บทที่ 16 ตาลุงกับความคิดอันรอบคอบ
บทที่ 16 ตาลุงกับความคิดอันรอบคอบ
หลังจากพูดถึงธุรกิจของตัวเองจนพอใจแล้ว เขาก็กลับมาถามหลินถงซูบ้าง “คุณหลินครับ ทำไมคุณถึงเลือกที่จะมาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจเหรอ?”
หลินถงซูตอบพร้อมกับรอยยิ้มฝืน ๆ “ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ ฉันก็แค่ชอบสายงานนี้”
“โอ้ แบบนี้นี่เอง ผมคิดว่าคุณเลือกอาชีพได้ดีมาก ๆ เลยนะครับ อาชีพตำรวจถือเป็นอาชีพทางราชการ เงินเดือนและสวัสดิการที่ได้ก็ไม่เลวเลย สถานะของผู้หญิงแบบคุณหลังเข้าประจำการไปสักปีสองปี คงมีคู่ดูตัวที่เหมาะสมให้คุณเลือกเพิ่มอีกหลายคนเลยล่ะครับ”
เมื่อหลินถงซูได้ยินแบบนี้ก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป “คุณหมายความว่าไงคะ? คิดว่าฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจแค่เพื่อจะเพิ่มคุณค่าให้กับตัวเองให้ได้มีโอกาสเลือกคู่แต่งงานที่ดีกว่าเดิมงั้นเหรอ?” เธอถามกลับทันควัน
ชายคนนั้นยิ้ม “เราก็แค่พูดคุยแลกเปลี่ยนทัศนคติกัน ทำไมคุณดูอ่อนไหวง่ายนักล่ะ? ตำรวจก็ถือเป็นอาชีพอย่างหนึ่งนะ มันแตกต่างจากอาชีพอื่น ๆ ด้วยเหรอ?”
“ฉันก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าเป็นตำรวจแล้วสูงส่งกว่าอาชีพอื่น ฉันแค่รู้สึกไม่สบายใจที่คุณพูดเป็นเชิงดูถูกคุณค่าของสายอาชีพแบบนั้น!”
“เหตุผลล่ะครับ?”
“ถ้าเราคุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีกแล้ว ฉันขอโทษด้วยนะคะ แต่เราสองคนคงไม่เหมาะสมกัน ฉันต้องขอตัวกลับก่อน”
หลังจากที่ขอตัวกลับเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินหันกลับหมายออกจากร้าน แต่ชายคนนั้นรีบเดินตามมาพร้อมกับตะโกนเรียก “เฮ้! เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิ” ทันทีตามมาทันเขาก็รีบคว้าข้อมือของเธอไว้
หลินถงซูหันกลับมาด้วยความโกรธ “ทำอะไรของคุณ?!”
ชายคนนั้นยิ้มพร้อมพูดหยอกเธอ “อย่ารีบกลับเร็วนักสิ เราแทบไม่ได้แตะอาหารที่สั่งมาเลย ผมเสียเงินไปตั้งสองสามร้อยดอลลาร์ ผมคิดว่าเราควรใช้เวลาเรียนรู้ซึ่งกันและกันให้มากกว่านี้”
“แต่ฉันไม่สนใจคุณค่ะ ปล่อยได้แล้ว!”
เสียงของหลินถงซูดึงดูดความสนใจจากลูกค้าคนอื่นๆ เขาได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนก่อนหันไปอธิบายกับพวกเขา “ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ทะเลาะกับแฟนนิดหน่อย”
“ฉันทันไปเป็นแฟนคุณตั้งแต่ตอนไหน!?” หลินถงซูพยายามดึงมือกลับด้วยความโมโห
หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ชายคนนั้นก็ตามมาจับไหล่เธอจากด้านหลังอีกครั้ง “คุณหลินครับ จริง ๆ แล้วผมเชื่อในรักแรกพบมากนะ คุณให้โอกาสผมหน่อยไม่ได้เหรอ?”
หลินถงซูโกรธมากจนกัดฟันแน่น ในใจก็คิดว่าทำไมตัวเองถึงไม่ปฏิเสธการดูตัวครั้งนี้ไปตั้งแต่แรกกันนะ? ขณะนั้นเองเฉินฉีเดินเข้ามาในร้านและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ เขาหันไปพูดกับชายคนนั้น
“คุณครับ การกระทำของคุณมันชักจะเกินไปหน่อยไหม? เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอไม่สนใจคุณแม้แต่น้อย แต่คุณกลับเอาแต่ตื๊อเธอท่าเดียว ดูไม่ให้เกียรติกันเลยนะว่าไหม?”
“คุณเป็นใคร?!” อีกฝ่ายมองเฉินฉีด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“เขาเป็นเพื่อนฉันเอง!” หลินถงซูรีบสลัดมือออกและพุ่งมาจับมือเฉินฉีไว้
เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าทั้งคู่สนิทสนมกันเป็นพิเศษจึงจำใจถอยออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณหลิน นี่คุณกำลังหยามหน้าผมอยู่รึไง?! คุณเองก็มีแฟนอยู่แล้วแต่ยังมาพบผมเนี่ยนะ?! ผมเสียเงินไปเป็นร้อยหยวนเพื่อสั่งอาหารพวกนี้ แล้วก็สละเวลาอันมีค่าของผมมาเพื่อพบคุณ คนที่ไม่ให้เกียรติควรจะเป็นฝั่งของคุณมากกว่า ไม่ใช่ผม!”
เฉินฉีตอบกลับทันที “ผมไม่ใช่แฟนเธอ เป็นแค่เพื่อนธรรมดานี่แหละ!”
“งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มยังคงคลางแคลงใจ
“คุณแซ่อะไร?”
“ผมแซ่หลี่”
“คุณหลี่ ผมคิดว่าคุณกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างผิดเกี่ยวกับการดูตัวแล้วล่ะ คุณคิดว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่อยู่ในระหว่างดูตัวเหรอครับ? ให้ผมสอนข้อกฎหมายคุณสักหน่อยเถอะ การสัมผัสร่างกายของเพศตรงข้ามโดยไม่ได้รับความยินยอมจากอีกฝ่าย ในทางกฎหมายแล้วถือว่าเป็นการคุกคามทางเพศนะครับ ดีไม่ดีอาจถูกศาลสั่งจำคุกตั้งแต่ห้าถึงสิบห้าวันและปรับสูงสุดห้าร้อยหยวน อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้?”
เมื่อเจอกับความโหดเหี้ยมของเฉินฉีแล้ว ท่าทีของชายหนุ่มก็โอนอ่อนลง เขาพยายามแก้ตัวทันที “ผะ… ผมแค่ตื่นเต้นไปหน่อย…”
“คุณคิดว่าในทางกฎหมายจะใช้เหตุผลบ้าบอนั่นอธิบายได้เหรอ? ถ้าผู้หญิงบอกว่า ‘ไม่’ ก็คือไม่ ผู้ชายไม่เข้าใจแม้แต่อะไรง่าย ๆ แบบนี้น่ะน่ารำคาญที่สุดเลยรู้ไหมครับ? อย่าคิดไปเองว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้จะเป็นประเภทเดียวกันกับแม่ของคุณสิ!”
หลังจากได้ยินประโยคสุดท้าย ดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้าง “นี่... คุณ!”
เฉินฉีหันไปหาหลินถงซูแล้วบอกเธอ “ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเอง”
หลังเดินออกมาจากร้านอาหาร หลินถงซูก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก เธอถามเขา “เมื่อกี้ฉันอยู่ข้างในนั้นนานแค่ไหน?”
“ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเอง” เฉินฉีตอบพร้อมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
“โอ้พระเจ้า! ฉันคิดว่าตัวเองอยู่ในนั้นนานเป็นชั่วโมงแล้วซะอีก ปกติฉันไม่เคยอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลยเวลาไปเจอใคร ชีวิตนี้ฉันจะไม่ไปดูตัวกับใครอีกแล้ว!”
“คุณอย่าเหมารวมคนอื่นจากการเจอคนแย่ ๆ แค่คนเดียวสิ เรื่องความรักถ้าคุณไม่พยายามตามหาแล้วจะเจอคนที่ใช่โดยไม่ผ่านการลองผิดลองถูกได้ยังไงล่ะ? จริงไหม?”
“โอ้ ขอทีเถอะ อย่าทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญความรักหน่อยเลย!” หลินถงซูพูดประชด “อ๊ะ จริงสิ เมื่อกี้นี้ทำไมคุณถึงพูดว่า ‘อย่าคิดไปเองว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้จะเป็นประเภทเดียวกันกับแม่ของคุณ’ ล่ะ? คุณมองออกเหรอว่าเขาเป็นคนยังไง?”
“เขาเป็นเด็กที่ถูกแม่ตามใจจนเสียคนน่ะสิ ดูไม่ออกเหรอ?”
“อะไรนะ!?”
“แสดงว่าคุณคงไม่ทันสังเกต เสื้อผ้าของเขาสะอาดทั้งยังเนี้ยบมาก มีผ้าเช็ดหน้าเหน็บไว้ในกระเป๋าบนอกเสื้อ ทรงผมก็เพิ่งตัดใหม่เมื่อไม่นานมานี้ แต่หนวดของเขาไม่ได้โกนมาอย่างน้อยประมาณสองวัน ฟันของเขาก็เหมือนจะไม่ได้แปรง ตรงข้อมือค่อนข้างสกปรกนิดหน่อย ไหนจะรูปร่างที่อวบเล็กน้อยบ่งบอกว่าเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ ดังนั้นคงเป็นพวกที่เกิดมาคาบช้อนเงินช้อนทองและมีคนคอยดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ ยิ่งไปกว่านั้น... จิตใต้สำนึกที่เขาแสดงออกมา ทำให้เห็นว่าในวัยเด็กเขาไม่เคยลำบากหรือได้รับการขัดใจใด ๆ เลย พอโดนคนอื่นปฏิเสธถึงได้ดึงดันไม่ยอมรับ น่าจะติดนิสัยมาจากญาติที่เป็นผู้หญิง ผมก็เลยสรุปว่าเขาคงเป็นลูกคุณหนูที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย!” เฉินฉีวิเคราะห์อย่างมั่นใจ
หลินถงซูตกตะลึงเมื่อได้ฟังเขาอธิบายรายละเอียด ทันใดนั้นคุณป้าของเธอก็โทรเข้าพอดี “ซูซู หนูไม่พอใจเสี่ยวหลี่เหรอจ๊ะ?”
หลินถงซูคิดว่าไอ้หมอนั่นต้องเป็นลูกแหง่แน่ ๆ โทรไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผู้ใหญ่ฟังได้เร็วถึงขนาดนี้เชียว ช่างเป็นผู้ชายไม่รู้จักโตเอาซะเลย เธอเฟ้นหาคำพูดที่ดูดีมาอธิบายให้ป้าของเธอฟัง “คุณป้าคะ ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณป้ามาก ๆ ที่กรุณาแนะนำเขาให้หนูรู้จัก แต่หนูรู้สึกว่านิสัยเราไม่เหมาะสมกันเอาซะเลยน่ะค่ะ”
“จริง ๆ แล้ว เสี่ยวหลี่เป็นคนสุภาพมากทีเดียวนะ เขาจบการศึกษาสูงทั้งยังมีหน้าที่การงานดี แต่ถ้าหนูคิดว่าไม่โอเคก็ลืมมันไปเถอะจ้ะ ถึงยังไงก็ต้องเคารพการตัดสินใจของพวกหนูทั้งคู่ว่าอยากจะคบหาดูใจกันหรือเปล่า”
“ครั้งหน้าคุณป้าไม่ต้องแนะนำใครให้หนูแล้วนะคะ หนูยังเด็กอยู่เลย!”
“หนูอายุยี่สิบสี่แล้ว แถมยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน แบบนี้จะไม่ให้ป้าเป็นห่วงหนูได้ยังไง? สมัยป้าอายุเท่าหนูนะ…”
หลินถงซูรู้ทันทีว่าป้าของเธอกำลังจะสาธยายความเก่าความหลังยาวเหยียดให้ฟัง จึงรีบขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “อ้อ จริงสิคะคุณป้า หนูขอถามอะไรหน่อย เสี่ยวหลี่เขาอยู่กับแม่ของเขาใช่ไหมคะ?”
“เขาเล่าให้หนูฟังเหรอ? ใช่แล้วล่ะ พ่อกับแม่ของเขาแยกทางกันตั้งแต่เขายังเด็ก พอหย่ากันแล้วเขาก็อาศัยอยู่กับฝั่งแม่มาโดยตลอด ก็เลยเป็นเด็กติดแม่มาก”
เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้หลินถงซูก็หันไปมองเฉินฉีด้วยความเหลือเชื่อ ‘ไอ้หมอนี่เป็นพระเจ้าชัด ๆ เขาพูดถูกต้องทุกอย่างเลย!’
หลังจากโทรคุยกันสักพักหลินถงซูจึงกดวางสายไป ส่วนเฉินฉีเลิกคิ้วขึ้น “เป็นไงล่ะ?”
“ชิ ฉันคิดว่าคุณบังเอิญเดาถูกอีกครั้งจริงด้วย!”
“เดางั้นเหรอ? นี่เขาเรียกว่าการสังเกตต่างหาก! ในเมื่อคุณเองก็เป็นตำรวจ ทำไมถึงไม่ช่างสังเกตให้ได้สักครึ่งหนึ่งของผมบ้าง?”
“โอเค! โอเค! ฉันนับถือคุณมากเลย พอใจหรือยังล่ะ?” หลินถงซูพูดประชดประชัน
“รอผมแป๊บหนึ่งสิ!”
เฉินฉีวิ่งตรงไปที่ร้านขายของชำบริเวณนั้นและซื้อน้ำแร่มาสองขวด เขายื่นขวดหนึ่งให้กับหลินถงซู “คุณยังไม่ได้ดื่มน้ำมาตั้งแต่บ่ายเลยนี่ คงคอแห้งน่าดูเลยใช่ไหม?”
หลินถงซูคิดกับตัวเอง คนคนนี้เหมือนเป็นแค่ตาลุงซกมกคนหนึ่ง แต่ทำไมความคิดของเขาถึงละเอียดรอบคอบและช่างสังเกตแม้แต่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้กันนะ?
เฉินฉีพูดต่อ “ผมรู้สึกว่าผู้ใหญ่เขาเอาแต่สรรหาหนุ่ม ๆ มาให้คุณออกเดตด้วยโดยดูแค่เรื่องอาชีพและการศึกษา แต่กลับมองข้ามเรื่องพื้นฐานอย่างทัศนคติและการวางตัวที่ดีไป โอ้ใช่! แล้วผู้ชายแบบไหนล่ะที่คุณชอบ? ผมจะได้ช่วยหาคนดี ๆ ให้เผื่อว่าคุณจะสนใจ”
“ไม่จำเป็น!” หลินถงซูปฏิเสธทันที “ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนขับรถ” พอพลั้งปากไปแล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาอาจเข้าใจผิดไปอีกทางจึงขยายความให้เขาฟัง “ฉันหมายถึง... คนที่คุณรู้จักก็มีแต่พวกคนขับอูเบอร์ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?”
“ยิ่งหาเหตุผลมาประกอบยิ่งแรงนะคุณ ไม่ต้องพยายามอธิบายขนาดนั้นก็ได้” เฉินฉีแค่นเสียงหัวเราะ
“คุณมันตาลุงกวนประสาท!” หลินถงซูตวาดอย่างไม่จริงจังนักพร้อมชกกำปั้นเข้าที่ท้องของเฉินฉีเบา ๆ
