ลูกเขยพ่อมารร้ายตอนที่ 95

บทที่ 95: “สล็อต”! ตระกูลราชวงศ์ลึกลับ

คูเลียกำลังถามจากชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขา ชายผู้นี้ควรเป็นมารระดับสูงสุดที่มีสายเลือดกลายพันธุ์ เขามีลักษณะคล้ายมนุษย์ มีผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวค่อนข้างคล้ำ ใบหน้าหล่อเหลา เขาดูเหมือนจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ส่วนสายตาที่เผยออกมาแสดงให้เห็นถึงความเกียจคร้าน เขาเพียงแค่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายๆ เหมือนกับเป็นบ้านของเขาเอง จากนั้นเขาก็ได้เทไวน์หนึ่งขวดลงในแก้ว ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำถามของคูเลีย

"เลนนอน!" คูเลียถามด้วยความไม่พอใจ “เจ้าควรจะมีข้อมูลมากกว่านี้ เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับมังกรวิญญาณตัวนี้?”

เลนนอนเทไวน์แก้วสุดท้ายลงในแก้วอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับจิบมัน จากนั้นเขาก็พูดว่า “อาจเป็นเนโครแมนเซอร์หรือลิชบางตนที่สามารถใช้เวทมนตร์แห่งความมืดควบคุมสิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วให้กลายเป็นอันเดท แต่ว่า เวทมนตร์นี้ต้องการพลังจิตวิญญาณจำนวนมากจากผู้ใช้ หากความแข็งแกร่งของอันเดดเกินขีดจำกัดของจิตวิญญาณของผู้ใช้ มันก็จะถูกโจมตีย้อนกลับ หรืออาจเกิดเหตุการณ์วิญญาณผู้ใช้พังทลายไป

คูเลียพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นเลนนอนเริ่มดื่มคนเดียวและหยุดพูด คูเลียก็ขมวดคิ้ว “ข้ารู้ความรู้ทั่วไปที่เจ้าพูดมาทั้งหมดอยู่แล้ว ข้ากำลังถามหาความเห็นจากเจ้าต่างหาก!”

“ไวน์ผลไม้เหมียวของข้าหมดซะล่ะ นี้มันของดีที่สุดในเมืองเลอาเชียวนะ…” เลนนอนเขย่าขวดไวน์เปล่า “ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีไวน์ในสต็อกอยู่ ขอขวดนึงสิ”

คูเลียเมื่อได้ยินแทบจะระเบิดความโมโหกลับไป ถ้าเป็นยากัส เขาคงโยนขวดให้เขาไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เลนนอนไม่ใช่มารธรรมดา แม้ว่าความแข็งแกร่งของมันจะแค่ทั่วไป แต่ผู้นำของพวกเขาก็ยังให้คุณค่ากับมันอย่างมาก และหัวหน้าถึงขั้นสั่งอย่างต่อเนื่องว่าอย่าละเลยเลนนอนไป

ในตอนนี้ ที่เลนนอนติดตามคูเลียมา ทั้งหมดก็เพราะเขาล่อลวงภรรยาสาวของคานเดอร์ นายกเทศมนตรีเมืองเลอาได้ แต่ว่าในท้ายที่สุด ไอ้การล่วงเกินของมันกับภรรยาของท่านนายกก็แดงขึ้นมา คนทั้งเมืองจึงต้องการตัวมันมาก จนถูกไล่ตามแทบทุกวัน ดังนั้นมันจึงถูกบังคับให้หลีกเลี่ยงปัญหามาที่ภูเขาซีหลาง อย่างไรก็ตาม คูเลียเองก็มั่นใจว่าเจ้านี้ยังมีแอลกอฮอล์ในคลังอยู่พอควร คงคิดที่จะประหยัดโดยการมาขอกับข้าสินะ

แต่ถึงจะคิดอะไรมากมาย คูเลียก็ยังโยนขวดแอลกอฮอล์ให้เลนนอนด้วยใบหน้ามืดมน ในที่สุดเลนนอนก็ยิ้มออกมา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยิ้มให้กับขวดแทนที่จะเป็นคูเลีย

“ก็ธรรมดามาก มังกรวิญญาณตัวนี้อาจเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ จากการกลายพันธุ์ของมังกรหรือเป็นผีดิบที่ควบคุมโดยใครบางคน เพราะอย่างนั้นแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนักหรอก”

บ้าบออะไรกันวะ! คูเลียพูดไม่ออก จากนั้นเขาก็ได้ยินเลนนอนกล่าวเสริมว่า “แต่ถึงกระนั้น จากลักษณะนิสัยของมังกรวิญญาณที่ทางเข้าหลุมหลักแล้ว ความแข็งแกร่งของมันน่าจะอ่อนแอกว่าที่คาดไว้ หากเป็นลักษณะนิสัยของมังกรจริงๆ ลูกน้องของเจ้าคงจะไม่เพียงแค่ล้มลงกับพื้น แต่พวกมันจะสูญเสียกำลังในการหลบหนีด้วยซ้ำ ถ้าไม่แล้ว พวกมันจะรอดจนถึงตอนนี้ได้ยังไง? แต่บางทีเราอาจมองอีกแง่มุมหนึ่งที่ความสามารถของมันจะลดลงหลังกลายพันธุ์ ในความเห็นของข้า มังกรวิญญาณคงกำลังเตือนอย่าให้คนอื่นเข้าใกล้พื้นที่ของหลุมหลักมากนัก บรรดาผู้ที่ตายก็จะมีแต่คนที่อยู่ใกล้สถานที่นั่น ทั้งมารระดับสูงสุด 2 ตนและสุนัขเซอเบอรัสตัวหนึ่ง

อันที่จริง จากเรื่องราวของพวกโจรที่เล่ามา ข้าก็ยังมีข้อสงสัยอยู่บ้าง แต่ข้าขี้เกียจเกินกว่าจะพูดถึงเนี่ยสิ"

คูเลียเองก็คิดว่ามันสมเหตุสมผล อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของมารแดงที่ครอบครองสำนักงานเหมืองไม่ใช่การขุดเหมือง ดังนั้นเรื่องนี้คงไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก อย่างไรก็ตาม บาร์นาเคิลคงจะโทษเขาเรื่องการตายของซอลลี่และยากัสอย่างแน่นอน ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เขาคงจะอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ผู้นำกับเขา และทั้งสามคน บาร์นาเคิล ซอลลี่และยากัส ต่างแบ่งเป็นกำลังของทั้งสองฝ่าย ถ้าฝ่ายของบาร์นาเคิลโทษเขา แม้แต่หัวหน้าของพวกเขาก็ช่วยเขาไม่ได้

ที่จริงแล้ว แม้ว่าเขาจะกลับมาเร็วกว่านี้ แต่ถ้าหากเจอมังกรบ้าบออะไรนั่น ตัวเขาก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เขาอาจถูกมังกรวิญญาณฆ่าเหมือนกับซอลลี่และยากัสก็เป็นไปได้ ตอนนี้ เขาต้องหาทางลดความรับผิดชอบของเขาให้เหลือน้อยที่สุดเสียก่อน

ใช่แล้ว! สำนักงานเหมืองแร่ยังไงล่ะ! ความคิดหนึ่งได้ปรากฏขึ้นในใจของคูเลีย เดิมที หน้าที่ของยากัสคือการกำจัดเจ้าหน้าที่เหมืองแร่คนใหม่ เมื่อซอลลี่และยากัสตายไปแล้ว งานนี้เขาจะต้องทำให้เสร็จ เขาสามารถใช้ความดีความชอบจากการทำหน้าที่นี้จัดการปัญหาที่ก่อขึ้นมาได้

แต่ว่าตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว การเดินทางกลับค่อนข้างเหนื่อย วันนี้คงต้องพักผ่อนให้เพียงพอก่อน รอให้เข้าใจสถานการณ์เฉพาะของสำนักเหมืองแร่ก่อนด้วย เจ้าพวกนั้นมันไม่มีพลังพอจะต่อกรอะไรหรอก ข้าจะปล่อยให้เจ้ามนุษย์มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกวันหรือสองวันก็ยังได้

คูเลียกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจ จากนั้นเลนนอนก็ยืนขึ้นและเหยียดแขนออก “ข้าเหนื่อยแล้ว ขอพื้นที่ให้ข้านอนหลับสักหน่อยนะ ถึงจะไม่มีตัวน่ารำคาญอย่างคานเดอร์ก็เถอะ แต่สภาพที่นี่แย่ชะมัดยาก”

คูเลียตอนนี้อารมณ์ดีมาก เขาจึงไม่ยุ่งกับเลนนอนแล้ว เขาหาคนมาจัดห้องที่บริเวณที่พักของเลนนอนบริเวณเชิงเขา แม้ว่าสภาพของสำนักงานเหมืองแร่บนไหล่เขาจะดี แต่ผลพวงของ “มังกรวิญญาณ” ก็ยังอยู่ที่นั่น จากตัวอย่างของผู้ที่ตายลงไป แม้แต่คูเลียก็ไม่กล้าที่จะอยู่ที่นั่น กองไฟในเขตที่อยู่อาศัยยังคงเหมือนเดิม แต่เสียงนั้นเบากว่ามากและการรักษาความปลอดภัยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อป้องกันอันตรายที่หลุมหลักได้ตลอดเวลา

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงและเงียบลง ไฟในย่านที่อยู่อาศัยถูกดับลงทีละดวง ทันใดนั้นเอง ได้ปรากฏร่างที่ปิดบังลงมาจากท้องฟ้าอย่างเงียบๆ และลงจอดหน้าหลุมหลัก “เชือก” ที่สามารถขยับและยืดออกได้อย่างอิสระกลายเป็นหัวหอมและกรีดบนไหล่ของเขา เห็นได้ชัดว่าคนๆนี้ก็คือเฉินรุย แร่ธาตุในคลังสมบัติทั้งหมดถูกดัดแปลงโดยเขาไปเรียบร้อยแล้ว แร่ธาตุเหล่านั้นที่นำกลับมาใช้ใหม่จากขยะก็ถูกซ่อนอยู่ไกลขึ้น เพราะเขาจะได้ใช้ข้ออ้างในการขี่ไวเวิร์นไปล่าสัตว์ ตอนนี้ช่องเก็บของจึงว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย เขาเลยกำลังจะมา "เติมเต็ม" มันด้วยของบางอย่าง

เฉินรุยยังได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับมารแดงจากเก็ดด้วย ด้วยผลพวงของมังกรวิญญาณในตอนนี้ พวกโจรคงไม่ได้เข้าใกล้หลุมหลักสักพัก อย่างไรก็ตาม ยิ่งนานเท่าไหร่ เรื่องของมังกรวิญญาณก็จะแดงขึ้นมา แม้ว่าพวกมันจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลุมแร่เสีย แต่พวกมันก็คงสงสัยสำนักงานเหมืองมากกว่า ดังนั้น เขายิ่งจำเป็นต้องขนถ่ายแร่ให้ไวที่สุด

ตามเวลาประมาณ คูเลียน่าจะมาถึงแล้ว เพื่อความปลอดภัย แทนที่จะทำให้ไวเวิร์นลงจอดตรงทางเข้าหลุมหลัก เฉินรุยได้ใช้โดโด้ลงจอดเหมือนครั้งก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ใครสังเกตเห็น

หลังจากที่เฉินรุยเข้าไปในหลุมหลัก เขาก็หยิบเข็มทิศวิเศษที่เตรียมไว้ออกมา เข็มทิศเวทย์มนตร์แตกต่างจากแผนที่เวทย์มนตร์ แผนที่เวทย์มนตร์ครอบคลุมช่วงกว้างและสามารถขยายได้อย่างอิสระ แต่ต้องเป็นพื้นที่ๆสำรวจแล้ว มันสามารถอำนวยความสะดวกในการสำรวจหรือดำเนินการทางไกล ส่วนเข็มทิศวิเศษเป็นเครื่องมือที่ยอดเยี่ยมในการสำรวจพื้นที่ที่ไม่รู้จัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในภูมิประเทศที่เหมือนเขาวงกต มันสามารถแสดงโครงสร้างภูมิประเทศได้อย่างชัดเจนในพื้นที่เล็กๆ และสามารถทำเครื่องหมายและจดบันทึกได้ ดังนั้นมันจึงสะดวกมาก

เฉินรุยใช้เข็มทิศวิเศษเพื่อระบุตำแหน่งของห้องแร่เสีย ตอนนี้เขาคุ้นเคยกับเส้นทางแล้ว ดังนั้นในไม่ช้าเขาก็พบห้องแร่เหลือทิ้ง นอกจากนั้นเขายังเห็นร่องรอยการต่อสู้จางๆอยู่ด้วย

เฉินรุยเปิดที่เก็บของเขา และก็เริ่มเก็บมันเข้ามา อย่างไรก็ตาม หลุมขนาดใหญ่ในห้องแร่ขยะก็ยังไม่ถึงจุดต่ำสุดเสียที ดูเหมือนว่ามันจะมีมากจนนับไม่หวาดไม่ไหว บางทีอาจคงเพราะว่ามันได้สะสมมานานมากกว่า 400 ปี

หลังจากที่ช่องเก็บของเต็มแล้ว เขาก็อยู่ต่อไม่ได้อีกต่อไป เขาเดินอย่างรวดเร็วจนสุดทางและออกมาจากหลุมหลัก เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ และกำลังจะจากไป จู่ๆ ก็มีการแจ้งเตือนจาก 'ดวงตาวิเคราะห์' : ราชวงศ์สล็อต; ระดับความแข็งแกร่ง: C; พลังกาย: ไม่ทราบ; พลัง; ไม่ทราบ, วิญญาณ; ไม่ทราบ; ความคล่องตัว: ไม่ทราบ

ราชวงศ์สล็อต! ชื่อแม้ฟังดูตลก แต่ความจริงแล้วไม่ตลกเลย!

เฉินรุยรู้ว่าอาณาจักรมารแต่เดิมมีอาณาจักรกษัตริย์ 7 อาณาจักร ซึ่งเหลือเพียง 3 อาณาจักรเท่านั้น และราชวงศ์ที่เหลือทั้งสามก็ยังเป็นผู้ปกครองของ 3 อาณาจักรอีกด้วย

“ไพร์ด” คือนามสกุลของราชวงศ์: ลูซิเฟอร์

“กรีด” คือนามสกุลของราชวงศ์: แมมม่อน

“ลัส” คือนามสกุลของราชวงศ์: แอสโมเดียส

อย่างไรก็ตาม มีราชวงศ์อีก 4 ราชวงศ์ที่หายตัวไป หรือกำลังแสวงหาที่หลบภัยจาก 3 อาณาจักร:

“สล็อต” คือนามสกุลของราชวงศ์: เบลเฟกอร์

“เอนวี่” คือนามสกุลของราชวงศ์: เลวีอาธาน

“ราซ” คือนามสกุลของราชวงศ์: ซามูเอล

“กลัดโทนี่” คือนามสกุลของราชวงศ์: เบลเซบับ

ราชวงศ์ทั้ง 7 มีศักยภาพเหนือกว่ามารธรรมดา แต่ละฝั่งมีพลังสายเลือดพิเศษของตัวเอง นอกจากนี้ พวกมันยังมีแรงกดดันที่เหนือกว่ามารธรรมดาอย่างสิ้นเชิง

ราชวงศ์สล็อตที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆคือผู้สืบสกุลของเบลเฟกอร์ แม้ว่าตระกูลเบลเฟกอร์จะล่มสลายและแทบไม่เคยพบเห็นพวกเขาในแดนมาร แต่ราชวงศ์ก็เป็นราชวงศ์อย่างแท้จริง ไม่ต้องพูดถึงความแข็งแกร่งของมันที่อยู่ถึงขั้น ราชามาร!

เพื่อความปลอดภัย เฉินรุยได้เปิดใช้งาน 'ดวงตาวิเคราะห์' เมื่อเขาเข้าไปในหลุมหลักครั้งแรก ตอนนั้นยังไม่มีใครเลย คนๆนี้คงมาทีหลัง จากตำแหน่ง เขาน่าจะซุ่มอยู่ใต้เงาหินก้อนใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า ถ้าไม่ใช่คำใบ้จาก 'ดวงตาวิเคราะห์' แท้จริงแล้ว เขาคงไม่ทราบถึงมันเลย

เฉินรุยตอนนี้ตกใจมาก ต่อหน้ามารระดับราชา ความแข็งแกร่งของเขาไม่เพียงพอจริงๆ ทันใดนั้น เขานึกถึงแหวนที่เชียมอบให้ ขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับความคิด “ความปราถนาแห่งความมืดl” ก็ได้ปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติบนนิ้วนางของมือซ้าย แหวนนี้ควรเป็นหนึ่งในสมบัติลับของตระกูลลูซิเฟอร์ การใส่มันไว้ในมือทุกวันอาจทำให้คนอื่นรับรู้ถึงมัน ซึ่งอาจนำไปสู่ปัญหาที่ไม่จำเป็น ดังนั้น เขาจึงเก็บมันไว้ในที่จัดเก็บ โกดังเก็บของก็ปลอดภัยและสะดวกสบายอยู่แล้ว เขาสามารถใส่ของและเอาสิ่งของออกมาได้อย่างรวดเร็วด้วยความคิดของเขา

ด้วยสมบัติที่หลบหนีอยู่ในมือ เฉินรุยจึงมั่นใจขึ้นเล็กน้อย เขาจัดเสื้อคลุมและหน้ากากบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆควบแน่นพลังดวงดาวของทั้งร่างอย่างเงียบๆและพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “แสดงตัวออกมา”

ร่างนั้นยังคงไม่ตอบสนอง 'ดวงตาวิเคราะห์' แจ้งว่าตำแหน่งของบุคคลนั้นเคลื่อนจากเงาของหินไปยังต้นไม้ในทิศทางอื่น อย่างไรก็ตาม เฉินรุยสามารถมั่นใจได้ว่าบุคคลนี้ไม่ใช่ระดับมารสูงสุด

ความเร็วการเคลื่อนไหวสูงมาก! สูงจนน่ากลัว เป็นพรสวรรค์ที่เหนือกว่ามารระดับสูงสุด!

ถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่อยู่ในระยะที่มีผลของ 'ดวงตาวิเคราะห์' เฉินรุยคงจะไม่สามารถตรวจจับตำแหน่งของบุคคลได้

นี่คือความแข็งแกร่งของ ราชามาร งั้นเหรอ? ไม่เลย แม้ว่าปากรีโลจะปิดกั้นความแข็งแกร่งของเขาจนถึงระดับราชามารแล้ว เขาก็ไม่มีความเร็วขนาดนั้น!

คนๆนี้ไม่ใช่คูเลียหรือบาร์นาเคิลอย่างแน่นอน หรือว่าจะเป็นหัวหน้าของมารแดง?

เฉินรุยเริ่มระวังตัวมากขึ้น หลังจากหันศีรษะไปดูต้นไม้ เขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า “จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไปด้วยหรือไง?”

ขณะที่เฉินรุยกล่าว ดวงตาของเขาเพ่งไปที่หลังต้นไม้ เขาก็รู้สึกพร่ามัวเล็กน้อย ทันใดนั้นเอง 'ดวงตาวิเคราะห์' ได้แสดงว่าคู่ต่อสู้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว

เร็วเกินไป!

“เจ้าพบข้าด้วยความแข็งแกร่งของมารระดับสูงสุดจริงๆสินะ” ร่างนั้นยกย่องด้วยความสนใจ “มันเป็นความสามารถที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

เมื่อเฉินรุยสวมเสื้อคลุมของเขาและปรากฏตัวเป็นเอกิล เขามักจะปิดการใช้งานความสามารถติดตัวของเขาโดยไม่รู้ตัว 'ซ่อนเร้น' จึงเพียงแค่เผยให้เห็นความแข็งแกร่งของสถานะมิซาร์อย่างแผ่วเบา นิสัยที่เขาเคยชินจนติดมานี้ดีมาก เพราะสามารถหลีกเลี่ยงความสงสัยที่ไม่จำเป็นได้ และเพราะแบบนั้น คนๆนี้จึงสามารถบอกระดับของเขาในฐานะ “มารระดับสูงสุด” ได้อย่างรวดเร็ว

เฉินรุยก็ถามไปว่า “เจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ” หมอนั้นยิ้มตอบกลับมา เสียงนั้นเป็นผู้ชาย แต่แผ่นหลังของเขาหันไปทางแสงจันทร์ เฉินรุยจึงมองไม่เห็นอย่างชัดเจน “ข้าควรจะเป็นคนถามมากกว่า เจ้าเป็นใคร? เจ้าออกมาจากหลุมหลักได้อย่างไร?”

เฉินรุยถามกลับไปอีกว่า “เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของมารแดงใช่ไหม?”

“ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นเลย แม้ว่าหัวหน้าของพวกมันจะเคยชวนข้าเข้าไปด้วยก็เถอะ” ขวดไวน์ปรากฏในมือของชายคนนั้น และเขาก็จิบไวน์เบาๆ “งานอดิเรกของข้ามีแค่ 3 อย่าง คือ เหล้า การพนัน และสาวงาม แอลกอฮอล์ยิ่งแรงยิ่งดี การพนันที่น่าตื่นเต้นยิ่งดี ส่วนเรื่องสาวงาม...คนที่แต่งงานแล้วคือสำคัญที่สุด แม่หม้ายน่ะเดอะเบส”

เฉินรุยพอฟังจบก็เหงื่อไหล่พลักๆ: ติดสุรา การพนัน และสาวงาม! นอกจากนี้ยังเน้นคนที่แต่งงานแล้วหรือคนที่เป็นหม้ายอีก! ราชวงศ์เชี่ยไรวะเนี่ย!