้ามนุษย์เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ต่อไปฉันจะเปลี่ยนเขตผิดกฎหมายทั้งหมดให้เป็นโรงฆ่าสัตว์ของฉัน”
ไป่หยานยืนขึ้นและมองลงไปที่เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเขา
“แต่ก่อนหน้านั้น ฉันควรเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำ ได้กลิ่นเลือดนี้แล้วไม่อยากกินอะไรเลยแฮะ”
“ยังไงก็ตาม เจ้าดำสอง ช่วย เจ้าดำหนึ่งโยนกระดูกของขยะพวกนั้นลงไปในทะเล”
“กระทั่งกระดูกก็ยังถูกฉันโยนทิ้งลงทะเล พวกมันจะไม่มีวันได้ไปเกิดใหม่อีก”
วันรุ่งขึ้น ทหารขาเดียวและรีเบคก้าก็มาพวกเขาถือเค้กที่สวยงามขนาดใหญ่ที่มาพร้อมกับของขวัญ
“วันนี้เป็นวันเกิดของรีเบคก้า รีเบคก้าบอกว่าอยากจะจัดวันเกิดของเธอกับท่านผู้มีพระคุณด้วย ฉันเลยพาเธอมาที่นี่ ถ้ามาขัดจังหวะก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
ทหารขาเดียวกล่าวขอโทษ
“ท่านผู้มีพระคุณ นี่คือเค้กที่คุณทหารให้ฉัน มันใหญ่เกินไป ฉันกับคุณทหารก็คงกินกันไม่หมดแน่ มากินด้วยกันนะค่ะ”
รีเบคก้ายิ้มหวาน
“เค้ก? ฉันไม่ได้กินมันนานแล้ว ฉันยังจำรสชาติของรสเค้กได้อยู่เลย มันค่อนข้างดี”
ไป่หยานเหลือบมองทหารขาเดียวและรีเบคก้า รู้ว่าพวกเขาต้องการจะตอบแทนเขา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และได้บอกตกลงไป
"ดีใจจังที่ได้กินเค้กกับท่านผู้มีพระคุณ"
รีเบคก้ามีความสุขมากเค้กถูกกินอย่างรวดเร็ว และ รีเบคก้า ก็ส่งเสียงดังมาก หลังจากหมดเรี่ยวแรง เธอก็ผลอยหลับไปบนโซฟา
"ไครอส บอกข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับตระกูลดอนกิโรีเบคก้เต้"
ไป่หยานจุดบุหรี่และพูดอย่างว่างเปล่า