ตอนที่ 8 อย่ารีรอ

“ฉันก็แค่ คิดถึงคุณ” เจียงเหยาขดริมฝีปากของเธอและยิ้มให้ลู่ชิงสี

“โอ้ใช่ ทำไมถึงกลับมาเวลานี้ล่ะ?”

นานมาแล้วที่เจียงเหยาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในปิดเทอมฤดูร้อนนี้

เธอจำได้คร่าว ๆ ว่าวันหยุดฤดูร้อนหลังการสอบเข้าวิทยาลัย เธอค่อนข้างจะวุ่นวาย

ในทางกลับกันลู่ชิงสีไม่ได้ยินคำถามของเจียงเหยา จิตใจของเขาจมอยู่กับความสับสน ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเธอที่ว่า ‘ฉันคิดถึงคุณ...’

ภรรยาของเขาเพิ่งพูดว่า เธอคิดถึงเขา?

ลู่ชิงสีไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยินและสงสัยว่าทั้งหมดนี้คือความฝันหรือไม่ หือ ใครจะไปคิดว่าเจียงเหยาจะกอดเขาและบอกว่าเธอคิดถึงเขา

“โทรศัพท์ก็มี คุณคิดถึงผมก็แค่โทรไปหาผมที่ค่ายก็ได้นี่” ลู่ชิงสีกล่าวอย่างเคร่งขรึม ไม่สำคัญว่าเจียงเหยาจะคิดถึงเขาจริงหรือไม่ เพราะความจริงที่ว่าเขาคิดถึงเธอ คือเรื่องจริง

ครอบครัวลู่ถือว่าไปได้ดีในเมืองอี้เตียน ลู่ไห่เทียน พ่อของลู่ชิงสีเป็นหัวหน้าแผนกการสอนของโรงเรียนมัธยมในเมือง ในขณะที่แม่ของลู่ชิงสีเป็นครูสอนภาษาที่โรงเรียนประถม ในขณะเดียวกันลู่ไห่ชิง น้องชายของลู่ไห่เทียน เป็นเจ้าของโรงอิฐและร้านอาหารขนาดใหญ่ในมณฑล สองพี่น้องยังคงรักษาความสัมพันธ์อันดีระหว่างกับ ลู่ไห่ชิงยินดีที่จะแบ่งปันความมั่งคั่งบางส่วนของเขากับพี่ชาย และให้ส่วนแบ่งโรงงานบางส่วนแก่ลู่ไห่เทียนเป็นประจำทุกปี ดังนั้นตระกูลลู่จึงเป็นที่รู้จักกันดีไปทั่วทั้งจังหวัดว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวย

เมืองทั้งเมืองมีวิลล่าสองชั้นเพียงสองหลัง ซึ่งทั้งสองหลังต่างเป็นของพี่น้องตระกูลลู่ หลังหนึ่งคือบ้านของลู่ไห่ชิง อีกหลังคือบ้านที่เจียงเหยากำลังอาศัยอยู่

โทรศัพท์ได้รับการติดตั้งที่บ้านของพวกเขานานแล้ว

ทุกครั้งที่คุณนายลู่คิดถึงลูกของเธอ เธอมักจะใช้ศัพท์เป็นเวลานาน แล้วสุดท้ายมานั่งกลุ้มใจกับบิลเรียกเก็บค่าโทรศัพท์

ขณะที่เจียงเหยาไม่ได้พูดอะไรออกมา ลู่ชิงสียังคงเงียบ เขาไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร มีคำพูดว่า ‘หัวใจของผู้หญิงนั่นลึกล้ำดั่งมหาสมุทรแห่งความลับ’ ลู่ชิงสีเชื่อมั่นว่าคำพูดนั่นถูกต้อง เขาไม่สามารถถอดรหัสให้เข้าใจถึงหัวใจและความรู้สึกของเจียงเหยาได้

ทันใดนั้นเขาก็จำสิ่งที่เจียงเหยาเพิ่งถามได้และตระหนักว่าเธอคงกำลังรอคำตอบจากเขา

“ผมลางานมาน่ะ ช่วงนี้ไม่มีอะไรด่วน  ผมเลยสามารถลากลับบ้านได้สักสองวันสองคืน”

ลู่ชิงสีได้คำนวณเวลาและระยะเวลาแล้ว การประกาศผลเข้าเรียนของเจียงเหยา น่าจะอีกสักสองสามวันข้างหน้า สภาพอากาศในภาคเหนือก็แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสภาพอากาศที่บ้านเกิดของพวกเขา เขาไตร่ตรองถึงสถานการณ์ขณะที่เขาอยู่ในกอง เพื่อให้ตัวเองสบายใจ จึงตัดสินใจกลับบ้านมาดูภรรยาด้วยตัวเอง

เจียงเหยาพยักหน้า เธอมองลงไปที่นิ้วเท้าของเธอและเงียบ

เธอเคยรู้สึกว่าเสียงของเขาน่ารำคาญและเสียงดังมาก แม้ว่าเขาแทบจะไม่พูดก็ตาม ทว่าวันนี้ เธอกลับรู้สึกอบอุ่นและเสน่หาขณะที่เสียงของเขาก้องอยู่ในหูของเธอ

ในขณะนั้นเสียงพูดแผ่วเบาดังมาจากชั้นล่าง

“อาจจะเป็นพ่อกับแม่ ก่อนที่ผมจะมา ผมโทรบอกแม่ก่อนแล้ว เธอบอกว่าจะลางานหลังจากสอนในช่วงเช้าเสร็จ พ่อก็น่าจะอยู่ด้วย” ลู่ชิงสีอธิบายเมื่อเขาเห็นเจียงเหยายื่นหูฟัง จากนั้นเขาก็มองไปทีเจียงเหยา และพูดว่า “เปลี่ยนชุดก่อนเถอะ ผมจะลงไปรอคุณที่ชั้นล่าง”

ลู่ชิงสีออกจากห้องและลงไปที่ชั้นล่าง

บ้านของตระกูลลู่เป็นวิลลาสไตล์ตะวันตกสองชั้น ห้องของลู่ชิงสีและเจียงเหยาอยู่ชั้นสอง เมื่อเขาลงมาที่ชั้นล่าง เขาพบพ่อกับแม่ของสามีกำลังคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น