EP 681 สาวชุดแดง!

EP 681 สาวชุดแดง!

By loop

ช่วงกลางดึก.

ราวๆสี่ทุ่ม เสียงลมช่วงกลางดึกนั้นโหยหวนและได้ยินชัดกว่าปกติ

ในหอพัก ดงซูบินยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เดือนนี้เป็นเดือนพิเศษที่มีระหว่างเขากับนายกเทศมนตรีโยฮวา ดูเหมือนดงซูบินจะจำคำคืนนั้นได้ไม่ลืม อีกทั้งเสื้อผ้าในคืนที่ดงซูบินขอยืมเกิงโยฮวาในวันที่เข้าป่วยก็ยังอยู่ที่เขาและเขาคงไม่มีโอกาสคืนมันให้กับเกิงโยฮวาอย่างแน่นอน ทุกอย่างกลับมาอยู่ในสภาวะปกติและคงไม่มีโอกาสแบบนั้นเกิดขึ้นมากับเขาอีกอย่างแน่นอน ดงซูบินหยิบเสื้อผ้าที่ซักแล้วไว้บนโต๊ะมันเป็นเสื้อผ้าที่พึงซักหลังจากผ่านค่ำคืนนั้นมา หยิบเตารีดแล้วรีดมัน

ครั้งที่หนึ่ง……

สองครั้ง...

เมื่อไอน้ำลอยขึ้นมาเสื้อผ้าก็เริ่มเรียบ

ดงซูบินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเริ่มรีดเสื้อของ เกิงโยฮวา

ไม่นานหลังจากนั้น จู่ๆ ทางเดินด้านนอกก็ได้ยินเสียงประตูเปิดประตูและการเคลื่อนไหวนั้น แรงกระแทกในการเปิดประตูกระทบดังมาถึงห้องของดงซูบิน

นายกเทศมนตรีโยฮวากลับมา?

ดงซูบินไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรต่อหลังจากที่เธอออกมาจากห้องบอลรูมของเกสต์เฮาส์ เมื่อดงซูบินดูนาฬิกาก็พบว่ามันก็ยังไม่ดึกมาก ดงซูบินจัดเสื้อผ้าที่รีดอย่างเรียบร้อยทันที ใส่ลงในกระเป๋าแล้วใส่ลงในกระเป๋า ก่อนที่จะนำมันเดินไปที่ทางเข้าและมองเข้าไปในกระจกเพื่อจัดผมให้เรียบร้อย ดงซูบินคิดอะไรอยู่สักพักและรู้สึกเขินเล็กน้อย เขาวางของไว้ที่หน้าห้องงน้ำและเขาไปแปรงฟันก่อนเพื่อกลบกลิ่นบุหรี่ในปากของเขา จากนั้นถือกุญแจและผลักประตูเดินไปที่ประตูฝั่งตรงข้ามและยกมือขึ้นกดกริ่งที่ประตูเบา ๆ

กริ๊งกริ๊ง

เสียงฝีเท้าที่ฟังดูเร่งรีบดังขึ้นในทันทีก่อนที่ประตู

อ๊ะ ประตูเปิดออก หรือร่างที่สวมชุดลำลองและเสื้อเชิ้ตคิ้วขมวด มองไปยังประตูข้างนอก "มีอะไร" ดงซูบินยิ้มและยกมือของเขาขึ้น กระเป๋าด้านใน "เสื้อผ้าของคุณ ที่ผมยืมไปวันนั้น"

“.............” ดูเหมือนโยฮวาจะไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมา

“ผมซักและก็รีดให้คุณแล้ว จะเอายังไงต่อดี” ดงซูบินกระพริบตา

เกิงโยฮวา ยื่นมือออกมาอย่างเฉยเมย เปิดประตู และเอื้อมมือออกไปคว้ากระเป๋าจากแขนของดงซูบิน “อืม มีอะไรอีกไหม” เดิมที ดงซูบินคิดว่าเขาจะได้เข้าไปในห้องของเกิงโยฮวาแต่กลับกันเขาได้แค่ยืนอยู่หน้าห้องเพียงเท่านั้น "ไม่มีแล้วครับ."

"แค่นั้นแหละ!"

เมื่อเกิงโยฮวาได้ของ ประตูก็ปิดเสียงดังตอนนี้สีหน้าของดงซูบินนิ่งไปเหมือนชายหนุ่มที่ทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกแฟนสาวบอกเลิก

คราวนี้ ดงซูบินต้องการทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่ ฉากที่การเต้นรำทำให้ดงซูบินรู้ว่าเกิงโยฮวาเป็นคนที่เก็บซ่อนความนุ่มนวลของความรู้สึกไว้มากขนาดไหน ถ้าเป็นไปได้ ดงซูบินอยากคุยกับเธอตามลำพังอีกครั้ง และดงซูบินก็พยายามจะใช้โอกาสนี้แต่ถึงอย่างงั้นเกิงโยฮวาพูดกับเขาเพียงสองประโยคเท่านั้น และปิดประตูไป ดงซูบินได้แต่ยิ้มและกางมือออกข้างนอกประตูแล้วแอบกลับห้องของเขา

นี่จะไม่พูดถึงวันนั้นเลยเหรอ?

ทำไมนายกเทศมนตรีโยฮวาถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น? คุณต้องการอะไรกันแน่ และฉันเองควรทำตัวยังไงกับคุณดี? หลังจากตื่นนอนในเช้าวันนั้น ดงซูบินเองก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเกิงโยฮวา เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือยังไงกัน ฉันไม่รู้ว่านายกเทศมนตรีโยฮวามีความคิดแบบนั้นหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลย หรือเธอต้องการให้ฉันเดากับสิ่งที่เธอกำลังคิด?

ดงซูบินรู้ว่าเขาไม่ควรยั่วยุให้เกิดสิ่งนี้ แต่เขาก็ต้องยอมรับด้วยว่าเขาชอบเกิงโยฮวอยู่บ้างและเขาก็ได้ทำมันลงไปแล้วถึงแม้สุดท้ายเขาจะรู้สึกผิดก็ตาม

ลืมไป ลืมไป!

ดงซูบินนายนี้มันไม่รู้จักพอจริงๆ! เห็นไหมว่านี่คือการหลอกลวงให้กินเนื้อหงส์!

ดงซูบินโทษตัวเอง เขาพยายามปล่อยเรื่องนี้ไป กลับห้องของเขา และถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะไปนอนที่เตียง

แน่นอนว่าถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

ทำไมเธอถึงยอม? อย่าคิดมากที่กว่าพักผ่อนๆ!

แน่นอนว่าเรื่องของเกิงโยฮวาทำให้เขาเก็บไปฝันเช่นกกัน

ไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น!

ครับ! เสียงนั้นปลุกดงซูบินจากการนอนหลับของเขา และนี่คือฝันร้าย เขาตะโกนและลุกขึ้นจากเหงื่อเย็นเยียบท่วมตัว

กริ๊ง! กริ๊ง! เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีกครั้ง!

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ นั่งยอง ๆ เขาพยายามคร่ำหาสวิทต์ไฟ งและจับมือเขาเพื่อปิดกั้นแสงสะท้อนของดวงตาและมองไปที่ประตู! ดูเหมือนฟ้ายังไม่สว่าง!

ดงซูบินงุ่มง่าม คิดในใจว่านั้นใคร? มาปลุกเขากลางดึกกลางดืนเช่นนี้!

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ่งหน้าห้องของเขายังดังอยู่!

ดงซูบินเองก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย นี้ไม่เห็นใจกันบางเลยหรือยังไง? ยังกดอยู่อีกนี้มันบ้าอะไรกัน?

โดยพื้นฐานแล้วโทรศัพท์มือถือของเขาเปิดอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง ดงซูบินกลัวว่าจะมีบางอย่างเร่งด่วนในสำนักงานเขตจึงสะดวกต่อการติดต่อ แต่ตอนนี้โทรศัพท์มือถือไม่ดังและไม่มีสายที่ไม่ได้รับดังนั้น ดงซูบินที่รู้ว่าน่าจะไม่เกี่ยวกับเรื่องงานของเขา . ตอนนี้ดงซูบินมึนงงนิดหน่อย อยากรู้ว่าใครเป็นคนกดกริ่ง ? ทำไมคนๆนั้นไม่โทรมาที่เบอร์มือถือของเขา? คนที่ ดงซูบินรู้จักก็ไม่มีใครเสียมารยาทขนาดนี้? แล้วเสียงกริ่งดังอีกครั้ง ใครกันที่ทำบ้าเช่นนี้!

เมื่อลุกจากที่น้อน ดงซูบินก็ไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่จะทะลุไปที่ประตูทันที "หยุดกดได้แล้ว! มาแล้ว!"

ดูเหมือนเขายังไม่ตื่นเต็มที่ เขาหาวแล้วถามว่า "ใครกัน?"

ไม่มีใครพูดนอกประตู

จะบ้าหรอ! โรคจิตหรือยังไงกัน?

ดงซูบินมองออกไปข้างนอกในกระจกมองข้าง ไฟทางเดินไม่ทีไฟ เขามองไม่เห็นอะไรเลย ดูเหมือนว่าเขาเห็นเพียงกระโปรง ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง หากเรื่องนี้เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น ประมาณว่า จำเป็นต้องวัดปริมาณและตื่นตัว ท้ายที่สุดมันก็ดึกแล้ว ดงซูบินคือใคร? เขาไม่เคยกลัวอะไรเลย แม้ว่าจะมีศัตรูในตอนกลางคืนด้วยมีดและปืนเพื่อค้นหาประตู ดงซูบินจะเปิดประตู

ไม่มีอะไรลังเลเลย ดงซูบินยกมือขึ้นและเปิดประตู พยายามดูว่าคนที่อยู่หน้าประตูนั้นเป็นใครกันแน่

ในขณะที่ประตูเปิดออก ดงซูบินก็ตกใจ เมื่อมองดูผู้หญิงที่อยู่นอกประตู เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

ไม่มีแสงไฟในห้องและไฟทางเดินก็ไม่สว่างเช่นเดียวกัน แต่ร่างของ ดงซูบินยังคงจำมันได้อย่างรวดเร็ว

“นายกเทศมนตรีโยฮวา!?” ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นเธอจริงๆ ดงซูบินตกใจมาก

เกิงโยฮวาพูดขึ้นมาทันทีว่า: "ทำไมเปิดประตูนานจัง" เธอยังกล้าถามฉันนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว คิดว่าคนเราไม่ต้องหลับต้องนอนหรือยังไงกัน

แต่แน่นอนว่าดงซูบินไมได้พูดออกไป ดงซูบินถึงกลับทำตัวไม่ถูก: "พอดีว่า ฉันไม่คิดว่าจะเป็น คุณ... มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"……อย่างงั้นหรอ"

“งั้นก็คุณก็เข้ามาข้างในก่อนสิครับ”

"……………,ตกลง."

ดงซูบินปล่อยให้เธอเข้ามาทันทีจากนั้นก็ปิดประตู ตอนนี้หัวใจของดงซูบินเริ่มเต้นแรงขึ้น กลางดึกเช่นนี้เกิงโยฮวามาทำอะไรกันแน่ มีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? หรือว่าหวังอันซิเกิดอาการโคม่า? ต้องการให้ฉันส่งคุณไปที่โรงพยาบาลอย่างั้นหรอ? หรือว่าแก๊สระเบิดที่ห้องของเกิงโยฮวา? หรือพ่อแม่ของคุณเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์? หรือไม่เกี่ยวกันเลย? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ห้องนั่งเล่นก็เงียบลงในทันใด

ภายในบ้านมืด ดงซูบินเห็นภาพของเกิงโยฮวา ไปที่ด้านหน้าของโซฟา เบาะโซฟายุบลง เมื่อเกิงโยฮวานั่งลงไป

ตง เสวี่ยปินรีบถาม “นายกเทศมนตรีโยฮวาเกิดอะไรขึ้น?” อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อไปของ เกิงโยฮวา ทำให้ ดงซูบินถอนหายใจ และเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า “เสื้อผ้าพวกนี้คุณเป็นคนซักมันใช่ไหม!”

ดงซูบินพยักหน้าเล็กน้อยแล้ว "อืม เกิดอะไรขึ้น?"

"...เกิดอะไรขึ้น?"

“คุณ...มัน...,...กล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ดงซูบินถอนหายใจและไม่กล้าถามต่อ “คุณไม่ต้องการเสื้อผ้าคืนอย่างงั้นหรอ?”

เสียงของ เกิงโยฮวา เย็นชา “ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าคืน ฉันต้องการเอาพวกมันไว้ที่นี้!” ดงซูบินเป็นลม เกือบล้ม ฉันไป ตีหนึ่งแล้ว คุณกดกริ่งหน้าประตูไม่หยุดก็เพื่อเอาเสื้อผ้ามาคืนอย่างงั้นหรอ? ฉันตื่นนอนหรือเดินละเมอ? เพื่อสิ่งนี้! นี้คุณต้องการแกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย? ?

บรรยากาศเงียบสงัด

เกิงโยฮวาเริ่มพูดต่อว่า “โคมไฟบ้านของคุณเสียหรือจำเป็นต้องประหยัดพลังงานไฟฟ้าอย่างงั้นหรอ”

“เฮ้ ลืมไปเลย” แค่กังวล ฉันไม่ได้สนใจ ดงซูบินกดเปิดโคมระย้าในห้องนั่งเล่นทันที

ตอนนี้ไฟในห้องติดขึ้นมาแล้ว

หลังจากเห็นดวงจันทร์บนโซฟาแล้ว ดงซูบินก็ตกตะลึงและเหลือบไปที่ดวงตา มัน... อะไรกันเนี่ย!

เกิงโยฮวา สวมชุดสีแดงสดจริงๆ!

กระโปรงยาวสีไม่สว่างเกินไป สลิงสองอันห้อยอยู่บนไหล่ของเกิงโยฮวาที่ดูขาว กระโปรงถูกกดทับเข่า สะโพกสุดเซ็กซี่ของเธอ ถุงน่องหรือถุงน่องสีดำอยู่ที่ข้าทั้งสองข้าง สวมรองเท้าส้นสูงหัวแหลม รองเท้ายังคงเป็นสีแดงง ทั้งตัวเป็นชุดที่ร้อนแรงและสูงส่งและมีเสน่ห์และมีเสน่ห์มันแทบทำให้ดงซูบินละสายตาไปไหนไมได้เลย!

สถานการณ์คืออะไร?

มันทำให้ฉันตื่นขี้นมาทันที?

ดงซูบินกลัวชุดสุดฮอตของ เกิงโยฮวาและเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้หญิงที่หัวโบราณจะใส่ชุดแบบนี้ได้ยังไง?

เธอไม่พูดจาอะไร ก่อนจะเหยียดขาพร้อมถุงน่องสีดำ จับไหล่และขมวดคิ้ว จ้องไปที่หน้าจอทีวีที่ปิดอยู่โดยไม่พูดอะไร

“ผมจะหาชาให้คุณก่อน คุณดื่มอะไร” ดงซูบินสงบลง ดงซูบินพยายามหลบสายตาจากเธอ "...,......... ขอแบบร้อนๆนะ”

“โอเค งั้นรอสักครู่นะครับ” ดงซูบินไปดื่มชา ไม่นานเขาก็มาถึงพร้อมถ้วยน้ำชาและยื่นถ้วยให้กับเธอ ดวงตาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ชุดสีแดงของเธอ มันสวยมาก น่าตื่นเต้น

เกิงโยฮวา เข้ามาและก้มศีรษะและพูดว่า "คุณนอนหลับอยู่หรือเปล่า"

ดงซูบิน"ไม่มีอะไร ตอนนี้ยังไม่ง่วง เมื่อวานผมนอนมามากพอแล้ว"

เกิงโยฮวาพูดขึ้นมาทันทีว่า "เปิดทีวีให้ฉันหน่อยสิ!" เกิงโยฮวาพยายามหันหน้าไปทางทีวี ในทันใดนั้นดงซูบินก็รีบหารีโมททีวีอย่างอุตลุคก่อนจะเปิดมัน “คุณอยากดูรายงานอะไร”

วางถ้วยชา "...ข่าว!"

“ผมจะเปิดมันให้เดียนี้ ตอนนี้อาจจะไม่มีรายการ และส่วนใหญ่ก็เป็นข่าวซ้ำ” ดงซูบินมองไปที่ใบหน้าที่เรียบเฉยของเกิงโยฮวาซึ่งเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูชุดที่ร้อนแรงของเธอเช่นนี้เหมือนกัน “กระโปรงกับส้นสูงมาที่บ้านฉันเพื่อเอาเสื้อผ้ามาให้?” และมาดูทีวีอย่างงั้น? จู่ๆก็มีความคิดบางอย่างเข้ามาในหัวของดงซูบิน หรือนี้อาจหมายความว่านายกเทศมนตรีโยฮวานั้นต้องการเจอฉันเป็นการส่วนตัว ......? ? ! .