ตอนที่ 11 จดหมายตอบรับ

ลู่อี้ชิงจ้องไปที่เจียงเหยาอย่างเย็นชาและเย้ยหยัน

“เจียงเหยา คนหน้าซื่อใจคด เก็บความลับเก่งมากนะ ฉันล่ะประทับใจจริง ๆ ตอนกรอกใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอบอกว่าอยากเรียนหมอ พ่อกับแม่ก็ยอมตกลงตามคำขอของเธอ แล้วขอให้เธอไปสมัครมหาวิทยาลัยแพทย์จินโตเพราะอยู่ใกล้กองทัพที่ชิงสีทำงาน แล้วไงล่ะ ทำเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย แต่เอาเข้าใจ กลับไปสมัครที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง อยากเลิกกับน้องชายฉันนักใช่ไหม ถ้าเธอไม่รักเขา แล้วแต่งงานกับเขาทำไม พวกเราบังคับเธอเหรอ?”

ลู่ชิงสีเป็นน้องชายคนเดียวของลู่อี้ชิง เธอให้ความสำคัญกับน้องชายเหมือนที่พ่อแม่ของเธอทำ เธอไม่ยอมให้ใครมารังแกหรือดูถูกน้องชายของเธอ ตอนนี้คนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือเจียงเหยา ทว่าเธอคือภรรยาที่ลู่ชิงสีรักที่สุด

“เจียงเหยา เธอรู้ไหมว่าชิงสีมีความสุขแค่ไหน ตอนที่พ่อกับแม่โทรไปบอกเขาว่าเธอสมัครเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์จินโต คิดว่าพวกเธอจะได้ใช้วันหยุดอยู่ด้วยกัน ฉันพนันได้เลยว่าเขาตั้งตารอคอยที่จะได้รับจดหมายตอบรับของเธอให้มาถึงเร็ว ๆ แล้วเธอทำอะไร เธอทำยังกับครอบครัวของเราเป็นคนโง่!”

ยิ่งลู่อี้ชิงพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น และเธอก็เริ่มเปิดเผยเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

“บอกมาตรง ๆ เลย ตั้งแต่แต่งงานกับชิงสี เขาปฏิบัติกับเธอยังไง เขาทำดีกับเธอยังกับเธอเป็นเจ้าหญิง เขารักเธอ เอาอกเอาใจเธอสารพัด ฉันพูดเกินจริงหรือเปล่า เธอแค่ฮึมฮัมคำสองคำที่มีความสุข และปฏิบัติกับเขาเหมือนเขาไม่มีตัวตน เขาโทรมาก็อ้างว่ายุ่งเรื่องเรียน ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับเขามากขนาดนี้ ทำไมไม่หย่ากันไปซะ คิดว่าชิงสีจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอหรือไง เธอคิดว่าเขาจะแต่งงานกับเธอแค่คนเดียวเหรอ?”

จ้าวจวนซ่งที่เดินเข้ามาข้างหลังรู้สึกประหลาดใจ เมือ่ได้ยินคำพูดของเธอ เขารีบดึงภรรยาของเขาแล้วพูดว่า “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร คุณจะสนับสนุนให้พวกเขาหย่ากันได้อย่างไร”

“ลู่อี้ชิง หุบปาก!” ลู่ชิงสีตะคอกใส่เธอ อันที่จริงเขาตื่นตระหนกเพราะกลัวว่าคำแนะนำของลู่อี้ชิงจะทำให้เกิดความคิดที่น่ากลัวในจิตใจของเจียงเหยา และเธอจะหย่ากับเขาจริง ๆ

มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาต้องพยายามมากแค่ไหนกว่าจะได้แต่งงานกับเจียงเหยา เขาจะไม่หย่ากับเธอ แม้ว่าเขาจะตายก็ตาม

“นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเจียงเหยา เราจะจัดการกันเอง ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉัน”

คำว่า ‘หย่าร้าง’ ทำให้เขาตื่นตระหนกและหงุดหงิด

“เธออย่าพูดคำว่า ‘หย่า’ ต่อหน้าฉันอีก อยากหย่าก็ไปหย่าเองเลยไป!”

“ลู่ชิงสี! ไอ้คนเนรคุณ! ที่ฉันทำก็เพื่อนแก นี่ฉันโกรธแทนแกนะ แกกลับทำกับฉันแบบนี้เหรอ” ลู่อี้ชิงตะโกนไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอยืนอยู่ที่นั่น จ้องไปที่ลู่ชิงสี คำแนะนำของเธอทำให้ลู่ชิงสีตกอยู่ในอาการเป็นใบ้และหูหนวก

“เอาล่ะ พอแล้ว อี้ชิง อย่าพูดอย่างนั้นกับน้อง จวนซ่ง ชิงสีก็แค่อารมณ์ไม่ดี ยกโทษให้เขาเถอะ มานั่งกินผลไม้กัน แม่เขาเตรียมไว้ให้ แตงโมสด ๆ หวานฉ่ำเชียว” พ่อลู่เห็นด้วยว่าชิงสีพูดรุนแรงกับพี่สาวเกินไป แต่ในฐานะพี่สาว ลู่อี้ชิงไม่ควรพูดว่า ‘หย่า’ ออกมาง่าย ๆ แบบนี้

ลู่อี้ชิงก็พูดออกมาเองนี่ว่า ลู่ชิงสีปรนเปรอภรรยาที่รักของเขาราวกับเจ้าหญิง แล้วเขาจะไม่แสดงปฏิกิริยาเกินเหตุออกมาได้อย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดว่าหย่าร้าง คำ ๆ นี้คงทำให้เขาโกรธจัด