ตอนที่ 1051-1052 ไม่ว่าจะทำอะไรด้วยกัน ก็มีความสุขทั้งนั้น
ในที่สุดเฉียวเมียนเมียนก็เข้าใจความในใจของเขา เธอยิ้มและเอื้อมมือไปจับมือเขา “เหมาเยซื่อคะ คุณเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มาก่อนไหม”
“อะไร?”
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนและพูดอย่างช้า “ถ้าคุณได้อยู่กับคนที่คุณชอบ ไม่ว่าอะไรก็ดีและมีความสุขทั้งนั้น แม้ว่าจะอยู่เฉย ๆ ไม่ทำหรือไม่พูดอะไร แค่ได้อยู่ด้วยกันก็มีความสุขแล้ว”
“ตอนนี้ฉันรู้สึกแบบนั้นคะ”
“ฉันดีใจที่ได้อยู่กับคุณ”
เมื่อเห็นแววตาของชายคนนั้นเป็นประกาย เธอจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนยิ่งขึ้น
“ฉันไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยค่ะ กลับกัน ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ตอนนี้ก็เหมือนกัน ฉันรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษเลย คุณไม่ต้องคิดหาวิธีทำให้ฉันมีความสุขหรอกค่ะ เพราะคุณได้ทำไปแล้ว”
เหมาเยซื่อมองดูเธอด้วยแววตาเปี่ยมรับ “คุณคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ”
“ใช่สิค่ะ ฉันดูเหมือนคนโกหกเหรอ?” เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาและยิ้ม เธอเอื้อมมือไปบีบแก้มบนใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา “คุณเหมา มั่นใจในตัวเองหน่อยสิค่ะ คุณมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเพียงนิดเดียวเองเหรอ?”
“รู้ไหม แม้ว่าคุณไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ได้มองหน้าคุณ ฉันก็มีความสุขทั้งวันแล้วล่ะค่ะ”
ก็มีสามีหน้าตาดีขนาดนี้ ผู้หญิงคนไหนจะไม่มีความสุขบ้างล่ะ
แม้ว่าเมื่อสักครู่ เธอจะอารมณ์ไม่ดี แค่เพียงตอนนี้ได้เห็นหน้าหล่อ ๆ ของเขา อารมณ์ไม่ดีเมื่อกี้ก็มลายหายไปจนหมดแล้ว
ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก
ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าใบหน้าของเขาหล่อและน่าดึงดูดขนาดไหน
ถ้าเขารู้เรื่องนี้ เขาคงไม่ถามอะไรแบบนี้กับเธอหรอก
เหมาเยซื่อพูดไม่ออก
“คุณไม่รู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์ขนาดไหนเหรอคะ ฉันออกจะมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคุณ”
เหมาเยซื่อมองเข้าไปในดวงตาของเธอสักพักก่อนจะยิ้มออกมา
“เอาล่ะ ๆ ผมเข้าใจแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ เสร็จแล้วไปดูหนังกัน ถ้าไม่ดึกจนเกินไปก็ไปเดินเล่นสักหน่อย
...
ในเวลาเดียวกัน
ที่ร้านอาหารส่วนตัวระหว่างทางขึ้นเขา
ทั้งร้าน มีโต๊ะเพียงโต๊ะเดียว
ไฟในร้านถูกปิดทั้งหมด ทว่าถูกทำให้สว่างด้วยเทียน
มีดอกกุหลาบช่อหนึ่งอยู่ในแจกันทุกโต๊ะ
ลมกลางคืนพัดผ่าน ทำให้กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกกุหลาบหอมอบอวลไปทั่วร้าน
บนเวทีของร้านอาหาร มีวงดนตรีกำลังบรรเลงเพลงอยู่บนนั้น เสียงเพลงทำนองช้า ๆ ดังลอยมา
ที่โต๊ะริมริมหน้าต่าง ชายหนุ่มและหญิงสาวนั่งตรงข้ามกัน ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลาและสง่างาม ในขณะที่หญิงสาวดูเด็กกว่า หน้าตาสวย พวกเขาดูเหมือนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกัน
บริกรเสิร์ฟสเต็กสองชิ้นที่เชฟเพิ่งจัดเตรียมเสร็จ “คุณเหมา คุณเจียง ขอให้มีเพลิดเพลินกับอาหารครับ”
บริกรวางสเต็กลงบนโต๊ะ
เหมาซวีเสียมองไปที่เจียงหลัวลี่ซึ่งนั่งเงียบไม่พูดอะไร เขาขมวดคิ้วขึ้น
“คุณเจียง ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ? ไม่ชอบที่นี่เหรอ? หรือมีอะไรที่ไม่ถูกใจหรือเปล่า?”
ผู้ช่วยซวีไม่ได้บอกเขาหรอกเหรอว่าผู้หญิงชอบการออกเดทแบบนี้อย่างแน่นอน?
แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเจียงหลัวลี่ไม่ชอบเอาเสียเลย?
ไม่เพียงแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบ ทว่าเธอยังดูไม่มีความสุขเลยด้วย
เขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?
นี่เป็นนิสัยส่วนตัวของเหมาซวีเสีย หากรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เขาจะถามอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อเห็นท่าทางของเธอเป็นแบบนั้นเขาจึงถามเจียงหลัวลี่ออกตามตรง
เจียงหลัวลี่มอบขึ้นไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า หลังจากเงียบไปประมาณ 10 นาที ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
“เปล่าคะ ที่นี่ดีมากคะ ฉันไม่ได้ไม่ชอบ แต่คุณเหมาคะ ฉันขอถามอะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ”
เหมาซวีเสียโล่งอกที่ได้ยินว่าเธอไม่ได้ไม่ชอบ เขายิ้มและพูดว่า
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ คุณเจียง”
เจียงหลัวลี่หายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา เธอลังเลสักครู่ก่อนตัดสินใจถาม “คุณเหมา คุณเป็นคนเลือกที่นี่ด้วยตัวเองเหรอคะ”
“แล้วนี่...ดินเนอร์ใต้แสงเทียน คุณคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ”
เหมาซวีเสียตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ถ้าผมบอกว่า ผมไม่ได้คิดเอง คุณจะโกรธไหมครับ”
เพราะเขาไม่เคยมีความรักมาก่อน เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในด้านนี้ นอกจากทำงานเก่งแล้ว เรื่องเกี่ยวกับความรักเขาไม่เป็นเลยจริง ๆ
แต่เขาก็ต้องการให้เจียงหลัวลี่มีวัที่แสนจะโรแมนติก
เพราะไม่ช้าก็เร็ว พวกเขาก็จะกลายเป็นคู่รักกัน
ในฐานะแฟนหนุ่มของเธอ เขาควรจะมีความรับผิดชอบและหน้าที่ในการมอบประสบการณ์ความรักที่น่าประทับใจให้กับแฟนสาว
เขาไม่เก่งเรื่องความรัก เพราะแบบนี้เขาจึงต้องรับความช่วยเหลือจากผู้อื่น
และคนที่พอจะมีความสามารถในด้านนี้สำหรับเขาแล้ว ก็เห็นจะเป็นผู้ช่วยซวี
ก็เขาเคยมีเดทมาแล้วสองสามครั้ง
เขาจึงคิดว่าเป็นการดีที่สุด หากจะถามความเห็นจากผู้ช่วยซวี
เพราถึงยังไง ผู้ช่วยซวีก็คนใกล้ชิดเพียงไม่กี่คนที่มีประสบการณ์ในด้านนี้ และเขาก็รู้สึกสะดวกใจในการขอรับคำแนะนำจากเขากว่าคนอื่น ๆ
“คุณไม่ได้คิดเองเหอรคะ” เจียงหลัวลี่สับสน “แล้วใครเป็นคนคิดค่ะ”
เหมาซวีเสียบอกเธออย่างตรงไปตรงมา “ผู้ช่วยของผมเองครับ ผมขอโทษด้วยครับคุณเจียง ที่กระทั่งวันนี้ผมยังต้องขอคำแนะนำจากเขา ผมทำให้คุณผิดหวังหรือเปล่า?”
เจียงหลัวลี่พูดไม่ออก
“คุณหมายถึงผู้ช่วยซวีเหรอคะ”
“ครับ เขานั่นแหละ”
“เขาช่วยคุณเลือกร้านอาหารเหรอ?”
“ครับ”
“และเขาเป็นคนแนะนำเรื่องทานอาหารค่ำภายใต้แสงเทียนนี่ด้วยเหรอคะ?”
“ครับ”
“แล้วกุหลาบกับวงดนตรีบนเวที...”
“ทั้งหมดล้วนเป็นคำแนะนำจากเขา ผมคิดว่าความคิดเห็นนี้ค่อนข้างดี ผมเลยเห็นด้วย” เหมาซวีเสียมองไปที่เจียงหลัวลี่พร้อมกับขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาจะอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ลังเลที่จะพูดออกมา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามอย่างจริงจัง “คุณเจียง คุณ...ไม่ชอบการออกเดทแบบนี้เหรอครับ?”
ไม่ว่าเหมาซวีเสียจะความรู้สึกช้าในเรื่องความรัก แต่เขาก็ไม่ได้ซื่อเสียจนไม่รู้ถึงอารมณ์ของหญิงสาว
เขาไม่แน่ใจว่าเจียงหลัวลี่ไม่มีความสุขหรือเปล่า
แต่เขาก็รู้ว่าเธอไม่ชอบวิธีการออกเดทแบบนี้
เจียงหลัวลี่เงียบไปครู่หนึ่ง เธอมองเข้าไปในดวงตาของเหมาซวีเสีย และถอนหายใจ
“คุณเหมาคะ คุณอยากฟังความจริงจากฉันมั๊ยล่ะ”
เหมาซวีเสียพยักหน้า “ครับ คุณเจียง อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะครับ”
“ได้ค่ะ” เจียงหลัวลี่พยักหน้าตอบเช่นกัน เธอชี้ไปที่เทียนบนโต๊ะแล้วพูดว่า
“คุณเหมาคะ ฉันจะขอพูดอย่างตรงไปตรงมา บางทีผู้หญิงคนอื่นอาจจะชอบการออกเดทแบบนี้และรู้สึกว่ามันโรแมนติก แต่สำหรับฉัน ฉันไม่ชอบเลยค่ะ”
