ตอนที่ 5 ความรักของเขา

ภรรยาที่รักของผม ผมเขียนจดหมายถึงคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่ามา แม้ว่าในช่วง 7 ปีที่ผ่านมา ผมได้รับจดหมายตอบกลับจากคุณเพียง 2 ฉบับ ตอนที่คุณเรียนในมหาวิทยาลัย ผมดีใจที่สุดในโลกตอนที่ได้รับจดหมายจากคุณ ผมยังคงเก็บมันไว้กับตัวตลอด และมักจะหยิบมันขึ้นมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ภรรยาสุดที่รัก ผมไม่อยู่แล้วนะ ต่อไปไม่ต้องกลัวว่าผมจะตามติดคุณอีก หลายปีที่ผ่านมา คุณลงใต้ ผมก็ลงใต้ คุณขึ้นเหนือ ผมก็ขึ้นเหนือ จากนี้ไปคุณอยากไปไหนก็ได้ ขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาซ่อนตัวอยู่บนภูเขา

ภรรยาที่รักของผม ผมไม่รู้ว่าตอนที่คุณได้รับจดหมายฉบับนี้ คุณอายุเท่าไหร่แล้ว หากคุณยังสาว หาผู้ชายดี ๆ ที่คุณชอบสักคนและแต่งงานใหม่กับเขาซะ ไม่ต้องเป็นกังวล  ผมจะคอยคุ้มครองคุณอยู่บนสวรรค์ ถ้าเขาคนนั้นทำให้คุณเสียใจหรือรังแกคุณ คุณมาขอความช่วยเหลือจากผมที่หลุมฝังศพ แม้จะกลายเป็นผี ผมจะแก้แค้นแทนคุณ

ถ้าคุณอายุมาก ก็ให้ลูกของเราดูแลคุณ หากเราไม่มีลูก หาผู้ชายดี ๆ สักคนมาคอยดูแล หรือจะกลับไปอยู่ที่บ้านก็ได้ พี่ ๆ น้อง ๆ รักคุณมาก เขาจะช่วยดูแลคุณ ดูแลตัวเองให้ดี ๆ แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว

ภรรยาที่รัก บอกตามตรง พอคิดว่าตัวเองจะต้องตาย สิ่งแรกที่กลัวที่สุดคือการไม่ได้เจอหน้าเธออีก ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าขี้ขลาดได้หรือไม่ แต่มันเจ็บเจียนตาย ที่จะต้องแยกจากคุณ

ภรรยาที่รัก ผมจะทำยังไงดี ผมรักคุณมาก!  เพื่อเห็นแก่ที่ผมได้ตายไปแล้ว ผมขออะไรเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม ถ้าชาติหน้ามีจริง ชาติหน้าคุณจะยังเป็นภรรยาของผมไหม? ชาติหน้าคุณยังจะอยู่กับผมไหม? ไม่ห่างกันอีก นานเหลือเกินกว่าที่จดหมายจะถึงมือคุณ

ไม่ว่ายังไง ต้องกินให้มาก ๆ นอนหลับให้สบาย ดูแลตัวเองให้มีความสุขทุกช่วงเวลาของชีวิต

ด้วยรักอย่างสุดซึ้ง

สามีที่รักคุณอย่างสุดซึ้ง ลู่ชิงสี

หลังจากอ่านจดหมายจบ หยดน้ำตาของเจียงเหยาก็ไหลอาบแก้มเป็นสาย หยดน้ำตาสาดลงบนจดหมายและหลังมือของเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกบดขยี้ไปทุกส่วนในจิตวิญญาณของเธอ ทุกอารมณ์ และความทรงจำที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย เธอทรุดตัวลงด้วยความสิ้นหวัง

“ลู่ชิงสี ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองสำคัญกับคุณมากแค่ไหน ฉันไม่รู้ว่าคุณรักฉันมากขนาดนี้ ฉันคิดว่าคุณเองก็เหมือนกับฉัน ที่เป็นเหยื่อของการแต่งงาน ฉันคิดเสมอว่าการเป็นสามีภรรยาในการแต่งงานครั้งนี้ เป็นโซ่ตรวนที่ผูกมัดเราไว้ และกีดขวานความต้องการที่แท้จริงของพวกเรา”

เธอดูแคลนพ่อแม่ของเธอที่จัดงานแต่งงานโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ จับเธอคลุมถุงชน แต่สำหรับลู่ชิงสีนั่นไม่ใช่!

ประโยคที่ว่า ‘สามีที่รักคุณอย่างสุดซึ้ง ลู่ชิงสี’ เป็นเหมือนมีดที่แทงหัวใจของเธอ

เจียงเหยา คนโง่ รู้บ้างไหมว่าต้องเสียอะไรไป ทำไมไม่หวงแหน ทำไมต้องปล่อยให้สูญเปล่า

มันคือความรัก ความห่วงใย และความจริงใจ ที่ไม่มีวันสิ้นสุดของเขา!

เธอมักจะเห็นลู่ชิงสีเป็นคนเงียบขรึ่ม เก็บตัว เธอเคยเห็นเขาเพียงครั้งเดียวก่อนงานแต่งงาน เธอท้วงและต่อต้านพ่อแม่ของเธอในแบบของเธอ เธอต้องการแสดงให้พวกเขาเห็นว่า ความสุขแบบไหนกันที่จะเธอจะได้พบเจอหลังงานแต่งงาน

เธอคิดผิดอย่างที่สุด เธอไม่อยากทำผิดพลาดอีกแล้ว!

เธอเคยสงสัยมาตลอดว่าเจ้าชายของเธอจะมาถึงเมื่อไหร่ ผู้ชายคนที่รักเธอสุดหัวใจ หวงแหน และเอาอกเอาใจเธอ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าชายคนนั้นของเธอก็อยู่ข้าง ๆ เธอมาโดยตลอด เธอโง่เองและเย่อหยิ่งที่ผลักไสเขาออกไป

ลู่ชิงสีได้เขียนจดหมายนี้ไว้เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เจียงเหยาร้องไห้อย่างหนัก เขาทำให้เธอตระหนักถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเธอในวิธีที่เจ็บปวดและน่าสะพรึงกลัว

เธอคิดเสมอว่ามันเป็นเพียงแค่การแต่งงานที่ปราศจากความรัก แต่กลับกลายเป็นการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นภายใตความอุตสาหะและความมุ่งมั่นของเขา คนไร้รักเพียงคนเดียวในการแต่งงานครั้งนี้คือตัวเธอเอง

หากชาติหน้ามีจริง เธอยินดีที่จะตอบสนองต่อความรักของเขา เพื่อตอบแทนความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของเขาในช่วงสิบปีที่ผ่าน