ตอนที่ 25 การตัดสินใจ

พ่อและแม่เจียงจ้องไปที่เจียงเหยาตรง ๆ พวกเขารู้จักลูกสาวของตัวเองดี เจียงเหยาไม่พอใจที่พ่อและแม่จัดการเรื่องแต่งงานให้ หลังจากที่แต่งงานไปแล้ว เธอแทบจะไม่กลับบ้านนี้เลย เรื่องราวของเธอ แม้กระทั่งเรื่องเรื่องความห่างเหินและความบาดหมางระหว่างเจียงเหยากับลู่ชิงสี พวกเขาจะรู้จากคำบอกเล่าของชาวบ้านทั้งสิ้น

ทำให้พ่อและแม่เจียงเชื่อสนิทใจว่าเจียงเหยาแอบไปสมัครเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง!

“เจียงเหยา เธอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม?” คุณเจียงลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดังออกมา

“นี่ถึงกลับโกหกเรื่องส่งใบสมัครด้วยเหรอ? ไหนบอกว่าเธอสมัครเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์จินโด แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นหนานเจียง ไม่รู้จักโตสักที ดื้อด้านนัก คิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้ว 19 แล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว! แต่งงานแล้ว ทำไมถึงได้เลือกสมัครที่หนานเจียง ทั้งที่รู้ว่า มันไกลจากที่ทำงานของสามีตัวเองขนาดไหน เธอคิดอะไรของเธอ หะ!”

ฉากนี้ฉายซ้ำต่อหน้าเธอ เหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตก่อน พ่อแม่ของเธอตำหนิเธอด้วยความโกรธ เมื่อรู้ว่าเธอได้รับการคัดเลือกให้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง

เจียงเหยาพยายามจดจำคำตอบของเธอในชาติก่อน

เธอขึ้นเสียงตอบกลับพ่อและแม่ โดยอ้างว่าเธออยากเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียงมาโดยตลอด สำหรับคำโป้ปดว่าได้สมัครเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยจินโดนั้นเป็นเพียงฉากบังหน้าเท่านั้น

หลังจากเธอตอบไปเช่นนั้น พ่อที่แสนจะอ่อนโยนและใจดีกับเธอมาโดยตลอด ตบหน้าและไล่เธอออกจากบ้าน

ทว่าตอนนี้เธอกลับมาเกิดใหม่และต้องเผชิญกับสถานการณ์เดียวกัน เจียงเหยาไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อเรื่องนี้อย่างไร

ข้อแก้ตัวที่เธอใช้กับตระกูลลู่ ที่ว่าเธอโกรธลู่ชิงสี ไม่อาจเอามาใช้กับที่นี่ได้ เพราะยิ่งเธอพูดแบบนั้นออกไป ก็ยิ่งจะทำให้พ่อและแม่ของเธอโกรธมากขึ้นเท่านั้น พวกเขาคงจะต่อว่าที่เธอเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัว อีกอย่างพ่อแม่ของเธอรู้จักเธอดี พวกท่านคงไม่เชื่อข้อแก้ตัวนั้นเป็นแน่

เจียงเหยาทำได้เพียงแต่ก้มศีรษะลงโดยไม่พูดอะไร เพราะทุกอย่างที่พ่อของเธอต่อว่า นั่นคือความจริง เป็นเรื่องที่โต้แย้งไม่ได้ และทุกคำพูดของเขาล้วนไม่มีอะไรผิดเลย

“พ่อครับ ผมตัดสินใจแล้ว” ลู่ชิงสีค่อนข้างเข้าใจอารมณ์ของพ่อตา เพราะการตัดสินใจของเจียงเหยาทำให้เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้ แต่เขาก็ทนเห็นเธอถูกตำหนิไม่ได้เช่นกัน

“พ่อครับ ผมเป็นคนอนุญาตให้เจียงเหยาไปเรียนที่หนานเจียงเองครับ ผมกลัวเธอจะคิดบ้าน อีกอย่างทั้งสภาพอากาศและอาหารการกิน ทางเหนือแตกต่างจากทางใต้ค่อนข้างมาก ผมกลัวว่าจะไม่มีใครดูแลเธอและเป็นห่วงกลัวเธอจะดูแลตัวเองไม่ได้ถ้าต้องไปอยู่ที่จินโด”

ลู่ชิงสีคิดหาข้ออ้างที่สมเหตุสมผล “มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง ถือเป็นมหาวิทยาลัยที่โด่งดัง เทียบเท่ากับมหาวิทยาลัยแพทย์จินโด อีกอย่างที่นั่นใกล้บ้านมกากว่าด้วย ถ้ามีอะไรเจียงเหยาก็สามารถเดินทางกลับบ้านได้ทุกเมื่อ ไม่ต้องกังวลเรื่องการปรับตัวด้วยครับ ตอนที่สมัคร เจียงเหยา เขาโทรปรึกษากับผมแล้วครับ ผมเป็นคนอนุญาตให้เธอสมัครที่หนานเจียงเองครับ”

เขาคงเป็นคนเดียวที่โกหกได้หน้าตายและน่าเชื่อถือ

พ่อเจียงกลับเชื่อเขาเสียสนิทใจ เขาถอนหายใจอย่างยอมแพ้ “เธอเอาแต่ใจ อายุ 19 แล้ว จะดูแลตัวเองไม่ได้ ได้อย่างไรกัน พวกเธออยู่ไกลกันจะดีเหรอ เธอต้องอยู่ที่หนานเจียงถึง 4 ปีเลยนะ! ชิงสีแล้วเธอล่ะทำยังไง รอเธอถึงสี่ปีอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเธอเรียนที่จินโด อย่างน้อย ๆ วันหยุดพวกเธอก็ได้เจอกัน”