895-896

1/8

Ep.895

“ว่องไวมาก!”

เปลือกตาของชายชรากระตุก

หลังจากซูเฉินขยายร่าง แม้อีกฝ่ายจะอยู่แค่ระดับเทวะขั้น 2 แต่ความเร็วกลับไวยิ่งกว่าระดับเทวะขั้น 3 อยู่เล็กน้อย

แค่ในกรณีนี้ ก็สามารถตัดสินได้ทันที ว่าซูเฉินผู้ยอดฝีมือที่มีพลังเหนือกว่าในระดับเดียวกัน

ชายชรากัดฟัน กวาดมือข้างหนึ่งคว้าไปทางศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยน

ครืนนนน!

บังเกิดแรงสั่นไหวสะเทิ้นฟ้าสะเทือนดิน เห็นแค่เพียงศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยนที่ใหญ่โตราวกับภูเขาถูกยกขึ้นจากฟื้นดิน ลอยเหนือศีรษะของชายชราผิวย่น

ที่แท้ศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยนก้อนนั้นก็คือสิ่งประดิษฐ์เทวะ!

เห็นภาพนี้ ซูเฉินรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่ง

ภายใต้การควบคุมของชายชรา ศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยนสามารถเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว บ่งบอกชัดว่าเขามีความชำนาญในการใช้งานภูเขา

ขณะที่ [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] เมื่อเทียบกับภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนแล้ว เปรียบดั่งเม็ดถั่วลิสงกับแอปเปิ้ล ช่องว่างของขนาดห่างชั้นกันคนละโยชน์

“ไปลงนรกซะ!”

ชายชราหัวเราะขุ่นเคือง ควบคุมศิลาสายฟ้าต้าเชี่ยนทุ่มลงศีรษะของซูเฉิน

ในคราเดียว  เสมือนขุนเขาทั้งลูกกดทับลงมา ครอบคลุมเขาและบริเวณโดยรอบ จนไม่อาจหลบหนีไปได้

เงาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ผลกระทบจากมัน ทำให้ฉีมู่เฟิงและซอมบี้ตัวสูงหยุดสู้กัน

เมื่อทั้งสองเห็นฉากนี้ แต่ละฝ่ายเกิดห้วงอารมณ์ที่แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าของฉีมู่เฟิงดูเคร่งขรึมผิดปกติ ในหัวใจบังเกิดความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

ทางฝั่งซอมบี้ตัวสูง เวลานี้มันผุดรอยยิ้มโหดร้าย สายตาที่มองซูเฉิน มันราวกับกำลังมองคนที่ตายไปแล้ว

“คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะมีวันนี้” ซูเฉินยิ้มเจื่อน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา มักเป็นเขาที่ใช้ [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] ทุบตีผู้อื่น

ไม่นึกฝันเลย ว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นฝ่ายถูกผู้อื่นใช้ภูเขาทุบตีแทน

อย่างไรก็ตาม หากคิดว่าแค่นี้สามารถสยบเขาได้ ถือว่ายังคิดตื้นเกินไป

ในจังหวะเดียวกันกับที่ภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนกดทับลงมา ฝ่ามือซูเฉินเปล่งประกายแสงสีทองจางๆ จากนั้นโคจร [เทคนิคลับร้อยเท่าสะท้านฟ้า] เอื้อมแขนขึ้นคว้ามันด้วยมือเพียงข้างเดียว

ได้เห็นฉากนี้ สีหน้าของชายชราแข็งค้างไป แต่ไม่นานมันก็ถูกแทนที่ด้วยความโหดเหี้ยม

ในความคิดเขา ซูเฉินกล้าที่จะใช้ร่างกายเพียวๆเข้าทานรับภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยน นี่ไม่ต่างจากการทุบหินด้วยไข่ ผลลัพธ์คือถูกบดเป็นซอสเนื้อ

ปัง!

ท่ามกลางเสียงปะทะหนักทึบ  ภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนกระแทกลงบนฝ่ามือของซูเฉิน

ในสายตาของผู้อื่น นี่ไม่ต่างจากหินก้อนใหญ่ทับมด

แต่สิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็คือ เมื่อภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนสัมผัสลงบนฝ่ามือของซูเฉิน มันกลับนิ่งงันอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าถูกยันไว้ด้วยพละกำลังมหาศาล

แต่ว่าก็ว่าเถอะ ภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนมีน้ำหนักเป็นหลายแสนจิน ต้องมีพละกำลังมหาศาลเพียงใดกันจึงจะหยุดการถล่มทับของมันได้?

“นี่ … เป็นไปได้อย่างไร?”

ได้เป็นสักขีพยานของฉากนี้ ชายชราผิวย่นตกใจจนกรามค้าง

ปากของซอมบี้ตัวสูงก็อ้ากว้างเช่นกัน ทั้งตนทั้งร่างของมันสั่นสะท้าน

ฉีมู่เฟิงกำหมัดแน่น  ตื่นเต้นจนมิอาจบรรยาย

เห็นได้ชัดว่า ซูเฉินสามารถยันภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนไว้ในมือ ซึ่งมันได้ล้มล้างความรู้ความเข้าใจเดิมของเขาในเรื่องของพละกำลังไปอย่างสิ้นเชิง

มันยากที่จะจินตนาการ ว่าในโลกใบนี้ยังมีคนที่ทรงพลังเช่นนี้อยู่!

“ไอ้แก่ อยากใช้ภูเขาบดขยี้ฉัน? แกมันคิดตื้นเกินไป!”

ว่าจบ ซูเฉินก็เหวี่ยงภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนไปอีกทางได้อย่างไม่ยากเย็น

ได้ยินคำเยาะเย้ยถากถาง ชายชรากลืนน้ำลายลงคออย่างแรง กัดฟันร้องคำราม “เดรัจฉานเช่นเจ้ามีพละกำลังมหาศาลแล้วอย่างไร? เราผู้เฒ่าก็ยังมีวิธีอื่นสังหารได้อยู่ดี!”

สิ้นเสียง เขาชี้มือข้างหนึ่งไปทางภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยน เห็นแค่เพียงสายฟ้านับหมื่นสายกระเพื่อมเป็นจังหวะ ก่อนกระจายตัวดั่งเม็ดฝน โปรยปรายไปยังทิศทางที่ซูเฉินยืนอยู่

เห็นภาพนี้ ซูเฉินไม่มีทีท่าว่าจะตื่นตระหนกใดๆ ปลดปล่อยพลังจิตออกมาเป็นม่านป้องกันภายนอกเอาไว้  จากนั้นเกราะสีทองสว่างไสวสวมทับลงบนอกเขา

มิใช่ใดอื่น เป็น [ชุดเกราะรบปราณฟ้า]!

2/8

Ep.896

แหมะ แหมะ ซ่าาาา ….

ตามด้วยเสียงเม็ดฝนโปรยปราย เห็นแค่เพียงสายฟ้าทั้งหมดทั้งมวลตกลงบนร่างซูเฉิน

แม้สายฟ้าจะสามารถทะลุผ่านม่านพลังจิตของเขามาได้ แต่มันก็ถูกหยุดไว้โดย[ชุดเกราะรบปราณฟ้า] ประกอบกับบนร่างของซูเฉินที่มี [กายาเทพอสูรนิรันดร์] พลังป้องกันจึงแข็งแกร่งเป็นพิเศษ

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า การโจมตีที่ราวกับพายุฟ้าคะนองนี้ สำหรับซูเฉินแล้วมันเป็นเพียงเสียงฟ้าร้องและเม็ดฝนปรอยๆเท่านั้น ไม่เพียงพอที่จะทำอันตรายเขา

“ว่าไงไอ้เฒ่า แกยังมีลูกเล่นอื่นอีกไหม?”

ซูเฉินปัดๆเศษขี้เถ้าตามร่างเขาสองสามครั้ง เอ่ยหยอกล้อ

“เจ้า …!” มุมปากของชายชราสั่นระริก หัวใจเขาเต้นระรัว

เขาได้ใช้กระบวนท่าสังหารที่แข็งแกร่งที่สุดออกไป แต่ก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆแก่ซูเฉินได้

นี่ทำให้เจ้าตัวเกิดความรู้สึกว่า ซูเฉินคือผู้คงกระพัน ไม่อาจสังหาร

ตามด้วยเสียงดังบรึ้มมม!

เห็นแค่เพียงซูเฉินกวาดมือออกไป ภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนที่อยู่ใกล้เคียง จู่ๆก็เริ่มพังทลาย ถล่มลงมา

หลังจากนั้น เขาค่อยๆก้าวเข้าหาชายชราผิวย่น

“มีอะไรค่อยพูดค่อยจาเถอะ อย่าเข้ามา!”

ชายชราหวาดกลัว เกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้อง เริ่มร้องโวยวาย

ทุกฝีเท้าที่ซูเฉินก้าวมา มันทำให้เขาใจเขาสั่นระริก

ยิ่งใกล้เข้ามา เขาก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตาย

มุมปากของซูเฉินยกยิ้มจางๆ กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “บอกเหตุผลที่ฉันจะไว้ชีวิตแกมาสิ”

เขาต้องฆ่าชายชราแน่ๆ แต่ก่อนหน้านั้น หากบีบให้อีกฝ่ายคายสมบัติหรือข้อมูลสำคัญๆออกมา มันจะดีกว่าไหม?

“ข้ายินดีมอบสมบัติทุกชิ้นบนตัวแก่เจ้า!” ชายชรารีบตอบ

เขาตระหนักดี ว่ากำลังรบที่ซูเฉินมีมิใช่สิ่งที่ตัวเองจะสามารถต่อกรได้

หากต้องการจะมีชีวิตอยู่ วิธีเดียวคือยอมมอบบางสิ่งบางอย่าง แล้วอ้อนวอนขอซูเฉินให้อภัย

ซูเฉินส่งเสียงฮึในลำคอ แสยะยิ้มเย็น “ถ้าฆ่าแก ไม่ใช่ว่าสมบัติทุกชิ้นนั่นก็จะตกเป็นของฉันหรอกหรอ?”

“ข้ารู้ความลับสวรรค์! นั่นมากพอที่จะใช้แลกชีวิต!”

ชายชรากัดฟัน เอ่ยเสียงกระซิบ

ความลับสวรรค์?

ซูเฉินเริ่มเกิดความสนใจ “บอกรายละเอียดมา”

“ข้าสามารถบอกเจ้าได้ แต่เจ้าต้องเอ่ยสัตย์สาบาน ว่าจะไม่สังหารข้า” ชายชรากล่าว

นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะรอดชีวิต ก่อนที่ซูเฉินจะเอ่ยปากสาบาน  เขาจะไม่มีวันพูดมันออกไป

“รู้อะไรไหม สิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดคือการที่มีคนมาต่อรองกับฉัน”

ซูเฉินถอนหายใจ  แล้วจู่ๆก็โจมตีชายชราโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ

“จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว!”

ชายชราผิวย่นคำราม กำหมัดทุบใส่ซูเฉิน

แม้ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเฉิน แต่เขาจะไม่มีวันนั่งรอความตายอยู่เฉยๆ

แต่ใครจะคาดคิด ขณะที่หมัดของเขากำลังจะปะทะตัวซูเฉิน จู่ๆภาพตรงหน้าจะกลายเป็นพร่ามัว นำพาสติเขาจมดิ่งสู่ห้วงภวังค์

“ไม่รู้จักเจียมตัว!”

ซูเฉินลอบชก [ชีวิตเมามายจมอยู่ในห้วงฝัน] หลังจากทำให้ชายชราตกอยู่ในความสับสน เขาก็หยิบเอา [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] ออกมาและทุบลงไป

ก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายใช้ภูเขาสายฟ้าต้าเชี่ยนทุบเขา เขาเลยต้องการให้อีกฝ่ายได้ลิ้มชิมรสชาตินี้บ้าง

บังเกิดเสียงปัง! ดังสนั่น

ชายชราถูกกดลงกับพื้นโดยไร้เรี่ยวแรงขัดขืนใดๆ

ซอมบี้ตัวสูงที่อยู่ไม่ไกลเห็นฉากนี้ รีบหันหลังกลับและหนีไปอย่างไม่ลังเล

ฉีมู่เฟิงต้องการจะหยุด แต่มันก็สายเกินไป

“คิดหรือว่าจะหนีรอดไปได้?”

ซูเฉินแสยะยิ้มหยัน ลำแสงสีขาวพุ่งจากร่างเขาในคราวเดียว

ชั่วพริบตาแยกตัวออกมาเป็นซูเฉินอีกคนที่เหมือนตัวจริงทุกประการ ไล่ตามซอมบี้ตัวสูงไป

“สองคนเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน …”

ชายชราผิวย่นได้สติกลับมา เห็นฉากนี้พอดี ในสมองส่งเสียงหึ่งๆ

ไม่นาน เสียงกรีดร้องน่าสังเวชจากระยะไกลแว่วเข้ามา

ซอมบี้ตัวสูงถูกไล่ล่าโดยจิตจำลองของซูเฉิน โดนกุดหัวอย่างง่ายดาย

จากนั้นจิตจำลองกลับมา ผลุบคืนสู่ร่างต้นของซูเฉิน