บทที่ 229 ทุ่งสีขาว
อัลดูอินกระแทกประตูขณะที่เขาเดินออกไป ห้องยังคงสั่นเล็กน้อยจากแรงกระแทก “นั่นไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด ฉันไม่นึกว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆแบบนั้น” วีเรียนถอนหายใจ ทรุดตัวนั่งลงบนที่นั่งของเขา หลายเดือนมานี้ได้ส่งผลเสียต่อเอลฟ์เฒ่าให้ดูโทรมมากกว่าทุกปีที่ฉันรู้จักเขารวมกัน “ผมก็เหมือนกัน” ฉันรำพึง ตาของฉันยั...