ตอนที่ 30 อย่าลังเล

“นี่! ฉันก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันนะ เข้าใจไหม คนเนรคุณ!” เจียงเล่ยจ้องไปที่เจียงเหยาด้วยความกังวลใจ เขาย้ำกับเธออีกครั้งและถามซ้ำด้วยความเป็นห่วง

“พูดความจริงกับฉัน เข้ากับครอบครัวลู่ได้ดีหรือเปล่า? ลู่ชิงสีเคยรังแกเธอไหม? ครอบครัวลู่ล่ะ? พวกเขาเคยรังแกเธอไหม? ทำไมเธอถึงได้ตัวผอมลงทุกครั้งที่เจอกัน”

“ฉันสบายดีน่าพี่! จริง ๆ นะ ลู่ชิงสีเขาดีกับฉันมาก เขาทำยังกับฉันเป็นเจ้าหญิง บ้านนู้นเห็นฉันเป็นลูกสะใภ้ที่วิเศษวิโสเลยล่ะ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเรื่องเรียนหนักของฉันเองนั่นล่ะ มันเป็นอย่างที่เล่านี่แหละ” เจียงเหยาบอก เธอถึงกับบอกว่ากล้าสาบานได้

ความกังวลและการที่เจียงเล่ยจู้จี้กับเธอ ทำให้เจียงหยารู้สึกเศร้า บวกกับความรู้สึกผิดท่วมท้นอยู่ในใจ

ครอบครัวลู่ประนีประนอมกับเธอ ครอบครัวเจียงรักและใส่ใจเธอ

ชาติก่อนเธอเห็นแก่ตัว กระทั่งลืมความรัก ความเมตตาของทั้งสองครอบครัว

เจียงเล่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากได้ยินคำตอบที่หนักแน่นของเจียงเหยา

“ถ้าหากว่า เธออยู่กับครอบครัวลู่แล้วไม่มีความสุข ก็รั้งรออยู่ต่อล่ะ กลับมาบอกพี่ เธอยังมีพี่นะ รู้ใช่ไหม?”

เจียงเหยาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจก่อนที่เธอจะพูดอีกครั้ง

“วันนี้พี่ใหญ่จะกลับมาหรือเปล่าคะ? ชิงสีกับฉันว่าทานข้าวเย็นที่นี่”

“ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันผ่านที่ร้าน ก็แวะบอกเขาแล้วนะ เขาบอกว่าจะเลิกงานก่อนเวลาสักชั่วโมง เพื่อมาทานข้าวเย็นด้วยกัน คำพูดที่ฉันพูดไปทั้งหมดเมื่อกี้ ก็เป็นคำพูดของเขาอย่างที่เธอเดาไว้นั่นแหละ” เจียงเล่ยกล่าว

“เอาล่ะ ๆ เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ฉันจะกลับมาบอกพวกพี่” เจียงเหยาพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับและปล่อยให้เจียงเล่ยยืนอยู่ตามลำพัง

ขณะที่เธอหันหลับ ภาพเบื้องหน้าทำให้เธอประหลาดใจ เธอเห็นร่างหนึ่งยืนพิงผนังอยู่ไม่ไกลจากเธอ เจ้าของร่างนั้นก็คือลู่ชิงสี เธอไม่แน่ใจว่าเขาออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูเมหือนว่าเขากำลังยืนอยู่ตรงนั้น ตั้งท่าฟังการสนทนาระหว่างเธอกับเจียงเล่ย

เธอเดินตรงไปหาชายที่อยู่ตรงหน้า

“ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เจียงเหยาถามอย่างเป็นกันเอง

“ได้พักใหญ่แล้วล่ะ” ลู่ชิงสีตอบอย่างตรงไปตรงมา นั่นคือจะบอกว่าตัวเขาได้ยินทุกอย่าง

ลู่ชิงสีสังเกตท่าทางของเจียงเหยา หลังจากที่เขาตอบเธอ

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในขณะที่เจียงเหยาเพียงแค่ถอนหายใจ เขายกมือขึ้นลูบผมของเธออย่างอ่อนโยนและรักใคร่

ไม่นานหลังจากนั้น พ่อและแม่เจียงก็กลับมา พ่อเจียงถือหิ้วตะกร้าแตงโมลูกใหญ่ถึงสามลูก ส่วนแม่เจียงถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผักสด ๆ

หลังจากที่พ่อเจียงกลับมา เขาโยนแตงโมงลูกหนึ่งลงในถังเก็บน้ำขนาดใหญ่และแช่ทิ้งไว้ ครอบครัวเจียงดึงน้ำจากภูเขาเข้ามาไว้ใช้ภายในบ้าน น้ำนั้นทั้งเย็นและสร้างความสดชื่น แม้จะอยู่ท่ามกลางฤดูร้อนเช่นนี้ ทำให้ถังเก็บน้ำไม่ต่างอะไรกับตู้เย็นเลยก็ว่าได้

“พ่อจะเข้าไปซื้อโจ๊กข้าวสาลีในหมู่บ้านสักหน่อย ดับร้อนได้ดีทีเดียว แปบเดียว เดี๋ยวจะรีบกลับมา” พ่อเจียงวางแตงโตที่เหลือลงแล้วรีบออกไปอีกครั้ง

ส่วนแม่เจียงถือผักเข้าไปในครัว และให้เจียงเล่ยช่วยจับไก่ เสียงไก่ร้องปนเสียงร้องตะโกนของแม่เจียงและเจียงเล่ยดังก้องไปทั่วลานบ้าน

“เสี่ยวเล่ย รีบจับเร็วเข้า! ตัวนั้นแหละ ตัวนั้น มันตัวใหญ่ที่สุดแล้ว แม่ให้ข้าวมันมาตั้งแปดเดือน ดูสิ มันถึงได้อ้วนขนาดนั้น ต้องอร่อยมากแน่ ๆ!” แม่เจียงสั่งเจียงเล่ยให้จับไก่

เจียงเล่ยในตอนนี้อยู่ท่ามกลางฝูงไก่ ไม่ต่างจากหมาป่าที่อยู่ท่ามกลางฝูงแกะ

เจียงเหยาออกมาดู เธอหัวเราะร่วนเมื่อเห็นขนไก่ติดอยู่เต็มผมของเจียงเล่ย

“เฮ้ จับมันสิ เร็วเข้า! ไม่อย่างนั้นมันจะจิกพี่นะ!”