ตอนที่ 23 มายังบ้านเกิดของเธอ

“เจียงเหยา แม่บอกว่าคุณไม่ค่อยจะกลับบ้าน” ลู่ชิงสีถามระหว่างที่กำลังปั่นจักรยาน แม้เสียงจะไม่ดังมาก ทว่าในตอนกลางวันที่มี่มีลมเช่นนี้ ทำให้เจียงเหยาได้ยินที่เขาถามอย่างชัดเจน

“เอ่อ ที่ผ่านมาฉันมัวยุ่งกับการเรียน” เจียงเหยาตอบเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังกลืนไอศกรีมลงท้อง เธอรู้ว่าลู่ชิงสีกำลังพูดถึงแม่ของเธอ

นั่นเป็นเพียงข้ออ้าง เธอไม่อยากกลับบ้านเพราะยังโกรธพ่อและแม่ ยิ่งคิดถึงการตัดสินใจของพ่อแม่ที่บังคับให้เธอแต่งงานกับตระกูลลู่ โดยไม่คำนึงถึงการคัดค้านของเธอเลยแม้แต่น้อย

เป็นเหตุให้เธอไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมครอบครัวหลังจากที่แต่งงานออกไปแล้ว ตอนนี้เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องนี้ เธอตระหนักว่าตัวเองในชาติก่อนช่างเป็นหญิงสาวที่ดื้อรั้น เธอเป็นลูกคนสุดท้องและเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว พ่อแม่และพี่ชายทั้งสองคนของเธอล้วนรักและเอ็นดูเธอเป็นอย่างมาก แต่เธอกลับเย็นชาและใจร้ายกระทั่งสามารถละทิ้งครอบครัวของตัวเองได้

“ผมคิดว่า ผมคงกลับมาจัดการเรื่องเรียนต่อในมหาวิทยาลัยให้คุณไม่ได้ ให้พี่ชายคนโตของคุณช่วยแทนก็แล้วกันนะ” ลู่ชิงสีย้ำเธออีกครั้ง

“ยังไงก็ได้ค่ะ”

“แต่ทำไม ไม่ให้พี่ชายคนรองเป็นคนจัดการล่ะค่ะ” เจียงเหยาถามขึ้น “จริง ๆ แล้ว ฉันสนิทกับพี่ชายคนรองมากกว่า”

เจียงเจีย พี่ชายคนโตของเจียงเหยา กับลู่ชิงสี อายุห่างกันเพียงหนึ่งปี พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันตั้งแต่เรียนมัธยม

ส่วนเจียงเล่ย พี่ชายคนรองของเธอ อ่อนกว่าเขาหลายปี ลู่ชิงสี และพี่น้องตระกูลเจียงก็ล้วนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

ในเมื่อเจียงเหยาอยากให้เจียงเล่ยไปกับเธอ เขาจึงคัดค้านข้อเสนอนั้นออกไปทันที

“ไม่เอา ให้เจียงเจียทำหน้านี้นั้นเถอะ ถ้าเจียงเล่ยอยากไปด้วยก็ให้เขาติดตามไปก็ได้นี่”

ลู่ชิงสีรู้จักนิสัยของเจียงเล่ยดี เขาไม่ค่อยมีความอดทน หากเจียงเหยาร้องขออะไรเขาเพียงเล็กน้อย เขาจะต้องพาเธอกลับมาทันที

อีกอย่าง มีความเป็นไปได้ที่เจียงเล่ยจะไม่ใส่ใจเจียงเหยา หากเขาถูกบางสิ่งบางอย่างดึงดูดความสนใจไป

เจียงเจียมีความรับผิดชอบและน่าเชื่อถือมากกว่าเจียงเล่ย จึงเป็นเหตุให้ลู่ชิงสีไว้วางใจเจียงเจียมากกว่า

เจียงเหยาหัวเราะคิกคักกับคำพูดของลู่ชิงสี เสียงหัวเราะของเธอดังขึ้น “เจียงเล่ยคงหงุดหงิดแน่ ถ้าเขามาได้ยินที่คุณพูด”

เจียงเหยาสนิทกับเจียงเล่ยมาก พวกเขาอายุห่างกันเพียง 4 ปี ส่วนเจียงเจียอายุมากกว่าเธอ 6 ปีและเขาค่อนข้างจะเก็บตัว ดังนั้นเจียงเหยาจึงสนิทกับเจียงเล่ยมากขึ้น เมื่อครั้งยังเด็กพวกเขาเล่นด้วยกันอยู่เสมอ เวลาเกิดปัญหาเจียงเหยามักจะกล่าวโทษเจียงเล่ย และขอให้พี่ชายคนโตขอร้องพ่อแม่ให้ลงโทษพวกเขาเบา ๆ

เธอยิ้มเมื่อหวนนึกถึงวัยเด็กของตนเอง เธอมีช่วงเวลาที่แสนวิเศษและมีความสุขในวัยนั้น เธอเป็นศูนย์กลางความสนใจของครอบครัว เธอเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ที่ซุกซน มักสร้างปัญหาอยู่ร่ำไป ทว่าเธอไม่เคยถูกดุหรือลงโทษเลย เรื่องนี้จึงทำให้เธอเสียนิสัยและช่างเลือกมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือเรื่องอื่น ๆ พี่ชายทั้งสองจะได้เลือกหลังจากที่เธอเลือกเสร็จแล้วทุกครั้ง

พระอาทิตย์ที่แผดเผาในตอนกลางวันกำลังอบพวกเขาด้วยความร้อนจัด ตอนนี้เธอเพิ่งจะหายไข้ ทำให้รู้สึกไม่สบายนัก

เจียงเหยาจำเหตุการณ์นี้ในชีวิตก่อนได้อย่างชัดเจน หลังจากที่เธอได้รับจดหมายตอบรับ เธอปกป้องตัวเองจากตระกูลลู่ด้วยความเงียบ และไม่กลับมาแจ้งข่าวที่ตระกูลเจียง

ข่าวการได้รับเลือกให้เข้าเรียนเหล่านี้ ตระกูลเจียงล้วนทราบข่าวจากชาวบ้านที่เล่าลือกัน หลังจากที่เธอและลู่ชิงสีกลับมาที่บ้านในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอถูกพ่อและแม่ตำหนิอย่างรุนแรงสำหรับการตัดสินใจที่เห็นแก่ตัวของเธอ

เมื่อมองย้อนกลับไป เธอใช้ชีวิตได้ไร้สาระมาก ในวัยที่กำลังจะก้าวไปเป็นผู้ใหญ่ เธอทั้งดื้อรั้นและไม่เชื่อฟัง

และเพราะจดหมายตอบรับฉบับนี้ เธอถูกต่อว่าจากทั้งตระกูลลู่และตระกูลเจียงของเธอเอง เธอยังคงจำได้ว่าพ่อของเธอพูดอะไรบ้างตอนที่เขารู้เรื่องนี้ เขาขอให้เธอออกไปซะและไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก  หลังจากที่เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียงตามที่ใจปรารถนาแล้ว เธอรู้สึกว่าคนอื่นทำผิดต่อเธอ เธอจึงตั้งใจที่อยู่ด้วยตนเองและสร้างพื้นที่ของเธอขึ้นมาด้วยตัวเอง เธอไม่แม้แต่จะกลับบ้านในช่วงตรุษจีน เธอกลับมาที่ตระกูลเจียงอีกครั้ง หลัวจากที่เรียนจบ และเป็นอีกครั้งที่เธอทะเลาะกับพ่อแม่ครั้งใหญ่ เพราะเรื่องงานของเธอ