ตอนที่ 9 ตามใจจนเสียคน

“พ่อครับ วันนี้หยุดเหรอ ทำไมถึงอยู่บ้านแทนที่จะไปทำงานล่ะครับ” ลู่ชิงสีถามอย่างสงสัย

“เปล่าหรอก ๆ วันนี้ฉันต้องทำงาน แต่เพราะแกไง ฉันเลยลาหยุด แกมันไม่ค่อยจะกลับบ้าน ตอนนี้กลับมาแล้ว แม่แกน่ะสิ ขอให้ฉันหยุดสักวันหนี่ง อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน” คุณลู่เป็นชายใจดีและอารมณ์ขัน เขาตื่นเต้นและดีใจที่ได้พบกับลูกชายที่ไม่ได้เจอมานานกว่าหนึ่งปี เขามองลู่ชิงสีตั้งแต่หัวจรดเท้าและพยักหน้า พอใจ

“ไม่เลวนี่ เนื้อตัวแน่น สมชายชาตรีมากขึ้นแล้ว”

“อย่าไปฟังพ่อพูดเพ้อเจ้อ ที่รัก เขาไม่ใช่ทหารใหม่แล้วนะ เขาอยู่ทีมผู้พิทักษ์มาสามปีแล้ว กล้ามเนื้อก็ต้องพัฒนาสิ อ๋อ ใช่ เมื่อกี้ขึ้นไปชั้นบนมาใช่ไหม เจียงเหยาเป็นยังไงบ้าง เธอมีไข้ ตอนนี้ตื่นหรือยัง แม่เข้าไปดูในครัว เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”

แม้ว่าคุณนายลู่จะพูดจาค่อนข้างเรียบและน่าเบื่อหน่าย แต่เขาก็รู้ว่าเธอมีความกังวลปนอยู่ในคำพูด ขณะที่เธอพูด เธอเหลือบมองไปยังห้องของพวกเขาที่ชั้นบน

ลู่ชิงสีส่ายหน้าและพูดว่า “ตอนนี้เธอดีขึ้นมาแล้วครับ ไข้ลดลงแล้ว ดูร่าเริงขึ้นแล้วด้วย แต่คงจะพึ่งตื่นตอนที่ผมมาถึง ตอนนี้ก็เกือบ 11 โมง เธอคงไม่อยากทานอาหารเช้าแล้วล่ะ เดียวผมไปปอกผลไม้และจะขึ้นไปถามว่าเธออยากกินอะไร”

ลู่ชิงสีคุ้นเคยกับนิสัยของเจียงเหยาในสมัยเรียน เธอมักจะทานอาหารเช้าเวลา 6โมงครึ่ง ถ้าเลยเวลาเธอจะไม่กิน

คุณนายลู่หัวเราะประชดกับคำพูดของลูกชายเธอ

“ฉันคลอดและเลี้ยงแกมา ไม่เคยได้ยินแกพูดเรื่องปอกผลไม้ให้พ่อกับแม่ แต่กลับทำให้เมีย”

คุณนายลู่รู้สึกเศร้าจริง ๆ เธอส่ายหน้าอย่างหดหู่ เธอดึงลู่ชิงสีที่กำลังจะมุ่งหน้าไปห้องครัว ให้นั่งลงบนโซฟา

“หายากที่แกจะกลับมาบ้าน นั่งเถอะ นั่งลง คุยกับพ่อเขา แม่จะไปปอกผลไม้ให้เอง!”

“ขอบคุณครับแม่!” ลู่ชิงสีไม่ยืนกรานที่จะเข้าครัว ถ้าเขาไป แม่ของเขาจะยิ่งไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

ลู่ไห่เทียนหัวเราะและกล่าวว่า “ผู้ชายเราทุกคนมีหน้าที่ต้องตามใจภรรยา แม่ของแกมักพูดเสมอว่าการเป็นผู้หญิงเป็นงานที่ยากลำบาก หลังจากแต่งงานแล้ว เธอจะกลายเป็นแขกในครอบครัวตัวเอง และเป็นคนนอกในครอบครัวของสามี คนที่ใกล้ชิดที่สุดคือสามีของเธอ ถ้าสามีไม่ใส่ใจภรรยาและรักเธอให้มาก ๆ เธอจะมีชีวิตที่ยากลำบาก”

เสียงหัวเราะดังก้องกังวานตั้งแต่ในครัวไปจนถึงห้องนั่งเล่น คุณนายลู่หัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของสามีและพูดเสียงดังออกมา “ทั้งสองคนน่ะแหละ เจ้ากรรมนายเวรของฉัน!”

หลังจากหยุดชั่วครู่ เธอพูดต่อ “ลูกเอ่ย แกรักเมียของแกได้ แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย แกจะทำแบบเดียวกันกับผู้หญิงทุกคนไม่ได้ ถ้าถูกตามใจจนเสียนิสัย ก็อาจกลายเป็นคนไม่ดีก็ได้”

ทุกคนต่างรู้ว่ามีความหมายแฝงในคำพูดของคุณนายลู่

ลู่ชิงสีขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่ตอบแม่ของเขา เขาพลิกหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ แต่ไม่สนใจเนื้อหาในข่าวนั้น ภาพเหมือนที่สวยงามของภรรยาของเขาผุดขึ้นและลอยอยู่ในใจ เขาไม่คิดที่จะตามใจเธอ ภรรยาของเขาจะเสียนิสัยไหมนั่น เขาก็ยินดีเผชิญกับผลที่จะตามมา

เพราะยังไง เธอก็เป็นผู้หญิงที่เขาต้องการจะปฏิบัติด้วยอย่างดี

เจียงเหยาฟังบทสนทนาที่ชั้นล่างไม่ชัด เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและพร้อมที่จะลงบันได เมื่อเธอยืนอยู่ที่ประตูห้อง เธอได้ยินบทสนทนาระหว่างลู่ชิงสีกับแม่ของเขา ระหว่างรอคำตอบของลู่ชิงสี เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลงไปข้างล่าง

ลู่ชิงสีกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นและอ่านหนังสือพิมพ์ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวลงบันทด เขาจึงเหลือบมองไปในทิศทางของเธอและโบกมือให้เธอมานั่งกับเขา