901-902
7/8
Ep.901
“อะไรนะ? เขาคือซูเฉิน!?”
หลังจากซูเฉินประกาศถึงเรื่องคำสาบาน ชาวราชวงศ์อสูรทุกตนต่างตกตะลึง
ชื่อของซูเฉิน ในทวีปราชวงศ์อสูรมันโด่งดังราวกับเสียงฟ้าร้อง ในอดีตเทพศักดิ์สิทธิ์แห่งหนันหมานและเป่ยยี่ ยอดฝีมือทั้งสองก็จบชีวิตลงด้วยน้ำมือซูเฉินเช่นกัน
ทั้งยังมีข่าวลือว่า ตอนนี้ซูเฉินสามารถสังหารผู้แข็งแกร่งระดับเทวะได้! กำลังรบของเขาไร้ที่ติ! ลงมือแต่ละทีโหดเหี้ยมไร้ปราณี!
ใครก็ตามที่ยั่วยุเขา ไม่ว่าจะมาจากขุมกำลังใด เผ่าพันธุ์ไหน ทั้งหมดล้วนถูกซูเฉินสังหารอย่างไม่มีข้อยกเว้น
อาจกล่าวได้เลยว่า ชื่อเสียงของซูเฉินสามารถสั่นสะเทือนโลกหล้า และแทบจะไม่มีใครไม่รู้จักเขา
แล้วอีกอย่างบรรพชนของพวกเขาได้ออกคำสั่งเด็ดขาดมาได้สักพักแล้ว ใจความว่า ไม่ว่าใครก็ตาม จงอย่าได้ล่วงเกินซูเฉิน มิฉะนั้นพวกเราจะถูกล้างเผ่าพันธุ์
กระนั้น พวกเขากลับเป็นฝ่ายหาเรื่องซูเฉิน แล้วผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?
คงถูกซูเฉินฆ่าล้างเมืองใช่หรือไม่?
มีข่าวลือว่าซูเฉินสังหารล้างเมืองตามอำเภอใจ คล้ายกับว่าจะมีงานอดิเรกชอบทำอะไรพวกนี้
คิดได้แบบนี้ ชาวราชวงศ์อสูรทุกตนเริ่มวิตกกังวล หัวใจสะท้อนขึ้นๆลงๆ
ซูเฉินหลังจากประกาศ ก็มองไปยังชาวราชวงศ์อสูรขั้น 8 ง้างแขนและซัด [หมัดดาวตก] ออกไป
กำปั้นทองคำนับร้อยโปรยปรายจากฟ้า พวกมันไม่เพียงเปลี่ยนชาวราชวงศ์ขั้น 8 ให้กลายเป็นเศษซากเท่านั้น แต่กระทั่งชาวราชวงศ์อสูรอีกหลายพันตัวที่อยู่ใกล้ๆฃเคียงก็ยังพลอยโดนลูกหลง ตกตายลงอย่างน่าอนาท!
เมื่อเห็นว่าซูเฉินโหดร้ายเฉกเช่นเดียวกับข่าวลือ ชาวราชวงศ์อสูรที่เหลือจะกล้ารั้งอยู่ต่อได้อย่างไร? ทั้งหมดเตลิดหนีเอาชีวิตรอด
มุมปากของซูเฉินยกโค้งเป็นรอยยิ้มโหดร้าย ขณะที่เขากำลังจะลงมือต่อ ร่างหนึ่งลอยเข้ามา บนร่างของผู้มาเยือนเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันมหาศาลและปราณสังหารอันคุกรุ่นรุนแรงอย่างหาที่เปรียบมิได้
“ผู้ใดกันที่กล้ามาอาละวาดบนทวีปเผ่าราชวงศ์อสูรของข้า ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้วใช่หรือไม่!”
สิ้นเสียง เห็นแค่เพียงชายชราผมเงินปรากฏขึ้นเบื้องหน้า พิจารณาจากกลิ่นอาย สมควรเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทวะ
และในทวีปเผ่าราชวงศ์อสูร มีระดับเทวะเพียงผู้เดียวเท่านั้น นั่นคือบรรพชนของพวกมัน
“ตาแก่ พวกเราได้เจอกันอีกแล้วนะ” ซูเฉินหรี่ตามอง เผยรอยยิ้มจาง
“เจ้า … ซูเฉิน!”
เมื่อได้เห็นหน้าซูเฉินชัดๆ บรรพชนราชวงศ์อสูรกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ใบหน้าเขากลายเป็นน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง
แรงกดดันและรังสีฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากร่างกายในตอนแรกหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
ซูเฉินสามารถสังหารด้วงเขมือบทองคำระดับเทวะได้ หากอาละวาดต่อหน้าเขา นั่นเท่ากับฆ่าตัวตาย
“ซูเฉิน! ก่อนหน้านี้พวกเราทำข้อตกลงกันแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังสังหารลูกหลานของข้าอีก? ไม่เกรงกลัวการลงโทษจากคำสาบานต่อสวรรค์หรือ?”
บรรพชนระดับเทวะระบายลมหายใจ ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“พวกเรามีข้อตกลงร่วมกันก็จริง แต่นั่นคือในกรณีที่พวกแกไม่หาเรื่องฉัน แต่โชคไม่ดี ที่ลูกหลานของแกเป็นฝ่ายโจมตีก่อน ฉันเลยไม่มีทางเลือก ได้แต่ต้องตอบโต้กลับ”
ซูเฉินผายมือทั้งสองข้าง แสดงสีหน้าอับจนปัญญา
เป็นฝ่ายโจมตีก่อนงั้นหรือ?
เจ้ามีชื่อเสียงฉาวโฉ่เพียงนี้ ไอ้โง่ที่ไหนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แล้วกล้าลงมือกับเจ้า?
บรรพชนระดับเทวะสามารถคาดเดาได้ทันที ว่าซูเฉินคงจงใจปกปิดสถานะตน แล้วให้ลูกหลานราชวงศ์อสูรติดเบ็ด จากนั้นถือโอกาสนี้ระบายความโกรธ
คิดได้แบบนี้ ก็บังเกิดความเกลียดชัง กัดฟันกระทบดังกรอดๆ แต่ก็ไม่มีสามารถทำอะไรซูเฉินได้
“ในเมื่อพวกเราเป็นฝ่ายผิด เช่นนั้นต้องทำยังไงเจ้าจึงจะปล่อยพวกเราไป?” บรรพชนราชวงศ์อสูรพยายามระงับความโกรธ กัดฟันกล่าว
ตามความเข้าใจของเขา มั่นใจได้เลย ว่าซูเฉินจะต้องใช้โอกาสนี้รีดไถอย่างแน่นอน
หากการกรีดเนื้อสามารถสลายหายนะได้ แม้จะต้องจ่ายราคาไปบ้าง ตราบใดที่สามารถส่งเทพเจ้าแห่งโรคระบาดเช่นซูเฉินออกไปให้เร็วที่สุด ก็ยังยอมรับได้
“เห็นแก่ความฉลาดของแก ฉันจะยอมไว้หน้าสักครั้ง”
ซูเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นกล่าวว่า “ขอผลึกศิลาแดงพันเม็ด แล้วเรื่องนี้เป็นอันเลิกรากันไป”
ผลึกศิลาแดงพันเม็ด!
ฉีมู่เฟิงและคนอื่นๆต่างตกตะลึง
ผลึกศิลาแดงมิใช่กะหล่ำปลีที่พบเจอได้ทั่วไป แต่ละเม็ดมีมูลค่ามาก
ซูเฉินเอ่ยปากทีขอถึงพันเม็ด ช่างตะกละตะกลามนัก!
“ใจดำอะไรแบบนี้!”
ฉีมู่เสวี่ยอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจด้วยอารมณ์
8/8
Ep.902
“นี่เจ้าไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่ไหม?”
บรรพชนระดับเทวะอ้าปากค้าง เกือบสำลักน้ำลายตัวเอง
ครั้งก่อนเขาถูกซูเฉินรีดไถผลึกศิลาแดงไปร้อยเม็ด ยังทำเอาหายใจไม่ทั่วท้องเป็นเวลานาน
ไม่นึกฝันเลยว่าในครั้งนี้ ซูเฉินจะขอมากกว่าเดิมสิบเท่า!
รังแกกันแบบนี้มันใช่หรอ? ไม่คิดจะปฏิบัติต่อเขาในฐานะสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจเลยรึไง!
“น้ำเสียงฉันเหมือนล้อเล่นหรอ?” ใบหน้าของซูเฉินหมองลง แค่นเสียงเย็น พริบตานั้นปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณออกมา
“เจ้า …”
บรรพชนราชวงศ์อสูรไม่คิดว่าซูเฉินจะลงมือกะทันหัน ความโกรธลุกโชนขึ้นทันใด
เดิมที เขาตั้งใจจะฉีกกระชากพลังจิตของซูเฉิน แต่แล้วก็ต้องพบพานกับเรื่องสยองขวัญ
–พลังจิตของซูเฉินเปรียบดั่งมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ไม่ว่าจะดิ้นรนขัดขืนเพียงใด ก็ไม่มีทางหลุดพ้น
“มีอะไรค่อยพูดค่อยจาเถอะ!” บรรพชนระดับเทวะถูกกดลงกับพื้น ร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
“แกพูดแล้วนะ อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมืออีก!” ซูเฉินส่งเสียงฮึเบาๆ ถอนพลังจิตกลับคืน ปล่อยบรรพชนราชวงศ์อสูรสู่อิสระภาพอีกครั้ง
เขาไม่คิดสังหารบรรพชนราชวงศ์อสูรตั้งแต่แรกแล้ว การลงมือเมื่อครู่เป็นแค่การขู่เท่านั้น
หลังจากบรรพชนราชวงศ์อสูรลุกขึ้น เขาหอบหายใจหนักหน่วง บังเกิดความหวาดกลัวในหัวใจ
กำลังรบของซูเฉินช่างทรงพลัง มันร้ายกาจกว่าข่าวลือซะอีก
เมื่อได้ประจักษ์กับตาตัวเอง จึงกระจ่างแก่ใจ ว่าหากต้องการให้ซูเฉินหยุดมือ มีเพียงทำตามคำขอ ทำให้อีกฝ่ายพอใจเท่านั้น
“ข้าสามารถมอบผลึกศิลาแดงแก่เจ้าได้ แต่บนตัวข้ามีเพียงเก้าร้อยเม็ด” บรรพชนราชวงศ์อสูรถอนหายใจ
“แค่เก้าร้อย …”
ซูเฉินถูจมูกเขา พึมพำกับตัวเอง
“ส่วนที่เหลือข้าสามารถทดแทนด้วยแร่และหินพลังงานอื่นๆได้”
เกรงว่าซูเฉินจะโกรธ บรรพชนราชวงศ์อสูรรีบพูดออกมา
“รอบคอบจริงๆ!” ซูเฉินยิ้ม ปรบมือชื่นชม จากนั้นหงายฝ่ามือ ยื่นแขนไปทางบรรพชนราชวงศ์อสูร
ความหมายของการกระทำนี้ชัดเจน–
–รีบเอาของมา! อย่าชักช้า!
บรรพชนราชวงศ์อสูรไม่ลังเล ปลดถุงเก็บของที่ห้อยตรงเอว แล้วส่งถึงมือซูเฉิน
ซูเฉินปล่อยพลังจิตเข้าตรวจสอบ หลังจากยืนยันว่าจำนวนถูกต้อง เขาก็ใส่มันลงในถุงเก็บของของตัวเอง
เห็นภาพนี้ หัวใจของบรรพชนราชวงศ์อสูรคล้ายถูกกรีดเป็นเลือด ข้างในถุงเก็บของคือสมบัติกว่าครึ่งชีวิตของเขา แต่เวลานี้มันหายไปแล้ว
อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา! อ๊าาาา!
ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ตบไหล่บรรพชนจากราชวงศ์อสูร กล่าวอย่างจริงใจ “เห็นแก่ความฉลาดของแก นับจากนี้ไปถ้าเจอปัญหา ขอให้เอ่ยชื่อฉัน ฉันจะคุ้มครองแกเอง!”
“ขอบใจเจ้ามาก” บรรพชนราชวงศ์อสูรยิ้มขมขื่น
“งั้นลาก่อน ถ้ามีวาสนาพวกเราคงได้พบกันอีก” ซูเฉินกล่าวร่ำลา ย้อนกลับไปที่ [รถศึกอัจฉริยะ] แล้วบินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
เฝ้ามองเงาของ [รถศึกอัจฉริยะ] ลอยไกลออกไป บรรพชนราชวงศ์อสูรสีหน้าดำคล้ำ เอ่ยพึมพำ
“ข้าหวังว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเจ้าอีก”
…
[รถศึกอัจฉริยะ] ระหว่างทางกำลังออกค้นหาพิกัดเชื่อมต่อไปสู่เขตแดนของเผ่าวิญญาณ ซูเฉินเรียกทุกคนมารวมตัว เริ่มแจกจ่ายผลึกศิลาแดง
ผลึกศิลาแดงไม่เพียงสามารถใช้หลอมเข้ากับอาวุธ เพื่อเสริมคุณภาพได้เท่านั้น แต่มันยังสามารถนำไปใช้สร้างสิ่งประดิษฐ์เทวะได้อีกด้วย
หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน ซูเฉินคงไม่ยอมปล่อยพวกมันไปง่ายๆ แต่ด้วยภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยน ซึ่งเพียงพอแล้วที่ใช้สร้างกระบี่เทวะ 5,000 เล่ม เก็บผลึกศิลาแดงไว้เองก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ฉะนั้นแบ่งปันมันออกไปจะไม่ดีกว่าหรอ? ทุกคนที่ลงแรงกันมานาน จะได้อาบน้ำฝนให้ชื่นใจบ้าง
“ซูเฉิน ข้าไม่ต้องการมัน” ฉีมู่เฟิงปฏิเสธ
ก่อนหน้านี้ซูเฉินได้มอบศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยนหนัก 1,000 จินให้เขามาแล้ว ด้วยความละอายใจไหนเลยจะกล้ารับเพิ่มอีก
“พี่ฉี เก็บมันไว้เถอะ” ซูเฉินยัดผลึกให้ฉีมู่เฟิงหลายสิบเม็ด
น่านหลีชวนกับคนอื่นๆก็ได้รับส่วนแบ่งเช่นกัน ซึ่งเป็นจำนวนมากพอที่จะใช้สร้างสิ่งประดิษฐ์เทวะ
กระทั่งฉีมู่อวี้ ซูเฉินยังให้เธอถึงสิบเม็ด
ฉีมู่เสวี่ยเฝ้ามองคนอื่นได้รับส่วนแบ่งอย่างใจจดใจจ่อ เหลือแต่เธอที่ยังไม่ได้ สาวเจ้ากัดฟันถาม “แล้วข้าเล่า?”
“เธอน่ะหรอ?” ซูเฉินมองฉีมู่เสวี่ยด้วยความงุนงง กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ขอดูผลงานของเธอต่อไปก่อนแล้วกัน”
“เจ้าคนน่ารังเกียจ!” ฉีมู่เสวี่ยคร่ำครวญในใจ เธอรู้ว่าซูเฉินกำลังกลั่นแกล้งเธอ
แต่ตัวเธออยู่บนฝ่ามือซูเฉิน หากโดนบีบก็ตายโดนคลายก็รอด ไม่สามารถโต้แย้งหรือขัดขืนได้เลย
