ตอนที่ 27 ไม่น่าแปลกไปหน่อยเหรอ

หลังจากที่ลู่ชิงสีก้าวเข้ามาในห้องนอนของเธอ เขาหยุดยืนอยู่กลางห้องและมองไปรอบ ๆ โดยที่ไม่แม้แต่จะแตะต้องสิ่งใดภายในห้อง

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเข้ามาในห้องนี้ ครั้งแรกคือตอนที่เขาเข้ามารับตัวเจ้าสาวในวันแต่งงาน วันนั้นเขารู้สึกดีใจที่มีโอกาสได้แต่งงานกับเจียงเหยาและได้มีโอกาสเห็นห้องนอนของเธอ

ภายในห้องของเจียงเหยาคล้ายกับห้องของเด็กสาวทั่ว ๆ ไป มีโปสเตอร์ดารานักร้องติดตามผนังห้อง บนโต๊ะมีโถแก้วที่เต็มเต็มไปด้วยดาวกระดาษหลากสี

ลู่ชิงสีหยิบแก้วนั้นขึ้น แล้วเทดาวกระดาษลงบนฝ่ามือ เขายกมือขึ้นมาดูใกล้ ๆ แล้ววางขวดโหลลง ก่อนจะยัดดาวบนฝ่ามือไว้ในกระเป๋าเสื้อของตนเอง

“ทำอะไรอยู่เหรอ?” เจียงเหยาถามด้วยความสับสน

“คุณพับดาวพวกนี้เองเหรอ?” ลู่ชิงสีถาม โดยไม่สนใจจะตอบคำถามเธอ

เขาล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตนเองโดยไม่รู้สึกเขินอายแม้แต่น้อย หลังจากที่เอาของของคนอื่นไป

เจียงเหยาพยักหน้าและจัดการกับรอยยิ้มที่เหมือนจะวุ่นวายของเธอ “เมื่อสองปีก่อน พวกนี้ฮิตมากเลยนะ ฉันพับมันจนเต็มโหลด้วยตัวเองแหละ” เธอหัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงความไร้เดียงสาของตัวเอง ณ เวลานั้น

ลู่ชิงสีพยักหน้าและเดินตามเธอไป “ผมได้ยินแม่ของคุณบอกว่า คุณเคยพับนกกระเรียนถึง หนึ่งพันหนึ่งตัว เป็นของขวัญวันเกิดให้เพื่อน ใช้เวลาตั้งครึ่งเดือน”

เจียงเหยาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เมื่อคิดถึงมันอีกครั้ง เรื่องราวของเพื่อนคนนั้นที่กำลังจะย้ายไปเรียนที่อื่นในเทอมถัดไปก็ปรากฎในหัวของเธอ เธอกับเพื่อนคนนั้นสนิทกัน แต่หลังจากที่เพื่อนของเธอย้ายไปเรียนที่อื่น เจียงเหยาก็ขาดการติดต่อกับเธอไปโดยปริยาย

เมื่อเห็นว่าเจียงเหยาไม่ได้พูดถึงดาวกระดาษที่เขาแอบหยิบไป ลู่ชิงสีหันหลังกลับและยิ้มอย่างเงียบ ๆ ภรรยาสุดที่รักของเขาถูกหลอกง่ายจริง ๆ เขาถามนั่นถามนี่เธออีกสองสามคำถามก่อนจะหันออกไปดูที่นอกหน้าต่าง

เขาได้นำดาวกระดาษติดมือไปด้วย เพราะอยากจะมองและสัมผัสมัน ได้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

“อืม น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน” เจียงเหยาถอนหายใจก่อนจะเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสีอย่างสงสัย

“ดูเหมือนคุณจะรู้เรื่องของฉันเยอะเหมือนกันนะคะ”

“แปลกงั้นเหรอ?” ลู่ชิงสีขมวดคิ้วและถาม เขาใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะได้แต่งงานกับเธอ เขาเดินทางมาที่ครอบครัวเจียงอยู่บ่อยครั้ง สุดท้ายแล้วเจียงเหยาก็เด็กเกินไป ในตอนแรกพ่อและแม่ของเธอไม่เต็มใจนักที่จะให้ลูกสาวของพวกเขาแต่งงาน กว่าจะเกลี้ยกล่อมพ่อตาแม่ยายได้สำเร็จ เขาต้องใช้ความพยายามนับครั้งไม่ถ้วน ระหว่างที่โน้มน้าวใจของพวกท่าน เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับเจียงเหยามากมาย

เมื่อได้ยินคำถามของลู่ชิงสี เจียงเหยาส่ายหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเขา

เธอไม่แปลกใจกับการที่เขารู้เรื่องของเธอมากมาย เพราะเขารักเธอ เป็นเรื่องปกติที่เราจะรู้เรื่องของใครอีกคนมากขึ้น ถ้าเราชอบเขาไม่ใช่เหรอ

“ขอบคุณสำหรับสิ่งที่คุณทำให้ฉันก่อนหน้านี้นะคะ” เจียงเหยากล่าวหลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง

“ถ้าไม่ได้คุณ พ่อคงไล่ฉันออกจากบ้านไปแล้วล่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไร” ลู่ชิงสีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ถ้าคุณอยากจะขอบคุณผมจริง ๆ ไว้ผมให้ผมดูจะได้ไหม”

เจียงเหยาจับผมสั้นของเธอ พร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“ฉันรับปากค่ะ ว่าจะไว้ผมยาว ไม่จำเป็นต้องเตือนฉันเรื่องนี้หรอกน่า ฉันดูเหมือนคนพูดกลับไปกลับมาหรือยังไง”