ตอนที่ 28 โอ้! อะไรเนี่ย!

ลู่ชิงสีส่งเสียงในลำคอ โดยไม่เปิดปากพูดอะไรสักคำ

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีด้วยความสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วขึ้น

ในขณะที่ลู่ชิงสีหันหลังให้กับเธอและพลิกอ่านหนังสือที่เธอวางทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าของเขา หนังสือบางเล่มที่วางบนโต๊ะเป็นหนังสือติวท่พี่ชายของเธอหาซื้อมาจากในเมือง

ลู่ชิงสีเป็นผู้ชายรูปร่างสมสวนและมีความเป็นชายชาตรี อาจเป็นเพราะอาชีพของเขา ทำให้เขายืนตัวตรง ท่าทางแข็งแกร่งราวกับทหารอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าจะเป็นเพียงการยืนอ่านหนังสืออย่างไม่ตั้งใจก็ตาม

เจียงเหยายืนอยู่ข้างหลังเขา จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขา พร้อมกับคิดเกี่ยวกับเขามากมายอยู่ภายในใจ

เจียงเหยาได้ยินจากแม่ลู่ว่าลู่ชิงสีเป็นนักเรียนที่ทุ่มเทให้กับการเรียน หลังจากสอบเข้าวิทยาลัย เขาได้รับการเลือกให้เข้าเรียนที่โรงเรียนเตรียมทหารจินโดตามที่ตั้งใจไว้ หลังจากสำเร็จการศึกษาเขาเข้าร่วมเกณฑ์ทหารและได้เป็นทหารอย่างเต็มตัว

ทั้งพ่อและแม่ลู่ต่างบอกว่า ลู่ชิงสีเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองและยึดติดกับความคิดของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนหน้าตาดีและมีภูมิหลังทางครอบครัวที่วิเศษไม่เบา

เจียงเหยาสงสัยว่าทำไม ผู้ชายอย่างเขาถึงมาตกหลุมรักเธอ เขามองเห็นอะไรในตัวเธอกันแน่?

ชายคนนี้ถือได้ว่าเป็นคนที่มีเสน่ห์ไม่น้อย – ทำไมเขาถึงขีดเส้นจำกัดตัวของเขาเพื่อเธอ? เขาตามเธอไปอยู่ในหมู่บนชนบทที่ห่างไกลบนภูเขา

เขาเป็นผู้ชายที่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างภาคภูมิใจและอยู่ในสังคมที่ดี แต่เขากลับยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น

ลู่ชิงสีพลิกอ่านหนังสือของเจียงเหยา ภายในหนังสือแบบฝึกหัดเล่มนั้นเธอเขียนคำตอบไว้แน่นในทุกช่องว่าง แล้วคำตอบที่เธอเขียนไว้ล้วนแต่เป็นคำตอบที่ถูกเสียด้วย เธอเป็นคนที่เก่งด้านวิชาการอย่างที่เขาคิดมาโดยตลอด

ลายมือของเธอสวย เรียบร้อย ไร้ที่ติ แม้ว่าหน้ากระดาษจะเต็มไปด้วยลายมือ ไม่เพียงแต่เป็นลายมือที่อ่านง่าย แต่ยังเป็นลายมือที่สวยเสียด้วย เธอคงเป็นนักเรียนประเภทลูกรักของครูที่ทั้งฉลาดและเรียบร้อย

เขากำลังไล่ดูหนังสือบนโต๊ะ แม้จะมีสายตาที่จับจ้องเขาอยู่ด้านหลังแต่ก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอยากละสายตาจากโต๊ะตัวนั้น

ลู่ชิงสีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจะโกรธหรือเปล่านะ ที่เขาแตะต้องเข้าของส่วนตัวของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต? นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจ้องมองเขาขนาดนั้นหรือไม่?

เขาคิดไปต่าง ๆ นานา คิดแม้กระทั่งใบหน้าของเธอตอนที่จับจ้องเขาอยู่ด้านหลัง

ในขณะที่ลู่ชิงสีตั้งใจจะหันไปมองเธอ คนที่อยู่ข้างหลังของเขาก็เรียกชื่อเต็ม ๆ ของเขาออกมา ฟังดูแล้วมีความเคอะเขินภายในเสียงนั้นอยู่บ้าง

เขาวางหนังสือลงเมื่อได้ยินเธอเรียก ในขณะที่กำลังหันหลังกลับ เขาชนเข้ากับคน ๆ นั้นที่เขาเขายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และใช้แขนของเธอโอบรอบเอวของเขา

เขาก้มศีรษะลงอย่างสงสัย กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมาจากเส้นผมของเธอ เป็นกลิ่นหอมจากแชมพูที่เขาซื้อให้กับเธอ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เจียงเหยากอดเขา ทั้งสองครั้งเกิดขึ้นภายในวันนี้เสียด้วยสิ

ลู่ชิงสีไม่ใช่คนไม่สังเกตอะไรเลย ตรงกันข้าม เขากลับไวต่อความรู้สึกและตื่นตัวอยู่เสมอ ทำให้เขาสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไปของเธอ

“วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า” ลู่ชิงสีเอามือแตะโต๊ะ ไม่กล้าแตะต้องคนที่กอดเขาในขณะที่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจียงเหยาในวันนี้ เขานึกถึงท่าทีรังเกียจและชิงชังของเธอที่มีต่อเขาในอดีต ทำให้เขาไม่กล้าที่จะจับมือและโอบกอดเธอกลับ

เจียงเหยาส่ายหน้าและกอดเขาอย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ หลังจากนั้น คนที่เข้ามาถอยกู่กลับไปด้วยความประหลาดใจและตกใจอยู่ในที บางทีในขณะที่เขาสองคนกอดกันอยู่ในห้อง เจ้าของเสียงฝีเท้านั้นคนเหลือบมองผ่านประตูที่เปิดทิ้งไว้

“โอ้! อะไรเนี่ย! พวกเธอ...” คนที่เดินเข้ามาในห้องคือเจียงเล่ย เขายืนอยู่ที่ประตู ยกมือขึ้นปิดหน้า ทว่ากางนิ้วออกให้เห็นดวงตา ท่าทางขบขัน

“พ่อกับแม่บอกว่าเธอกลับมาน่ะ ฉันเลยรีบกลับมาที่บ้าน”