867-868

1/8

Ep.867

“ซูเฉินคือพี่น้องร่วมสาบานของข้า สิ่งที่เขาทำก็เหมือนธุระของข้าฉีมู่เฟิง”

ฉีมู่เฟิงกล่าวเสียงขรึม สีหน้าจริงจัง

“อะไรนะ! เขาคือซูเฉิน?” บรรพชนตระกูลจื่อร้องอุทาน สายตาที่มองซูเฉินเต็มไปด้วยความยำเกรง ความเย่อหยิ่งจองหองก่อนหน้านี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ก็อย่างว่า ชื่อเสียงของผู้คนก็เสมือนร่มเงาของต้นไม้!

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ซูเฉินก่อคลื่นลมในทวีปมนุษย์และทวีปต่างเผ่า สังหารระดับเทวะไปหลายคน

นับเป็นบุรุษที่มุทะลุบุ่มบ่ามอย่างแท้จริง!

ชื่อเสียงอันโหดร้ายของเขาจึงขจรขจายออกไป

บรรพชนตระกูลจื่อรู้ดี ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเฉินอย่างแน่นอน ในหัวใจเริ่มเต้นรัว เกิดอาการกระสับกระส่าย

ตรงกันข้าม หานเจี้ยนฉีเมื่อได้ยินชื่อ ‘ซูเฉิน’ ในดวงตาของเขากลับเปล่งประกายร้อนแรง  เพราะแม้ซูเฉินจะเป็นเพียงผู้ฝึกตนเผ่ามนุษย์ แต่ชื่อเสียงกลับโด่งดังไปถึงมิติภายนอก จนเขาอยากพบตัวเป็นๆมานานแล้ว

“เจ้าคือซูเฉิน?” หานเจี้ยนฉีกวาดตาสำรวจซูเฉินอย่างตั้งใจ กล่าวเสียงขรึม

“เป็นฉันเอง”

ซูเฉินแค่นเสียงเบาๆ กล่าวต่อว่า “แต่ขอเตือนแกไว้ซักประโยคหนึ่ง อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เดี๋ยวฉันจะอดใจไม่ไหว จนเผลอล้างตระกูลแกโดยไม่ตั้งใจ”

สายตาของหานเจี้ยนฉีฉายแววไม่เป็นมิตรอย่างรุนแรง ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

“ฮ่า ฮ่า …” หานเจี้ยนฉีไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าเจ้ามักทำตัวบ้าบิ่น ฆ่าทุกคนที่ไม่ลงรอย ได้เจอวันนี้ ก็มั่นใจแล้วว่าชื่อเสียงเจ้าเป็นความจริง!”

“ดูเหมือนว่าแกจะรู้จักฉันดีนี่”

ซูเฉินถูจมูกเขา กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “สรุปยังไง? แกตั้งใจจะออกหน้าแทนตระกูลจื่อใช่ไหม?”

“หากเป็นตอนแรกก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” หานเจี้ยนฉีหรี่ตาลง กล่าวอย่างใจเย็น

“งั้นก็หมายความว่าไม่คิดผสมโรงสินะ?” ซูเฉินถามหยั่งเชิง

หากหานเจี้ยนฉีมีสมอง ไม่เข้ามาแทรกแซง เขาก็จะไม่เอาเรื่องตระกูลหานผู้นี้

“เกรงว่าเจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว” หานเจี้ยนฉีส่ายหัว กล่าวอย่างสนุกสนานว่า “งานอดิเรกของข้าคือการสังหารอัจฉริยะ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าในเมื่อรู้สถานะของเจ้าแล้ว ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป ไม่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือใครทั้งนั้น!”

ชอบสังหารอัจฉริยะ?

ซูเฉินอึ้งไปเล็กน้อย เขารู้สึกว่าประโยคนี้ค่อนข้างคุ้น

ไม่นาน เขาก็นึกออก เมื่อตอนอยู่ทวีปเอลฟ์ กู่ชวนแห่งเผ่าจิตพิสุทธิ์เหมือนจะเรียกตัวเองว่าผู้พิฆาตอัจฉริยะเช่นกัน

ซูเฉินหลุดหัวเราะออกมา “มีชายคนหนึ่งชื่อกู่ชวนมาจากเผ่าจิตพิสุทธิ์ มันพูดแบบเดียวกับแกเป๊ะ แต่เพิ่งถูกฉันฆ่าตายไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง สรุปว่าแกจะเดินตามรอยมันใช่ไหม?”

“กู่ชวนนับเป็นตัวอะไร? จะมาเทียบกับข้าหานเจี้ยนฉีได้อย่างไร? มันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะขัดรองเท้าข้าด้วยวซ้ำ!”

หานเจี้ยนฉีกระชากเสียงเย็นชา ดูเหมือนว่าในสายตาเขา กู่ชวนจะเป็นแค่มดปลวกเท่านั้น

“หานเจี้ยนฉี ยังไงเจ้าก็ต้องการจะสู้กับพวกเราจริงๆน่ะหรือ?”

ใบหน้าของฉีมู่เฟิงกลายเป็นเย็นชา ถามด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง

ตอนแรกที่เขาจงใจเปิดเผยชื่อซูเฉิน เพราะคิดว่ามันจะทำให้หานเจี้ยนฉีหวาดกลัวได้ แต่ใครจะทันคิด ว่าหลังจากหานเจี้ยนฉีรู้ถึงตัวตนของซูเฉิน จะเกิดจิตต่อสู้ออกมาแทน

“สู้กับพวกเจ้า?”

หานเจี้ยนฉีกวาดสายตามองฉีมู่เฟิงแวบหนึ่ง กล่าวเหยียดหยันว่า “มีแค่ซูเฉินเท่านั้นที่มีคุณสมบัติจะสู้กับข้า เจ้าไม่นับเป็นตัวอะไร!”

ใบหน้าของฉีมู่เฟิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เขียว และขาวตามลำดับ ไม่ว่าจะเป็นในตระกูลฉี หรือในมิติภายนอก เขาแกร่งพอที่จะติดอันดับในหมู่อัจฉริยะ  แต่ไม่นึกเลยว่าจะถูกหานเจี้ยนฉีด่าทอให้อับอายอย่างไร้ปราณีเช่นนี้

ฉีมู่เฟิงกัดฟันแน่น คำรามเสียงต่ำ “หานเจี้ยนฉี! ข้าขอท้าประลองเจ้า!”

“พี่รองอย่าเพิ่งวู่วาม!”

ฉีมู่อวี้ตกใจ รีบเข้าไปหยุดอย่างรวดเร็ว

กำลังรบระหว่างฉีมู่เฟิงกับหานเจี้ยนฉีนั้นห่างชั้นกันมากเกินไป  มีโอกาสสูงที่พี่ชายเธอจะถูกสังหารในเวลาไม่กี่วินาที

“เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติที่จะท้าประลองกับข้า”

หานเจี้ยนฉีพ่นลมหายใจเบาๆ หันมามองซูเฉิน กล่าวยั่วโมโห “เจ้าก็คงไม่คิดปล่อยให้คนข้างกายตายเพื่อเจ้าเหมือนกัน ถูกไหม?”

2/8

Ep.868

“ถือว่าฉันให้โอกาสแกแล้วนะ”

ซูเฉินถอนหายใจ ก้าวไปข้างหน้า จับจ้องหานเจี้ยนฉี กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นฉันก็จะจัดให้!”

“วาจาใหญ่โต!”

การแสดงออกทางสีหน้าของหานเจี้ยนฉีแปรเปลี่ยนเป็นน่าหวาดกลัว เอื้อมมือชี้ไปทางซูเฉิน

ได้ยินเพียงเสียงดังผึง!

กระบี่ทองคำเล่มหนึ่งลอยขึ้นมาจากเบื้องหลังเขา ตัดอากาศตรงเข้าฟาดฟันซูเฉิน

กระบี่ทั้งห้าเล่มของหานเจี้ยนฉีล้วนเป็นสิ่งประดิษฐ์เทวะ ซูเฉินไม่กล้าประมาท ง้างแขนและขว้าง [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] เข้าขวางหน้า

ปัง!

กระบี่ทองคำฟาดฟันลงบน [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] อย่างแรง บังเกิดเสียงปะทะหนักหน่วง

“นับว่ายังพอมีฝีมืออยู่บ้าง”

ดวงตาของหานเจี้ยนฉีหมองลง เอื้อมมือชี้ออกไปอีกครั้ง

ในพริบตา กระบี่ยาวสีแดงเพลิงลอยขึ้นจากแผ่นหลังเขา พุ่งเข้าผนึกกำลังกับกระบี่ทองคำ ช่วยกันฟาดฟัน [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋]

กึ้ง กึ้ง กึ้งงงง!

บังเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] ถูกปะทะหนักหน่วงอย่างต่อเนื่อง  สีสันห้าสายบนตัวมันเริ่มเกิดสัญญาณล่มสลาย

“มาดูกันว่าเจ้าจะทนได้นานซักแค่ไหน?”

หานเจี้ยนฉีหัวเราะเหี้ยม ต่อมา กระบี่ยักษ์สีน้ำตาลดินลอยขึ้นจากเบื้องหลังเขาอีกครั้ง

สามกระบี่เทวะผนึกกำลังกันโจมตีในคราเดียว!

บังเกิดเสียงดังตูม! พวกมันฟัน [ภูเขาหยวนเหออู่จี๋] กระเด็นออกไปโดยตรง

ได้เป็นสักขีพยานของฉากนี้ สีหน้าของอู๋หยาจื่อและคนอื่นเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก  ทั้งหมดกังวลแทนซูเฉินอย่างอดไม่ได้

“ฮี่ ฮี่ … มีดีแค่นี้เองหรือ?” รอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นบนมุมปากของบรรพชนตระกูลจื่อ ในความคิดเขา ซูเฉินได้สูญเสียการป้องกันจากสิ่งประดิษฐ์เทวะไปแล้ว หลังจากนี้คงมิแคล้วถูกสังหารอย่างแน่นอน

“ตายซะ!” หานเจี้ยนฉีคำรามเกรี้ยวกราด ควบคุมกระบี่ยาวสามเล่มตรงเข้าสับซูเฉินกลางอากาศ

ณ จุดนี้ ซูเฉินยังคงไม่แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ  ขณะที่สามกระบี่เทวะพุ่งมาถึงเหนือหัวเขา เจ้าตัวเรียก [กระบี่ต้องห้าม] ออกมา ตวัดขึ้นเบื้องบน

กึ้ง กึ้ง กึ้งง!

ช่วงเวลาที่มันสัมผัสเข้ากับสามกระบี่เทวะ พลังต้องห้ามถูกปลดปล่อยออกมา กระบี่ยาวสามเล่มส่งเสียงหวือออ! สั่นสะท้านคราหนึ่ง สุดท้ายราวกับสูญเสียการควบคุม ทยอยกันร่วงหล่นจากฟ้า

“นี่เจ้า …”

หานเจี้ยนฉีตะลึงลาน ณ ตอนนี้ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีพลังที่ไม่อาจอธิบายได้ตัดการเชื่อมต่อระหว่างเขากับกระบี่ยาวทั้งสามเล่ม

สถานการณ์แบบนี้แปลกประหลาดเกินไป ส่งผลให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ

แต่ในเวลานั้นเอง ซูเฉินรีบเก็บ [กระบี่ต้องห้าม] เล็งไปทางหานเจี้ยนฉีแล้วชก [ชีวิตเมามายจมอยู่ในห้วงฝัน]

หมัดนี้บางเบาไม่สร้างแม้เสียงหวีดหวิวตัดอากาศ ราวกับเป็นแค่หมัดธรรมดา ทว่าเมื่อชกไปทางหานเจี้ยนฉี ในดวงตาของเจ้าตัวกลับฉายแววสับสน

ซูเฉินคว้าโอกาสนี้ พุ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้นเขาได้ปลดปล่อยกระบวนท่าสังหาร [ทักษะต่อสู้หมื่นแสงสิบเงาสะท้อน]

คิดสังหารหานเจี้ยนฉี ต้องไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ

วินาทีถัดมา ซูเฉินทั้ง 11 คนร่วมมือกันโจมตีอย่างดุเดือด

“นี่มันวิชาเทพเซียนอะไรกัน?”

บรรพชนตระกูลจื่อเบิกตากว้าง ในแววตาเขาสะท้อนไปด้วยความสยดสยองอย่างลึกล้ำ

และในเวลานี้เอง หานเจี้ยนฉีได้หลุดพ้นจากอาการสับสนมึนงง

มองไปยังเวทมนต์ กระบวนท่าโจมตี และสิ่งประดิษฐ์เทวะอันน่าพรั่นพรึงที่ถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทาง หนังตาเขากระตุกวูบ

คล้ายตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เขากัดฟัน แล้วจู่ๆก็มีแสงสลัวพุ่งออกมาจากร่างกายเขา สาดแสงไปไกล

ตามมาติดๆด้วยเสียงระเบิดตูมมมม! ดังกึกก้อง การโจมตีทั้งหมดของซูเฉินโถมลงถึงเป้าหมาย

เห็นแค่เพียงร่างของหานเจี้ยนฉีแหลกเป็นเสี่ยงๆ ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ศพหายไปไม่เหลือแม้แต่กระดูก

“ตายแล้ว …”

บรรพชนตระกูลจื่อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ใบหน้าเขาซีดเผือดเป็นสีขาว

หานเจี้ยนฉีคือที่พึ่งสุดท้ายของเขา แต่เวลานี้กลับสูญเสียมันไป ชะตากรรมของเขาคงสามารถจินตนาการได้

“ซูเฉินชนะแล้ว!”

ฉีมู่เฟิงและคนอื่นๆต่างตื่นเต้นดีใจ

“ไม่ใช่!”

ซูเฉินดูไม่มีความสุขแม้แต่น้อย

หานเจี้ยนฉีคือยอดฝีมือระดับเทวะของพวกต่างเผ่า หากเขาตาย ย่อมดรอปชิ้นส่วน

แต่เบื้องหน้ากลับว่างเปล่า  นี่หมายความว่าหานเจี้ยนฉียังไม่ตาย

คิดได้แบบนี้ ซูเฉินหันกลับมา มองไปยังทิศทางที่แสงสลัวพุ่งออกไปในตอนแรก