ตอนที่ 26 คำลวงของเขา

“พ่อครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่สี่ปีเอง ผมให้ความสำคัญกับความสุขของเธอเป็นอันดับแรกอยู่แล้วครับ” ลู่ชิงสีกล่าวออกไปตามความจริง ราวกับยืนยันว่านั้นคือการให้เจียงเหยาสมัครมหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียงคือการตัดสินใจของเขาจริง ๆ

แม่เจียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอลูบไล้บนหลังมือของเจียงเหยาเบา ๆ “เหยาเหยา ลูกควรจะขอบคุณที่ชิงสีเขารักลูกมากขนาดนี้ ในเมื่อทั้งสองหารือกันแล้ว พวกเราในฐานะพ่อแม่ก็จะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้อีก ยังไงก็ตาม ลูกต้องจำไว้ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ควรจะเปิดใจคุยกัน เหยาเหยา ลูกน่ะเป็นคนดื้อ ต้องเรียนรู้และปรับปรุงตัวเอง รู้ไหม”

“ค่ะแม่ หนูรู้แล้ว” เจียงเหยาตอบบิดไปบิดมาด้วยความเชินอาย พร้อมกับเหลือบตาขึ้นมองลู่ชิงสี

ความรู้สึกนับพันหมุนเวียนผ่านความคิดของเธอ

ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเธอ แต่เขากลับช่วยโกหกเพื่อปกเปิดมัน

เธอแอบปิดบังเขาเรื่องสมัครเรียนมหาวิทยาลัยแพทย์เจียงหนาน

แต่เมื่อเรื่องแดง เขากลับอยู่ข้างเธอ ออกหน้าพูดกับครอบครัวของเธอและครอบครัวลู่

เจียงเหยาสงสัยว่าคนโง่อย่างลู่ชิงสี คงจะมีคนเดียวบนโลกนี้กระมั้ง

ในชีวิตก่อนหน้า เจียงเหยาไม่ทันทีเช่นในชีวิตใหม่นี้ เธอทะเลาะกับลู่ชิงสี ตอนเขากลับกองทัพ เธอไม่แม้แต่จะไปส่งเขาเสียด้วยซ้ำ หลังจากนั้นสองวันเธอถึงจะกลับมาที่ครอบครัวเจียง พร้อมกับมีปากเสียงกับพ่อแม่ของเธออย่างดุเดือด กระทั่งถูกท่านทั้งสองไล่ออกจากบ้าน

ทว่าในชีวิตใหม่นี้ เขามาส่งเธอที่บ้าน และรับผิดชอบต่อการกระทำของเธอทุกอย่าง

“เอาล่ะ ๆ นั่งลงก่อนเถอะ พ่อกับแม่จะออกไปเก็บแตงโมกับผักที่ไร่ จะได้เอากลับไปให้พ่อแม่ที่บ้านนู้นด้วย” พ่อเจียงพูดพร้อมกับหัวเราะ อย่างไรเสีย เขาก็ดีใจที่ลูกสาวของเขาได้รับการเลือกให้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดัง “โอ้ ใช่ ใช่ พวกเธอสองคนอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันที่นี่ไหมล่ะ”

“ครับ” ลู่ชิงสีตอบ

แม่เจียงพอใจกับคำตอบของเขามาก เธอตบขาแล้วยืนขึ้น พร้อมกับพูดขึ้น “ระหว่างนี้จะพักอยู่ที่บ้านหรือออกไปเดินเล่นข้างนอกไปก่อนนะ รอพ่อของเหยาเหยาไปเก็บแตงโมสักหน่อย เดียวแม่จะไปเก็บผัก แล้วจะมาจับไก่ ทำไก่ต้มให้กิน”

แม่เจียงพึมพำขณะคิดเมนูสำหรับอาหารเย็นของวันนี้ “ตั้งแต่เหยาเหยาแต่งออกไปอยู่บ้านเธอ ไม่ค่อยกลับบ้านเลย มักจะยุ่งกับการเรียนอยู่เสมอ ตอนนี้กำลังจะไปเรียนมหาวิทยาลัย คงมีเวลากลับบ้านน้อยลง”

“แม่คะ หนูจะกลับมาเยี่ยมแม่ให้บ่อยขึ้นค่ะ” เจียงเหยาตอบ เสียงพึมพำของแม่เจียงทำให้ดวงตาของเจียงเหยาแดง จนแทบจะร้องไห้

“นี่ สิ่งสำคัญคือตั้งใจเรียน เรียนจบแล้ว พอเริ่มทำงานก็ค่อยกลับมาบ่อยให้บ่อยขึ้น” แม่เจียงตอบด้วยรอยยิ้มร่าเริง แล้วถือจอบเดินออกไปพร้อมกับสามี

เพียงมอง ก็เห็นความยินดีจากพ่อและแม่เจียงที่ลูกสาวได้รับเลือกให้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย หลังจากนี้คงมีเรื่องให้คุยโวกับเพื่อนบ้านแล้ว

แม้ว่าครอบครัวเจียงจะไม่ได้ร่ำรวยเท่ากับครอบครัวลู่ พวกเขาอาซันอยู่ในบ้านนอกเล็ก ๆ อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แต่แม่เจียงกลับดูแลบ้านให้เป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน ทั้งที่เลี้ยงเป็ดไก่ในบริเวณบ้าน

หลังจากที่พ่อและแม่ออกไปแล้ว เจียงเหยาพาลู่ชิงสีไปที่ห้องของเธอ เธอยังเก็บกุญแจของห้องนอนไว้ มันยังคงเหมือนเดิมก่อนที่เธอจะแต่งงาน หนังสือและเสื้อผ้าเก่าของเธอถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ห้องนอนสะอาดไร้ฝุ่นแม้เธอจะไม่ได้มาเยี่ยมเยียน แม้แต่ผ้าห่มยังมีกลิ่นหอมของแดด เห็นได้ชัดว่าแม่ของเธอนำออกไปตากข้างนอกบ้าน โดยหวังว่าเธอจะกลับมาเยี่ยมและนอนค้างที่บ้านบ้าง