267 - นิกายชิงเซี่ย
267 - นิกายชิงเซี่ย
“ไอ้เฒ่าเราต้องการอะไรเจ้ายุ่งเกี่ยวได้หรือ ไสหัวไปยืนข้างๆ” โจรผลักปู่ห้าออกไปพร้อมกับเฆี่ยนตีต้าฝูสองสามครั้ง
“ลุกขึ้นพาน้องสาวของเจ้ามา!” หนึ่งในนั้นคลายการสกัดจุดให้เขา
"ข้าจะฆ่าเจ้า!" ริมฝีปากของต้าฝูถูกกัดจนทะลุแล้ว เขาหยิบมีดขึ้นจากพื้น กำลังจะเสี่ยงชีวิตเพื่อฆ่าพวกมัน
เด็กหนุ่มคนอื่นก็ไม่ทอดทิ้งเขาเช่นกัน ทุกคนต่างก็ชักอาวุธออกมาและก้าวไปข้างหน้า
“หืม แม้แต่กลุ่มคนธรรมดาก็ยังกล้าต่อต้านเรา!” ดวงตาของสัตว์เดรัจฉานเหล่านี้กลายเป็นความเย็นชา และหนึ่งในนั้นก็ฟาดฟัน ต้าฝูลงบนพื้นทำให้เขากระอักเลือดออกมาคำใหญ่
“เจ้าโง่ ถ้าเจ้าไม่อยากลากคนอื่นให้ตายไปด้วยก็ไปเอาน้องสาวของเจ้ามา”
“รีบพาน้องสาวเจ้ามา มิเช่นนั้นข้าจะสังหารพวกเจ้าทุกคนที่นี่…”
คนเหล่านี้โหดร้ายและอำมหิตอย่างหาที่เปรียบมิได้
"เจ้าได้ยินข้าไหม? รีบลุกขึ้น!” อีกคนหนึ่งตีต้าฝูอย่างเลวทราม
ชายหนุ่มในหมู่บ้านต่างรู้สึกถึงเลือดที่พุ่งพล่านและต้องการจู่โจมทันที
“พอได้แล้ว พวกเรากลับ!”
ข้างหลังโจรเฉินต้าโบกมือ เขากลัวที่จะยั่วยุให้เกิดความโกรธเพราะเขายังคงต้องการให้คนในหมู่บ้านนี้ทำงานให้เขาอย่างต่อเนื่อง เขาหันไปหาท่านปู่ห้าและกล่าวว่า
“จริงๆ แล้วเจ้าค่อนข้างเก่งในการหาต้นกำเนิด ตอนนี้เราต้องการพวกมันอย่างเร่งด่วน ดังนั้นข้าจะมอบหมายงานอื่นให้เจ้า”
“งานอะไร”
“ภายในยี่สิบวัน ส่งมอบต้นกำเนิดอีกสามจินให้เรา”
"อะไร? เราเพิ่งส่งมอบพวกมันไป”
โจรเฉินต้ายิ้มและพูดว่า “นี่เป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เราต้องการต้นกำเนิดจริงๆ ครั้งต่อไปที่เราใช้งานพวกเจ้าเราจะมีค่าจ้างให้”
“แต่ในเวลาอันสั้นนี้เราไม่สามารถหาพวกมันได้…”
"หุบปาก!"
ใบหน้าของโจรเฉินต้ามืดลงทันที เขาหันศีรษะม้ากลับก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้าในเวลาครึ่งเดือนเจ้าไม่สามารถรวบรวมสามจินได้ ก็รอให้หมู่บ้านของเจ้าถูกกำจัดซะ!”
“ถ้าพวกเจ้าต้องการมีชีวิตรอดก็จงพยายามเพิ่มขึ้นอีก”
โจรคนหนึ่งตีหัวของท่านปู่ห้าด้วยแส้ของเขาขณะที่เขากระตุ้นม้ามังกรของเขาไปข้างหน้า
“สำหรับเจ้า เจ้าเด็กโง่ คราวนี้เจ้าโชคดี คราวหน้าอย่าพยายามทำตัวโง่อีก” โจรอีกคนหนึ่งตีต้าฝูด้วยแส้ของเขาสองครั้งก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าของเขา
“ไอ้พวกสาระเลว!”
“ทำไมคนเลวทรามเช่นพวกมันไม่ถูกฟ้าผ่าตายสักที!”
ผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันโกรธเคืองเมื่อมองดูหลังของพวกเขาเคลื่อนตัวออกไป ทุกคนต่างกำหมัดแน่น
ต้าฝูร้องโหยหวนราวกับสัตว์ป่าในขณะที่หวังซูกอดเขาไว้แน่นไม่ปล่อยให้เขาไล่ตามพวกโจรไป
เย่ฟ่านเดินไปตบไหล่ต้าฝูแล้วกล่าวว่า
"มากับข้า."
ปู่ห้าและคนอื่นๆไม่ได้ถามอะไรเลย พวกเขารู้ว่าเย่ฟ่านต้องการทำอะไร และการนำต้าฝูไปด้วยก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่ ไม่เช่นนั้นเด็กคนนั้นอาจจะโกรธจนเสียสติ
เมื่อโจรออกจากหมู่บ้าน พวกเขาผ่านพื้นที่สีเขียวเล็กๆ อีกเจ็ดหรือแปดแห่งและรวบรวมต้นกำเนิดกว่าสิบกว่าจิน จากนั้นพวกเขาจึงกระตุ้นม้าของพวกเขาให้ขี่ไปในระยะไกล
เย่ฟ่านพาต้าฝูมาด้วยในขณะที่เขาเดินตามไปไม่ไกลนักและไม่ใกล้จนเกินไปนัก เขาพบว่ากลุ่มคนเหล่านี้ระมัดระวังตัวมากและบางครั้งก็จะหยุดเพื่อตรวจหาใครก็ตามที่ตามหลังพวกเขา
พวกเขาเดินทางสองร้อยลี้ก่อนที่จะถึงสำนักงานใหญ่ พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆภายในบริเวณนี้
“ด้วยต้นกำเนิดมากมายนี้ ผู้อาวุโสน่าจะทะลวงสู่อาณาจักรใหม่ได้” โจรเฉินต้ากำลังสนทนาอย่างเงียบๆกับโจรข้างเขา
ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็เข้าไปในพื้นที่ภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้หิน ที่นี่ไม่มีพืชพันธุ์ มีเพียงแม่น้ำสายเดียวที่ไหลผ่าน
“เราต้องส่งแหล่งข้อมูลเหล่านี้ไปให้ชายชราโดยเร็วที่สุด…”
เย่ฟ่านตกใจ จากการสนทนาของพวกเขา เขาสามารถยืนยันได้ว่ามีนิกายอยู่เบื้องหลังพวกเขาจริงๆ
“นิกายชิงเซี่ยเป็นที่รู้จักกันดีในภูมิภาคนี้หรือไม่” เย่ฟ่านถามต้าฝู
“ข้าคิดว่าข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขา ที่จริงแล้วทุกอย่างภายในสามร้อยลี้อยู่ภายในอิทธิพลของนิกายชิงเซี่ย” ต้าฝู กล่าวขณะจ้องมองที่แม่น้ำที่ไหลผ่านป่าหินอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
“เมื่อคนตายไปแล้วพวกเขาจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก อย่าคิดมากอีกเลย” เย่ฟ่านตบไหล่เขาสองสามครั้งก่อนที่จะขยายความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์และพบโจรทั้งหมดห้าสิบเอ็ดคน
โจรเฉินต้าและอีกคนหนึ่งได้มาถึงขอบเขตสะพานวิญญาณแล้ว และมีผู้บ่มเพาะขอบเขตน้ำพุแห่งชีวิตเจ็ดหรือแปดคน ส่วนที่เหลือทั้งหมดอยู่ในอาณาจักรทะเลแห่งความทุกข์ที่ต่ำที่สุด
“ข้าจะไปล้างแค้นให้พี่สาวของเจ้าเอง” เย่ฟ่านเดินเข้าไปในป่าหินพร้อมกับต้าฝู และใช้มือของเขาเป็นใบมีดเพื่อตัดหินสองสามอัน
"เจ้าคือใคร?" โจรคนหนึ่งตะโกน
เย่ฟ่านชี้ไปที่เขาและแสงสีทองก็พุ่งออกมา หลุมเลือดปรากฏขึ้นบนหน้าผากของโจรและศพของเขาล้มลงกับพื้น
“ใครบุกรุกอาณาเขตของเรา” เสียงโห่ร้องดังขึ้นเมื่อโจรพวกนั้นพุ่งเข้าใส่
“ที่แท้ก็เจ้าเด็กโง่คนนี้นี่เอง เจ้าพาน้องสาวของเจ้ามาด้วยหรือไม่?”
“นี่ไม่ใช่น้องสาวนี่นา เจ้าคิดจะพาน้องชายของเจ้ามาให้พวกเราเล่นหรือ?”
โจรกลุ่มนี้ยังไม่ได้สังเกตเห็นศพจึงเดินไปข้างหน้าอย่างประมาท
ในระยะไกลโจรเฉินต้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรและพยายามบินขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ทันใดนั้นค่ายกลปิดผนึกดินแดนที่ถูกเย่ฟ่านวางไว้ก็ปิดกั้นไม่ให้เขาหนีไป ใบหน้าของเขาซีดขาวในขณะที่ตะโกนว่า
“พี่น้องของข้า ฆ่าพวกมัน!”
“เจ้าโง่มากไม่เหมือนกับพี่สาวของเจ้าที่ชิงฆ่าตัวตายไปก่อน…” โจรเหล่านี้ยังไม่รู้ว่าจะเกิดภัยพิบัติขึ้นกับพวกเขา
ต้าฝูกัดฟันและดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
เย่ฟ่านไม่ได้พูดอะไร เพียงดีดนิ้วออกไปไม่กี่ครั้งจนมากมายที่อยู่ด้านหน้าก็ล้มลงราวกับใบไม้ร่วง
"เจ้า…"
พวกโจรตื่นตระหนก แม้ว่าพวกเขาจะเคยชินกับการฆ่าผู้อื่น แต่เมื่อพูดถึงความปลอดภัยของตนเองแล้ว พวกเขาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวเป็นธรรมดา
เย่ฟ่านดีดหินออกไปอีกมากมายและจนทุกคนก็ล้มลงกับพื้นโดยที่ยังไม่เสียชีวิต เย่ฟ่านตบไหล่ต้าฝูและปล่อยให้เขาแก้แค้นด้วยตัวเอง
“เอ๊ะ!”
ผู้คนเหล่านั้นต่างก็กรีดร้องออกมาอย่างเศร้าสร้อย ในขณะที่ ต้าฝูแทบจะกลายเป็นบ้า ดาบของสับลงไปที่หัวของพวกโจรอย่างบ้าคลั่งจนกลายเป็นเนื้อบด
“พวกเจ้าก็แค่ผู้ฝึกฝนตัวเล็กๆ ต่อให้เจ้ามีผู้หนุนหลังแล้วยังไงอย่างมากพวกมันก็แค่อาณาจักรปรามิตาเท่านั้น” เย่ฟ่านจ้องไปที่โจรเฉินต้า
"เจ้าคือเจ้า? ใครคือผู้หนุนหลังของเจ้า” โจรเฉินต้าไม่ใช่คนโง่ เมื่อเขามองเห็นเย่ฟ่านเขาก็รู้ดีว่าวันนี้เขาอยากจะเอาตัวรอดแล้ว
“เจ้าไม่ใช่คนของนิกายชิงเซี่ยเหรอ?” เย่ฟ่านยิ้มอย่างเย็นชา
“ก่อนอื่นข้าจะฆ่าเจ้าก่อนจากนั้นถึงจะไปฆ่าปู่ของเจ้าที่นิกายชิงเซี่ย”
“ก่อนที่เจ้าจะฆ่าพวกเราทั้งหมด ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจว่าเจ้าจะกลายเป็นศัตรูของนิกายชิงเซี่ยและเจ้าจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดภายในภูมิภาคนี้ได้อีกต่อไป” โจรเฉินต้าคำรามในขณะที่เขาถอยกลับอย่างต่อเนื่อง
“เมื่อพวกเจ้าตายทั้งหมดใครจะรู้เรื่องนี้?” เย่ฟ่านหัวเราะอย่างเย็นชา “แต่ถึงพวกมันรู้ก็ไม่เป็นไร ช่วงนี้ระดับบ่มเพาะของข้าสูงขึ้นอย่างรวดเร็วและข้ากำลังต้องการคู่ต่อสู้เช่นนิกายชิงเซี่ยอยู่พอดี”
ทันใดนั้นแสงสีเขียวก็พุ่งออกมาจากภายในป่าหินและพยายามตัดผ่านคอของเย่ฟ่าน มันเร็วราวกับสายฟ้า แต่เย่ฟ่านเพียงยกนิ้วขึ้นเบาๆและดาบพระจันทร์ก็แตกสลายกลายเป็นฝุ่นผง
เย่ฟ่านกระแทกกำปั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า มันทำลายหน้าอกของโจรเฉินต้าไปครึ่งหนึ่งแต่เขายังคงมีชีวิตอยู่
“อย่าฆ่าข้า!”
โจรเฉินต้าคำรามแม้ว่าเขาจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม แต่ในช่วงเวลาวิกฤติสุดท้ายนี้เขายังด้อยกว่าคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยซ้ำ
เย่ฟ่านกระแทกฝ่ามือลงไปทำลายทะเลแห่งความทุกข์ของเขาก่อนจะโยนให้ต้าฝู
ในเวลานี้ต้าฝูได้ฉีกกระชากพวกโจรที่ถูกหอกหินตอกลงไปที่พื้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดและเขาร้องไห้อย่างต่อเนื่อง
“เอาพี่ใหญ่คืนมา!” เขาคว้าตัวโจรเฉินต้าและฟันอย่างโหดเหี้ยม